اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۶ بهمن ۱٣٨۷ -  ۱۴ فوريه ۲۰۰۹

به سوی برگزاری یک هشت مارس انترناسیونالیستی
 
ما زنان ایران که   با یکی از خونخوارترین و زن ستیزترین رژیم های روی کره زمین روبرو هستیم؛ با برگزاری هشت مارس، روز جهانی زن، در جلسات مخفی در داخل کشور و در سمینارها و راهپیمائی های خیابانی در اروپا؛ به جهانیان اعلام می کنیم که تا پاره کردن زنجیرهایمان و دست یابی به رهائی زنان و تمام بشریت از چنگال نظام های حاکم بر ایران و جهان، آرام نخواهیم گرفت. ما ادعای امپریالیست های آمریکائی مبنی بر "رها کردن زنان ایران" را افشا می کنیم و زنان و مردان اقصی نقاط جهان را   به حمایت از مبارزات خود فرا می خوانیم. ما از مردم آمریکا نیز می خواهیم که به اتحاد و همبستگی با ما برخیزند زیرا ما درگیر مبارزه ای سخت علیه دشمنانی هستیم که از یک جنس اند: جمهوری اسلامی ایران و امپریالیسم آمریکا.
٣۰ سال از هشت مارس ۱۹۷۹ می گذرد. در این روز زنان ایران جنبش مقاومت خود را علیه رژیم تئوکراتیک جمهوری اسلامی ایران آغاز کردند. در ۷ مارس ۱۹۷۹ خمینی فرمان حجاب اجباری را داد. روز بعد، در اعتراض به این فرمان ده ها هزار زن به خیابان های تهران ریختند. دختران دبیرستانی و دانشجو، پرستاران، کارمندان، کارگران و زنان خانه دار همراه با شماری از مردان شعار می دادند: ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم! جنگ خیابانی میان زنان شجاع و اوباش حزب الله خمینی درگیر شد. پس از ساعتها تظاهرات و درگیری خیابانی هزاران تن از زنان، بسیاری با لباس های پاره شده، موهای آشفته و چترهای شکسته   در این درگیری، در مراسم روز جهانی زنان در دانشگاه تهران شرکت کردند. برخی از زنانی که این مراسم را با سخنرانی های خود بازگشائی کردند طی سالیان دراز، از زمان   کودتای سیا در سال ۱۹۵٣ و جنبش دانشجوئی دهه ۱۹۶۰ تا زمان سرنگونی شاه، از فعالین ضد شاه و ضد امپریالیست بودند. یکی از آنان اعلام کرد که با تغییر رژیم شاه به خمینی تغییر اساسی در جامعه صورت   نگرفته است و بر اهمیت مبارزه رهائی بخش زنان، برای کل جامعه تاکید گذاشت. در این روز، سازمان های گوناگون زنان متولد شدند. زنانی که از نبردهای خیابانی به برنامه آمده بودند صف کشیدند تا نام خود را در تشکلات زنان مبارز ثبت کنند.
جنبش ما علیه ستم گری خونین یک رژیم زن ستیز تئوکراتیک به نام جمهوری اسلامی ایران اینگونه متولد شد.
ستم بر زن محور تئوکراسی اسلامی در ایران است. دولت مذهبی پدرسالاری ناب و قدرت کامل مرد بر زن را تضمین می کند. زنان بدون اجازه پدر یا شوهر حق کار، سفر و تحصیل و حتا تعیین خانه و محل زندگی خود را ندارند. قوانین جزائی قرون وسطائی، قوانین اخلاقی قرون وسطائی را تضمین می کند. قانون اساسی ملهم از شریعت و قوانین جزائی اسلامی پشتوانه ی قانونی برای این وضعیت را فراهم می کنند. پلیس ویژه حجاب صدها زن را که حجاب اسلامی را به هیچ می گیرند دستگیر می کند. هر ساله زنانی را به دلیل "بی وفائی" نسبت به مردی که ارباب (شوهر) شرعی اوست سنگسار یا حلق آویز می کنند. در هر دانشگاه اداره حراست مستقر است تا جداسازی جنسی دانشجویان زن و مرد را تحمیل کرده و سپر حفاظت از "استادان" اسلامی سودجو و فاسد از خشم دانشجویان باشند.
در ٣۰ سال گذشته مبارزه ی ما ادامه یافت: در خیابان ها، در مدارس و دانشگاه ها، در کارخانه ها و مشقت خانه های تولیدی، در زندان ها و زیر شکنجه و در خانواده علیه قدرت تحمیلی مردانه و زنجیرهای سنت. مقاومت در همه جاست. اما شما در پوشش های خبری رسانه های غرب از ایران، ما را نمی بینید! شما فقط هشدارهای "هسته ای" در مورد ایران و لاف و گزاف های ارتجاعی و احمقانه مقامات و رئیس جمهوری حکومت ایران را می بینید.
بیش از نیمی از سه میلیون دانشجو زنان هستند و این به تشدید مقاومت زنان علیه حاکمیت تئوکراتیک کمک زیادی کرده است. سال گذشته چند دانشگاه مهم ایران صحنه ی اعتراضات شجاعانه دانشجویان علیه آزار جنسی "استادان" اسلامی و اعضای دفتر حراست بود که از قدرت خود برای شکار قربانیان دختر استفاده می کنند. اما شما در رسانه های اروپا و آمریکا این چیزها را ندیده و نمی شنوید. سپاه پاسداران جمهوری اسلامی به زنان کارگر معادن در جنوب ایران در حالی که در صف اول اعتراضات کارگری ایستاده بودند شلیک می کند و آنان را می کشد. اما خبر آن به شما نرسیده است. سپتامبر ۲۰۰٨ بیستمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی (که بسیاری از آنان زن بودند) بود. اما هیچکس چهره ی قهرمانانی که از این قتل عام جان سالم بدر بردند را بر صفحه تلویزیون خود نمی بیند.
این سیاستی آگاهانه است که از سوی مراکز قدرت، بخصوص در آمریکا، اتخاذ شده تا این فکر را در اذهان ایجاد کنند که گوئی مردمی در ایران نیست! گوئی زنان زنجیرهای اسارت را پذیرفته و برای رهائی خود مبارزه نمی کنند! گوئی در زندان های ایران   دانشجو و معلم و کارگر معترض به حاکمیت ارتجاعی جمهوری اسلامی بسر نمی برند! پس، بیائید بمبارانشان کرده و بعد "آزاد" شان کنیم.
در افغانستان، زیر حاکمیت جمهوری اسلامی وابسته به آمریکا و همچنین در مناطقی که تحت کنترل طالبان است، قتل های ناموسی، سنگسار و ازدواج های اجباری وسیع و گسترده است. افغانستان توسط ریش سفیدان، جنگ سالاران و سلاطین مواد مخدر وابسته به آمریکا اداره می شود. زنان حتا نمی توانند صورت خود را در ملاء عام نشان دهند. در عراق، از زمان اشغال آن توسط آمریکا، قوانین قرون وسطائی شریعت بازگشته و تبدیل به کابوس زنان شده است؛ هزاران دختر نوجوان به درون بازار فحشای کشورهای خلیج که توسط گلوبالیزاسیون و اشغال آمریکا تقویت شده است، پرتاب شده اند. این است کارنامه ی "رهائی زنان خاورمیانه" توسط جنگ آمریکا.         
بسیاری از مردم آمریکا و سراسر جهان، دچار پندارهای واهی در مورد اوباما شده اند. آنان می گویند اوباما قول داده است که "متفاوت" از رژیم بوش باشد. اما واقعیت آن است که اوباما   قول داده که جنگ های آمریکا را در خاورمیانه ادامه دهد. البته او برای "متفاوت" نشان دادن خود می گوید وی "جنگ های خوب" را ادامه خواهد داد. عجب! اوباما در جریان کارزار انتخاباتی اش بدون هیچ ابهامی با پیش بینی حملات اسرائیل علیه مردم غزه (که در ۲۷ دسامبر ۲۰۰٨ شروع شد) آن را به عنوان "دفاع از خود" تطهیر و تشویق کرد. او پیشاپیش جنایات اسرائیل در غزه را که باید آن را هولوکاست خواند، مشروع جلوه داد. مردمی که دچار پندارهای واهی شده اند، متاسفانه خیلی زود در خواهند یافت که نظام امپریالیستی حریص و جنگ طلب فقط می تواند رهبران بیرحم و تشنه به خون تولید کند.
بگذارید روشن بگوئیم: ما که در سی سال گذشته درگیر یک نوع جنگ داخلی با جمهوری اسلامی بوده ایم، نمی خواهیم که ستم گران فعلی خود را با ستم گرانی از نوع دیگر، معاوضه کنیم. ما نمی خواهیم که از چنگال یک نظام اجتماعی، ایدئولوژیک و سیاسی ارتجاعی و پوسیده مانند جمهوری اسلامی ایران رها شویم که بعد خود را اسیر نظام پوسیده ی امپریالیسم آمریکا کنیم. کارکرد این نظام موجب تولید و بازتولید زن ستیزی و بنیادگرائی مذهبی ضد زن در آمریکا و سراسر جهان شده است. برای ستمدیدگان هیچ چیز مهلک تر از آن نیست که به دام انتخاب از میان ستم گران خود بیفتند. چیزی به نام "ستمگر خوب" و "ستمگر بد" وجود خارجی ندارد. ما برای رهائی خود نیازی به جورج بوش و ادعاهایش مبنی بر "رها" کردن زنان نداشتیم. امروز نیز نیازی به بوسه ی مرگ اوباما- هیلاری نداریم! اما حمایت مردم آمریکا را می خواهیم و به آن نیاز داریم.
گردهم آئیم و روز جهانی زن ۲۰۰۹ را در آمریکا و سراسر جهان با روحیه ی مقاومت و انترناسیونالیسم جشن بگیریم.
بیائید متحد شویم و جرات پاره کردن زنجیرهایمان را کنیم.
 
از ایران و افغانستان و عراق تا آمریکا؛ از چین تا فیلی پین و مکزیک؛ علیه ستم بر زن بجنگیم!
نه به جمهوری اسلامی! نه به امپریالیسم آمریکا!
نه به جمهوری اسلامی آمریکا در افغانستان! نه به طالبان!
جنگ بوش "علیه ترور" با "جنگ خوب" اوباما هر دو در خدمت امپراتوری اند!
 
سازمان زنان هشت مارس )ایران-افغانستان(
فوریه ۲۰۰۹
 
www.٨mars.com