• صدایم می زند باد.
تا پلکی بر هم می زنم.
کویر رفته است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٨ مهر ۱٣٨٨ -  ٣۰ سپتامبر ۲۰۰۹

 
امروز،
آویزان است
کویر،
در پشت پنجره،
سرخی می بارد
                 قطره،
                 قطره،
                     از آسمان
و طعم خاک می دهد
صبح نفس گیر.
 
سرم را در دست می گیرم
و چشم می دوزم
 به خود.
می ایستند
پلک هایم- مردد-
در نیمه ی راه.
 
خسته ام،
خسته ام از پرسه های پی در پی
در این کاروان سرای متروک
که پیچیده است به خود
در این بارش سرخ.
 
-                          « تا کی؟»
 سقلمه می زنم به  حافظه ام:
«تا کی،
 تکیه دهم  به تک درختان تنومند
که به انتظار مسافری نشسته اند
در کناره ی راه ابریشم – از بغداد تا هرات؟»
 
- «تاکی؟» می پرسم از خود:
 « تا کی،
چشم بدوزم به این جنگل اسطوره ای،
آخر کیست
این سر در لاک فرو برده،
هم سال لاک پشت،
با پای خرگوش
و زبان آفتاب پرست؟»
 
باور هایم،
همه اسطوره در اسطوره اند.
باور هایم همه غبار آلود،
وقتی می بینم که خورشید، امروز،
در این شرقی ترین
نقطه ی زمین،
در طلوع صبح،
غروب می کند!
 
 
نفس بادگیرهای شهر
گرفته است.
آیا تر خواهد شد
نفس ام،
             این بار؟»
از خود می پرسم:
« و نسیم خیس،
واژه ی مرگ را
آیا خواهد شست
از گلویم؟»
 
این چه واژه ی سبزی است – که هنوز-
مرگ را صدا می زند؟
این جه واژه ی سبزی است – که هنوز-
غبار سرخ را با خود
یدک می کشد؟
 
امروز نلسون ماندلا را
به خانه ام خواهم برد.
و از او تکه پارچه ای قرض خواهم کرد.
تا با آن گرد گیری کنم
باورهایم را.
با او- بی گمان- از اسطوره ی سهراب خواهم گفت
و شاید باهم
به چله اشک نشستیم
تا فراموش نکنیم.
- « راز انسان های قد بلند در قاره ی سیاه چیست؟» از او خواهم پرسید: « در طلوع صبح،
آیاخورشید- هیچ گاه-
غروب کرده است
در دیار تو؟»
 
صدایم می زند باد.
تا پلکی بر هم می زنم.
کویر رفته است
اما هنوز،
طعم خاک دارد
صبح نفس گیر.
 
 
* به مناسبت توفان خاک سرخ در سیدنی
 
 
۲۴ سپتامبر ۲۰۰۹