• اپوزیسیون دموکرات و آزادیخواه ایران می توانست و می تواند به موازات اعلام موضع عدم شرکت خود در چنین انتخابات غیردموکراتیک و مدیریت شده ای، به حمایت از جنبش رو به رشد مطالبه محور در سطح جامعه بپردازد و بمنظور ارتقاسطح مطالبات، در سطحی گسترده تر وارد گفت و گو و دیالوگ با فعالین جنبش های اجتماعی و مدنی گردد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۹ خرداد ۱٣٨٨ -  ۹ ژوئن ۲۰۰۹

در باره انتخابات تا کنون بحث های زیادی در ایران و خارج از کشور صورت گرفته است. قصد من در این جا نه تکرار این مباحث بلکه اشاره به چند نکته ایست که توجه بیشتر بدان ها از سوی اپوزیسیون دموکرات و آزادی خواه خالی از فایده نیست.
نخست لازم است به این مسئله اشاره کنم که به نظر من نیز موضع درست، همانطور که در اطلاعیه جمهوری خواهان دموکرات و لائیک - واحد پاریس آمده است عدم شرکت در چنین انتخاباتی می باشد. به دو دلیل: اول بخاطر غیردموکراتیک و مدیریت شده بودن آن. دوم به دلیل پاسخگو نبودن باصطلاح برنامه های انتخاباتی ارائه شده از سوی کاندیداها. این ها کاندیداهای نظام مستقر، یعنی تنها بخش کوچکی از جامعه هستند. این چهار تن از گردانندگان اصلی نظام بوده ودر تمامی مصائبی که از قبل دیکتاتوری مذهبی حاکم به سر مردم وجامعه ما آمده و آنرا در موقعییت اسفبار کنونی قرار داده مسئولیت دارند. آنها همانطور که خود گفته و می گویند درد نظام دینی مستقر، و نه درد مردم، مشغله اول آنهاست. در حالیکه تجربه سی سال گذشته بروشنی نشان داده است که راه غلبه بر مشکلات عدیده و اساسی مردم و راه تحول و پیشرفت جامعه ما گذار قطعی از نظام دینی و غیرعادلانه و مبتنی بر تبعیض کنونی به نظامی دموکراتیک است و...
روی دیگر مسئله اما، بررسی مرحله کنونی رشد جنبش و درک مشکلات حی و حاضر جنبش و مردم از سوی اپوزیسیون است. باید وضع ۷۰ میلیون مردمی که بالاجبار تحت حکومت ملاها، قانون اساسی و دیگر قوانین و شیوه های حکومتی قرون وسطایی و مبتنی بر سرکوب و تبعیض و بی عدالتی و نابرابری حقوق شهروندی، در آشکارترین و گسترده ترین شکل ممکن و... زندگی می کنند را درک کرد. مردمی که زیر بار مشکلات سنگین زندگی کمر خم کرده و با پوست و گوشت و در هر لحظه از زندگی خویش با عوارض اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و اخلاقی دیکتاتوری آخوندی بویژه در چهار سال گذشته دست بگریبانند. مردم خسته و رنجدیده ای که آلترناتیو دموکراتیک مورد اعتمادی نیز در مقابل خود حداقل در حال حاضر مشاهده نمی کنند حق دارند به گونه ای متفاوت برخورد کنند. یعنی اگر قدرت گذار از این نظام به نظامی دموکراتیک، عادلانه و مبتنی بر تفکیک دین از دولت و بر پایه حقوق بشر را در حال حاضر ندارند در کادر همین نظام برای بهبود وضع خود، و حتی جلوگیری از بدتر شدن آن، مبارزه کنند. انتخابات برای تعیین رئیس جمهرر نظام یکی از عرصه های مهم این مبارزه است؛ حتی اگر مطابق قوانین ارتجاعی حاکم، این انتخاب از میان رجال، مسلمانان شیعه اثنی عشری، معتقدان به قانون اساسی و پیروان ولایت مطلقه فقیه ای که باید از فیلتر شورای نگهبان هم عبور کرده باشند صورت می گیرد.
توجه بدین مسئله مخصوصا در این دوره از انتخابات آخوندی اهمییت بیشتری یافته است. چرا که اولأ تحت تاثیر رشد جنبش های اجتماعی و جامعه مدنی، جنبش مطالبه محوری تا بدانجا رشد کرده که کاندیداهای نظام نیز بناگزیر به انعکاس بخش هر چند کوچکی از مطالبات مردم در برنامه های خود اقدام کرده اند. دومأ وجود اختلاف در رأس هرم حکومت و در میان جناح های مختلف آن بر سر نحوه اداره کشور بیش از هر دوه ای عمل می کند.
بر خلاف نظر برخی از دوستان وجود اختلافات در میان هیئت حاکمه و کاندیداهای آنها واقعی است؛ این اختلافات و نحوه حل آنهادر کاهش هر چند ناچیز مشکلات روزمره مردمی که زیر تیغ رژیم زندگی می کنند یا افزایش آنها، موثر است. بخشی از هیئت حاکمه بروشنی نظام اسلامی و شیرازه آنرا در مسیر فروپاشی می بیند و علاوه بر قدرت طلبی از سر دفاع از نظام است که وارد کارزار انتخاباتی شده است و از سر فشار و با درک اوضاع انفجاری جامعه نیم نگاهی به مطالبات مردم دارد. این فشار تا حدی پیش رفته که شیخی نظیر کروبی با آن سوابق در پذیرش حکم حکومتی و... بنا به توصیه مشاورین خود، وعده اصلاح قانون اساسی و رعایت حقوق شهروندان یا اقوام را سر می دهد.
از سوی دیگر چه به دلیل تحولات بوقوع پیوسته در سطح جامعه و چه به علت تندوتیز شدن اختلافات در سطح هیئت حاکمه، با وجود غیردموکراتیک بودن انتخابات وعدم همخوانی آن با موازین شناخته شده بین المللی، و با وجود فراهم بودن زمینه های بی شمار برای انجام تقلبات گسترده مخصوصأ از سوی دستگاه های نظامی- بسیجی- امنیتی به نفع احمدی نژاد، اما نتیجه این انتخاب از پیش روشن نیست. یعنی نمی توان آنرا بر خلاف نظر برخی دوستان، همچون زمان شاه یا صدام حسین یا حافظ اسد یا تعداد دیگری از رژیم های دیکتاتوری، فرمایشی خواند. اینکه انتخاب محدود به دایره خودی ها و معتقدان به نظام و قانون اساسی و ولی فقیه و... است یک چیز است و فرمایشی خواندن آن چیز دیگر. به همین دلیل هم است که بخش هایی از مردم، بدون کمترین اعتقاد به سیستم حاکم، در شرایط فقدان آلترناتیوی دموکراتیک، نیرومند و قابل اعتماد، موضوع شرکت در این انتخابات بقصد تأثیر گذاری، با همه محدویت های دموکراتیک آن، برایشان مطرح است. این حق دموکراتیک مردم را باید بروشنی برسمیت شناخت.
اپوزیسیون دموکرات و آزادیخواه ایران نمی تواند نسبت به این وضعییت، نسبت به دشواری رو به تزاید زندگی مردم، مشکلات و انتظارات بلافاصله آن ها واستقبال آنها از هر تغییری هر چند کوچک، بی تفاوت بماند وبه نیابت از مردم به برخوردهای کلی و شعاری اکتفا کند. برخوردهای این چنینی قبل ازآنکه سبب افزایش اعتبار اپوزیسیون دموکرات گردد میزان جدی بودن آن را زیر سئوال قرار می دهد.
اپوزیسیون دموکرات و آزادیخواه ایران می توانست و می تواند به موازات اعلام موضع عدم شرکت خود در چنین انتخابات غیردموکراتیک و مدیریت شده ای، به حمایت از جنبش رو به رشد مطالبه محور در سطح جامعه بپردازد و بمنظور ارتقاسطح مطالبات، در سطحی گسترده تر وارد گفت و گو و دیالوگ با فعالین جنبش های اجتماعی و مدنی گردد؛ در چنین روندی و با شرکت فعال در فرایند همین انتخابات نشان دهد که در کادر نظام دینی و ساختار سیاسی مبتنی بر قانون اساسی آن، که بر پایه تبعیض در تمامی زمینه و دادن نقش منحصر بفرد به ملاها و ولی فقیه آنها استوار است، و برنامه های هر چهار کاندیدای نظام نیز طبعأ در چنین چهارچوبی است، غلبه بر بحران های ساختاری و دستیابی به مطالبات اساسی مردم غیرممکن است. در چنین فضاها و گفت و شنودهایی، با مخاطبین جدید و جدیدتری است که می شود یکبار دیگر اهمیت و ضرورت گذار از نظام مستقر به نظامی دموکراتیک و عادلانه از طریق دموکراتیک، با تکیه بر جنبش های اجتماعی و با دامن زدن به مقاومت مدنی، با توسل به انتخابات آزاد و بر اساس معیارهای شناخته شده بین المللی را در سطح گسترده تری مطرح کرد و عوارض ناشی از تکرار دور باطل انتخاب بین بد و بدتر را از زوایای مختلف باز کرد و... در عین حال، به موازات آن، با درک انبوه دشواری های ناشی از زندگی مردمی خسته و عاصی و بجان آمده از تبعیضات و نابرابری ها و... تحت رژیم ملاها، با درک تقلای این مردم برای کاهش فشارها در کادر همین نظام موجود، در شرایطی که بدلایل مختلف آلترناتیوی دموکراتیک و نیرومند و قابل اعتماد نیز در مقابل خود مشاهده نمی کنند، به بررسی نحوه تصمیم گیری مستقلانه اقشار مختلف مردم با این انتخابات، که طبیعتأ به تناسب شناخت خود از اوضاع، مطالبات و راه های دستیابی بدان ها صورت می گیرد اقدام کرد. همین بررسی های مشخص و مستند و درس گیری از آنهاست که می تواند جریانات اپوزیسیون را در زمینه تصحیح و تکمیل تحلیل ها و جستجوی راه ها و روش ها و سیاست های جدید مبارزاتی و کاربست آنها، در برداشتن گام های واقعی در مبارزه برعلیه نظام قرون وسطایی مسلط و برای استقرار آزادی و دموکراسی و عدالت اجتماعی در ایران یاری رساند.