اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۶ شهريور ۱٣٨٨ -  ۱۷ سپتامبر ۲۰۰۹

روز دفاع از فلسطین را به‌ روز دفاع از حقوق مردم و قومیت های ایران تبدیل کنیم

جنبشی که در هنگامه ی انتخابات ریاست جمهوری ایران پدید آمد و دامنه های بلند آن تا ماه ها پس از انتخابات هنوز ادامه دارد، جنبشی بود حاصل برآیند خواست تغییر و رفع تبعیض در گروه ها و طبقات و اصناف مختلف جامعه ی ایران. جنبشی بر آمده از خواست های زنان ، گروه های قومی و ملی در ایران، طبقات ستم کشیده ی کارگری، اصنافی چون معلمان و دانشجویان. اما صحنه آرایی و مهندسی یا به تعبیر درست تر نامهندسی ناشیانه و صحنه گردانی برای نتایج انتخابات، این جنبش را از حالت خواست برای تغییر رییس جمهور به مرحله ی خواست تغییرات بنیادی تر سوق داد.
اعتراضات مردمی به نتایج انتخابات و اراده برای صیانت از آرای شان که به منظور تغییر وضع موجود به صندوق ریخته شده بود، با برخوردهای غیر متعارف و سرکوب شدید معترضان مواجه شد. سرکوبی که در آن جان صدها نفر را و آزادی هزاران نفر دیگر را از آنان گرفت. در واقع آن چه بعد ساعت ۱۴ بیست و سوم خرداد و پس از اعلام نتایج انتخابات روی داد نشان از طرح و نقشه ای پیشینه برای وقایع قبل و بعد از انتخابات می داد. انگار حضور و وظیفه ی موسوی و کروبی تنها برای این بود که مردم را یک بار دیگر به انتخابات امیدوار کند و بتواند موج حضور و مشارکت مردم در انتخابات را بیافریند و با نزدیک تر شدن به زمان انتخابات موج حمایت ها و آزادی عمل از آن ها گرفته شد، تا آن جا که در روز انتخابات مانور نظامی برگزار شد و راه های ارتباطی مردم و ستادهای موسوی و ناظران به طور کلی بسته شد. فردای انتخابات نتایج به شکلی از قبل طراحی شده اعلام شد. نتایجی که بیش از هر چیز برای تحقیر طرفداران برنامه های حقوق بشری کروبی و نیز برای عدم امکان برنده شدن موسوی طراحی و اعلام شد. بابرنامه ی از پیش تعیین شده بعد از ظهر همان روز خیل کثیری از فعالان سیاسی، مدنی، مطبوعاتی بازداشت شدند. اعتراضات خودجوش مردمی به شدید ترین شیوه ها سرکوب شد و پیش از تایید انتخابات توسط شورای نگهبان رهبر نظام انتخابات را تبریک گفت و تایید کرد. موج بازداشت ها ادامه پیدا کرد و سرکوب ها بعد از خطبه های خشن رهبری در نماز جمعه شکل خونین تری به خود گرفت و در کوتاه مدتی بیش از هزاران نفر به زندان ها افکنده شدند.
در واقع همین بازداشت ها نشان از این می داد که آن ها از قبل برنامه داشتند تا کسانی را که تاثیری در حوزه های سیاسی و اجتماعی داشتند به زندان بیافکنند تا چند ماهی که آب ها از آسیاب افتد و آن ها به قوه ی قهریه ی خود توانستند بر مردم حاکم شوند، آن گاه شروع کنند به دادگاه های فرمایشی و نمایشی و شیوه های اعتراف گیری قرون وسطایی.
کار به این جا ختم نشد و کشتار و بازداشت جای اش را به تجاوز و شکنجه و کشتن در زندان ها نیز داد. تا جایی که رویدادهایی که در این چند ماهه در ایران روی داد همه ی متفکران و اندیشمندان و تاریخ نگاران را وادار نمود که یک بار دیگر تاریخ بشر را در قرون وسطا و یا در حکومت های فاشیستی چون دوران هیتلر و استالین مرور کنند و تنها از شواهد آن روزگار برای تبیین وقایع امروز استفاده نمایند.
موج اعتراضات متاسفانه محدود به چند شهر بزرگ در ایران ماند. در این میان مردم کردستان که در طول ٣۰ سال گذشته و سال های قبل از انقلاب نیز طرفداران و جان باختگان «دموکراسی خواهی» بوده اند. به دلایلی از جمله سابقه برخوردهای خشن با تجمعات مردمی در سال های گذشته و نیز یاس وتنهایی در همه ی این سال ها و نهایتا یاس از مشارکت حتا در انتخابات ، در اتفاقات روی داده و اعتراضات خیابانی ،به نوعی در سکوتی عملی به سر می برند.
یک بار برای اعلام همبستگی روزی را به عنوان اعتصاب سراسری اعلام کرده و عملا نیز آن را عملی کردند و البته نتایج آن را نیز که به شکلی هیتلری مغازه های شان با رنگ علامت گذاری شد و بعد ها به پلممپ شدن محل کسب و کارشان روبه رو شدند ، نیز چشیدند. اما اکنون شرایط کشور وارد مرحله ای جدید شده است. اگر جامعه ی ایران را به دوبخش حکومتی و مدنی تقسیم کنیم. دیگر در این که بخش مدنی روز به روز فربه تر می شود و بخش حکومتی روز به روز نحیف تر شکی نیست. حتا بسیاری از شخصیت هایی که زمانی خود بخشی از این بدنه ی حاکم بوده اند اکنون در صف اول مبارازات بخش مدنی هستند. رویارویی بخش مدنی با قسمت حکومتی وارد مرحله ای شدید و جدی شده است.
مردم کرد و روشنفکران و فعالان سیاسی و مدنی آن به نیکویی می دانند که سرنوشت سیاسی مردم کرد جدای از جغرافیای سیاسی ایران نیست. سکوت عملی بیش از این را هرگز روا نباشد و پیوستن عملیاتی و نه تنها بیانیه ای و خطابه ای به این جنبش سراسری نیاز واقعی امروز ما می باشد. ضمن آن که یاد آور می شویم این پیوستن نه به معنای حل شدن و دست کشیدن از خواست های بر حق و حقوق بشری مردم کرد می باشد و با تاکید بر راه حل های پیشنهادی از سوی مردم کرد برای حل مسئله ی کرد در ایران و مسئله ی قومیت ها به طور کلی ، مشارکت آشکار در این جنبش سراسری خواست همگانی است که انگار این خواست هم دچار سکوت شده است. ما باید نشان دهیم که یکی از ارکان همیشگی تلاش برای دموکراسی و حقوق بشر بوده و هستیم و این ما کردها بوده ایم که در تمام سال هایی که مردم سنت اعتراض مدنی را فراموش کرده بودند در همه ی اشکال مدنی اعتراض؛ از تحریم انتخابات و مشارکت فعالانه در آن تا راه پیمایی و اعتراضات خیابانی و نیز اعتصاب های سراسری همه را آزموده ایم. در جنبش نوظهور مردم ایران، نباید و روا نیسست که جای پای خواهران و برادران دموکراسی خواه ما خالی باشد. خالی بودن جای ما در واقع خالی نمودن عرصه از حضور هویت مدارانه ی ما است.
دولت ایران در حالی پرچم دفاع از حق ملی ملت فلسطین را بر افراشته‌ است، که‌ هیچ کدام از ملیت های داخل مجموع ایران از کوچکترین حقوق ملی خود برخوردار نیستند،و هر گونه‌ حق طلبی ملی آن ها توسط حکام به‌ اصطلاح طرفدار حقوق ملی فلسطینیان، به‌ شدترین نوع خود سرکوب می گردد. جمهوری اسلامی در حالی از سازمانهای فلسطینی دفاع می کند، ؛که اکثر آن ها سنی مذهب هستند و این در حالی است که میلیونها سنی مذهب ایران حق دایر کردن حتی یک مسجد سنی در پایتخت را ندارند. اکنون و در آستانه روز دفاع از ملت فلسطین که قرار است مردم ایران در موج های گسترده این آیین حکومتی را به نمایشی از خواست اعتراضی مردم تبدیل کنند. از آن جا که چنین راهپیمایی نیازی به مجوز و آزادی برگزاری ندارد. هم چنین از آن جا که کردها همیشه سردمدار حرکت های مدنی و اعتراضی بوده اند و این به ویژگی مبارزاتی شان تبدیل شده است. ما نویسندگان و امضا کنندگان این بیانیه از تمام مردم آزادی خواه کرد در همه ی شهرهای کرد نشین از کرمانشاهان و ایلام گرفته تا مهاباد و اشنویه ، می خواهیم که به این حرکت اعتراضی پیوسته و هم پای مردم ایران در روز دفاع از مردم فلسطین به جمع راه پیمایان بپیوندند.
صرف حضور گسترده و بی نظیر شما خود بیان گر این خواهد بود که شما برای پشتیبانی و هم راهی با دیگر اقشار مردم ایران به خیابان آمده اید و همراه این مردم خواهان بازگرداندن حقوق به زور ستانده شده ی همه ی مردم حق به غارت رفته هستید.

ملاحظه: به دلیل این که وزارت اطلاعات و نهاد های امنیتی در رویه ای غیر معمول و غیر قانونی اخیرا اقدام به احضار امضا کنندگان بیانیه های اعتراضی نموده اند ، اسامی تمامی شخصیتهای حقوقی که این بیانیه را امضا نموده اند و تعداد آن ها بیش از ۶۰۰ نفر می باشد، تحت عنوان(جمعی) زیل این بیانیه منتشر می شود و اسامی در آرشیو محفوظ است.

۱-      جمعی از روزنامه نگاران و فعالان سیاسی و مدنی کورد
۲-      جمعی از فعالان دانشجویی کورد دانشگاه های ایران
٣-      انجمن فرهنگی جامعه یارسان خارج از کشور (سازمان فرهنگی)
۴-      جمعی از دانشجویان دانشگاه رازی کرمانشاه
۵-      جمعی از دانشجویان کرد ایرانی دانشگاههای کردستان عراق
۶-      جمعی از اعضای انجمن قلم کوردستان