اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱٣ دی ۱٣٨۷ -  ۲ ژانويه ۲۰۰۹

بدنبال پایان آتش بس شش ماهه میان اسرائیل و دولت حماس در باریکهء غزه، از روز شنبه ٢٧ دسامبر ٢٠٠٨، اسرائیل حملات سهمگین و ویرانگر خود را با انواع تجهیزات پیشرفتهء نظامی که از زرادخانه های آمریکائی و اروپائی دریافت کرده و میکند، علیه یک ملیون و نیم مردم محاصره شده و بی دفاع نوار غزه آغاز کرده است.
اسرائیل و حامیان آمریکا و اروپائی آن، عملیات ضد بشری که میتوان «عنوان نسل کشی» را برآن نهاد با بهانهء «دفاع اسرائیل از شهروندان خود» در برابر موشک پراکنی فلسطینی های ساکن نوار غزه توجیه میکنند که البته هیچ «تناسبی» میان راکت های دست ساز فلسطینیان با تجهیزات جنگی اسرا ئیل وجود ندارد.
آنان مزورانه، از اعتراف به اشغال سرزمین های فلسطینی و بی خانمان کردن مردم آن سرزمین طفره میروند. همچنین از اعتراف به نقض تمام معاهداتی که حتی تحت شرائط دلخواه حامیان آمریکائی و اروپائی اسرائیل بوجود آمده است اشاره ای بمیان نمیاورند. از گسترش شهرک سازی در سرزمین های تحت اشغال که اسرائیل خودداری از توسعهء آنها را در هر نوع معاهده ای پذیرفته است و مدام آنرا نقض میکند، سخنی بمیان نمیاورند. آدم ربائی از میان مردم نوار غزه و بگروگان گرفتن آنها و از همه مهمتر، محاصرهء همه جانبهء نوار غزه با همکاری برخی از کشور های عربی و مرگ تدریجی یک ملیون و نیم انسان آن سرزمین که جرم بزرگ آنان «در خواست برای بازگشت به سرزمین خود» میباشد، مسائلی هستند که از نظر اسرائیل و حامیان آمریکائی و اروپائی آن، بخشی از «حق دفاع اسرائیل از شهروندان خود» ارزیابی میشود.
آیا بواقع در قرن بیست ویکم میلادی، میتوان ادعای متمدن بودن کرد و در برابر اینهمه جنایت، وجدان آسوده ای داشت؟ و آنرا محکوم نکرد؟
آیا میتوان حمایت جمهوری اسلامی ایران از منتخبان مردم نوار غزه را بهانه قرار داد و با جنایتکاران همصدا شد؟ و یا اینکه در برابر این اعمال سکوت اختیار کرد؟
برای اینکه نشان داده شود که توسل به بهانهء «حمایت جمهوری اسلامی ایران» از جنبش حماس و در نتیجه همصدا شدن با سلطه جویان و یا سکوت در برابر جنایات آنان تا چه اندازه بی پایه است، نیازی نیست در درازنای تاریخ راه دور و درازی را بپیمائیم.
در قرن بیستم میلادی که هنوز چند سالی از پایان آن نگذشته است و بسیاری از حوادث و اتفاقات آن ایام هنوز پیش نظر و در خاطره ها زنده است، میتوان نمونه های متعددی را اشاره کرد که پشت جبهه و مرکز تدارکاتی بسیاری از مبارزین راه آزادی و مدافعین تمامیت ارضی و حاکمیت ملی در کشورهائی که سرزمین آنها توسط ارتش های تجاوزگر بیگانه اشغال شده بود، تعدادی از کشورهای غیردمکرات و دولت های سرکوبگر پشتیبان آنها بودند. مثلا جبهه آزادیبخش ویتنام که علیه ارتش تجاوزگر ایالات متحده آمریکا می جنگید، از پشتیبانی کشورهای بلوک شرق (بلوک کمونیستی که تنها حزب کمونیست حق فعالیت در آن جوامع را داشت)، هیچ فرد آزاده ای، مبارزات آزادیخواهانه و حق طلبانهء مبارزین آن روزگاران «ویتنام» را به زیر سوال نبرد و ذره ای از ارزش مبارزاتی مبارزین راه آزادی در آن کشورها نکاست و همدردی با آن ها بهیچوجه با احساس شرم توأم نبود؟
امروزه آزادیخواهان جهان و بخصوص آزادیخواهان کشور ما ایران در برابر شرائط مشابهی قرار گرفته اند و باید کوشش کنند بر هر گونه تبلیغاتی مزورانه که از سوی دستگاه های سخن پراکنی اسرائیل و متحدین اروپائی و آمریکائی اش صورت میگیرد تا حمایت های مادی و معنوی و احساس همدردی با مردم نوار غزه را به حمایت از «تروریسم» و «ارتجاع» و همسوئی با جمهوری اسلامی ایران تعبیر و یا تفسیر نمایند و آنرا جا بیاندازند خنثی نمود و بر آن غلبه کرد.
خوشبختانه پیشرفت تکنیک و گسترش وسائل ارتباط جمعی سبب شده است که هر روز مردم بیشتری در سراسر کرهء خاکی، علیرغم سیاست ها و تبلیغات گوناگون و پیچیده ء سلطه جویان جهان، به این واقعیت آشنا گردند و در یابند که سرنوشت مردم غزه که نمیخواهند حتی المقدور در معادلات دلخواه سیاست های سلطه گر جذب شوند، در انتظار دیگر مبارزان راه آزادی نیز قرار دارد.
از اینرو، وظیفهء آزادیخواهان است که در راستای تعمیق درک واقعیتی که در بالا به آن اشاره گردید، تلاش نمایند. باید توجه داشته باشند که سلطه گران جهانی و دستیاران منطقه ای آنان نیز از هیچ کوششی برای جلوگیری از گسترش این «درک هم سرنوشتی» خودداری نمیکنند که هیچ! بلکه با خریداری کردن برخی از به اصطلاح «روشنفکران» و «اهالی قلم» که زیر عناوین «کارشناس» و یا «صاحب نظر» و با تخصیص منابع مادی و تبلیغاتی که در اختیار این عده قرارمیدهند، سعی میکنند تا «شرائط ذهنی» جوامع مورد نظر از جمله کشور ما ایران را برای نظرات سودجویانه و ارتجاعی خویش مهیا نمایند.


اول ژانویه ٢٠٠٩
Fm-jmi@gmx.net