• ایرانیان برلین از نسل‏های متفاوت و عقاید گوناگون در شب ۱۲ تیر ماه برابر با ۳ جولای ۲۰۰۹ گرد هم آمدند تا همبستگی خود را با مبارزات مردم در ایران نشان بدهند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱٣ تير ۱٣٨٨ -  ۴ ژوئيه ۲۰۰۹

 
 
شبکه‏ی جوانان ایرانی در برلین
ایرانیان برلین از نسل‏های متفاوت و عقاید گوناگون در شب ۱۲ تیر ماه برابر با ٣ جولای ۲۰۰۹ گرد هم آمدند تا همبستگی خود را با مبارزات مردم در ایران نشان بدهند.
بر اساس اعلام قبلی مراسمی که بنا بود توسط شبکه‏ی جوانان ایرانی در برلین تحت عنوان «شب همبستگی با مبارزات مردم در ایران» برگزار شود، در ساعت ٨ شب به وقت اروپای مرکزی با اعلام یک دقیقه سکوت به یاد کشته‏گان جنبش مردم ایران در روزهای اخیر آغاز شد.
سارا دهکردی با اعلام اینکه حضور این تعداد از شرکت‏کننده‏گان برای همبستگی با جنبش مردم ایران واقعن امیدوارکننده است افزود: «ما می‏خواهیم مردم ایران بدانند تنها نیستند و صدایشان به گوش مردم جهان می‏رسد».
سارا بعد از سکوت یک دقیقه‏یی از ولفگانگ ویلاند، نماینده‏ی مجلس آلمان و وکیل دادگاه میکونوس خواست به روی صحنه بیاید.
ویلاند سخنانش را چنین آغاز کرد: «من می‏خواهم برای شما از تاریخ طولانی همبستگی با مبارزات مردم ایران، یعنی تاریخی که از ۲ یونی وقتی شاه ایران به آلمان سفر کرد، آغاز می‏شود، حرف بزنم». او با اشاره به کشته شدن بنه اونه‏زورگ در تظاهرات اعتراض به سفر شاه توسط پلیس گفت: «جنبش دانشجویی آلمان با این روز آغاز شد».
عضو حزب سبزهای آلمان که مانند بسیاری از هم حزبی‏هایش از دانشجویان فعال جنبش دانشجویی در دهه‏های ۶۰ و ۷۰ بوده است، از انقلاب ۱۹۷۹ صحبت کرد و گفت که بسیاری از رفقای ایرانی‏اش با پیروزی انقلاب در کشورشان با دل‏هایی سرشار از امید به ایران بازگشتند اما خیلی طول نکشید که دوباره مجبور شدند به تبعید بازگردند.
ویلاند با اشاره به اعدام مخالفان در دهه‏ی شصت، تجاوز به دختران جوان پیش از اعدام و پرونده‏ی دادگاه میکونوس گفت: «اینها ماهیت حکومت ایران را نشان می‏دهد».
نماینده‏ی مجلس آلمان تاکید کرد: «احضار سفرا و تذکر دادن به حکومت ایران کافی نیست و ما وظیفه داریم به شدت از مردم ایران و مبارزات آنها پشتیبانی کنیم و اقدامات قاطعی در مورد حکومت ایران انجام دهیم». (به زودی متن کامل سخنرانی ولفگانگ ویلاند و فیلم سخنرانی او با زیرنویس فارسی منتشر خواهد شد.)
پس از سخنرانی ویلاند صبا یکی دیگر از اعضای شبکه‏ی جوانان ایرانی در برلین از محمود رمضانی، نوازنده‏ی سه تار، حیدر ساجدی، نوازنده‏ی کمانچه و بهروز، نوازنده‏ی پرکاشن خواست روی صحنه بیایند.
در ابتدا محمود رمضانی به تنهایی قطعه‏یی را با سه تار اجرا کرد و بعد از آن قطعه‏یی که در آن مضمون خروسخوان و بیداری و مبارزه به وضوح به گوش می‏رسید، توسط هر سه همراه جوان ما اجرا شد.
پس از این برنامه سه جوان ایرانی دیگر یعنی کاوه جریانی، نوازنده‏ی تنبک، آرش سرکوهی و مجید قدیانی، هر دو نوازنده‏ی تار روی صحنه آمدند تا دو قطعه از ساخته‏های مجید قدیانی و یک قطعه از ساخته‏های مجید درخشانی را اجرا کنند. این گروه با اجرای شعر «گون از نسیم پرسید» سروده‏ی محمدرضا شفیعی کدکنی احساس خود در مورد مبارزات مردم ایران را بیان کردند.
گروه داد متفاوت‏ترین اجرای موسیقی در شب همبستگی با مبارزات مردم در ایران بود. این گروه با اجرای ترانه‏ی «مامان ایران» به سبک رپ فضای مراسم را دگرگون کردند.
پس از گروه داد و در حالی که به رغم گرمای شدید سالن برگزاری مراسم که هواکش‏ها و پنکه‏ها را هم از نفس انداخته بود، جمعیت بسیاری در سالن بودند محسن نامجو، خواننده و آهنگساز برای اجرای برنامه روی صحنه حاضر شد.
نامجو ابتدا در سخنان کوتاهی که به طور هم‏زمان توسط بهزاد به آلمانی ترجمه می‏شد گفت: «کنسرت گذاشتن در این روزها به نظر من کار خوبی نیست اما من آمده‏ام تا در این برنامه‏ی اعتراضی دینم را ادا کنم».
نامجو ادامه داد: «در دوران نوجوانی و جوانی شعر می‏گفتم و در بسیاری از محافل شرکت می‏کردم اما حوادثی مانند ترور مخالفان در رستوران میکونوس من را با یک خلا روبه‏رو کرد. من متوجه شدم در جامعه‏یی زندگی می‏کنم که رهبرانش مجرمند».
او افزود: «در آن مقطع متوجه شدم موقعیت من به عنوان یک موزیسین چقدر پا در هواست و از این خلاها نسل من در این سال‏ها بسیار تجربه کرده است».
نامجو از تاثیر اتفاقات اخیر ایران بر ذهن خودش گفت و تاکید کرد: «من و موسیقی البته به راه خودمان خواهیم رفت اما تصمیم گرفتم از خودسانسوری دست بردارم». جمعیت حاضر در سالن از تصمیم نامجو با تشویق‏های مکرر استقبال کرد.
این خواننده و آهنگساز سپس شعری خواند که به گفته‏ی خودش «مدحنامه‏یی است مانند یک شاعر درباری در مدح رهبر مذهبی ایران» و بعد از آن دو قطعه‏ی همراه شو عزیز و یادگار خون سرو را اجرا کرد. بابک آخوندی در این دو قطعه با گیتار نامجو را همراهی کرد.
ایرج جنتی عطایی، نمایشنامه‏نویس، ترانه‏سرا و حافظه‏ی عاشقانه‏ی دو نسل نفر بعدی بود که روی صحنه دعوت شد. جنتی عطایی در بخشی از سخنانش گفت: «خوشحالم که در کلان‏ساله‏گی مهمان جوانان درخشانی هستم که این شب را فراخوانده‏اند. به عنوان کارورز تئاتر و ترانه که سی و یک سال است در تبعید زندگی می‏کنم و با کلیت نظامی که بر میهنم حکومت می‏کند مخالفم تا زایش نظام یا قانونی اساسی که در آن اثری از زن‏ستیزی، آپارتاید از هر نوعش، زندانی سیاسی، اعدام، حکومت دینی و دین رسمی و غیررسمی نباشد خوشحالم که در کنار جنبش‏هایی از این دست، من هم از دور "های ما اینجا هستیم" خودم را اعلام بکنم».
مهرداد سخنان جنتی عطایی را به آلمانی ترجمه کرد و آقای ترانه در حالی که توسط گیتار بابک آخوندی همراهی می‏شد ترانه‏های جنگل، خونه، ما همونیم، بن بست، پروانه‏یی در مشت، به من چه، خاک خسته، رهایی و دریایی را دکلمه کرد و در پایان ترانه‏یی را به جوان‏های برگزارکننده‏ی مراسم اهدا کرد.
پس از جنتی عطایی در حالی که بیش از نیم ساعت هم از زمان پایان شب همبستگی گذشته بود، محسن نامجو به درخواست حاضران دوباره روی صحنه آمد و شعر دهه‏ی شصت را به همراه چند ترانه اجرا کرد. شب همبستگی پایان یافت اما حاضران تا ساعتی پس از آن و تا اولین دقایق روز ۱٣ تیر در محل برگزاری مراسم ماندند و در مورد وضعیت جنبش در ایران به بحث و تبادل نظر پرداختند.