اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٨ تير ۱٣٨٨ -  ۲۹ ژوئن ۲۰۰۹

    جنبش اجتماعی ایران از یک طرف جزیی از یک تجربه جهانی است و از طرف دیگر تجاربی جدید را به بوته آزمایش گذاشته است. این حرکت که جنبشی خود جوش و آگاهانه است در مواردی از جانبداری از این یا آن نامزد فراتر رفته و کل نظام را به چالش کشیده است. تضاد همیشگی دو جناح حاکمیت اکنون چهره خود را عریان تر کرده است. جناح در حاشیه که دهه شصت در قدرت بوده، در ایجاد نهادهای امنیتی و سرکوب نیز نقش داشته و سابقه سیاهی از سرکوب مبارزین را در پرونده خود دارد و امروز بر آن چشم می بندد، در صدد کسب مجدد قدرت برآمده است و از دمکراسی و شورای رهبری دم می زند. دیگری با ایدئولوژی طالبانی خود قصد اعمال ولایت مطلقه فقیه و در اختیار گرفتن تمامی منابع مالی و اقتصادی کشور به منظور تثبیت سیاست های جنگ افروزانه خود، شمشیر را ازرو بسته است. پیروزی هر کدام از این دو جناح، تحکیم ولایت فقیه را به دنبال دارد که در مقابل منافع مردم قرار می گیرد. بنابراین لازم است که آگاهانه تر حرکت کنیم تا در مسیر تقویت حرکت مردمی پیش رویم و ساختارهایی که منافع مردم را در بر ندارد، بازسازی نکنیم.
اکنون ضروری است که تاریخ سی سال گذشته به ویژه ده ساله اول آن را دوباره و چند باره بخوانیم، تا بدانیم چگونه ساختارهای سرکوب شکل گرفتند، نهادینه شدند و این نهادها چه بر سر مبارزان راه آزادی آوردند. حتی مبارزانی که عمدتاً در مقابل رژیم شاه نیز بودند و تا پای جان در راه پیروزی انقلاب ایستادند. درس های آن سال ها قطعاً رهنمودهایی برای نسل جوان فعال در جنبش کنونی خواهد داشت. این بازخوانی به ما خواهد آموخت که پیوسته مطالبات خود را طرح و برای کسب آن مبارزه کنیم، سرنوشت خود را به هیچ حاکمی نسپاریم و لحظه ای از حق تعیین سرنوشت خود کوتاه نیاییم.
ما باید بدانیم که راه مبارزه پر افت و خیز، طولانی اما پیوسته است. از فراز های آن زود غره نشده وگمان پیروزی نبریم و از نشیب های آن نیز ناامید نشویم، زیرا مبارزه در هر شرایطی ادامه دارد، به اشکال و روش های مختلف. حضورخود را با شیوه های دیگر مبارزه که در روند جنبش خواهیم آموخت، نشان دهیم. می دانیم زمانی می توانیم خواسته هایمان را متحقق کنیم که پیگیرانه آن ها را دنبال کنیم. با حضور در جنبش و تقویت روحیه همرزم هایمان مبارزات خود را با قاطعیت ادامه دهیم و به این امر توجه کنیم که هدف به این نزدیکی نیست و راه درازی پیش رو داریم.

       این مبارزات به ما آموخت که تشکل های گوناگون خود را بسازیم ( تشکل های صنفی، محلی، خانواده های کشته شدگان و زندانیان سیاسی )، با جنبشهای دانشجویان، زنان، کارگران، معلمان و بیکاران... همبستگی بیشتری داشته باشیم، از یکدیگر حمایت کنیم، به هم خبر بدهیم، از هم خبر بگیریم، به مجروحان کمک برسانیم، برای خانواده های داغدار تسکین باشیم، شیوه ها و اشکال مبارزه خیابانی، دفاع و حمله را یاد بگیریم، اعتصاب ها را مدیریت کنیم، کم کاری کنیم . . . و همواره دهها گام از نیروهای سرکوب جلوتر باشیم. اشکال مختلف تحرکات مردمی می تواند تا اداره جامعه به دست خود مردم ادامه یابد.
      اینک هنگام ارتقای خواسته های روزهای نخست مبارزه است زیرا که رژیم ضد مردمی اسلامی حتی به مطالبات حداقلی مردم نیز تن نداد و تظاهرات آرام آنان را به خاک و خون کشید. صدا و سیمای سرسپرده نیز با جعل حقایق، چهره قاتلان مردم را با استفاده از واژه های سیاسی و نخ نمای همیشگی خود، پنهان می کند.
    اینک زمان اندیشیدن به اشکال مبارزاتی نوین در برابر سرکوبگران و سازشکاران و فرسودن آنهاست که می تواند علاوه بر تظاهرات خیابانی و فریادهای آزادی و برابری و . . . شکل بگیرد و ادامه یابد. اعلام حضور با طرح مطالبات، شرکت در تظاهرات و شعارنویسی بر دیوارها، حضور فعال در کوچه ها و بام ها با شعار« مرگ بر دیکتاتوری »، مجهز کردن خود و آموختن مسائل ایمنی و حفظ خود از خطرات عوامل رژیم و.... خانه نشین کردن مردمی که به حق تعیین سرنوشت خود آگاهی یافته اند، با چماق و گلوله حاکی از قدرت بی پایان مردم و ضعف و زبونی حاکمان است.
    آنچه این روزها باعث شگفتی بیشتر مردم شده حضور پررنگ زنان و دختران در صحنه های مبارزاتی است، این حضور بیانگر ستم مضاعفی است که به ویژه در سی سال اخیر به آنان روا شده و ساده لوحی است که فکر کنیم آنچه را که زنان سی سال همواره خواسته اند، با تهدیدهای حاکمان وحشت زده از جنبش و با یک فرمان از آن دست می‌کشند. مطالباتی که از فردای ۲۲ بهمن و از ۱۷ اسفند ۵۷ با تظاهرات عظیم زنان مقابل دانشگاه تهران آغاز شد و تا کنون هر روز در نبردی نابرابر به وسیله سه نسل از مردم به ویژه زنان ادامه داشته است و همواره بر آزادی های بنیادین بشر به ویژه آزادی زنان تأکید دارد. زنان جوان امروز با مطالبات بیشتر و گسترده تر از مادران و نسل های پیشین خود به میدان مبارزه آمده اند تا بگویند می خواهند سرنوشت خود را خود بسازند، می خواهند برای آینده خود و جامعه و شهرشان تصمیم بگیرند، از همه گونه حاکمیتِ اسلامی، نظامی، مردسالارانه بیزارند و تا کسب آزادی از پای نمی نشینند.

زنانی دیگر – ٣ تیر ۱٣٨٨