• خوشبختانه این اندیشه که بدون ازادی زنان جامعه ما آزاد نخواهد شد در گفتمان سیاسی امروزین ایران جای مناسب و شایسته ای برای خود باز کرده است و اکنون لازم است که نیروهای دمکراتیک و ستادهای انتخاباتی که آرای مردم را طلب می کنند با صراحت و شفاف اعلان دارند که بدون "ازادی پوشش" زنان ایران به آزادی دست نخواهند یافت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۹ خرداد ۱٣٨٨ -  ۹ ژوئن ۲۰۰۹

در چند روز گذشته گروهی از جوانان و فعالین سیاسی دانشجویان از دانشگاهها خارج شده و برخی از شهرهای ایران را به صحنه راهپیمائی های اعتراضی خود مبدل ساخته اند. در برخی از ان راهپیمائی ها انان با صراحت مخالفت خود را علیه تبعیضات بر زنان اعلان داشته و خواستار لغو "حجاب اجباری" شده اند. این راهپیمائی ها که با استقبال بی نظیر مردم نیز روبرو شده است بیشک نقش مهمی در کاهش جدائی میان جنبش های فرهنگی و سیاسی جوانان ایفا خواهد کرد و به تدریج زمینه مساعدی را برای نزدیکی و همکاری میان نهادها و نیروهای فعال در ان جنبش ها پدید خواهد اورد.
یکی از ویژگی های نظام تبعیض در ایران این بود که در واپسین روزهای انقلاب بهمن با بیرق "حجاب اجباری" و شعار "روسری یا تو سری" رسما اعلان موجودیت کرد و با سرکوب بی رحمانه "مقاومت زنان" به شکل یک نظام قانونی خود را مستقر ساخت.
حجاب اجباری از سی پیش تاکنون نه تنها نیمی از شهروندان ایران را رسما در زندان تبعیض گرفتار ساخته است بلکه به موازات ان اثرات مخربی را بر اقتصاد ایران و وجه ی ایران و ایرانیان در افکار عمومی جهان باقی گذاشته است.
در طی سی سال گذشته میلیاردها تومان از سرمایه های مملکت برای اجرا و پاسداری از چنین قانونی هزینه شده است. در همین دوران حجاب اجباری، نقش مهمی را در فرار مغزها از ایران ایفا کرده و از این طریق نیز خسارات مالی فراوانی را ببار اورده است. در حالیکه دولت در مواردی در پرداخت دستمزدها با مشکلات روبروست، هزاران هزار گشتی با دریافت حقوقی به جای کار تولیدی و مفید در کشور در خیابانها برای محافظت از روسری زنان و دختران پرسه می زنند. به راستی در کجای دنیا مردمی چنین بیهوده ثروت های مملکتشان را به دور میریزند؟ از اینرو پایان دادن به حجاب اجباری یک رفرم اقتصادی نیز حساب میاید و کسانیکه آرزوی بهبودی و شکوفائی اقتصاد مملکت را در سر دارند باید از جوانانی که با شجاعت پایان دادن به حجاب اجباری را می طلبند به حمایت برخیزند. در این جا روی سخن من بویژه با برخی از هواداران اصلاح طلب آقای موسوی می باشد که به بهانه ی اولویت اقتصاد از موضع گیری صریح علیه حجاب اجباری تاکنون طفره می روند.
حجاب اجباری در عین حال چهره زشت و کریهی را از ایران و ایرانیان در افکار بین المللی جهان ترسیم کرده است. هزاران نفر از مردم جهان از طریق یوتوپ مشاهده می کنند که چگونه زنان ایران روزانه به بهانه "حجاب اجباری"   مورد اذیت و آزار و توهین مشتی نادان و اوباش قرار می گیرند. چنین امری تنها سبب شده است که ایرانیان در افکار مردم جهان به عنوان مردمی وحشی، پست و فرومایه جلوه کنند که حق تصمیم گیری پیرامون ابتدائی ترین مساتل زندگی خود را از زنان ایران سلب کرده اند. در این جا مایلم به هوادارن اقای موسوی یاداوری کنم که رابطه تنگاتنگی میان فضای امنیتی، فرهنگ و قوانین تبعیضی ار یکسو، درجه توان جامعه در جلب سرمایه خارجی موجود است که خود موضوع جداگانه ایست.
هیچ قانون تبعیضی در جامعه ما بیش از "حجاب اجباری" به شخصیت و آزادی زن چنین آشکارا اهانت نمی کند. به همین خاطر نیز تظاهرات زنان بر علیه حجاب اجباری به عنوان سراغاز تاریخ مبارزات زنان پس از انقلاب بهمن در تاریخ ثیت گردید و این مبارزه تاکنون به اشکال گوناگون در متن جامعه ما جریان داشته است.
اینک جوانانی که از تبعیض و فقدان آزادی به ستوه امده اند، می کوشند از طریق راهپیمائی مخالفت خود را با حجاب اجباری به گوش مردم ایران و جهان رسانند. انان می کوشند که با شعارهایی مانند «حجاب اجباری: تبعیض، تبعیض» یا «دخالت در زندگی خصوصی مردم – ممنوع، ممنوع» و «حجاب تنها اختیاری»، بار دیگر موضوع اهانت روزمره به زنان را به کانون گفتمان سیاسی آورند.
متاسقانه تاکنون تنها ستاد اقای کروبی با شجاعت و صراحت با مبارزه جوانان علیه حجاب اجباری همراه شده است و دیگر ستادهائی که مدعی حقوق زنانند و ازجمله ستاد اقای موسوی و اصلاح طلبان مشارکتی از همراهی با جوانان امتناع کرده و در این زمینه سیاست سکوت و خاموشی بر گزیده اند. ایا به راستی میتوان از رفع تبعیض از زنان سخن به میان اورد لیکن پیرامون مهم ترین جلوه تبعیض مهر سکوت بر لب نهاد.
نهادهای دمکراتیک و مدنی جنبش زنان نباید اجازه دهند که مرزها و مصلحت های "انتخاباتی" انان را از هواداری از جوانانی که پرچم مخالفت با "حجاب اجباری" را به صحنه اورده اند، باز دارد.
امیدوارم که خانم کدیور، همراه با دیگر رهبران حقوق بشر و فعالین سیاسی زن در صف مقدم این راهپیمائی ها حضور یافته و برای گسترش ان به سراسر کشور با جوانان ما همراه گردند و به مردم نشان دهند که موضوع جامعه ما آزادی است و نه جدل های دینی.
خوشبختانه این اندیشه که بدون ازادی زنان جامعه ما آزاد نخواهد شد در گفتمان سیاسی امروزین ایران جای مناسب و شایسته ای برای خود باز کرده است و اکنون لازم است که نیروهای دمکراتیک و ستادهای انتخاباتی که آرای مردم را طلب می کنند با صراحت و شفاف اعلان دارند که بدون "ازادی پوشش" زنان ایران به آزادی دست نخواهند یافت.

ataghvai@gmail.com