اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲ ارديبهشت ۱٣٨٨ -  ۲۲ آوريل ۲۰۰۹

شرایط عجیب حاکم بر فوتبال ایران از حد خسته کننده هم گذشته و به مرز آزار دهنده رسیده است. اتفاقات شگفت انگیز، نتایج مایوس کننده، بیانیه‌های پرسرو صدا و توهین‌هایی که مد شده، وضعیت آزار دهنده‌ای را ایجاد کرده است.
حتی این شرایط برای مهدی مهدوی کیا کاپیتان با اخلاق تیم ملی هم غیر قابل تحمل است. ترجیع بند حرف‌های مهدوی کیا در مصاحبه مفصل اش با ایسنا" من نمی فهمم" است. از همین جمله‌ی دو کلمه‌ای کیا می توان متوجه شد که چه شرایط عجیبی بر فوتبال ایران حاکم است.
شرایطی که باعث شده مهدوی کیا اعتراف کند که "آینده خوشی را برای فوتبال ایران نمی بینم".
مهدی مهدوی کیا ساعتی پس از تمرین سه شنبه عصر اینتراخت فرانکفورت و در حالی که ساعت‌ها از موافقت فدراسیون فوتبال با استعفای مایلی کهن می گذشت با خبرنگار ایسنا گفت‌وگو کرد:

* آقای مهدوی کیا، هر هفته ما برای مصاحبه با شما سوژه جذابی داریم. این هفته هم که در جریان هستید؟

مگر چه اتفاقی افتاده است.

*اینکه فدراسیون فوتبال با استعفای مایلی کهن موافقت کرده است.

من نمی دانستم. مگر مایلی کهن استعفا کرد؟

* مایلی کهن بیانیه‌ای صادر کرد که فدراسیون فوتبال آن را به استعفا تعبیر کرد و مایلی کهن از تیم ملی کنار گذاشته شد.

من در جریان این خبر نبودم. متاسفانه در شرایطی که باید برای سه بازی آینده تمام تمرکزمان را بگذاریم و تمام نیروی مان را جمع کنیم، درگیر مسائلی شدیم که خیلی عجیب است. در این دو هفته اخیر مطالبی را در روزنامه ها خوانده‌ام که برای من و تمام کسانی که از بیرون به فوتبال ایران نگاه می کنند، غیر قابل باور است.

*آنقدر اتفاقات عجیب و غریب در فوتبال ایران افتاده که واقعا نمی دانیم منظور شما کدام موضوع است.

من نمی دانم چطور می شود که مسائلی نظیر تبانی در فوتبال ایران مطرح می شود، در حالی که هیچ اتفاقی نیفتاده، ما می بینیم برخی از روزنامه ها می نویسند که احتمالا در فلان بازی تبانی می‌شود و در فلان بازی چه می شود. آخر من نمی دانم، مگر می شود هنوز اتفاقی نیفتاده چنین ادعایی داشت.

*در فوتبال ما عادت شده وقتی تیمی نتیجه نمی گیرد، یکسری مطالب مطرح می‌شود.

چنین مساله‌ای با هیچ عقلی جور در نمی آید. وقتی یک مربی نمی تواند موفق بشود و تیم اش قدرت غلبه بر یک تیمی را ندارد، نباید چنین مسائلی را مطرح کند. ممکن است تبانی در همه جای دنیا رخ بدهد ولی تا وقتی ثابت نشده هیچ کس جرات ندارد از آن حرف بزند و از آن چیزی بنویسند ولی اینجا من نمی دانم چه اتفاقی دارد می‌افتد که همه روزنامه ها و خبرگزاری ها از تبانی حرف می‌زنند. این برای یک تماشاگر ذهنیت ایجاد می کند. وقتی روزنامه ها می نویسند که احتمال دارد در یک بازی تبانی رخ بدهد، طبیعی است که وقتی یک تماشاگر جوان می خواهد برود ورزشگاه، اگر یک بازیکن در طی بازی و با یک اشتباه معمولی توپ را به اشتباه وارد دروازه خودش بکند، در ذهنش جرقه می زند که این بازی یک تبانی بوده است.

*از شروع سال ٨٨ نتایج تیم های ایران در مسابقات مختلف ناامید کننده بوده. شما به لحاظ فنی وضعیت را چطور می بینید؟

بحث فنی در این شرایط بی معنی است. من نمی توانم بحث فنی داشته باشم اما اخباری که از ایران می شنوم تاسف بار است و با این اوضاع آینده ای را برای فوتبال ایران نمی بینم.

*ما که امیدواریم شرایط تغییر کند.

آخر چطور امیدوارید. وقتی فوتبال ما فقط شده ادعای تبانی، بی ادبی و درگیری چطوری می شود که امیدوار بود، شما وضعیت ورزشگاه ها را ببینید. وقتی یک تماشاگر به خودش اجازه می دهد که به راحتی به یک بازیکن و مربی فحاشی کند و ناسزا بگوید و هیچ اتفاقی هم نمی افتد، باید به حال این فوتبال تاسف خورد. باشگاه‌های ما پسوند فرهنگی دارند اما هیچ کاری انجام نمی شود. ما فقط داریم شعار می دهیم. روزنامه های ما از تبانی حرف می زنند، بازیکنان و مربیان ما بد اخلاقی می کنند، تماشاگران فحاشی می کنند. این‌ها واقعا ناراحت کننده است. هیچ کس هم به فکر نیست و همه تنها شعار می دهند. تبانی بحث بسیار زشتی است اما زشتی اش را در فوتبال ایران در دست داده و بدون این که چیزی ثابت شود همه از تبانی حرف می‌زنند. هر تیمی نمی تواند نتیجه بگیرد به جای پرداختن به مسائل فنی، مطالب دیگری را مطرح می کنند.

*این تقریبا عادت شده که در هفته های پایانی مسائلی از این دست مطرح می شود.

من یک سوال دارم. مگر فقط ما هفته آخر داریم. مگر در لیگ های اروپایی بازی ها حساس نیست. پس چه می‌شود که آنجا چنین مباحثی مطرح نمی شود ولی ما در ایران چنین حرف‌هایی می زنیم. به هر حال بحث تبانی در همه جای دنیا از جمله آلمان که منظم‌ترین لیگ دنیا است اتفاق می افتد. من خودم چند سال پیش در یک بازی که مشکوک به تبانی بود حضور داشتم. هرچند که بعدها و پس از انجام تحقیقات فراوان مشخص شد که داور آن بازی مشکوک سوت زده اما وقتی پس از پایان بازی در رختکن ما اعتراض کردیم و گفتیم که داور مشکوک سوت زده، پس از آن مدیر و مربی تیم فریادی بر سرما کشیدند و گفتند که شما بازی بدتان را با داوری توجیه نکنید. در فوتبال اروپا چنین اتفاقاتی می افتد اما در فوتبال ما به راحتی و قبل از اینکه اصلا بازی شروع شود ما از تبانی صحبت می کنیم. طرح چنین مسائلی غیر از اینکه ذهن جامعه ورزش ما را درگیر می کند و آرامش را برهم می زند چیزی ندارد. دیروز تیم باشگاهی‌مان در این فضا از یک تیم قطری پنج گل خورد و فردا هم حتما نوبت تیم ملی است. متاسفانه با تمام احترامی که برای رسانه ها قائل هستم اما برخی از آنها هم به این فضا دامن می زنند.

* اما اگر چنین مسائلی توسط مربیان مطرح نشود، رسانه‌ها هم به آن نمی‌پردازند؟

باید قبول کرد که بعضی مطالب ارزش نوشتن ندارند. اگر مطالبی این چنینی نشر نشود، طبیعی است که مسائلی دیگر پشت آن مطرح نمی‌شود اما در این دو هفته فوتبال ما تعطیل شده و برخی از روزنامه ها و خبرگزاری ها به مسائلی نظیر تبانی و توهین و دعوا می پردازند.

* یعنی مقصر اصلی رسانه ها هستند.

من این را نمی گویم. همه این وسط مقصر هستند اما رسانه ها باید چنین مسائلی را کنترل کنند. باید فرهنگ سازی کنند. بعضی مطالب قابل نوشتن نیست. الان ما باید تمام فکر و ذکرمان سه بازی مهم پیش رو باشد اما متاسفانه شما می گویید مایلی کهن استعفا داده و حالا دوباره باید از اول هر چیز را بسازیم.

*در این شرایط چه کار می توان کرد؟

من یک بازیکن هستم و مسوولیتی ندارم که بخواهم بگویم چه کار کنیم اما باید مطبوعات، جامعه فوتبال و مسوولان دست به دست هم بدهند. با جوی که وجود دارد فوتبال ایران نابود می شود. باید طرح مباحثی همچون تبانی، توهین و بی ادبی از فوتبال ایران جمع شود. فوتبالیست و مربی در یک فضای آرام می تواند کار کند. نمی‌توانیم به دنبال مسائل حاشیه‌ای باشیم و بعد توقع داشته باشیم که موفق شویم. باید از یک جایی شروع کنیم. مسوولان باید شرایطی را به وجود بیاورند که از این فضا خارج شویم. من واقعا نمی فهم که چطور می شود یک تماشاگر که زحمتی برای فوتبال نکشیده به یک بازیکن که سال‌ها جوانی اش را برای فوتبال گذاشته، بی احترامی کند و به خانواده او فحش ناموسی بدهد. آن تماشاگر خودش را جای آن بازیکن بگذارد آیا می تواند لحظه‌ای جای او باشد. کسی که به ورزشگاه می آید باید جنبه برد و باخت داشته باشد. در همه جای دنیا تماشاگران حق دارند اعتراض کنند اما حق ندارند که به بازیکنان فحاشی کنند. بازیکنی که وارد زمین می شود، می خواهد که تیمش برنده باشد و تلاشش را هم می کند. یک بار نتیجه دلخواه به دست می آید، یک بار هم تیم می بازد اما دلیل نمی‌شود که بخواهیم توهین کنیم.

*اشاره شما به اتفاقی است که بعد از بازی ایران و عربستان افتاد؟

آن یک نمونه اش است. در آن بازی همه بازیکنان تلاش شان را کردند اما بعد از بازی یک تماشاگر آمد و بد و بیراه گفت و هیچ کس هم کاری با آن نداشت. آمدیم سه ملی پوش را محاکمه کردیم، اما با آن فردی که فحش ناموس داد، هیچ کس کاری نداشت. چطور یک تماشاگر می تواند در فاصله یک متری به بازیکن تیم ملی ناسزا بگوید. ما متاسفانه به دنبال علت نمی گردیم. خدا را شکر الان طوری شده که همه یک دوربین دستشان است و از اتفاقات فیلم می گیرند و می شد به راحتی آن فرد را شناسایی کرد. حدود سی، چهل شاهد هم در آن صحنه بود اما هیچ کس نپرسید که این آقا چه کسی بود. این وظیفه مطبوعات است که وقتی به کتک کاری یک ملی پوش می‌پردازند به علت درگیری هم بپردازند. علت درگیری آن آقا بود. کسی که به خودش اجازه داد به ملی پوش که تمام تلاش اش را کرده توهین کند.

*ظاهرا دل پری از این اتفاقات دارید؟

واقعا ناراحت کننده است. من در روزنامه ها می خوانم که فلان داور پس از قضاوت یک بازی گفت وگویی را انجام داده و گفته خانواده اش تهدید شده اند. واقعا من نمی دانم که در فوتبال ایران چه خبر است.

*با این شرایط چه قدر باید امیدوار بود؟

ببینید، فوتبال عربستان در یک برهه‌ای به مشکل برخورد وتنها چهار امتیاز کسب کرد. آنها حرف نزدند وعمل کردند و آمدند ما رادر تهران شکست دادند اما ما چه کار کردیم. به جایی که الان تمام نیروی مان را برای پیروزی برابر کره شمالی جمع کنیم، داریم عکس آن عمل می کنیم و کار به جایی رسیده که تیم ملی باز بدون سرمربی شده است.

گفت‌وگو از خبرنگار ایسنا: محسن معتمدکیا