اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۰ ارديبهشت ۱٣٨٨ -  ٣۰ آوريل ۲۰۰۹

اول ماه مه
روز جهانی کار
روز همبستگی بین المللی کارگران

همبستگی بین المللی برای جهانی دیگر
اول ماه مه، روز جهانی کار و همبستگی بین اللملی، روز تعطیل رسمی که کارگران جهان به همت مبارزات سخت و طولانی خود کسب کرده اند، فرا رسیده است. امسال نیز هم چون سال های پیش، کارگران، زحمتکشان و حقوق بگیران سراسر جهان، با برگزاری تظاهرات و گردهمایی ها، همبستگی بین المللی خود را اعلام می کنند. همبستگی در مبارزه برای «جهانی دیگر» که در آن عدالت اجتماعی، دموکراسی اجتماعی و سیاسی، آزادی، برابری، حق رفاه و بهزیستی همگانی شالوده همزیستی میان انسانها باشد.
امسال کارگران و زحمتکشان جهان در شرایطی به استقبال این روز می روند که بحران مالی و اقتصادی سرمایه داری جهانی، پس از بحران جهانی ۱۹۲۹ (۱٣۰٨)، شدید ترین حملات و آسیب ها را به دنیای کار و شرایط معیشت و زندگی مردم، بویژه زحمتکشان و حقوق بگیران جامعه، وارد کرده است: ورشکستگی کارخانه ها و موسسات تولیدی، بیکار شدن میلیون ها انسان در سراسر جهان؛ عدم امنیت شغلی؛ فقدان آینده روشن، پائین آمدن درامد ها، کاهش قدرت خرید و سطح معیشت و زندگی حقوق بگیران و عموم مردم...
کارگران و زحمتکشان بیش از پیش در وضیعتی تحمل ناپذیر بسر میبرند. آن ها، از هم اکنون، در اروپا، آسیا، آمریکا و دیگر نقاط جهان، در مقابل شرایط فاجعه باری که بحران اقتصاد افسار گسیخته سرمایه به بار آورده است، برخاسته اند. اعتراضات و تظاهرات متعدد کارگری در کشورهای مختلف، اشغال کارخانه ها، توقیف مدیران و مسئولان کارخانه (در فرانسه) برای جلوگیری از تعطیل کارخانه ها و بیکار شدن صدها و هزاران کارگر... نمونه هایی از اعتلای امروزی جنبش های اجتماعی و کارگری در جهان در مقابله با بحران سرمایه داری جهانی است.
بحرانی که به ایران نیز سرایت کرده است. کاهش قیمت نفت که همواره درآمد اصلی کشور را تشکیل داده و می دهد، سیاست های ویران ساز و غیر عقلانی رژیم حاکم که اقتصاد ایران را هر چه بیشتر به ورشکستگی، کساد و خرابی کشانده است، فقدان سندیکاهای آزاد و مستقل کارگری که از حقوق کارگران در مقابل صاحبان کارخانه و سرمایه (چه دولتی و چه خصوصی) دفاع کنند... شرایط کار و زندگی کارگران ایران را بسیار وخیم تر از گذشته کرده است. بیکاری، نا امنی شغلی، تأخیر در پرداخت حقوق ها، کاهش سطح معیشت و زندگی کارگران، نقض آشکار قرارداد های سازمان جهانی کار در زمینه ی حقوق زحمتکشان... نمونه هایی از وضعیت کار و کارگری در رژیم جمهوری اسلامی است.
کارگران و زحمتکشان ایران در طول این سالهای سخت از پای ننشستند و با وجود تهدید، سرکوب، زندان و انواع ممنوعیت ها، دست از اعتراض، مبارزه و تشکیل سندیکا نکشیدند: اعتصاب کارگران شرکت واحد، کارگران نیشکر هفت تپه و دیگر اعتصابات و اعتراضات کارگران برای دفاع از حقوق خود...
در برابر رژیم استبدادی و دین سالار حاکم در ایران، جنبش های کارگری در کنار جنبش زنان برای دفاع از حقوق برابر با مردان، جنبش های دانشجویی برای آزادی و دموکراسی، و جنبش های ملی- قومی برای به رسمیت شناخته شدن حقوق اقوام مختلف ایران، همچنان ایستادگی می کنند.
سرکوب جنبش های کارگری و فعالین کارگری در ایران
جمهوری اسلامی، طی سی سال گذشته در سرکوب کارگران و زحمتکشان و باز گذاشتن دست سرمایه داران و دلالان، ترازنامه ای سیاه و بس سنگین دارد. رژیم جمهوری اسلامی با نقض آشکار ماده ۲٣ اعلامیه ی جهانی حقوق بشر (حمایت در برابر بی کاری، عدم تبعیض، مزد مساوی در مقابل کار مساوی؛ مزد منصفانه و رضایت بخش مناسب حیثیت و کرامت انسانی، آزادی تشکیل سندیکا برای دفاع از منافع خود...) همواره دست به سرکوب اعتراضات کارگری و جلوگیری از تشکیل سندیکاهای کارگری مستقل از دولت زده است.
ستیزه جوئی رژیم با اتحادیه ها و انجمن های صنفی از جمله با انجمن صنفی خبّازان، کانون های صنفی آموزگاران و پرستاران، سندیکای شرکت واحد و سندیکای نیشکر هفت تپه و به رسمیت نشاختن آنها، نمونه بارز پیشبرد چنین سیاستی است. رژیم برای مقابله با جنبش کارگری از انواع سیاست های سرکوب گرانه و عوام فریبانه استفاده می کند. طی سال گذشته، بیش از صد تن از رهبران و فعالین جنبش کارگری و سندیکایی دستگیر و زندانی شده مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند. در حال حاضر، منصور اسانلو و ابراهیم مددی، دو تن از اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد، علی نجاتی رئیس هئیت مدیره سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه و هم چنین محسن حکیمی فعال کارگری و عضو کانون نویسندگان ایران در زندان به سر می برند. اتهام فعالین کارگری دستگیر شده، همواره از سوی رژیم، «اقدام علیه امنیت ملی» و «اخلال در نظم عمومی» اعلام شده است.
جمهوری اسلامی مانع حضور نمایندگان واقعی و منتخب کارگران در مجامع بین المللی می شود. بر خلاف قوانین سازمان جهانی کار، همواره عوامل امنیتی رژیم بعنوان نمایندگان کارگری از سوی وزارت کار به جلسات این سازمان اعزام شده اند.
رژیم جمهوری اسلامی اول ماه مه، روز جهانی کار را به رسمیت نمی شناسد. در تقویم رسمی کشور نامی از این روز برده نشده است. به جای آن ۱۱ اردیبهشت را به نام روز مطهری تعطیل رسمی اعلام کرده است. بزرگداشت اول ماه مه در ایران جرم محسوب می شود.
- دو تن از فعالین زن کارگری بنام سوسن رازانی و شیوا خیرآبادی به جرم گرامی داشت اول ماه مه محکوم به حبس تعلیقی و شلاق شده اند. حکم آنان در تاریخ ٣۰/۱۱/۱٣٨۷ در زندان سنندج اجرا شد. سوسن رازانی ۷۰ ضربه و شیوا خیرآبادی ۱۵ ضربه شلاق را تنها به جرم شرکت در مراسم روز اول ماه مه، تحمل کردند.
- جلال حسینی و محمود صالحی به اتهام دعوت به شرکت در تجمع اول ماه مه به زندان محکوم شدند.
- دادگاه انقلاب سنندج در تاریخ ۲۷/۱۱/۱٣٨۶ برای ۱۱ نفر از کارگرانی که در جشن اول ماه مه شرکت کرده بودند، حکم شلاق و جریمه نقدی صادر کرد. حکم ده ضربه شلاق به سه نفر از کارگران به نام های صادق امجدی، فارس گویلیان و حبیب الله کلکانی در همین روز اجرا شد.
کار کودکان در جمهوری اسلامی ایران
کودکان کار آسیب پذیرترین قشر اجتماعی در جمهوری اسلامی به شمار می روند. مطابق ماده ٣۲ پیمان نامه جهانی حقوق کودک، هرگونه کاری که برای کودک زیانبار باشد یا به تحصیل و سلامتی و رشد جسمانی، ذهنی، اخلاقی یا اجتماعی او آسیب رساند، ممنوع است. اما در جمهوری اسلامی مطابق آمارهای رسمی بیش از چهارصد هزار کودک زیر ۱۵ سال و محروم از آموزش برای تأمین حداقل معیشت خود و خانواده های شان مشغول کار دائمی هستند.
جنبش جمهوری خواهان دمکرات و لائیک ایران (واحد پاریس)، در گرامیداشت روز جهانی کار، همبستگی خود را با مبارزات کارگران و زحمتکشان سراسر جهان و از جمله با جنبش های اجتماعی کنونی در فرانسه اعلام می دارد. ما از خواسته های اساسی و به حق کارگران و زحمتکشان ایران حمایت می کنیم: حق تشکیل سندیکاهای مستقل کارگری بدون دخالت دولت، به رسمیت شناختن حق اعتصاب، حق برگزاری تظاهرات، تامین امنیت شغلی، تعیین حداقل دستمزد با شرکت نمایندگان واقعی کارگران، پرداخت دستمزدهای معوقه، جلوگیری از گسترش قراردادهای موقت، احترام به قرارنامه ها و پیمان های سازمان جهانی کار...
جنبش جمهوری خواهان دمکرات و لائیک ایران (واحد پاریس) از همه ی سازمان های حقوق بشری، سندیکاهای کارگری و احزاب دموکراتیک فرانسوی می خواهد که سرکوب جنبش های کارگری توسط رژیم جمهوری اسلامی ایران را محکوم کنند و برای آزادی بدون قید شرط کارگران زندانی در ایران از هیچ کوششی دریغ نورزند.

کمیته هماهنگی جنبش جمهوری خواهان دمکرات و لائیک ایران (واحد پاریس)- ۱ مه ۲۰۰۹ ۱۱اردیبهشت ۱٣٨٨