• تیر های برق
آمار زخمیان را
در حافطه تکرار می کنند
و هفت کُشته ی کوی
در نگاه های خیس
                         رژه می روند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ٣۱ خرداد ۱٣٨٨ -  ۲۱ ژوئن ۲۰۰۹

 
اینجا تهران است
ساعت، حوالی کوی دانشگاه
و عقربه، از انفجار گلوله ها زخمی.
 
باران نمی بارد
و هوا، کمی تا اندکی دل خون
صدای فریاد می آید
ابر مسموم اشک آور
تا سطح خیابان...
 
هوا آفتابی نیست
اما برق باطوم
لحظه ای
بر پیشانی دختر دانشجو
                            می درخشد
وهمین الان گله ای سوار مسلّح
بر شعور مردم
                    می خندند.
 
اینجا تهران است
جایی در شمال غرب
                    اندوه می بارد
چند جوان پهلوی سوراخ کسی را
                                   می بندند.
( پنجه های خونی که دیگر گفتن ندارد )
و دختر زیبایی
دارد به مامور مسلح
شاخه گل سفید
تعارف می کند.
 
عقربه ی زخمی هنوز می چرخد
و فریاد پُشتِ بام ها
در گلوی شهر
                می پیچد.
کسی خبر نمی خواند
ولی خبر ها مردم را
به فریاد می خوانند!
 
اینجا تهران است
از تلفنِ همراه کسی
صدای سُرخ می آید
و انگشتان خونین اش
بر من سلام می کنند.
همزمان
بادِ جانبِ دماوند
دلهُره ی شهر را
در کوچه پس کوچه ها
                         می راند.
 
کسی کمک می خواهد
و لنگه کفش زنانه ای
در جوبِ خیابان
به جانبِ آبهای آزاد می دود
عقربه ی زخمی هنوز می چرخد.
 
تیر های برق
آمار زخمیان را
در حافطه تکرار می کنند
و هفت کُشته ی کوی
در نگاه های خیس
                         رژه می روند.
 
اینجا تهران است
کسی سرود می خواند
جوانی زیر خاک
                   دفن می شود
و ستاره ها در آسمان شهر
                        سوسو می کنند.
 
دلها کمی تا اندکی پُرخون
و آهِ مادران
در مِه اندوه
تا بُرج آزادی
                    شناور است.
 
اینجا تهران است
صدای آنسوی خط
به هق هق می اُفتد
 
و عقربه ی زخمی هنوز می چرخد!