• ولی حضور اهل هنر وقلم در کنار یکدیگر، نشان داد که هنوز تبعیدیان، همچنان بخشی قابل توجه از نسل قلم و فرهنگ هستند و عُمر طولانی تبعید، نتوانسته است که آنها را در مقابله با نظام جهل و جنایت و فرهنگ کُش، مانند بسیاری دیگر، بی تفاوت به این جنایت ها بکند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۹ آذر ۱٣٨۷ -  ۹ دسامبر ۲۰۰٨

بعد از شرکت در مراسم یاد بود جان باختگان راه آزادی در رویدادهای قتلهای زنجیره ای، و تحت تأثیر این شب بیاد ماندنی، حیفم آمد که چند خطی ننویسم.
شاید سُنت این باشد که گُزارشی از برنامه داده شود که فکر کنم کانون این کار را خواهد کرد. ولی جو همبستگی و دوست داشتنی نسل قلم و هنر در مراسم، مرا به نوشتن این یادداشت هرچند کوتاه، وادارکرد.

یادم آمد که بیاد صمد بهرنگی نوشتم:

"انسانها به هر حال میمیرند (چه به شکل طبیعی یا غیر طبیعی)، و رابطه آنها با انسانهای زنده قطع می شود و هیچ پیوند مستقیمی بین مُردگان و زندگان نیست. ولی مُردگان می توانند با اثری که از خود به جای می گذارند در تاریخ زندگان نقش اساسی بازی کنند. آنها مُردگانیِ زنده اند که تاریخ بشریت در سیر خود، متناسب با اثری که آن ها از خود به جای گذاشتند از آن ها یاد می کند. تاریخ ایران از این قاعده مُستثنی نیست."
تاریخ ما،حوادث بسیاری پُشت سر گذرانده و از این رو "مُردگان زنده"در تاریخ ما بسیارند." پوینده و مختاری، جزو همان خانواده "مُردگان زنده" تاریخ ما هستند.
ما اندک انسانهای باقی مانده ِ وفادار به کلمه تبعید، سالهای طولانی است که در حد توانایی هایمان، سعی میکنیم که مشعل مبارزات مردم دربندمان را علیه رُعب و وحشت و جو مذهبی و فاشیستی حاکم بر میهنمان، از طیف های کارگری گرفته تا مبارزات زنان، دانشجویان و ...به اشکال گوناگون، روشن نگه داریم و بنوعی پژواک فریاد آنها در برون مرز باشیم.
کانون نویسندگان در تبعید، در دهمین سالگرد ِ قتل های زنجیره ای شخصیتهای فرهنگی و آزادیخواه ِ جان باخته، مراسمی در خور و شایسته این انسان های فرهیخته و مبارز همچون پوینده ها و مختاری ها، این انسانهای سلاخی شده مُتعهد به قلم و فرهنگ، توسط فرهنگ کُشان در میهنمان را، بر گزار کرد.   
شب جمعه 5 دسامبر، انسانهای آزادیخواه و و فرهنگ دوست، میزبان یکی از ساده ترین، ولی زیبا، یاد بودهایی بود که بطور حرفه ای توسط اهل قلم و ادب کانون نویسندگان در تبعید به اجرا در آمد.
هنرمندان و سخنرانان فرهیخته و مبارز و مُتعهد در شعر، سخن و آواز ، علیه نظام فقر، اعدام بیچارگی، فحشاء، شکنجه و سنگسارِ جمهوری اسلامی در ایران، به گونه ای بسیار زیبا، گفتند و خواندند.
اجرای این برنامه، چنان از محتوائی پُرکیفیت برخوردار بود که هم شرکت کنندگان حاضر و هم هنرمندان را تحت تأثیر قرار داد.
نکته در خور توجه در این مراسم که مسلمأ کاستی های خود را هم بهمراه داشت، بخصوص فشردگی برنامه ها بخاطر کمبود وقت باعث شد که این عزیزان نتوانند آنطور که باید و شاید به ارزش های فرهنگی و کندو کاو در باره ِ این شخصییت های فرهنگی بپردازند.
ولی حضور اهل هنر وقلم در کنار یکدیگر، نشان داد که هنوز تبعیدیان، همچنان بخشی قابل توجه از نسل قلم و فرهنگ هستند و عُمر طولانی تبعید، نتوانسته است که آنها را در مقابله با نظام جهل و جنایت و فرهنگ کُش، مانند بسیاری دیگر، بی تفاوت به این جنایت ها بکند.

از این رو جا دارد که از شرکت کنندگان مبارز و متعهد و هنرمند در این مراسم به ویژه:
گیسو شاکری، شهلا آقاپور، نعمت آزرم، ستار لقایی، سهراب مختاری، جواد اسدیان، گُلمراد گُلمرادی، سیاوش میرزاده، منصور کوشان، و همچنین، از سازماندهی خوب بهرام رحمانی و از مُجری این برنامه عباس سماکار
که با اجرای منظم و زنده، شب خوبی را تدارک دید، قدردانی کرد.

[email protected]