• سایه های پیچشی ی رامشگران
بر تارهای چنگ ِ نکیسا
سُرود ِ خسروانی می سُرایند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱٨ مرداد ۱٣٨٨ -  ۹ اوت ۲۰۰۹

 
پیش کش به آفریدگار ِ سُرود ایران
استاد خالقی
حسین گل گلاب
و استاد حسین قوامی ( فاخته ای)
 
 
 
 
در کهکشان ِ شباهنگ
از تیراژه تالار تیسفون
تا آوای آسمان بیستون
سایه های پیچشی ی رامشگران
بر تارهای چنگ ِ نکیسا
سُرود ِ خسروانی می سُرایند
 
آونگ
دنگ، دنگ، دنگ
آهنگ
رنگ، رنگ، رنگ
 
بارُبد
سوار بر رنگین کمان چنگ می نوازد
خسرو
تاج بر زمین می گذارد
تخت بی رخت
نگار ِ شیرین را
در نگاه ِ خسرو
بستر می گرداند
تا جان ِ شیرین را پذیرا باشد
تا اشگ (عشق)
آرزوی گریزان
بر بستر ِ هر تن
تن ناز گردد
تا آتش ِ خاموش ِ تن، افروخته
ستون های ریخته شور
سه گاه، ماهور
همایون شوند
تا رودکی بر رود نشیند
پژواک ِ آب را
بر تن و تندیس
باز گرداند
تا پرده های پگاه ِ آهنگ
بر گام و کام ِ دوشیزه ِ سپید گیسو
خوش نشیند
و اشک ِ آبگینه
سپیدی را
در نگاه بنشاند
تا شادمانی، در یاد ِ سُوگ ِ سیاووش
در کوبش ِ سُوگ کامی، سینه سوخته
ساز ِ چپ* نزند
تا ایران
تهی از راز ِ هستی ی رازی
بی آهنگ، بی نوا
سینه، سوی نی نوا نزند
 
پیشآهنگ
چنگ، چنگ،چنگ
پسآهنگ
زنگ، زنگ، زنگ
 
بدینسان
پس از راپرین ِ نوین ِ نخستین
آموزگاری پدیدار شد
تا آهوی آرزو را
از چالشگاه دور ِ دوران
بر پروانه ِ پردیس ِ آرزو بنشاند
تا آونگ ِ پرده ِ آهنگ را
باز گشاید؛
آرزوهای پس رانده ِ یک هزار و یک شب را
از زیر آوار ِ یک هزار و چهارسد ساله بدرآرد
 
آنگاه
آفریدگار ِ آوای سُرود ِ ایران
چنان پدیده پیوندی با سُروده ی گل ِ گلاب آفرید
که هر جنبنده ای را
با چند گوش بیشتر می خروشاند
موهایش را می ایستاند
تنش را می خواباند
تن، تهمتن
سر، هوشمند
و چشم هنرمند می گردند
مهربانی و شادمانی پیشه
سه پندان زرتشت آموزه
و خردمندی و دلاوری  در جان
پیوند و پیمانی پاینده می بندد
تا با هوشی را
هوشمندی ی مردمان گرداند
تندیس ها با نگار ِ نگاه
و آرزوهای بر باد رفته
در آیینه
رُخ می گُشایند
 
*" گر چشم ِ دل بر آن مَه آیینه ِ رو کنی
سیره جهان در آیینه روی او کنی
خاک ِ سیه مَباش که کسی بر نگیرد
آیینه شو که خدمت ِ آن ماه رو کنی
جان ِ تو جلوه گاه جمالان گهی شود
کآیینه اش به اشک صفا شستشو کنی
خواب ِ خیال ِ من همه با یاد ِ روی توست
تا کی به من چو دولت ِ بیدار رو کنی "
 
بدینسان
از بستر ِ بیدار خوابی
بر بام ِ خواب بیداری می نشینیم
تا پرده های پگاه را بنوازیم
تا پژواکش
واپسین خواب ِ آیینه را بر گیرد
تا زنگارها در یادگار
کوچ کنند
بی کران ستایش و سپاس
بر تو باد
تو آشیانه ای پرداختی و نواختی
تا فاخته ای و پرستوهایش
سُروش  خسروانی را
از زیر ِ سایه ِ ستبر ِ سنگ ِ سیاه
بدرآرند
تا شکستن ِ شادی
و بوی سُوگ و اذان را
به گور سپارند
تا چکاوک های کوچانه شده
در نگار ِ میهن ِ باز هم مانده در بند
با آهنگی پیشاهنگ
بر خروشند
بانگ زنان آتش ِ خفته را
پرستار باشند
تا با خروش ِ شیر ِ کهن جوان سال
آواز ِ آزادی
فراز ِ کاخ های رنگین ِ آهنگ ِ جهان افراشته
راهبر گرداند
تا چنگ ِ شکسته به تاراج رفته ِ باربُد را
در دست گیرد
تا پر ِ پرده های پهناور ِ آواهای گم شده
نگاه ِ چشمان ِ نابینا شده ی رازی و رودکی
ساز ِ "گریه خند" فارابی
آوای در بند ِ شهناز و پایور
و پرواز ِ باد ِ سبا را
از میان ِ گردباد ِ سنگستان
گرداب ِ آبستان
و آبشار ِ آه ِ آتشسان دریابد
تا سنگ ِ گورشکنان ِ سنگ ِ سیاه
واژه و آهنگ را ننگ 
پژواکشان را
سنگ کوب نکنند
تا گورخوران در گورستان ِ نی نوا
آرام گیرند
پردیس پرده گشاید
"پری کجایی؟" از ناکجا
باز گردد
پریان را
بر پرده ِ پرنیان بنوازد
تا پرده پرداز
در پهنای پردیس
آواز را
راه برد
و سُرود ِ ایران را
بر بام ِ کیهان
فروزان سازد
تا تو
در رامش ِ آرامش
در آرامگاهی وارسته و بایسته
بیآسایی
تا نوش داروی خاموشی شود
تا تهمینه بر رخش سوار
سُهراب زنده
سُوگ، سُرور
فرود، فروزش گردد.
 
* در بسیاری از بخش های ایران هنگام ِ سُوگواری های جان گُسل، ساز ِ چپ                                        می نواخته اند
**" سُروده ی هوشنگ ابتهاج ( ه. سایه ) که با آوای فخری نیک زاد،                       در دیوان ِ یادها، بر نگاه ِ هر دیداری نگار پردازی می کند
 
http://abtinaeineh.blogfa.com