• شرکت در رای گیری و معرفی کاندیدا بدون برنامه و هدف مشخص و یا ایجاد انگیزه و اتحاد در بین مردم و صرفاٌ با طرح شعارهایی علیه عملکرد آقای احمدی نژاد و مطرح نمودن اصلاحات در حد گفتاری و نه اصلاحات بنیادین که ریشه در خواستهای اجتماعی و اپوزیسیون دارد راه بجایی نخواهد برد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۷ دی ۱٣٨۷ -  ۶ ژانويه ۲۰۰۹

مردم ایران بیش از صد سال است که در راه مبارزه جهت دستیابی به آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی تلاش می نمایند و یکی از شرایط برون رفت از سلطه استبداد را انتخابات آزاد، سالم، عادلانه و حق مسلم خود می دانند تا با روشی متمدنانه نهادهای حکومتی و مدیریت جامعه خود را برگزینند و هر اندیشه و فکری قادر باشد جهت اثبات حقانیت خود در راستای تلاش برای پیشرفت و ترقی کشور طرح و برنامه خود را ارایه نماید و همراه با دیگر هموطنان خود (نه فقط هم عقیده های خود) بر اساس وزن و پایگاه اجتماعی که دارد در مسئولیت پذیری با انتخاب نمایندگان خود مشارکت فعال داشته باشند. در سده اخیر در جامعه ایران برآیند سه طرز تفکر که در عرصه های مختلف اجتماعی اثرگذار بوده اند نمود یافته است: ۱- تفکر اسلامی   ۲-تفکر ملی   ٣- تفکر چپ (سوسیالیستی)، هر چند هر یک از تفکرهای یاد شده دارای گرایش های متفاوت و گاه متضادند و هرچند امروزه در فضای جهانی شدن میثاق مشترک طرز تفکرها اعلامیه جهانی حقوق بشر و دموکراسی خواهی حلقه اشتراک است. اما آنچه مهم است هر حاکمیتی که بخواهد در راستای آزادی و دموکراسی گام بردارد بایستی همه جریانات فکری را برای تغییر و تحول همراه داشته باشد در غیر این صورت به استبداد منجر خواهد گردید.
مبارزه در راه دستیابی به انتخاباتی دموکراتیک، کم هزینه نخواهد بود، و باید از پای ننشینیم و در فضایی که به بهانه انتخابات پیش می آید نهایت بهره را گرفت، و اینک که در حال نزدیک شدن به این فضا هستیم شایسته است با ارایه طرح و برنامه لازم مشارکت فعال خود را جهت آگاهی بخشی و تفاوت انتخابات دموکراتیک با فرمایشی را برای اثرگذاری بر روند جاری و آگاهی مردم و نیروهایی که به هر عنوان دل در گرو بهبود وضعیت جامعه خود را دارند تشدید نماییم (البته مشارکت به معنای بی تفاوت و منفعل نبودن نه به معنای رفتن حتمی به پای صندوقهای رای). اغلب ما به خوبی می دانیم که حاصل گذشت ٣۰سال ار انقلاب ۱٣۵۷ منجر به وضعیت کنونی گردیده است و نیازی به فریب خود نیست که از این ٣۰ سال دهه نخست آن به رهبری مستقیم آیت اله خمینی و ٨ سال دوم به ریاست جمهوری آقای رفسنجانی و ٨ سال سوم به ریاست جمهوری آقای خاتمی و ۴ سال اخیربه ریاست آقا ی احمدی نژاد و در تمام دوران پس از آقای خمینی آقای خامنه ای ولایت مطلقه فقیه و رهبر جمهوری اسلامی بوده است، و می دانیم در این سی سال نهادهای ساختاری حکومت از جمله مجلس خبرگان رهبری، شورای نگهبان، مجمع تشخیص مصلحت نظام، مجلس شورای اسلامی، سپاه و بسیج و ولی مطلقه فقیه حکمرانی کرده و آمر و عامل وضعیت کنونی می باشند. زیرا آقای احمدی نژاد که اکنون می خواهد سکوی پرش بعضی به قله ریاست جمهوری شود نه از آسمان نازل شده و نه از طرف کشورهای خارجی بر ما تحمیل گردیده است، بلکه محصول و برآیند عملکرد نهادهای پیش گفته اند. اینک تا مادامیکه نهادهای ساختاری یادشده متحول و یا منحل نگردند و ساختاری دموکراتیک جایگزین نشود وضع به همین گونه خواهد ماند و شاید هم بدتر. در نتیجه بخش عمده ای از مردم ایران به این اندیشه رسیده اند که تکرار مناسکی بنام انتخابات در بین گزینه هایی که هیچگاه خوب نداشته اند و همیشه گزینش بین بد و بدتر بوده است (بجز در مواردی محدود) چاره ساز نیست. آگاهان جامعه می بایست با تقویت و ایجاد نهادهای مدنی و جریانات سیاسی و جنبش های اجتماعی و هدایت حرکتهای خود جوش و اعتراضی مردم که در روندمبارزه منجر به نیروی منسجم با رهبری واحد خواهد گردید بعنوان یک نیروی سوم برآیند نمایند تا حاکمیت و جناحهای درونی آن اعم از راست و اصلاح طلب را وادار به پذیرش خواستهای دموکراتیک مردم نماید، ضرورت دارد بجای نهادهای نفتی نهادهای مدنی و سیاسی مستقل شکل گیرند و بجای انجماد در گذشته و راه انداختن کاروان از استانها به تهران جهت خواهش و تمنا از افرادی مانند آقای خاتمی و... که خود سر در گم اند و معلوم نیست که چگونه می خواهند جامعه را از سردرگمی نجات دهند به چاره اصلی اندیشید .
در شرایطی که هر سال شاهد دهها تجمع اعتراضی از کارگران، دانشجویان، زنان، فرهنگیان، کارمندان، کشاورزان، رانندگان و همچنین شاهد ارسال و ارایه دهها طومار، بیانیه، نامه سرگشاده از طرف اساتید دانشگاهها، اقتصاددانان، روزنامه نگاران، نویسندگان، حقوق دانان و نهادهای غیردولتی و تولیدکنندگان هستیم و در زمانی که هر روز شاهد نفاق و چند دستگی در بین قدرت مداران بر سرقدرت و منافع رانتی حتی در بین سپاه و نهاد رهبری می باشیم و در زمانی که بحران کارآمدی و مشروعیت در عرصه داخلی و بین المللی حاکمیت را به چالش واداشته است، جا دارد که بیشتر به خود آئیم و از ناامیدی و انفعال دوری جوییم و تحت تاثیر این هو و جنجال و عوامفریبی و قدرت نمایی تو خالی حکومت قرار نگیریم زیرا اگر ضعفی هست از نبود انسجام و بی عملی ماست که در برطرف نمودن آن باید کوشا باشیم. و بقول شاعر:         
                                       ما درون را بنگریم و حال را                               نی برون را بنگریم و قال را
واما در این نوشته جا دارد برای هم میهنانی که اعتقاد دارند با شرکت در انتخابات و رای گیری در چهار چوب قانون اساسی فعلی می توان به اصلاح حاکمیت و تغییر وضع فلاکت بار موجود مبادرت کرد و دست کم مانع وضعی بدتر شد یاد آورشد که دو راهکار بیشتر متصور نیست: الف –معرفی کاندیدا مشروط به مواردی از جمله: ۱- هماهنگی با کلیه نیروهای دموکراسی خواه و تحول طلب ۲- حذف نظارت استصوابی ٣- آزادی زندانیان سیاسی، صنفی و مدنی ۴- مشارکت بر نحوه نظارت در تمام مراحل انتخابات ۵- دخالت نکردن نیروهای نظامی و شبه نظامی و رهبر و بیت رهبری در حمایت از کاندیدای خاص ۶- در صورت عدم قبول شرایط طرح شده شرکت نکردن و تحریم انتخابات ۷- معرفی یک یا چند کاندیدا در بین افراد مستقل و یا جریانات سیاسی و مدنی که دارای وجهه ملی و مثبت باشند از جمله افرادی مانند خانم شیرین عبادی، ناصرزرافشان و عزت اله سحابی، عبداله نوری و... ٨- در صورت پذیرش کلیه شرایط و یا بعضی از شرایط یاد شده چنانچه نتیجه انتخابات منجر به تقلب و دستکاری گردد نتیجه انتخابات به رسمیت شناخته نشود و کاندیدا یا کاندیداهایی که حق آنها ضایع گردیده با دادن فراخوان و همراهی مردم تا حصول نتیجه و ابطال انتخابات به تحصن و راهپیمایی اقدام نمایند و تقلب در آرای مردم را بعنوان بداخلاقی و شکایت بخدا موکول ننمایند.
ب- شرکت در انتخابات به روال گذشته: شرکت در رای گیری و معرفی کاندیدا بدون برنامه و هدف مشخص و یا ایجاد انگیزه و اتحاد در بین مردم و صرفاٌ با طرح شعارهایی علیه عملکرد آقای احمدی نژاد و مطرح نمودن اصلاحات در حد گفتاری و نه اصلاحات بنیادین که ریشه در خواستهای اجتماعی و اپوزیسیون دارد راه بجایی نخواهد برد. این گونه شرکت در رای گیری فقط باعث مشروعیت بخشیدن به هسته سخت و اقتدارگرای حاکمیت وآلت دست کسانی که انتخابات مدیریت شده را طراحی کرده اند خواهد شد. شکی نیست که حکومت در صدد است تا به روال گذشته بعضی از افراد منتقد و یا اصلاح طلب حکومتی را حتی اگر با حکم حکومتی شده وارد میدان رای گیری نماید زیرا می داند که: ۱- ورود افرادی از منتقدان دولت کنونی چه راست و یا اصلاح طلب باعث حضور بیشتر مردم به پای صندوقهای رای خواهد شد و حداقل سرپوشی ظاهری است بر بحران مشروعیت خود در عرصه های داخلی و بین المللی . ۲- مشروعیت دادن به بعضی از افرادی که دست آنها به خون مردم آغشته است از قبیل افرادی مانند پورمحمدی وزیر سابق کشور که نقش وی در کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱٣۶۷ بر کسی پوشیده نیست. و یا افرادی که در سرکوب نیروهای دگراندیش در دهه شصت و بعد از آن و قتل های زنجیره ای موثر بوده اند بعنوان منتقد فعلی دولت و وضعیت حاکم بر جامعه ذهنیت مردم را به سمت فراموشی سوق دهند. ٣- ورود مجدد اصلاح طلبان ناتوان در برخورد با موضوعات ریشه ای و ساختاری همانند تعداد ۶۰-۷۰ نفر اصلاح طلب فعلی در مجلس هشتم که حتی صدای انتقاد از بعضی اصول گرایان بلند می شود ولی آنها به خاطر از دست ندادن رانتهای حکومتی و ترس از رد صلاحیت خود در دور بعدی انتخابات و یا قول و قرارهایی که از قبل جهت ورود به مجلس از آنها گرفته شده است تحرکی ندارند و این امر خود نشانه تحلیل اشتباهی است که عده ای می پنداشتند تا با رفتن به پای صندوقهای رای فراکسیون یا صدایی مخالف جهت ایستادگی در راستای منافع ملی را در مجلس ایجاد نمایند. ۴- مشخص است که اصلاح طلبان با ورود بدون برنامه و هدف مشخص و یا شرط و شروطی به عرصه انتخابات هیچگاه نخواهند توانست رای ۵ درصدی خود را در شهری مثل تهران در مجلس هشتم به ۷۵ درصد برسانند تا تقلب جناح مقابل بر آرای آنها کارساز نباشد و این احتمال قوی است که در صورت نبود ساز و کاری دموکراتیک بر روند انتخابات که قطعناٌ این چنین خواهد بود، حضور حتی یک نفر اصلاح طلب و منتقد جدی باعث کشیده شدن انتخابات به دور دوم به نفع نیروی راست افراطی و شخص آقای احمدی نژاد تمام شود و این امر خود باعث گردد که یک نیروی راست معتدلتر از آقای احمدی نژاد هم نتواند به کرسی رئیس جمهوری دست یابد.