• سوال اما این است؛ آقایان موسوی و کروبی چه سیاستی را اتخاذ خواهند کرد؟ آیا با «هل من مبارز طلبیدن» و اعلان جنگ از سوی خامنه ای عقب نشینی کرده، مردم را تنها گذاشته و به عمر مبارزه و فعالیت سیاسی خود پایان می دهند؟ یا اینکه در کنار مردم باقی مانده و با دفاع از شرف و حیثیت خود نه تنها خطاهای گذشته زندگی سیاسی شانرا جبران نموده، بلکه نامی نیک از خود در تاریخ ایران برجای خواهند گذاشت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ٣۰ خرداد ۱٣٨٨ -  ۲۰ ژوئن ۲۰۰۹

خامنه ای در سخنان نماز جمعه نه تنها به صراحت و روشنی از احمدی نژاد و تقلب وسیع دولت او در انتخابات حمایت کرده بلکه به همان روشنی بیان نمود که این من هستم که برنامه کودتا را ریخته و قصد به ادامه آن دارم. پیام خامنه ای این است!! مردم؛ شما با احمدی نژاد طرف نیستید بلکه با من طرف می باشید. او به صراحت و برای چندمین بار گفت که ابطال انتخابات را نپذیرفته و تغییری در نتیجه اعلان شده آن نمی دهد.
او می داند که عقب نشینی در حد پذیرش ابطال انتخابات، معنی جز شروع پروسه کنار رفتنش نمی باشد. بنابراین او سرنوشت خودرا با ادامه کودتا و برگماری مجدد احمدی نژاد به مقام ریاست جمهوری گره زده است. سخنان خامنه ای نوعی اعلان جنگ با مردم کشور می باشد. جنگی که می تواند به پائین کشیدن او منتهی شود. ولی خامنه ای با تمام وجود، پی آمدهای این ریسک را بجان خریده و شمشیر را از رو بسته است.
از امروز دیگر موضوع انتخابات و نتیجه آن و به همین ترتیب تقلب های انجام شده در آن به موضوع درجه دوم تبدیل گردید. با موضع گیری امروز خامنه ای این سوال در ذهن جامعه نقش بسته است؛ آیا زمان آن فرانرسیده که با فرد اصلی و قدرتمند نظام که تحت فرماندهی او کودتا انجام شده و هم او است که در مقابل مردم محکم ایستاده و تهدید به کشتار می کند، روبرو شده و سمت مبارزه را به سوی او برگدانند؟ و آیا راهی دیگر هم مانده است؟
واقعیت این است که طیف وسیعی از مردم با تمام خشم و کینه ای که از این نظام داشته و دارند، امیدوار بودند تا تغییرات سیاسی و اجتماعی ملموس و قابل قبولی را در جامعه، از طریق انتخابات و دیگر روش های مدنی شناخته شده در جهان مترقی کسب نمایند. امیدی که اگر چه برخی از آزادیخواهان کشور آنرا، به دلیل ساخت نظام و قدرت طلبی سیاسی و اقتصادی بلوک حاکم، نزدیک به صفر ارزیابی می کردند. رویدادهای چند روز گذشته و بخصوص سخنان امروز خامنه بیشتر دال بر صحت چنین ارزیابی ای می کند.
امروز خامنه ای به عنوان فرد اول نظام وارد صحبت با مردم و رقبای خود شد. فرد اولی که می خواست اتمام حجت کند. اگر چه همراه با تعارف شیرینی و شکولات به رقبا! او تلاش دارد تا با شکاف انداختن بین مخالفین خود صف آنها را شکسته و از یکپارچگی شان جلوگیری نماید. خامنه ای با نام بردن از برخی از سران نظام که مدافع آقایان موسوی و کروبی می باشند و نوعی دلجوئی از آنها، قصد خود را ابراز کرد. بر این افراد است که هشیار بوده و حیله خامنه ای را خنثی کنند. چرا که در صورت سرکوب و شکست اعتراضات مردم، آنها از جمله اولین کسانی خواهند بود که به میز محاکمه کشیده خواهند شد. علاوه براین خامنه ای، از یکسو تهدید به کشتار و سرکوب وسیع کرده، واز سوی دیگر در صورت ادامه اعتراضات از هم اکنون، گردانندگان آنرا مقصر خودریزی های ناشی از این سرکوب دانسته است. در سخنان او تمامی اتمام حجت ها و تهدیدها و حتی روشهای احتمالی ممکن برای سرکوب را می توان مشاهده کرد. باید آگاه بود که بلوک حاکم سرکوب وسیعی را تدارک می بیند. باید راه کارهای مقابله موثرتری را جستجو و بکار گرفت.
واکنش مردم، به این پیام؛ با توجه به تظاهرات هرروزه و میلیونی شان در چند روز گذشته نشان از ادامه اعتراضات و اصرار بر دستیابی به خواست هایشان دارد. این مردم دیگر مردم ده روز قبل نیستند. مردم شعار «نترسیم؛ نترسیم؛ ما همه با هم هستیم!!» را با گوشت و پوست و خونشان تجربه کرده و بدان باور دارند. به همین دلیل هم در مبارزه پیش رو، حاضر به عبور از احمدی نژاد و رسیدن به خامنه ای هستند.
سوال اما این است؛ آقایان موسوی و کروبی چه سیاستی را اتخاذ خواهند کرد؟ آیا با «هل من مبارز طلبیدن» و اعلان جنگ از سوی خامنه ای عقب نشینی کرده، مردم را تنها گذاشته و به عمر مبارزه و فعالیت سیاسی خود پایان می دهند؟ یا اینکه در کنار مردم باقی مانده و با دفاع از شرف و حیثیت خود نه تنها خطاهای گذشته زندگی سیاسی شانرا جبران نموده، بلکه نامی نیک از خود در تاریخ ایران برجای خواهند گذاشت.
امید که چنین شود!!