اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۱ تير ۱٣٨٨ -  ۲ ژوئيه ۲۰۰۹

به دنبال حمله هوایی رژیم بعث عراق و بمباران شیمیایی شهر سردشت، بزرگ‌ترین جنایت علیه بشریت بعد از جنگ جهانی دوم بر صفحات سیاه تاریخ رقم خورد؛ در این جنایت غیرانسانی بیش از صدها نفر از مردم بی‌‌دفاع و شهروندان مدنی شهید و هزاران نفر دیگر مصدوم گردیدند به گونه‌ایی که بعد از گذشت دو دهه هنوز شاهد قربانی شدن مصدومان این فاجعه بوده و آثار و تبعات آن همچنان گریبانگیر مردم سردشت و حومه می‌‌باشد. آشکار است بر اساس معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی منجمله پروتکل ۱۹۲۵، سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی جزء تسلیحات ممنوعه محسوب و به‌کارگیری آنها از جانب اعضای جامعه بین‌المللی نقض صریح تعهدات مذکور بوده و موجبات مسوولیت بین‌المللی را برای ناقضان در پی دارد. کتمان نمی‌‌توان کرد استعمال سلاح‌های کشتار جمعی در جنگ‌ها، خصوصاً در مناطق مسکونی تجاوز به حقوق بشردوستانه و مشخصاً جنایت علیه بشریت به‌شمار می‌‌رود. اگرچه آمرین و برخی از عوامل این فاجعه سیاه به گونه‌ای گزینشی، به چنگال عدالت گرفتار آمده‌اند اما نکاتی چند پیرامون آن قابل تأمل می‌‌باشد: از یک سو پس از گذشت بیست و دو سال از این جنایت تا کنون اقدامی در خصوص پیگیری حقوقی در دادگاه‌های صالحه و در سطح بین‌المللی انجام نپذیرفته است و از سوی دیگر قدم‌های جدی در جبران خسارت‌های مادی و معنوی وارده، به طوری که تسکین بخش آلام مردم سردشت باشد، برداشته نشده است. مضاف بر آن سکوت حاکم بر این قضیه و برخوردهای دوگانه با آن بر عمق دردهای مردم افزوده است.

ما در حالی در بیست و دومین سالگرد بمباران شیمیایی سردشت به سوگ نشسته‌ایم که مسوولان و نهادهای دولتی با نظارت نامتعارف و اعمال محدودیت و ممانعت از فعالیت نهادهای مدنی و متولیان مردمی این مراسم در سطح سردشت ونیز مصادره آن، فرصت اجرای هر گونه پاسداشتی را از آنان سلب کرده و بنابر این با زیر پا گذاشتن حقوق شهروندی، در راستای تقلیل دادن آن گام برداشته‌اند. در این میان فعالان مدنی و انجمن‌های غیردولتی به ویژه "انجمن متولی آن"، با سکوت، فرصت سوزی و برخورد انفعالی خود، خواسته و یا ناخواسته بر ادامه‌ی این وضعیت صحه گذاشته و در این راستا خاموشی و فراموشی را پیشه خود ساخته‌اند. با نهایت تأسف مردم و اقشار مختلف شهرستان سردشت هم با بی‌تفاوتی نسبت به سرنوشت خود دوچندان بر ابهام موضوع افزوده‌اند. بدین جهت در بیست و دومین سالیاد فاجعه اولین شهر قربانی تسلیحات شیمیایی در جهان، ما جمعی از بازماندگان و قربانیان این تراژدی دردناک تاریخی و فعالان مدنی، ضمن محکومیت دوباره آن و پاسداشت حرمت خون شهیدان و نیز آرزوی صلح و آشتی پایدار و جهانی عاری از سلاح‌های میکروبیولوژی و کشتار جمعی، خواستار توجه و اقدام جدی متولیان و مسوولین امر نسبت به خواسته‌های مطروحه ذیل بوده و توجه جهانیان را بدان معطوف می‌داریم:

۱ـ طرح پرونده شیمیایی سردشت در دادگاه‌‌های صالحه عراق و طرح دعوی در دیوان بین‌المللی دادگستری«ICJ» به منظور جبران خسارت‌های مادی و معنوی.

۲ـ با توجه به محرومیت نسبی شهرستان سردشت و همچنین فقدان امکانات و عدم برنامه‌ریزی موثر پیرامون معضلات مصدومین شیمیایی، خواستار توجه ویژه و فوری مسئولان امر به وضعیت سلامت، بهداشت و درمان مصدومان این فاجعه هستیم.

٣ـ با عنایت به عمق این فاجعه ضدبشری و حساسیت موضوع، موکداً از متولیان امر و انجمن‌های مسوول می‌خواهیم نسبت به برگزاری سالیاد و مراسم پربار و پیگیری وعده‌های تحقق نیافته مسوولین در سال‌های گذشته، بدور از هر گونه شائبه و عدول و ملاحظه کاری به وظایف خود در این راستا عمل نمایند.

۴ـ ضرورت تأسیس مرکز پژوهش‌های علمی به منظور گسترش رویکرد آکادمی در رابطه با تسلیحات شیمیایی و عوارض و پیامدهای ناشی از بمباران شیمیایی سردشت.

۵ـ ضرورت اهتمام جدی و حساسیت شهروندان سردشت، در برگزاری یادواره و بزرگداشت حرمت خون شهداء و قربانیان تراژدی ۷ تیر.


آسو عباس زاده، آسو ابراهیم زادگان، آوات ذکی، آوات رشیدی، آوات رسولی، آزاد قاسمیانی، ابراهیم هدایتی، اهون سعیدی، اسکندر بهارمست، ادریس محمودی، امیر اسماعیل پور، امیر خضری، ابوبکر مولانی، پیمان شمامی، دکتر جعفر کریمی وزنه، جلال حاجی زاده، دلشاد صالح‌ زاده، رحمت شخصی، رزگار خجسته، رسول رشیدی، سیروان صالح زاده، سید کامل قادریان، سردار عبداله زاده، شهسوار عیسی زاده، صلاح ابراهیم پور، عدنان ایزدپناه، عزیز ملائی، علی‌رضا اشکانی، علی محمد، فاروق عبدالله زاده، قادر عزیز پور اقدم، کمال یحیی پور، مهدی بیگ زاده، محمد بایزیدی، محمد خضری، محمد داور، مصطفی برتافته، مصطفی اسد زاده، ناصر امینی، نجم الدین قاسمیانی، ناصر ابراهیمی، هاشم کریمیان.