• ۱۶ آذر امسال به جهت همسوئی با جنبش سبز از پتانسیل یک جنبش ملی در پشت سر خود برخوردار است که این ویژگی موجب ارتقای روانی و فیزیکی اعتراضات در این روز خواهد شد و از سوی دیگر برخلاف سال های گذشته حاکمیت کودتائی قادر به تمرکز قدرت خود در مقابل دانشجویان به جهت حضور اکتیو دیگر لایه های اجتماعی در این اعتراضات نخواهد بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱٣ آذر ۱٣٨٨ -  ۴ دسامبر ۲۰۰۹

روز ۱۶ آذر امسال بسیار متفاوت تر از سال های قبل خواهد بود و می تواند یک نقطه عطف در جنبش دانشجوئی و تاثیر پیشگامی دانشگاه در تعمیق بخشیدن به جنبش اعتراضی سبز ملی تلقی شود. تفاوت ۱۶ آذر سال ٨٨ نه تنها در این می باشد که فراتر از همیشه اهداف جنبش دانشجوئی به مفهوم واقعی کلمه در تمامی زوایا و ارکان کیفی و کمی این نهاد نخبه و آموزشی رخنه کرده و مطالبات سیاسی – اجتماعی در بدنه آن به خواست های صنفی پیوند خورده است که جنبش توده یی و فراگیر مردم این بار به جای ارتزاق یکطرفه از دانشگاه و موقعیت حاشیه یی به موتور محرکه ی قدرتمند در تزریق خون تازه به جنبش دانشجوئی و متن بودن خود، یک چتر حمایتی همه جانبه را برای نهاد دانشگاه فراهم کرده است. در این مرحله از مبارزات مدنی مردم ایران که به صورت جنبش اعتراضی بعد از انتخابات ریاست جمهوری در ۲۲ خرداد و دست یازیدن حاکمیت به یک کودتای فاشیستی شروع گردید، دیوارها و درهای قفل شده بین دانشکاه و خیابان در هم شکست و با ایجاد یک ارتباط ارگانیکی بین این دو، مبارزات دانشجوئی هم چون دیگر جنبش های صنفی و مدنی مجزا، حلقه ی خود را در زنجیر ملی مطالبات اعتراضی در هم بافته دید. با توجه به تاثیر انکارناپذیر جنبش سبز اعتراضی ملت ایران بر جنبش دانشجوئی و نقش تاثیرگذار بدنه دانشجوئی برای سازماندهی و تعمیق جنبش، حاکمیت برای سرکوب این شعله ی برافروخته، به لحاظ امنیتی با بزرگترین مشکل و پارادوکس سال های اخیر خود روبرو شد. نهادهای سرکوبگر و امنیتی برآمده از حاکمیت غیرمشروع و دولت کودتائی هر چند که در طی روزها و هفته های اخیر فوج فوج رهبران و فعالین دانشجوئی را دستگیر و به مهمانی اوین برده اند، ولی خود به خوبی می دانند که این بار وضعیت با گذشته متفاوت است و این بگیر و ببندها مانع از ظهور و بروز بزرگترین اعتراض ۱۶ آذری تمام این ٣۰ سال حیات جمهوری اسلامی نخواهد شد. دانشجویان بعد از سه دهه موتور سواری بدون کلاه ایمنی در یک پیست لغزنده و غیراستاندارد برای اولین بار در بین مسافران یک قطار سریع السیر طی طریق می کنند که کارگران، طبقه متوسط مدنی، زنان، معلمان، روزنامه نگاران و نویسندگان، حزبی ها، هنرمندان و رنگین کمان طبقات و تفکرات ملی و حتی فراملی هم کوپه ی آنان شده اند. این هم پیوندی و جوشش نهاد دانشگاه با نهاد ملی در مسیر حرکت اعتراضات مدنی و سیاسی امروز ایران دستاورد کوچکی نیست که کودتاچیان بتوانند آن را زیر پوتین و نعلین سرداران میلیاردر شده و فرقه ی مصباحیه له کرده و این راه غیرقابل بازگشت را با دیوار سد کنند. راز موفقیت و ماندگاری جنبش سبز مردم ایران در ماهیت "باز بودن" این جنبش است که پذیرنده ی تمامی طبقات و تفکرات موجود در جامعه ی ایرانی بوده است و به عکس همیشه که دعوای "رهبری" موجب تفرقه و تشتت می شد، بنا به گفته مهندس "میرحسین موسوی" یکی از رهبران این جنبش ملی "مردم خود رهبرانند". تا زمانی که این مسیر در چارچوب وحدت ملت ایران پیموده می شود سرکوب و تهدید نه تنها جنبش اعتراضی کنونی را به یغما نخواهد برد که به یقین موجب تعمیق و دمکراتیزه شدن بیشتر آن هم خواهد شد. جنبش دانشجوئی در این مرحله از جنبش مطالباتی مردم ایران می بایست اهداف خود را در حین حفظ ذات دانشجوئی خویش، در چارچوب جنبش سبز کنونی تعریف کرده و نقش انکارناپذیر "خیابان" را به عنوان شاهرگ حیاتی اعتراضات سیاسی - اجتماعی به رسمیت شناخته و همگام با آن حرکت کند.               
۱۶ آذر امسال تنها متعلق به دانشگاه و دانشجو نیست، این را مردم پذیرفته اند و به انتظار نشسته اند، چرا که این روز هم بر طبق سنت شش ماهه اخیر تبدیل به یک روز ملی برای به صحنه آمدن تمام قد جنبش اعتراضی خواهد شد. به همین دلیل در این روز دانشجویان نباید چون همیشه خود را در درون دانشگاه محبوس کرده و به نیروهای سرکوبگر حاکمیت برآمده از کودتا اجازه ی سرکوب در طول موج های کوتاه برای جلوگیری از توده یی شدن اعتراضات را بدهند. متاسفانه بسیاری از دوستان و فعالین سیاسی از قبل جنبش دانشجوئی را از رادیکال شدن ۱۶ آذر زنهار داده اند و از آنان دعوت کرده اند که در درون دانشگاه به اعتراضات مسالمت آمیز خود مبادرت کنند که در این مقطع از تحولات جنبش اعتراضی توصیه درستی نیست. مسلما جنبش دانشجوئی و جنبش سبز ایران هرگز خواهان خشونت و اقدامات غیرمسالمت آمیز در جریان حرکتی خود نخواهد بود ولی این به مفهوم تنازل در اهداف و شعارهای جنبش نبوده و هرگز عقب نشینی و محدودیت های مخالف تعمیق هر چه بیشتر اعتراضات را توجیه و توصیه نمی کند. اتفاقا ۱۶ آذر امسال می بایست نقش پیشگامی جنبش دانشجوئی بیش از همیشه تاثیر و مهر خود را بر جنبش اعتراضی کنونی زده و با محدود نماندن در محدوده حفاظت شده و کنترلی دانشگاه، از آن به عنوان دژهای جنبش اعتراضی نقطه ی اتصال دانشگاه و خیابان را رقم بزنند. زمانی که از راه بدون بازگشت جنبش سبز سخن گفته می شود دقیقا به مفهوم پایان مفاهمه یکطرفه ی بین حاکمیت و مردم، محافظه کاران و ترقیخواهان، دیکتاتوری و آزادی، نقض حقوق شهروندی و حقوق مدنی، خودی و غیرخودی، سرکوبگران و معترضان، بازجو و زندانی، کهریزک و قربانی، مرتضوی ها و نداها خواهد بود و جنبش دانشجوئی برای نهادینه کردن این مفاهیم پیشگام است. جنبش دانشجوئی می تواند از تجربه ی تلخ انقلاب فرهنگی در دهه ۶۰، سرکوب خونین ۱٨ تیر سال ۷٨ و یورش گسترده ی امنیتی به طیف چپ در سال ٨۶ که در غیاب همپیوندی با یک جنبش گسترده ملی انجام شد به درستی استفاده کرده و این بار بازو در بازوی طبقات و لایه های مختلف اجتماعی از پتانسیل توده یی جنبش اعتراضی سبز بهره ببرد. ۱۶ آذر امسال به جهت همسوئی با جنبش سبز از پتانسیل یک جنبش ملی در پشت سر خود برخوردار است که این ویژگی موجب ارتقای روانی و فیزیکی اعتراضات در این روز خواهد شد و از سوی دیگر برخلاف سال های گذشته حاکمیت کودتائی قادر به تمرکز قدرت خود در مقابل دانشجویان به جهت حضور اکتیو دیگر لایه های اجتماعی در این اعتراضات نخواهد بود. مختصات اعتراضات جنبش دانشجوئی در روز ۱۶ آذر با توجه به مرحله نوینی که در جنبش ضدفاشیستی ملت ایران در ماه های اخیر انجام شده، تحلیل و عمل متفاوتی را طلب می کند.   
۱ - جنبش دانشجوئی در این روز اعتراضات خود را باید با محوریت جنبش سبز ملی تعریف کرده و در بطن این حرکت توده یی و در جهت تقویت آن گام بردارد.                              
۲ – با توجه به حضور مردم در خیابان (هر چند به طور پراکنده به جهت تاکتیک های سرکوب) دانشجویان از قبل می توانند تمهیدات خروج از محدوده ی دانشگاه را تدارک ببینند.               
٣ – روز ۱۶ آذر از عمق محوطه ی دانشگاه باید به سمت سردر دانشگاه (درونی یا بیرونی) حرکت کرده یا برای آن برنامه ریزی کرد تا رابطه ی دانشجو با خیابان حفظ شود.               
۴ – در این ۱۶ آذر می بایست شعارهای صنفی در باد شعارهای ملی و ضددیکتاتوری بیان شود چرا که محوریت بخشیدن به شعارهای صنفی در این روز می تواند یک انحراف باشد.            
۵ – تشکل های دانشجوئی در این روز یک نکته را نباید فراموش کنند و آن اینکه حرکت این بار آنان جنبه ی ملی داشته و اجازه مرزبندی های سنتی بین تشکلی (در شعار و تجمع) را ندارند.   
۶ – با توجه به الزام تعمیق جنبش اعتراضات ملی و سیکل حرکتی آن، دانشجویان می توانند پیشگامی خود را در تداوم و ترسیم نقشه این زنجیره تا دهه محرم و ۲۲ بهمن ایفاء کنند.         

۱۱/۹/٨٨                   روزنامه نگار معترض (جان شیفته)            

این مقاله در سایت موج سبز آزادی نیز منتشر شده است