• وطن!
       آه ...
             می دانم این دودِ از کومه هایت بلند ،
آهِ دلِ مادران است ، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۱ آذر ۱٣٨٨ -  ۲ دسامبر ۲۰۰۹

 

تقلای شعری که بی تاب مانده ست در پشتِ آن پشته های غباری
و آواز شبگرده یی مست
که تلخای اندوه را بر لب کاغذم می نشاند ،
مرا بیشتر می کشاند سوی بی قراری .

وطن!
در چه حالی؟
که هربار
                         این شعر
پرمی کشد تا که بربام ات آرام گیرد ،
هراسیده تر باز می آید و
پشت آن پشته ها می نشیند به زاری .

کجایی؟
که هربار
می خواهم این خستگی های خود را به دوش ات گذارم ،
حضورت غیاب است
    بغض است این حلقه ی آشنا درگلویم)
که باری ، خیال است پندارِ هر ماندگاری )

وطن!
       آه ...
می دانم این دودِ از کومه هایت بلند ،
آهِ دلِ مادران است ،
که چشم انتظارند و جانپاره هاشان به دندانِ هاری
و مردانشان
شرمسارانه بر سفره ی خالی از هر بهاری .
                  
□
درآن روزگارِ محک بودنِ پهلوانی ،
                                             وطن!
کودکانت فتادند
                  - چون برگِ زرین -
به خاک .                                          
جوانی نمانده ست این روزگار
نمی آید از هیچ سویی سواری .
                   □
شب از نیمه بگذشت و شبگردِ پیر،
هنوز از تو می خوانَد از خشکسالی که اکنون ؛
و از قحطسالانِ پیرار و پاری .
ولی ، من ، وطن!
                        همچنان کودک ام
دوست دارم بگویم که دریات پُر
موجهایت خروشان
و رود ست همواره جاری .


www.mehdifalahati.com