اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲٣ دی ۱٣٨٨ -  ۱٣ ژانويه ۲۰۱۰

هم میهنان گرامی!
پس از کودتای انتخاباتی و نشاندن احمدی نژاد بر صندلی ریاست جمهوری کشورمان، موج توانمند خروش و پرخاش میلیونی مردمی برخاست و بسرعت به یک جنبش پردامنه ی دگرخواهی تبدیل گردید. شعار « رای من کو؟»، بعنوان خواست اولیه مردم اعتراض گر، بازتابی از شناخت و آگاهی همراهان و همپایان این جنبش در دفاع از حقوق شهروندی خویش بود. بدنه اصلی این سیل پرخروش اعتراض، که به جنبش پرآوازه ی سبز معروف شد، به ویژه زنان و جوانان پرشور و دلیری بودند، برخاسته از لایه های گوناگون اجتماعی و با باورهای رنگارنگ یعنی از مذهبی گرفته تاعرفی.
اینک جنبش سبزمردمی ایران، در پی حوادث خونین عاشورا و رویارویی با کیفیت نوینی از سرکوب و کاربرد خشونت از سوی رژیم، در برابر چالش و چشم انداز نوینی قرارگرفته است. جنبش گسترده ی مسالمت آمیز و شهروندی در مواردی در مقابله با نیروهای سرکوبگر رژیم به مقاومت فعال روی آورد، ولی با خویشتنداری و هشیاری از گسترش دامنه‌ی خشونت جلوگیری کرد و نگذاشت مردم پا را در دامی بگذارند که نیروهای سرکوبگر برای آن از قبل آماده کرده بودند.
در روزهای تاسوا و عاشورا شاهد آن بودیم که نیروهای افراطی از امکانات سرکوب، تحریک و ترورخود برای به خشونت کشاندن جنبش مسالمت آمیز مردم در ابعاد بی سابقه ای بهره جستند. حمله به سخنرانی خاتمی، ضرب وشتم حاضران و تخریب مسجد جماران، حمله کفن پوشان به مسجد قبا در شیراز و طومار نویسی علیه آیت الله دستغیب، پرتاب تظاهرکنندگان مسالمت جو از روی پل هوایی، به زیر گرفتن مردم با خود روی « ون» نیروی انتظامی و ترور خواهر زاده ی موسوی،از جمله اشکال خشونت ورزی هایی بودند که برای تحریک تظاهر کنندگان و دامن زدن به فضای ترس و وحشت در جامعه صورت گرفت.
همزمان دستگاه تبلیغاتی رژیم کودتا با انعکاس صحنه هایی از درگیری های پراکنده ‌ی تحمیل شده به جنبش، البته با حذف نقش تحریک آمیز و خونبار خود، به جنگ روانی ـ تبلیغاتی گسترده ای دامن زده و با آوازه گری پیرامون شعار های تند و ساختارشکنانه در صدد به انزوا کشاندن اعتراض گران و جلب حمایت قشرهای محافظه کار در جامعه برآمدند تا بر بستر این زمینه سازی ها جنبش را مسلحانه سرکوب کنند. نباید از نظر دور داشت که تاکنون شیوه مبارزه مسالمت آمیز و طرح خواستهای قانونی جنبش سبز به خودی خود مانعی جدی و توجیه ناپذیر برای القاء ضرورت سرکوب جنبش به جامعه و ایجاد یک پارچگی در صفوف نیروهای راست موسوم به اصول گرایان بوده است.

از این رو، ازدیدگاه ما، طرح و برنامه‍ی پیشنهادی آقای میرحسین موسوی دربیانیه‍ی هفدهم خویش، پایه و چارچوب واقع بینانه و متناسب با شرایط روز ِکشور و همخوان با آرایش و توازن نیروها و راهگشای برون رفت از بحران سیاسی کنونی است. در واقع او با طرح خواست عدم پشتیبانی شخص خامنه ای از دولت احمدی نژاد و مسئول شمردن دولت در برابر مجلس و قوه ی قضاییه، پیشنهادی راهگشا برای خلع قانونی دولت کودتا بدست می دهد. او دولت نامشروع احمدی نژاد را، که در سایه ی حکومت کودتایی و با اتکاء به مافیای سپاهی - اقتصادی بر قدرت تکیه زده است، مسئول همه نابسامانی های کشور و پاسخگو معرفی می کند. بیانیه موفق شد که بار دیگر در اتحادی که می رفت برای سرکوب خونین پا گیرد، اختلال ایجاد کند و دست افراطیون نیروی امنیتی ـ نظامی در حاکمیت را در سرکوب خونین جنبش ببندد.

حزب دموکراتیک مردم ایران، از رئوس کلی ازبیانیه هفدهم میرحسین موسوی پشتیبانی می کند. پیشنهاد های آقای موسوی در باره " مسئولیت پذیری دولت، تدوین قانونی شفاف واعتماد برانگیز برای انتخابات، که به باور ما، تاکید برلغو نظارت استصوابی شورای نگهبان از ضروریاتِ آنست؛ آزادی زندانیان سیاسی، آزادی مطبوعات و رسانه ها و نیز به رسمیت شناختن حقوق مردم برای اجتماعات قانونی و تشکیل احزاب،" نیز راه حل هایی اند که برای خروج کشور از"بحران"، سزاوار پشتیبانی همه‍ی آزادیخواهان ایران اند. هر چند این خواست ها در نگاه اوّل خواست های حداقل به نظرمی آیند، امااین خواست ها در گوهر خود، کلید وپیش شرط های هر خواست و آرمان بزرگ تر، ازجمله خواست انتخابات آزاد و دیگرخواست های آزادی خواهان ایران در راستای حرکت بسوی تامینِ تمام و کمال حاکمیت ملّت در همه‍ی ارگان هاست.

هم میهنانِ گرامی!
درلحظه ی کنونی، خواستِ محوری جنبش سبز، پیکار برای آزادی ها و دموکراتیزه کردن جامعه و تلاش برای فراهم ساختنِ پیش شرط های یک انتخاباتِ آزاد است. طرح شعارهای رادیکال و شتابزده با ظرفیت های کنونی جنبش سازگار نیست و علاوه بر آن که موجب پراکندگی این جنبش و شکل گیری یک ائتلاف ضد جنبش سبز در قطب دیگر جامعه خواهد شد و دست ها را برای سرکوب خونین باز خواهد کرد. مناسب ترین شیوه دست یابی به آزادی ها ودموکراتیزه کردن جامعه، از راه پیکارِآرام و گام به گام و با مشارکت آزاد و آگاهانه و گسترده ی مردم امکان پذیر است. در شرایط کنونی باید با ایجاد یک تعادل تازه سیاسی در زندگی کشور، با بهره گیری از قوانین موجود و جلب گروه های تازه ای از زحمتکشان شهر و روستا و نیروهای بینابینی اصول گرا به توانمند سازی این جنبش پرداخت و زمینه های لازم را برای عملی کردن خواست های اصلاح طلبانه ی جنبش سبز فراهم ساخت.

هم میهنانِ گرامی!
بی گمان، بهره گیری ازامکانات گوناگونِ موجود، ـ از جمله مناسبت های ملی، سیاسی، اجتماعی یا مذهبی در جمهوری اسلامی ـ برای تظاهرات خیابانی، با انگیزه ی بیان خواست های به حقّ خود و در اعتراض به اعمال خشونت آمیز و وحشیانه ی رژیم کودتا، بسیار مفید و بایسته است. این ها ازحقوق اساسی و اولیه ی شهروندی بشمار می رود که حتی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز بازتاب یافته است. البته گردانند گان اصلی حکومت، زبانی جز زبان ِ سرکوب و اِعمال خشونت و درگیری نمی شناسند. آنها حتّی به تظاهرات قانونی یورش آورده و می کوشند با دامن زدن به خشونتِ هر چه بیشتر، بخشی از جوانان برآشفته و خشمگین از این شیوه ی عملکرد را تحریک کنند و به خشونت متقابل بر انگیزند. از این رو، باید از روی آگاهی، شکیبائی و خویشتنداری از افتادن در این دام حاکمیت پرهیزکرد.
تظاهرات مسالمت آمیزوبدورازخشونت درخیابان ها، برای طرح خواست ها،درراستای آزادی وتامین حقوق ملت؛ وبرای نشان دادنِ اراده وعزمِ مردم ایران برای دستیابی به خواست های بحق خود؛ به ویژه با استفاده از موقعیت های مساعد ، ازحقوق مسلم مردم است. درعین حال، نباید ازنظردورداشت که تظاهرات خیابانی، تنها شکل پیکاربرای آزدای نیست. می باید به اشکال و روشهای مبارزه ی مسالمت آمیزدیگری اندیشید، که گاه می توانند به نتایج بهتر و کاراتر و با تحمل هزینه کمتری بینجامند. دراین راستاست که توجّه به مبارزات صنفی و سندیکائی؛ به خواست های معقول و به حقّ اقلیت های قومی و مذهبی - فرهنگی؛ مساله‍ی زنان، مسائل دانشگاهی و دانشجویان؛ گرانی ها و بسته شدن کارخانه ها و رشد بی سابقه‍ی بیکاری و دربدری ها و بسیاری مسائل اجتماعی - اقتصادی دیگر، اهمیت بسزائی می یابند.

بی گمان، کشور ما برای گام گذاردن و دستیابی به دمکراسی پایدار، بیش از هر چیز به نهادهای دمکراتیک، رهبران دمکرات و پایبند به آزادی دگراندیشان نیاز دارد و این در گرو فرمانروایی شهروندان آگاه و جاافتادنِ فرهنگ دموکراسی در صفوف آنهاست. امیدواریم که در سایه ی تلاش متحد و همبسته‍ی آزادیخواهان، همه‍ی نیرو های پویا و دگرخواهِ میهن ما، در جبهه‍ی واحد اصلاح طلبان و آزادی خواهان گرد هم آیند و بسترساز هر تغییر و تحول مثبت و دمکراتیک در آینده گردند.

حزب دمکراتیک مردم ایران                                                                           
۲۱ دیماه ۱٣٨٨
برابر ۱۱ ژانویه ۲۰۱۰