• در این نوشته که اخیرا توسط سندیکای شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه منتشر شده است، سعید ترابیان مسئول روابط عمومی سندیکا، ضمن شرحی بر مبارزات سه ساله ی این سندیکا، به جمع بندی تجارب و دستاوردهای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه پرداخته است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۰ بهمن ۱٣٨۷ -  ۲۹ ژانويه ۲۰۰۹

مقدمه
تاریخ گواه بر این است که جامعه ما فقط در محدوده زمانی اندکی تجربه نهادهای مدنی و دموکراتیک را دارا بوده است . سندیکاهای کارگری نیز از جمله این نهادها هستند که در همین محدوده زمانی اندک فعالیت کرده و تجاربی را اندوخته بودند، البته این تجارب به دلیل وقفه های ناشی از سرکوب دولتی، هیچگاه تدوین و یا منتقل نشده است. پس آن چه مسلم است این که راه دراز و مشکلی پیش روی ما قرار دارد تا سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه را که از سال ۱٣۴۷ تا سال ۱٣۶۲ با دستآوردهای فراوان فعالیت می کرده و در سال ۱٣۶۲ به طور غیر قانونی آن را از کار بازداشته بودند، دوباره احیا کنیم.
اما آنچه که تصورش برایمان مشکل بود برخورد نهادهای دولتی و حکومتی بود، به طوری که هرگز تصور نمی کردیم با چنین
برخوردهایی تند روبرو شویم . برخوردهایی که منجر به ضرب و شتم، دستگیری، اخراج از کار و زندانی شدنِ برخی از اعضا را به دنبال داشته باشد، چنان که در حال حاضر رئیس و نایب رئیس سندیکا در زندان به سر می برند و ٢٥ نفر از اعضای سندیکا از حداقل حقوق انسانی خود محروم شده و در دوران بی کاری اجباری به سر می برند.
با تمام این ها، اعضای سندیکا به دلیل برخورداری از عزمی راسخ جهتِ انتحابِ راهی که در آن قدم برداشته اند، از پای ننشسته و با وجود تمامی مشکلات استوارتر از پیش، بر ادامه کار تاکید کرده و با باور به این که ثمره ی مبارزات، در دراز مدت
به دست خواهد آمد، به راه خود ادامه می دهند.
اعضای هیأت مدیره سندیکا بر این باورند که اخراج، بیکاری، سرکوب، دستگیری و زندان دلایل قانع کننده ای برای ترک مبارزه نبوده و نیست و آن ها همچنان بایستی ارتباط با اعضای خود را با وجود همه ی این مشکلات استحکام بخشند چرا که امید به تغییر و مشاهده ی تغییراتِ چند سال گذشته برای کلیه کارگران ما و فعالان و اعضای هیئت مدیره نه تنها موجب توقفِ حرکت ما نشده، بلکه انگیزه ای است برای ادامه ی کارمان و تلاش بیشتر در راه احقاق حقوق از دست رفته کارگران.
زمانیکه ما اعضای هیئت مدیره و فعالان سندیکا برای ملاقات با همکاران و داشتن ارتباط نزدیک و تنگاتنگ به ترمینال ها،
اتوبوس ها و محیط های کاری میرویم، همیشه شاهد برخوردی بوده ایم که آرزو می کردیم این صفا و صمیمیت در پیشبرد کار عملی مشترکمان تأثیر بیشتری داشته باشد. تمامی این ها محصول تداوم و پیگیری فعالان و همیاران و همکاران و نهادهای کارگری بوده است که می تواند تاکیدی بر این باشد که مبارزه در دراز مدت تاثیر گذار خواهد بود.
آن چه در ذیل می آید نگاهی است گذرا به سه سال فعالیت مداوم و خستگی ناپذیر اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد
اتوبوسرانی تهران و حومه که با وجود تمامی مشقات، دست آوردهایی را نیز با خود همراه داشته، هر چند که هنوز برای رسیدن به اهدافمان راهی دراز با سختی های فراوانی در پیش داریم، اما با ایمان به راه و هدفمان، این راه پر پیچ و خم را خواهیم پیمود.
به امید روزی که کلیه کارگران به ویژه کارگران شرکت واحد بتوانند از حقوق شهروندی در خور و شایسته ای برخوردار
باشند.

بازگشایی دوباره ی سندیکا
شکل گیری و بازگشایی دوباره سندیکا ضرورتی بود در پاسخ به خصوصی سازی، تبعیضات در محیط کار، عدم رعایت ایمنی
کار، انتظارات بیش از حد مدیریت از نیروی کار در قبال کمترین حقوق و امکانات، تعدیل سازی ها و از همه مهم تر نبود استاندارد مناسب دستمزد که در دهه هشتاد با سیاستهای نئولیبرالی حاکم بر ایران هر روز نمود بیشتری پیدا می کرد.
همه این ها در حالی بود که تنها نهاد به اصطلاح حامی حقوق کارگران یعنی شوراهای اسلامی کار و در رأس آنها خانه
کارگر نه تنها هیچ حق از دست رفته ای را برای کارگران ایران به ارمغان نیاورده بود بلکه خود نیز در راستای همان سیاست های نئولیبرالی حرکت می کرد و از همین رو لزوم بازگشایی دوباره سندیکای کارگران شرکت واحد هر روز بیش از پیش حس می شد.
ما ابتدا در پی پاسخی بودیم برای این سوال که راه برون رفت از شرایط موجود چیست؟
برای یافتن پاسخ این سوال تنها چاره کار را در شعار کارگران آمریکای لاتین یافتیم که معتقدند: هر مبارزه مدنی از صحبت های روزمره آغاز می شود. پس ما نیز همین راه را در پیش گرفته و در بین کارکنان بخش های مختلف شرکت واحد این سوال را مطرح کرده و افرادی را که مستعد کار جمعی بودند یافتیم. به این نتیجه رسیدیم که به صورت فردی نمی توانیم به خواسته های به حق صنفی مان در مقابل کارفرمایی که از حمایتِ همه جانبه ی دولت برخوردار است دست یابیم. لذا تنها چاره کار را در مبارزه جمعی دیدیم. اما برای این کار نیاز به پیش زمینه های آموزشی داشتیم . کلاس های آموزشی توسط افرادی که توانایی این کار را داشتند با حضور کارگران علاقمند به فعالیت های صنفی در محل سندیکای خبازان واقع در میدان حسن آباد شروع شد و با آموزش های مستمر و تشویق کارگران به مطالعه و یادگیری اصول اولیه سندیکایی به حداقل
شناخت نحوه مبارزه جمعی برای احقاق حقوق مان در قالب یک نهاد مدنی و دموکراتیک به نام سندیکا دست یافتیم.
در این میان چالش جدی ما با خانه کارگر که خود را مدافع حقوق کارگران می دانست اما در عمل هیچ کاری را به پیش نمی برد، آغاز شد. آنها وجود سندیکا را سد راه پیشبرد اهداف خود می دانستند؛ اهدافی که از دل نئولیبرالیسم بیرون می آمد. در ظاهر همه چیز به نفع کارگر بود اما در باطن کار، نه تنها چنین نبود، بلکه به کارگر بیشترین زیان را وارد می ساخت. ما با نهادی درگیر شدیم که خود برخاسته از بطن حاکمیت بود و با نهادهای ریاست جمهوری و رهبری ارتباط داشت. در این مدت، خانه کارگر همه حرکات ما را زیر نظر داشت: فعالان سندیکایی را شناسایی می کرد و تمامی رفت و آمدها و ارتباطات آنها را زیر نظر گرفته بود و حتی پا را از این هم فراتر گذاشته و سوابق و زندگی گذشته فعالان سندیکایی را شناسایی کرده بود تا در شرایط مناسب برای خارج کردن سندیکا از فعالیت های کارگری، خود دست به حمله زند.
با تمام این مشکلات و پس از برگزاری کلاس های آموزشی، نوبت به انتخاب اعضای هیات مدیره سندیکا رسیده بود. طبق قانون کار، فعالان سندیکایی برای تشکیل سندیکا نیاز به انحلال شورای اسلامی کار داشتند که برای همین بیش از ٩ هزار نفر از مجموع کارگران ١٧ هزار نفری شرکت واحد با امضای طومار خواستار انحلال شورای اسلامی کار و جایگزینی سندیکا   به عنوان نهاد حامی کارگران شده و این نامه تحویل اداره کار استان تهران شد.
در تاریخ ۱۱. ۲. ۱٣٨۴ برای بزرگداشت روز جهانی کارگر و برای گرفتن پاسخ نامه ی فوق الذکر به پیشنهاد فعالان سندیکایی،
تجمعی در محل وزارت کار، واقع در خیابان آزادی صورت گرفت . این تجمع با استقبال بسیار گسترده ی کارگران همراه بود . در
همین تاریخ و پس از تجمع در وزارت کار طبق برنامه ریزی قبلی، همه ی کارگران به دعوت فعالان سندیکایی به تالار بزرگ باختر واقع در میدان انقلاب رفته و با شاخه گلی مورد استقبال پیشکسوتان سندیکایی قرار گرفتند.
عوامل خانه کارگر که همه چیز را از دست رفته می دیدند در تاریخ ۱۹.۲.۱٣٨۴، ٤ روز قبل از انتخابات اعضای هیات مدیره سندیکا به بهانه ی اعتراض به اداره تامین اجتماعی، به محل دفتر سندیکا حمله کرده و علاوه بر ضرب و شتم اعضای حاضر در محل دفتر سندیکا، تمامی اموال سندیکا را به غارت بردند تا باری دیگر مخالفت خود را با تشکیل نهادی مدنی که خواسته ی خود کارگران بود، اعلام کنند. در همین راستا، کارگران سندیکایی از عوامل خانه کارگر به دلیل حمله شان، به دفتر سندیکا شکایت کردند اما نه تنها به شکایت آنها رسیدگی نشد بلکه عوامل قضایی اعضای سندیکا را به عنوان متهم قلمداد کردند.
نخستین مجمع عمومی که قرار بود در تاریخ ۲٣.۲.۱٣٨۴ برگزار شود به دلیل به حد نصاب نرسیدن اعضا برگزار نگردید و قرار شد مجمع عمومی دوم در تاریخ ۱٣.٣.۱٣٨۴ برگزار شود. این موضوع با نشر در روزنامه های کثیرالانتشار به اطلاع کلیه اعضا رسید.
چند روز پیش از برگزاری مجمع عمومی، مکان در نظر گرفته شده برای برگزاری مجمع عمومی توسط افراد ناشناس به صورت
شبانه با بمب های دستی مورد حمله قرار گرفت از همین رو تصمیم گرفته شد فعالان سندیکایی برای در امان نگاه داشتن محل مورد نظر به صورت شبانه روزی در این محل حاضر شوند تا مجمع عمومی در تاریخ تعیین شده برگزار شود.
از آنجایی که کارگران شرکت واحد در سه شیفت کاری مشغول خدمت رسانی به هم میهنان هستند تصمیم گرفته شد تا از
ساعت ٨ صبح روز جمعه مورخ ۱٣. ٣. ۱٣٨۴ تا ساعت ٨ صبح روز شنبه مورخ ۱۴. ٣. ۱٣٨۴ انتخابات ادامه داشته باشد تا کلیه همکاران بتوانند در انتخاب اعضای هیات مدیره سهیم باشند که این موضوع متاسفانه به دلایلی که در ذیل ذکر خواهد شد میسر نگردید و انتخابات در ساعت ٢بامداد روز شنبه به پایان رسید. به محض پایان یافتن انتخابات شمارش آرا آغاز شد و تا ساعت ٢بعدازظهر روز شنبه ادامه یافت. حضور فراوان نیروهای امنیتی در محل برگزاری مجمع عمومی و تلاش برای جلوگیری از عدم برگزاری انتخابات موجب شد کارگران حاضر در میدان حسن آباد تجمع کرده و با سر دادن شعارهایی اعتراض خود
را نسبت به عملکرد نیروهای امنیتی اعلام کنند. کارگران خواستار آزادی کسانی بودند که توسط عوامل امنیتی دستگیر شده بودند. با وجود تمامی این فشارها و تعداد زیاد عوامل امنیتی، کارگران از خواسته ی خود دست برنداشته و به هر صورت ممکن از قبیل پرش از روی دیوار خود را به پای صندوق رای رسانده و اعضای مورد نظر خود را برای در دست گرفتن امور سندیکا انتخاب کردند.

روند جلسات سندیکا
با مشخص شدن اعضای هیات مدیره، جلسات منظم هفتگی هیات مدیره آغاز شد و روزهای جمعه هر هفته به کنفرانس هفتگی سندیکا اختصاص یافت. این کنفرانس هر جمعه با شرکت گسترده ی کارگران روبرو شد و اعضای هیات مدیره نیز همگی به اتفاق، در این کنفرانس ها حضور می یافتند تا دیدارهای هفتگی خود را با اعضای سندیکا استحکام بخشند.
با آغاز این جلسات، هیات مدیره ی سندیکا فعالیت خود را به صورت رسمی از سر گرفت و با برگزاری این جلسات بود که هیات مدیره تصمیم گرفت توجه مسئولان شرکت واحد را به وضعیت معیشتی کارگران شاغل در مجموعه ی شرکت واحد جلب کند. اعتراض ها برای وضعیت نامناسبِ معیشتی کارگران با نامه نگاری به مسئولان مربوطه آغاز شد اما متاسفانه هیچ پاسخی به نامه های فوق دریافت نشد.

اعتصابات
بی اعتنائی مسئولان به اعتراضات کتبی اعضای هیات مدیره در رابطه با وضعیت نامناسب معیشتی کارگران شرکت واحد موجب شد تا نخستین فراخوان سندیکا در جهت اعتراض به عدم پاسخ گویی صادر شود.
طی این فراخوان در شهریور ماه سال ١٣٨٤ رانندگان شرکت واحد چراغ های اتوبوس های خود را در روز روشن نگه داشتند تا با این شیوه نخستین اعتراض خود را به گوش مسئولان برسانند . طبق آمار برآورد شده ٨٠ درصد رانندگان از این فراخوان استقبال کرده و چراغ های اتوبوس هایشان را در طی روز روشن نگه داشتند. فردای آن روز "روزنامه صاحب قلم " با تیتر "اولین اعتراض آرام سندیکایی" تیتر صفحه ی اول خود را به این موضوع اختصاص داد و گزارشی را در همین رابطه منتشر کرد.
دست آورد این اعتراض بازگشت کارگران اخراجی به کار و پرداخت حقوق معوقه آنان بود.
اما وعده های سراسر دروغ و پوچ مسئولان برای رفع دیگر مشکلات موجب شد کارگران به صورت خود جوش دومین اعتصاب خود را در روز اول مهر ماه سال ١٣٨٤ تدارک ببینند. مسئولان امنیتی که از این موضوع باخبر شده بودند در آخرین جمعه شهریور ماه در جلسه سندیکا حضور یافتند تا تقاضای خود را مبنی بر عدم اعتصاب با اعضای سندیکا در میان بگذارند. با این که اعضای هیات مدیره سندیکا هیچ فراخوانی برای اعتصاب در روز اول مهر ماه صادر نکرده بودند اما به دلیل اینکه معتقد به اصول دموکراسی بودند به همین جهت رو در روی کارگران قرار نگرفتند ولی حضور مسئولان امنیتی و تقاضای آنها مبنی بر عدم اعتصاب در روز یاد شده و قول همکاری با سندیکا در جهت گرفتن حقوق از دست رفته کارگران موجب شد تا اعضای
هیات مدیره ی سندیکا از اعضا خواستار شد که اعتصاب نکنند.
دومین اعتصاب کارگران شرکت واحد در تاریخ ۴. ۱۰. ۱٣٨۴ و در اعتراض به بازداشت های غیرقانونی اعضای سندیکا (که در تاریخ ۱. ۱۰. ۱٣٨۴ صورت گرفته بود) انجام شد . با شنیدن فراخوان اعتصاب، مسئولان مربوطه ساعت ۱۱ شب ٣. ۱۰. ۱٣٨۴ همه دستگیرشدگان را به غیر از آقای منصور اسالو آزاد کردند، اما روند شکل گیری اعتصاب ادامه یافت. در ساعت ٤ صبح روز ۴. ۱۰. ۱٣٨۴ اعضای هیئت مدیره و فعالینی که فراخوان اعتصاب را داده بودند دستگیر و روانه زندان اوین شدند . رانندگانی که دستگیر نشده بودند دست به اعتصابی گسترده زدند و بیش از چند ساعت طول نکشید که بیش از ٥ هزار نفر از رانندگان برای اعلام همبستگی در منطقه ٦ شرکت واحد تجمع کردند.
با وجود فشارهای شدید امنیتی و نظامی هیچ خللی در همبستگی رانندگان ایجاد نشد و اعتصاب همچنان ادامه داشت. رانندگان به اعتصاب خود ادامه دادند تا کلیه مشکلاتشان رفع شود. ادامه اعتصاب موجب شد که شهردار جدید تهران آقای محمد باقر قالیباف در جمع متحصنین حضور یافته، قول برطرف کردن مشکلات و آزادی دستگیر شدگان را بدهد. بعد از گذشت ٢٤ ساعت از اعتصاب، کارگران با وعده های شهردار تهران، دست از اعتصاب کشیده و به سر کار خود بازگشتند. با وجود دستور آزادی کارگران از سوی قاضی دادسرای انقلاب، کماکان کارگران دستگیر شده تا ٥ روز بعد از اعتصاب در زندان بودند.
پس از دیدار تعدادی از رانندگانی که دستگیر و آزاد شده بودند با آقای قالیباف، مراسمی در روز ۱۲. ۱۰. ۱٣٨۴ برای کارگران شرکت واحد در نظر گرفته شد تا کارگران با حضور در استادیوم ١٢ هزار نفری آزادی خواسته های خود را با شهردار در میان گذارند. در همین روز بیش از ١٠ هزار نفر از کارگران در استادیوم ١٢ هزار نفری آزادی گرد هم آمدند و مهمترین خواسته ی خود را که تشکیل سندیکا و آزادی آقای اسالو بود به شهردار تهران یادآور شدند.
اعضای هیات مدیره تاریخ ٨. ۱۱. ۱٣٨۴ برای اعتصاب سوم تعیین کردند . فراخوان این اعتصاب از طریق تلفن و اطلاعیه به اطلاع کلیه همکاران رسید.
پروسه سرکوب این اعتصاب دو روز پیش از تاریخ اعلام شده آغاز شد. ٩ نفر از اعضای هیات مدیره به صورت تلفنی به دادسرای انقلاب احضار شده و ساعت ها توسط ماموران وزارت اطلاعات مورد بازجویی قرار گرفتند.
در روز تعیین شده برای اعتصاب، ماموران امنیتی در کلیه مناطق حضور یافته و با کمک مسئولان واحد حراست شرکت واحد کلیه سندیکالیست ها را بازداشت کردند. اما در این میان افرادی را نیز دستگیر کردند که به عضویت سندیکا در نیامده بودند و بعدها مشخص شد که این کارگران به دلیل خصومت های شخصی با مسئولان شرکت واحد به عنوان فعالان سندیکایی به ماموران امنیتی معرفی شده اند.
پس از بی اعتنائی مسئولان به خواست های کارگران، بیش از ٥٠ تجمع دیگر در نقاط
مختلف از جمله : محل شرکت واحد، مقابل اداره کار، وزارت کار، استانداری، فرمانداری، نهاد ریاست جمهوری، دفتر حقوق شهروندی و قوه قضائیه برگزار شده که بیشتر کارگران در این تجمعات حضور می یافتند.

دستگیری ها، بازداشت ها و احکام صادره
برای نخستین بار، در روز ۱٣. ٣. ۱٣٨۴ سه نفر از اعضای سندیکا، به دلیل برگزاری نخستین مجمع عمومی سندیکا و انتخابات
اعضای هیات مدیره دستگیر شدند. پنج نفر از اعضای سندیکا در تاریخ ۱٨.۶. ۱٣٨۴ به دلیل روشن نگه داشتن چراغ های اتوبوس ها دستگیر شدند.
در تاریخ ۱. ۱۰. ۱٣٨۴ به دلیل فراخوان اعتصاب دوم سندیکا ٩ نفر از اعضای سندیکا دستگیر شدند. در همین تاریخ آقای   منصور اسالو نیز دستگیر و تا ۱٨. ۶. ۱٣٨۴ در بازداشت عوامل امنیتی حاکمیت به سر برد.
در اعتصاب دوم سندیکا در تاریخ ۴. ۱۰ . ۱٣٨۴ ده نفر از اعضای سندیکا دستگیر شدند.
۶. ۱۱. ۱۴٨۴ روزی بود که ٩ نفر از اعضای سندیکا به دلیل اعلام اعتصاب سوم دستگیر شدند. از همین تاریخ تا   ۱۰. ۱۱. ۱٣٨۴ بیش از از هزار نفر از اعضای سندیکا دستگیر و روانه زندان اوین شدند که بازداشت تعدادی از آنان حتی تا دو ماه ادامه داشت.
اول ماه می سال ١٣٨٥ برابر با ۲. ۱۱. ۱٣٨۵ نیز روز خوش یمنی برای کارگران شرکت واحد نبود. هر چند که، روز آنها بود و جهان روز کارگر را گرامی می داشت اما ٧ نفر از اعضای سندیکادر همین روز بازداشت شدند.
٤ نفر از اعضای سندیکا در تیر ماه سال ١٣٨٥ دستگیر شدند.
یک نفر از اعضای سندیکا در آذر ماه ١٣٨٥ دستگیر شد.
بیش از ١٣ نفر از کارگران که به فراخوان سازمان جهانی کار به تبریز دعوت شده بودند توسط مامورین امنیتی تبریز دستگیر
شدند.
٤ نفر از اعضای سندیکا به دلیل تجمع در مقابل وزارت کار در خرداد ماه سال ١٣٨٦ دستگیر شدند.
آقای منصور اسالو در تاریخ ۱۹. ۴. ۱٣٨۶ دستگیر و روانه زندان شده و چندی بعد مقامات قضائی اعلام کردند که در مورد ایشان حکم ٥ سال زندان تعزیری وجود دارد و به همین دلیل آقای اسانلو از تاریخ فوق در زندان به سر می برند و چندی پیش ایشان را از زندان اوین به زندان رجائی شهر کرج منتقل کرده اند.
در مورخه ۱٨. ۵. ۱٣٨۶ ITUC طی فراخوان اعضای سندیکا مقابل منزل مادرِ آقای اسانلو در جهت حمایت از ایشان تجمعی برپا کردند که منجر به دستگیری ٨ نفر از اعضای سندیکا شد. آقای ابراهیم مددی نایب رئیس سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران در تاریخ ۷. ۱۰. ۱٣٨۷ برای اجرای حکم ۴۲ ماه زندان دستگیر شده و هم اکنون در زندان اوین به سر می برند. عباس نژند کودکی، سعید ترابیان، عطا باباخانی، داود رضوی، یعقوب سلیمی و علی زاده حسین از دیگر اعضای سندیکا هستند که دستگاه قضایی حکم تعلیقی از ٦ ماه تا ١٤ ماه را برای آنان در نظر گرفته است.

شرکت در کنفرانس های داخلی و خارجی
در اواخر سال ١٣٨٥ جهت حضور در shop work در تبریز و تهران که از سوی ILO برگزار می شد، اعضای سندیکا به صورت رسمی از نهاد فوق دعوتنامه دریافت کرده و در این shop work ها شرکت کردند.
کنفرانس سالیانه ITUC و ITF در سال ١٣٨٦ در کشورهای انگلستان و بلژیک برگزار شد که نماینده سندیکا در این کنفرانس و با دعوت رسمی نهادهای فوق حضور یافت.

بافت کارگری سندیکا
اعضای سندیکای ما را شاغلان در بخش های مختلف شرکت واحد تشکیل می دهند: کارگران تعمیراتی، گاراژها، رانندگان و کمک رانندگان، بلیط فروشان، کارکنان بخش های کارگزینی و اداری از جمله این افراد هستند.
بیشتر کارگران از خانواده های محروم جامعه هستند که اغلب در حاشیه و جنوب شهر تهران زندگی می کنند. بافت مذهبی بر اقشار مختلف کارگری حاکم است، بسیاری از اعضایمان در جبهه های جنگ حضور داشته، برخی از آنان مجروح و برخی از آنان از خانواده های شهدا هستند. "یا حجت ابن الحسن ریشه ظلم رو بر کن" نخستین شعار اعتراضی مان بود که برخاسته از بطن مذهبی کارگرانمان بود. با این که بسیاری از اعضایمان از تحصیلات دانشگاهی برخوردار نیستند ولی فرزندان و همسران بیشتر همکارانمان یا تحصیلات عالیه دارند و یا مشغول تحصیل در دانشگاه
ها هستند.

نهادهای حامی سندیکا
نهادهایی چون هیات موسس سندیکاهای کارگری، کمیته پی گیری، کمیته دفاع از مبارزات کارگران و نهادهای بین المللی از جمله ITUC و ILO ،ITF از همان ابتدا حمایت های خود را از سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه اعلام کردند. هر چند که برخی نهادهای داخلی بعدها به منتقدان اصلی سندیکا بدل شدند.

نقاط ضعف و قوت سندیکا
البته آن چه مسلم است این که ما از داخل به سندیکا نگاه می کنیم و به یقین تمامی نقاط ضعف را نمی بینیم و به همین دلیل در همین جا دست یاری به سوی دلسوزان جامعه کارگری دراز کرده و خواهان آنیم که منت بر ما گذاشته و نقاط ضعفمان را به ما گوشزد کنند.
اما آنچه در مورد نقاط ضعفمان در این سه سال دیده ایم ابتدا نبودِ کادر حرفه ای در زمینه حقوقی برای سندیکا بوده و بعد عدم توانایی در مقابل سرکوب های حاکمیت ایران بوده است. مهمترین نقطه قوت سندیکا را می توان در
تعامل با نهادهای بین المللی کارگری و نیز ایستادگی در مقابل خانه کارگر که خود بخشی از حاکمیت است، مشاهده کرد.

دستاوردهای سندیکا
برگزاری نخستین مجمع عمومی و انتخاب اعضای هیات مدیره.
برگزاری بزرگداشت روز اول ماه می
اعتصاب روان با روشن کردن چراغ های اتوبوس ها
برگزاری دو اعتصاب و بیش از ٥٠ تجمع
بازگشت تعدادی از کارگران اخراجی به کار (از طریق اعمال فشار از سوی سندیکا).
عضویت در دو نهاد بین المللی ITUC و و ITF
رایزنی با نهادهای حقوق بشری برای جلب حمایت های خود برای اعضای زندانی شده و بیکار شده ی سندیکا،
شرکت در اجلاس بین المللی 
شرکت در دادگاه کارگران زندانی کشور ترکیه
و گرفتن برخی حقوق اولیه کارگران شرکت واحد از مسئولان مربوطه از مهمترین دست آوردهای سندیکا در
سه سال گذشته بوده است.

جوایز بین المللی سندیکا
رز نقره ای از طرف نهاد سولیدر و جایزه حقوق بشری اتحادیه های کارگری هلند دو جایزه ی مهمی بوده اند که به سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه اختصاص یافته اند. جایزه نخست را آقای یوسف مولایی وکیل محترم سندیکا به نمایندگی از جانب اعضای هیات مدیره سندیکا دریافت داشته و جایزه بعدی قرار است در روز ٣۰ ژانویه به این سندیکا تقدیم شود.

جمع بندی کلی
در سه سال گذشته آن چه بر ما گذشت سراسر سرکوب بود و فشار. اعضایمان دستگیر و زندانی شدند، مورد ضرب و شتم قرار گرفته و از کار اخراج شدند . اعضای ما که از کار اخراج شده اند در دیگر جاها ممنوع الاستخدام شده و دوران سختی را می گذرانند.
با تمام این ها در این سه سال تجربیات زیادی را اندوختیم و این تجربیات را در اختیار دیگر کارگران گذاشتیم تا روزی شاهد برپایی مدنی ترین نهادهای کارگری در کشورمان باشیم. از اعتراضات فعالان سندیکای ما؛ روشن کردن چراغهای اتوبوس ها تا اعتصاب بهمن ماه هشتاد و چهار، سه سال می گذرد. سه سالی که در زندگی اعضا و فعالان سندیکا تجارب عمیقی را به همراه داشته است، تجربه ای که نه تنها برای ما از ارزش فوق العاده ای برخوردار بوده بلکه با شواهد موجود، راهگشایی برای مبارزات کارگران ایران و منطقه بوده است.
هنوز زندانی بودن رئیس و نایب رئیس سندیکا، بیکاری دهها فعال سندیکایی، عدم بازگشت به کار، ممنوع الاستخدام بودن در دیگر محیطهای کارگری و صدور احکام ناعادلانه سایه ی سنگین خود را بر سر ما گسترانده است. ما فعالان سندیکایی با باور به این که این مبارزه مختص ما نیست و همه ی اقشار جامعه کارگری را در برمی گیرد از فشارها و
سرکوب های ناروا شانه خالی نکرده و هیچ پیشنهادی را که می توانست نوید بخش زندگی آرام و تامین و بی دغدغه برای خود و خانواده مان باشد نپذیرفتیم هر چند که به اعتقاد برخی دوستان بهتر می بود به پیشنهادهای ارائه شده بلی بگوییم اما ایمان ما به راهمان برای زندگی شایسته و درخور برای همه کارگران هیچگاه ما را در راهی که برگزیده بودیم سست نکرده است.
سرکوب های وارده بر پیکره فعالان سندیکا به حدی هر روز بر شدتش افزون شد که ابعاد جنگ روانی یافت ولی ما را به این نتیجه رساند که هرچند شرایط سخت و مهلک است ولی استقامت و پایداری لازمه ادامه کار است. این فشارها ما را بر این باور استوار ساخت که جامعه ما نیاز به فضایی دموکراتیک دارد و دستیابی به تشکل کارگری
می تواند پیش زمینه ی هر نوع تشکل دمکراتیک در جامعه بوده و فضا را برای دمکراتیک شدن جامعه فراهم کند.
تجارب و مبارزات سندیکای شرکت واحد که کل جنبش کارگری ایران در رشد و افت اش سهیم بود است، نیاز به آن دارد که بدون خودستایی به این سه سال نگاهی اجمالی داشته باشد تا از این رهگذر به رشد و ترقی اهدافش در آینده یاری دهد و از تکرار اشتباهات جلوگیری به عمل آید و از دستاوردهایش سکویی ساخته شود برای دیگر نهادهای کارگری، تا بتوان برای بهبود زندگی مردم زحمتکش میهنمان قدم مثبتی برداشت.

ادامه کار و پیگیری
همانطور که در بالا ذکر شد ما فعالان سندیکایی با تمام فشارها و موانع موجود، به ادامه کار مصمم بوده و تمام تلاش خود را برای زندگی بهتر کارگران به انجام خواهیم رساند.

ارتباط سندیکای کارگران شرکت واحد با فعالان پیشرو
همواره سندیکا از تجارب پیشکسوتان سندیکایی بهره برده و نظر آنان را در رابطه با پیشبرد اهدافش مد نظر قرار داداه است و این ارتباط همچنان به قوت خود باقی است.

وارد نشدن به دعواها یا رقابت های جناح های درون حاکمیت
طبق اصول سندیکا فعالان این عرصه حق حضور در دعواها یا رقابت های جناح های درون حاکمیت را ندارند و ما نیز با پایبندی به این اصول تا کنون در هیچ دعوا یا رقابت مربوط به جناح های درون حاکمیت شرکت نکرده و هیچ نقشی نداشته ایم.

نقش خانواده های کارگران در مبارزه ی سندیکا و ادامه کار
اگر حمایت های خانواده ها نبود و اگر همراهیشان را از ما فعالان عرصه سندیکایی دریغ می کردند هرگز ما توان ادامه کار را نمی داشتیم . امروز اگر سندیکا همچنان مصمم به ادامه کار است به یقین یکی از دلایل اصلیش حمایت های بی دریغ خانواده های فعالان سندیکایی است.

همبستگی و حمایت از دیگر فعالان طبقه کارگر
سندیکای شرکت واحد در تمامی عرصه های حمایتی حرکت های سندیکایی چه به صورت نظری و چه به صورت عملی حضوری فعال داشته و همواره از حرکت هایی که منجر به احقاق حقوق کارگران بوده حمایت کرده است.

آموزش اعضا
با اعتقاد به این که بدون آموزش هرگز ره به جایی نخواهیم برد، همواره این مقوله را در رأس کارهای خود قرار داده ایم به طوری که تا برگزار نشدن کلاس های آموزشی هیچ اقدامی برای احیای سندیکا انجام ندادیم.

ارتباطات بین المللی
همانطور که از بیانیه ها و اطلاعیه های صادره از طرف سندیکای شرکت واحد محرز است ما همواره بر ارتباطات بین المللی تاکید داشته و از تمامی مبارزات کارگران در هر گوشه جهان حمایت کرده ایم. علاوه بر این ها سندیکای شرکت واحد با تلاش های خود توانسته است به عضویت دو نهاد معتبر بین المللی درآید.

تثبیت سندیکایی مستقل از خانه کارگر و شورای اسلامی کار (بعنوان نماینده کارگران و دولت) و داشتن روحیه مبارزه
با توجه به عملکرد خانه کارگر و شورای اسلامی کار مستقر در شرکت واحد، ما به این نتیجه رسیدیم که سندیکا بایستی شخصیت مستقل خود را حفظ کرده و امن ترین مکان برای کارگران خود باشد . شواهد نشان دهنده ی آن هستند که در طول سه سال گذشته نه تنها ما استقلال خود را حفظ کردیم بلکه حاضر به کوچکترین همکاری با خانه کارگر که خود از جنس حاکمیت است نشدیم. سندیکای شرکت واحد همچنان حاضر به همکاری با نهادهای دولتی که
کارفرمایش نیز خود از همان نهاد بود نشده و نخواهد شد . به همین دلایل ما روحیه مبارزاتی خود را در هر جهت و بویژه برای حفظ استقلالمان تقویت کرده ایم. با تمام اعمال فشارها و سرکوب ها، از پا ننشستیم و مصمم و پر اراده به کار خود ادامه دادیم و خواهیم داد.
هر چند امروز دو نفر از اعضای ما آقایان منصور اسانلو و ابراهیم مددی رئیس و نایب رئیس سندیکا به ناحق در زندان به سر می برند اما ما تمام تلاش خود را به کار می گیریم تا زمانی که یاران دربندمان آزاد شوند و پرچم سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه برافراشته بماند.

با امید به گسترش سندیکاهای مستقل کارگری
سعید ترابیان
مسئول روابط عمومی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه