• بنابه گزارشات رسیده از بند ۷ زنان زندان گوهردشت، زندانی مهناز اکبر تهرانی برای رهائی یافتن از شکنجه اقدام به خودکشی کرد و جان باخت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۲ خرداد ۱٣٨٨ -  ۲ ژوئن ۲۰۰۹

فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران: بنابه گزارشات رسیده از بند ۷ زنان زندان گوهردشت، یک زن زندانی برای رهائی یافتن از شکنجه های غیرانسانی مسئولین زندان اقدام به خودکشی کرد و جان باخت.
زندانی مهناز اکبر تهرانی ۲۲ ساله ابتدا به حفاظت و اطلاعات زندان برده شد و وحشیانه مورد شکنجه قرار گرفت. شکنجه ها علیه او به حدی بود که چهره‍ی او خونین و با کمک پاسداربندها به سلول انفرادی بند ۷ زنان زندان گوهردشت منتقل شد. او در سلولی قرار گرفت که دارای شرایط طاقت فرسایی است. زنان زندانی که به سلولهای انفرادی منتقل می شوند در روز از یک جیره غذایی برخوردار هستند و آنها را در گرسنگی مفرط قرار میدهند. همچنین در طی ۲۴ ساعت ۲ بار امکان استفاده از دستشوئی دارند و به مدت طولانی امکان استفاده از حمام را ندارند و در شرایط بهداشتی فاجعه بار قرار می گیرند. شرایط زنان زندانی طاقت فرسا و قرون وسطائی و نسبت به مردان زندانی بسیار دشوارتر است. از هیچ حقی برخوردار نیستند. تجاوز به زنان زندانی و بی دفاع بخصوص آنهایی که به حفاظت واطلاعات زندان گوهردشت برده می شوند و یا در سلول انفرادی قرار داده می شوند از شکنجه های معمول کارگزاران زندان و پاسداربندها می باشد. زنان زندانی بیش از ٣ ماه ناچار هستند که در سلولهای انفرادی (سگ دونی) بسر ببرند.
خانم مهناز اکبر تهرانی یکی از بیشمار زنانی که مورد وحشیگری پاسداران زندان قرار گرفت. این زن جوان و بی دفاع برای پایان دادن به دردها و رنجهای خود ساعت هفت صبح در سلول انفرادی اقدام به خودکشی می کند و ساعت دوازده متوجه می شوند که او اقدام به خودکشی کرده و جان باخته است.
زنان زندانی توسط علی محمدی معاون زندان، ترابی رئیس بازرسی زندان، کرمانی رئیس حفاظت و اطلاعات زندان، فرج نژاد معاون حفاظت و اطلاعات زندان و خادم رئیس بند یک، از بند زنان به حفاظت و اطلاعات زندان برده می شوند و توسط این افراد مورد شکنجه جسمی و جنسی وحشتناکی قرار می گیرند. درنده خوئی و اعمال ضدبشری علیه زنان زندانی بی دفاع همه مرزهای را درنوردیده است.
علی محمدی، ترابی، کرمانی، نبی الله فرج نژاد و خادم همچنین برای زهر چشم گرفتن از سایر زندانیان آنها را در معرض دید سایر زندانیان آماج باتومهای برقی خود قرار می دهند و تا بیهوشی زندانی به شکنجه او ادامه می دهند. یکی از زندانیانی که قربانی این شکنجه وحشیانه قرار گرفته بود خانم فریبا علیزاده است.
فشارها و شرایط طاقت فرسا علیه زنان زندانی به حدی است که آمار خودکشی در بین آنها بسیار بالا است. کارگزاران زندان تمامی سعی و تلاش خود را بکار می برند که خبر اتفاقات جنایتکارانه ای که در این بند روی میدهد به بیرون درز نکند و در صورت انتشار هر خبری یکی از زنان بی دفاع را به بهانه‍ی اینکه اخبار زندان را به بیرون داده است با شرایط وحشتناک فوق مواجه می سازند.
زنان زندانی حق کوچکترین اعتراضی و یا خواسته ای را ندارند و در غیر اینصورت با شکنجه های جسمی و جنسی فوق مواجه می شوند. پاسداران زندان سعی دارند که اراده انسانی آنها را سلب کنند و بصورت مطلق تسلیم خواسته های خود کنند.
شیوه غیر انسانی دیگری به اعتیاد کشاندن زنان زندانی است. با اصرار در اختیار آنها متدون و یا قرصهای اعتیادآور قرار میدهند این داروهای اعتیاد آور و خطرناک را بعنوان داروهای آرام بخش به زندانیان زن تجویز می کنند و مصر در مصرف آنها هستند. این طرح توسط فردی به نام محلاتی در زندانهای تهران از چند سال گذشته دنبال می شود.