• وزیر پیشین ارشاد، سکوت روشنفکران حکومتی در مورد کشتارهای سال ۶۷ را مورد انتقاد قرار داده است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱٨ مهر ۱٣٨٨ -  ۱۰ اکتبر ۲۰۰۹

عطالله مهاجرانی سکوت روشنفکران حکومتی در برابر کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ را اشتباه خواند و از آیت الله منتظری که در آن موقع به این کشتارها اعتراض نمود، تجلیل کرد. در جریان این کشتارها، چندین هزار نفر از زندانیان سیاسی وابسته به گروه های چپ و مجاهدین به فرمان آیت الله خمینی اعدام شدند. علیرغم آن که بیش از بیست و یک سال از این کشتارها می گذرد، هنوز بخش اعظم روشنفکران و اصلاح طلبان وابسته به حکومت، همچنان به سکوت خود در برابر این کشتارها ادامه داده و حتی با افشاگری در مورد آن مخالفت می کنند.

عطالله مهاجرانی در مقاله ای که در سایت جنبش راه سبز تحت عنوان «ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه ها...» منتشر شده و به حمایت از آیت الله دستغیب اختصاص دارد، از جمله نوشته است:
بسیاری به علت یا دلیل موقعیت تازه ای که در حکومت یافتند، اندک اندک از آن شعار ها کمتر دم زدند و یا دم فرو بستند. مصلحت نظام مثل جذام ریشه های ان شعار ها را بلعید و هل من مزید زد. جای آرمان، مصلحت نشست و جای ارزش های دینی، حفظ نظام ارج و اعتبار پیدا کرد. مثل همه انقلاب ها، حقیقت انقلاب در برابر واقعیت ها تسلیم شد. آرمان تیدیل به کابوس شد.
وی سپس می افزاید: مثل همه ما که در برابر کشتار جوانان در سال ۱٣۶۷ ساکت ماندیم. گمان می کردیم شرایط جنگ و تهدید خارجی می تواند مجوزی برای چنان جوان کشی باشد، که در تاریخ ما کمتر نظیری برای آن می توان یافت.
آن روز ها تنها یک صدا از سراسر مسئولان کشور و نظام برخاست. صدای آیه الله منتظری، به جوان کشی اعتراض کرد، و از موقعیت سیاسی که داشت برکنار شد. در برابر اقدامی که او کرد آن موقعیت سیاسی که ارزش و اعتباری نداشت. به تعبیر امام علی علیه السلام حکومت برای احقاق حق است و گرنه بی بها تر از آب بینی بز است!
عطاالله مهاجرانی می نویسد: آیه الله منتظری برای نسل ما و نسل هایی که از راه می رسند، یک حجت است. حجتی که با صدای رسا می گوید، می توان در برابر ستم ایستاد و کلمه حق را بر زبان آورد.
امروز دیگر صدای آیه الله منتظری- که به تعبیر دقیق و به هنگام دکتر بشیریه، رهبر معنوی جنبش سبز ملت ایران است- تنها نمانده است. صدای آیه الله سید جلال طاهری در قم و صدای ایه الله سید علی محمد دستغیب در شیراز بازتاب هایی از همان فریاد است. این صدا از ژرفای فطرت دینی و انسانی می جوشد. کدام فطرت انسانی ست که ستم را می پذیرد و بدتر از آن توجیه کننده ستم و سرکوب می شود؟
او در ادامه ی مقاله خود در برابر حملاتی که به آیت الله دستغیب صورت می گیرد، خواهان دفاع جوانان و دانشجویان شیرازی از وی شده و نوشته است:
وظیفه مردم شیراز و جوانان شیرازی و دانشجویان است که باز هم مثل همان سال ها مسجد آتشیها را که امروزه رونق بسیاری یافته است، با حضور خود سرشار از گرمی و حماسه کنند. بگذاریم صفوف نماز جماعت مسجد آتشیها تا کوچه و خیایان امتداد یابد. تا همه بدانند، روحانی شجاع و حقیقی که از مردم و آزادی و عدالت حمایت می کند تنها نمی ماند.