• در همان حال که هند "پیشرفت می کند"، مردم بیش تری به حلقه ی شوم فقر درمی غلتند. ۲۳۰ میلیون نفر از سوء تغذیه رنج می برند و ۴۰ درصد کودکانِ زیر سه سال، از کمبود وزن در رنج هستند. تعداد زاغه ها در حوالی مومبای (همان بمبئی-م)، بانگلور و سایر شهرهایی که ظاهراً "مدرن" به حساب می آیند، با نرخی شدید رو به افزایش اند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۵ آذر ۱٣٨٨ -  ۲۶ نوامبر ۲۰۰۹

شکافِ رو به گسترش میان اقشار غنی و فقر کشور، با نرخی بالا و هشدار دهنده در حال رشد است. گزارش "وضعیّت جمعیّت جهانی در سال ۲۰۰٨" که از سوی صندوق جمعیّت سازمان ملل (UNFPA) تهیه گردیده است، نشان می دهد که کشور هند از نظر شاخص "امید به زندگی" نیز در سطحی پایین تر از کشورهای همسایه ی خود قرار دارد. بنابر این گزارش، امید به زندگی مردان هندی، ۶٣.٣ سال و این شاخص برای زنان هندی، ۶۶.۶ سال می باشد. بیش از نیمی از زنان هند، به کم خونی مبتلا هستند؛ این موضوع نشان می دهد که چگونه سرمایه داری، هر روز به جسم آن ها آسیب می رساند.

در همان حال که هند "پیشرفت می کند"، مردم بیش تری به حلقه ی شوم فقر درمی غلتند. ۲٣۰ میلیون نفر از سوء تغذیه رنج می برند و ۴۰ درصد کودکانِ زیر سه سال، از کمبود وزن در رنج هستند. تعداد زاغه ها در حوالی مومبای (همان بمبئی-م)، بانگلور و سایر شهرهایی که ظاهراً "مدرن" به حساب می آیند، با نرخی شدید رو به افزایش اند.

در طی چهار دهه‍ی گذشته، آمار مربوط به نسبت کودکان پسر به دختر در گروه سنّی ۰-۶ سال، از کاهشی مستمر حکایت دارد. آمارهای سرشماری نشان می دهد که در برخی از ایالات ثروتمند تر کشور، این مشکل به مراتب حادتر است. این ایالات، مطابق با سرشماری سال ۲۰۰۱، شامل پنجاب- که تنها ۷۹٨ دختر (در ازای هر ۱۰۰۰ پسر) در آن وجود دارند- هارایانا، دهلی و گوجرات می گردد که سه مورد آخر، به ازای هر ۱۰۰۰ پسر به ترتیب ٨۱۹، ٨۶٨ و ٨٨٣ دختر وجود دارند. به همین ترتیب، بنابر مطالعه ی سازمان ملل در سال ۲۰۰۷، روزانه قریب به ۲۰۰۰ نفر دختر متولّد نشده به طور غیر قانونی در هند سقط می گردند.

همیشه برای رهایی از فقر، باید پول درآورد؛ امّا سرمایه داران تا آن حد بی رحمند که برای حدّاکثر کردن سود خود، فقر را هم می فروشند. چندی پیش، فیلم اسکار وینر با عنوان "میلیونر زاغه نشین" با نشان دادن فقر در زاغه ها و معرّفی آن به جهان، رکورد تمام باجه های فروش بلیت را شکست؛ نمایشی کمیک همراه با فلاکت، درد و بدبختی فقرا.

وعده های سیاستمداران حاکم و سیاست های آنان هیچ چیز به جز یأس در بین فقرا و مردمان بیشتری که به تله ی مرگی با نام فقر می افتند، دربر نداشته است. در حال حاضر، نزدیک به ۷٨% جمعیّت کشور، روزانه کم تر از ۲۰ روپیه هزینه می کند؛ در عین حال، نرخ دستمزد کارگران در بخش صنعتی، در رده ی پایین ترین نرخ های دستمزد در دنیا قرار دارد.

در گذشته، تخمین زده می شد که اقتصاد هند از نرخ رشد بالایی برخوردار خواهد بود، امّا اکنون ۴۰ درصد مردم این کشور با درآمدی روزانه کم تر از ۱ دلار به سختی به حیات خود ادامه می دهند و کودکان به آموزش ابتدایی دسترسی ندارند. شمار افرادی که دارای تحصیلات بالا می باشند، به سختی به هفت درصد می رسد. امّا این تنها یک روی سکّه است: در حال حاضر، بخش بزرگی از ثروتمندان جهان، از هند می آیند. کسانی مثل لاکسمی، میتال، موکِش، آمبانی و آنیل آمبانی و غیره، همگی هندی هستند. موکش آمبانی که ۲٨.۲ میلیارد دلار را در قمار در بازار سهام از دست داده بود، با ۲۰.٨ میلیارد دلار، هم چنان ثروتمندترین شخص هند است.

اکنون که آشفتگی و هرج و مرج اقتصادی به دنیا ضربه زده است، ثروتمندان از زندگی لوکس خود لذّت می برند، در حالی که توده های مردم بیش از پیش رنج می کشند. کمک های دولت (Bailout) با استفاده از پول مردم، برای حفظ وضع سابق ثروتمندان و حمایت از آنان برای جلوگیری از سقوط به داخل توده های فقیر، هم چنان صورت می گیرد. از صاحبان کمپانی های فراملّی تا بوروکرات ها، همگی از رفاه در طی دوران رکود اقتصادی به بهای پول مالیات دهندگان لذّت می برند.

به موازات وخیم تر گشتن وضع توده ها، رفاه ثروتمندان بیش تر می گردد. اخیراً، بالونی به ارزش ۲۴۵۰ میلیون روپیه خریداری شد و به نیروی هوایی هند تعلّق گرفت. بله، برای کالاهای لوکس، کمک های دولتی و خرید تسلیحات همواره پول وجود دارد، امّا برای عموم مردم چنین مبالغی در دسترس نیست.

در بودجه ی سال مالی ۲۰۰۹-۲۰۱۰ هند، هزینه های دفاعی کشور با ۱۰ درصد افزایش به رقم ۱۰۵۶ میلیارد روپیه (۲۶.۵ میلیارد دلار) رسیده است. به علاوه، ٣٣ میلیارد روپیه به سازمان تحقیق و توسعه ی صنایع دفاعی (DRDO) برای یافتن راه های جدید گسترش تخریب و کشتار مردم، تخصیص داده شده است. با این حال برای خدمات اجتماعی، نظیر بهداشت، آموزش و سرویس های خبری، تنها ٣۰۲۷٣۰ میلیون روپیه اختصاص داده شده است.

مسأله ی ارضی هنوز لاینحل باقی مانده است و کشاورزان هم چنان به خودکشی دست می زنند. زنان بدن خود، فرزندانشان و حتی اعضای بدن خود را می فروشند تا بلکه بتوانند نان و کره برای مصرف دو بار در روز پیدا کنند. بنابر گزارشی از اداره ی ملّی ثبت جرایم (NCRB)، قریب به ۱۶۶٣۲ کشاورز، که ۲٣۶۹ نفر از آنان را زنان تشکیل می داده اند، در سال ۲۰۰۷ اقدام به خودکشی نمودند. (یعنی ۱۴.۴ درصد کلّ موارد خودکشی در کشور) این به آن معناست که هر روز در هند، به طور متوسّط ۴۶ کشاورز خودکشی می کنند؛ اگر ما داده های مربوط به یک دهه ی گذشته را در نظر بگیریم، خودکشی کشاورزان از سال ۱۹۹۷ تاکنون به ۱٨۲۹٣۶ مورد می رسد. این ها ارقامی است که ما در گزارش سالانه ی NCRB پیدا می کنیم، ولی آمار حقیقی احتمالاً به مراتب بالاتر است.

کشوری با منابع غنی، نیروی انسانی ماهر و پتانسیل بالا برای رشد، از سوی سرمایه داری محکوم شده است تا جامعه ای مقهور و شکست خورده باشد. این تراژدی ایست که این سیستم خلق کرده است، سیستمی که تنها یک محرّک دارد: افزایش نرخ سود به بهای زندگی بشر.

هند، به عنوان بزرگ ترین تولیدکننده ی گندم در جهان، بیش ترین تعداد گرسنگان جهان را در خود جای داده است (چیزی بالغ بر ۲۰۰ میلیون نفر). بنابر گزارش "شاخص گرسنگی جهانی ۲۰۰٨" (GHI-۲۰۰٨) که از سوی موسّسه ی بین المللی مطالعات سیاست های مربوط به خواروبار (IFPRI) منتشر گردید، هند در میان ٨٨ کشور در حال توسعه و در حال گذار، رتبه ی ۶۶ را دارد.

اخیراً، در برخی از بخش های هند، مردم به دلیل نبود موادّ غذایی کافی با شرایطی هم چون قطحی و خشکسالی رو به رو شده اند. ٣ کِرور یا ٣۰ میلیون تن گندم در انبارهای هند باقی مانده است، امّا عرضه کنندگان برای رسیدن به یک قیمت سود آور، مقادیر کافی را به بازار نمی فرستند. به عبارت دیگر یک کمبود مصنوعی ایجاد کرده اند تا عرضه کاهش و قیمت ها افزایش یابد.

قسمتی از مقاله ی "هند: به کدام سو می رود؟" نوشته ی عمر شاهد (سیالکوت پاکستان)
marxist.com/india-where-going-shahid.htm

منبع: سایت میلتانت - گرایش مارکسیست های انقلابی ایران