• حق تشکل، پذیرش مقاوله نامه ها و اجرای آن ها، حق کارگران برای تشکیل سندیکا، آزادی منصور اسانلو، افزایش دستمزد، امنیت شغلی، حق اعتصاب، پیمان های دسته جمعی، حمایت از بخش تولید، حمایت از کودکان کار، رفع تبعیض جنسی و رفع موانع کار زنان، افزایش دستمزد بازنشستگان از مهم ترین شعارهای اول ماه مه امسال هستند... ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۰ ارديبهشت ۱٣٨۵ -  ٣۰ آوريل ۲۰۰۶

به مناسبت اول ماه، همکار اخبار روز، آقای صادق کارگر، گفتگویی با یکی از فعالین جنبش کارگری در ایران انجام داده است. در این گفتگو آخرین وضعیت سندیکای کارگران شرکت واحد و منصور اسانلو رئیس هیات مدیره ی آن، استدلال های کارگران برای دفاع از حقوق سندیکایی خود و تدارکات به مناسبت اول ماه مه، مورد بحث قرار گرفته است.
 
• ضمن تبریک روز جهانی کارگر، برایمان در مورد آخرین وضعیت کارگران شرکت واحد، وضعیت سندیکا، آقای اسانلو، کارگران اخراجی و مسایل مربوط به آن ها بگوئید.
 
□ در آستانه ی نوروز، پس از آن که تمام رهبران به استثنای آقای اسانلو آزاد شدند، ما خوشحال شدیم، اما نگرانی مان به دلیل آزاد نشدن اسانلو بیشتر شد. به خصوص که در همان موقع خبردار شدیم منصور حیات غیبی را مدت کوتاهی پس از آزاد شدن دوباره بازداشت کرده اند. اما خوشبختانه ایشان را دوباره آزاد کردند، ولی در مورد اسانلو هنوز دارند سرسختی می کنند. بعد از آزادی رهبران سندیکا، آن ها با استقبال بسیار گرم کارکنان شرکت واحد، فعالین سندیکایی رشته های دیگر، دانشجویان، روشنفکران، فعالین سیاسی و اجتماعی مواجه شدند. جالب این که همه ی آن هایی که از زندان آزاد شده بودند، روحیه ی بسیار خوبی داشتند و آن طور که برای ما تعریف می کردند، این روحیه در زندان و در میان تمام افراد بازداشت شده بالا بوده است. به هر حال استقبال از کارگران آزاد شده آن قدر زیاد بود که ما برای دیدن آن ها چند روزی را باید منتظر نوبت می بودیم. این روحیه، این استقبال و این همبستگی نوید بخش است. به خصوص برای ما فعالین کارگری. چون می بینیم که جامعه و گروه های اجتماعی مختلف حمایت می کنند. مردم عادی همدردی نشان می دهند و کارگران مرعوب بگیر و ببندها و بهتان زدن های زندانبانان و نیروهای امنیتی نمی شوند. وقتی که ۱۲۰۰ کارگر مقاومت می کنند تا آن ها را به زندان ببرند، خیلی معنی دار است. و این مساله دلیل دارد. این دلیل باید مورد شناسایی قرار بگیرد. برای راه گشایی های آتی.
 
• نمی دانید علت ادامه ی بازداشت منصور اسانلو، دبیر سندیکا، چیست؟ چرا همه را فعلا آزاد کرده اند، اما از آزادی ایشان خودداری می شود؟
 
□ به طور جسته و گریخته گفته شده که دلیل نگه داشتن ایشان، ظاهرا سفر وی در گذشته به خارج از کشور بوده است. از طرف دیگر، به طوری که ما شنیده ایم، منصور در زندان بسیار عالی پایداری کرده و از سندیکا، حقوق سندیکایی   و قانونی بودن اقدام خود و همکارانش دفاع کرده و حاضر نشده است اتهامات دیگری را که به ایشان نسبت داده اند، قبول کند. مقامات امنیتی و دولتی می خواهند به هر قیمت شده او را وادار به اعتراف به اعمال ناکرده کنند، تا نگذارند او مظهر مقاومت سندیکایی و حقوق مدنی شود. خیلی از کسانی که آن ها گرفتند و به جرم شرکت در اعتصاب و عضویت در سندیکا به زندان بردند، نسل تازه ای از فعالین سندیکایی هستند که در جریان تدارک، تشکیل و فعالیت های سندیکای واحد تربیت شده اند. یعنی می خواهم عرض کنم که این همه علیه سندیکا و فعالیت سندیکایی تبلیغ شده و این همه فعالیت سندیکایی هزینه دار است در این مملکت، آن وقت این همه آدم می آیند و فعالیت می کنند و پایش هم می ایستند. به این آدم ها که همگی کارکنان و رانندگان زحمت کش هستند، نمی توانند اتهام بزنند. اگر هم اتهام بزنند، برایشان گران تمام می شود چون مردم خواهند گفت که ببینید با زحمتکشان چگونه رفتار کرده اند که آن ها فرضا دنبال این و آن افتاده اند. از بعضی آزادشدگان شنیدم که نوشته ای را جلوی آن ها می گذاشتند که امضا کنند ولی آن ها روحشان هم از آن چیزهایی که قرار بود بپذیرند و امضا کنند، خبر نداشت. عده ای را هم سعی کرده بودند تطمیع کنند. ولی به علت هماهنگی، آگاهی و وجدان طبقاتی و انسانی کارگران زندانی و فضایی که سندیکا توانسته بود حتی در بازداشت گاه درست کند، موفق نشده بودند. یکی از بازداشت شدگان به دوستی گفته بود وقتی در زندان بودیم این احساس را داشتیم که در مجمع عمومی سندیکا هستیم. چون خیلی ها بودند. به این دلیل احساس غربت و زندانی بودن نداشتیم.
آخر در کجای دنیا سابقه دارد، که از هر سه نفر شرکت کننده در اعتصاب، یکی را ببرند زندان. این آقای احمدی نژاد و دولتش همان طور که همه چیزش غیرمعمول است، این کارش هم همینطور است. به قول خودشان می خواهند قدرت و بی باکی شان را به رخ بکشند تا مردم را از مبارزه بترسانند ولی خبر ندارند که نتیجه ی این کار درست بر عکس است. در مورد شرکت واحد این را دیدیم.
 
• رهبران آزاد شده سندیکا چه می گویند. برنامه های آن ها برای آینده را می دانید؟
 
□ آن ها، همان طور که دارند نشان می دهند، سندیکا را قانونی می دانند، و می خواهند به فعالیت ادامه دهند. آن ها می گویند سندیکا مورد حمایت است. کارگران از طریق مجمع عمومی و به طور دموکراتیک سندیکا را مجددا فعال کرده اند و همه کسانی که در هیات مدیره سندیکا هستند، منتخب کارگران هستند. سندیکا در اداره ی کار ثبت شده است، و از همه مهم تر طبق مقاوله نامه های ٨۷ و ۹٨ سازمان بین المللی کار که هم دولت ایران و هم خانه کارگر آن را پذیرفته و اجرای آن را متعهد شده اند، سندیکا در هیچ جای جهان، آن طور که عرف است، احتیاج به اجازه گرفتن از وزارت کشور ندارد. این ها دلیل و برهانی است که کارگران برای قانونی بودن و مطابق عرف بودن فعالیت خود دارند. تقصیر کارگران چیست، که آقای قالی باف یک فرد نظامی است و اطلاع از مسایل حقوقی و اجتماعی ندارد و فکر می کند چون سندیکا در وزارت کشور ثبت نشده، غیرقانونی است. در زمان رژیم پیشین هم هیچ وقت نمی گفتند سندیکا باید در وزارت کشور ثبت بشود، تا بتواند فعالیت کند. آن موقع هم سندیکاها به لحاظ قانونی باید می رفتند در قسمت سازمان های کارگری و کارفرمایی خود را ثبت می کردند. ما با ثبت در اداره ی کار مخالفتی نداریم، ولی وزارت کار هم نمی تواند مانع تشکیل سندیکا شود.
 
• با این که می گویند سندیکا غیرقانونی است، اما ده ها سندیکای کارفرمایی از اول انقلاب تاکنون تشکیل شده اند که دولت و مقامات امنیتی و قضایی کاری به ان ها ندارند. آن ها واقعا آزاد و مختار و قدرتمند هستند. چرا از آن ها ایراد گرفته نمی شود و چرا آن ها لازم نیست در وزرات کشور ثبت نام کنند؟
 
□ سوال خوبی است. واقعا همینطور است. اما مشکل این نیست. مشکل این است که این ها از بدترین نوع رژیم های سرمایه داری در دنیا هستند. چون همه چیز را برای سرمایه داران می خواهند. آن ها حتی حاضر نیستند به کارگران اجازه دهنده تا با تشکیل سندیکای واقعی از حقوق صنفی و اجتماعی خودشان دفاع کنند. این ها با سندیکاهای کارگری مخالفند، سندیکای کارفرمایی که مال خودشان است. هر چه مال خودشان باشد، خوب است، اما برای دیگران جرم نابخشودنی و مستوجب عقوبت است! آیا تا به حال شما شنیده اید که یک نفر را به دلیل تشکیل سندیکای کارفرمایی تحت پیگرد قرار دهند؟ با همه ی این احوال ما اصولا با تشکیل سندیکاهای کارفرمایی مخالف نیستیم. آن ها هم حق دارند طبق مقاوله نامه های ٨۷ و ۹٨ تشکیل و از حقوق خود دفاع کنند. اما در مقاوله نامه ها گفته نشده است که تنها کارفرمایان حق دارند اتحادیه تشکیل بدهند. در آن جا گفته شده کارگران و کارفرمایان حق دارند آزادانه اتحادیه های خود را بدون دخالت دولت و منع قانونی، به وجود آورند. و در مقاوله نامه مربوط به پیمان های دسته جمعی که مکمل مقاوله نامه های مربوط به تشکل است، گفته شده که اتحادیه های کارگری و کارفرمایی می توانند از طریق مذاکره، پیمان های دسته جمعی منعقد کنند. الان در همه جای دنیا که حقوق سندیکایی پذیرفته شده، این طور رفتار می شود. حتی بر سر این موضوع ممکن است توافق شود که کار به اعتصاب و به پس از اعتصاب بکشد. اما همه ی این رفتارها مجاز و قانونی هستند. در ایران کارگر نماینده ندارد، خودشان می برند و می دوزند. کارفرما و دولت که خودش هم کارفرمای بزرگی است، با هم تصمیم می گیرند. ایا این حق کشی و ظلم نیست؟ این ها که این همه از عدالت صحبت می کنند چه جوابی دارند که بدهند؟
 
• تلاش دیگر فعالین کارگری برای تشکیل سندیکا چقدر پیشرفت داشته است؟
 
□ تلاش ها در همه جا ادامه دارد. در برخی از واحدها و رشته ها که تولید جریان دارد و واحد دارای آینده است، یعنی خطر ورشکستگی و تعطیلی ندارد، شانس و امکان تشکیل سندیکا بیشتر است. ولی در همه جا تلاش هست. اما تشکیل سندیکا و تشکل در واحدهای بخش خدمات الان بیشتر از بخش صنایع است. چون صنایع ایران به دلایل گوناگون مثل واردات بی رویه کالا، عدم حمایت دولت از بخش تولید، سیاست های مالیاتی، بهره های بالا، ناپایداری سیاسی و اجتماعی و تمایل سرمایه به شرکت در فعالیت های تجاری کوتاه مدت و پر بازده، با مشکلات متعددی مواجه هستند. در چنین شرایطی صنایع ایران متزلزل و کارگران همواره در معرض بیکاری هستند. به همین دلیل و ترس از بیکاری تمایل در این گونه واحدها برای تشکیل سندیکا، از بخش های دیگر کمتر است. مثلا تمایل در میان معلمان، پرستاران، کارکنان رسانه ها، کارمندان بخش دولتی بسیار بالا است و پیشرفت های قابل توجهی هم در این ارتباط به وجود آمده است. در صنایع اتوموبیل سازی هم تمایل به تشکل در سال های اخیر تقویت شده است.
 
• برای اول ماه مه برنامه ی ویژه ای وجود دارد؟
 
□ متاسفانه برنامه ی ویژه ای وجود ندارد، اما برنامه های ویژه هست. درست مثل همیشه این بار هم هر کسی می خواهد کار خودش را بکند و ساز خودش را بزند. هر چه ما جلو می رویم، به جای این که از تعداد گروه های کوچک کم شود و به شمار گروه های بزرگ و جدی تر اضافه شود، می بینیم که هر چند وقت یک بار یک چند نفر تازه ای می آیند و آن ها هم می خواهند خودشان باشند. من نمی دانم آیا واقعا دلیلی برای وجود این همه گروه ها وجود دارد؟ آیا واقعا هر چند تا از این ها نمی توانند در یک قالب بگنجند؟ این همه تفرقه و پریشانی حیرت آور است. ولی به هر حال، تا آن جا که من می دانم، فعالین سندیکایی در تدارک جشن هستند. ما هر طور شده، امسال هم مراسم روز جهانی کارگر را خواهیم داشت. امیدواریم که بتوانیم بهتر از گذشته و با شرکت تعداد بیشتری از کارگران و علاقمندان این کار را بکنیم.
 
• خانه کارگر چه؟
 
□ خانه کارگر امسال وضعیتش خیلی بدتر است. چون دولت احمدی نژاد به خاطر مناسبات و وابستگی خانه کارگری ها به رفسنجانی، در آن ها انشعاب به وجود آورد و عده ای از آن ها را تطمیع و با خود همراه کرده است. دار و دسته محجوب و صادقی را غیرقانونی اعلام کردند. محجوب که قبلا گفته بود امسال اول ماه مه می خواهد نمایش قدرت بدهد و مطالبات کارگری را مطرح کند، به ناگاه اعلام کرد قرار شده است تظاهرات آن ها مقابل سفارت سابق آمریکا برگزار شود و شصت درصد شعارها هم در رابطه با تهدیدات علیه ایران و هتک حرمت به پیغمبر اسلام است و بقیه شعارها هم به قول خودش شعارهای صنفی خواهد بود. اعلام این برنامه معلوم می کند که این ها برای بقای خودشان حاضر هستند حتی بیشتر از گذشته به ساز دولت برقصند و معلوم است که این تظاهرات با این که خیلی دارند تدارک می بینند و از تمام شهرستان ها قرار است نیرو جمع کنند و به تهران بیاورند، فرمایشی و برای نشان دادن نیرو جهت معامله با دولت است. این بار هم مثل همیشه منتهی به شکل دیگری، روز کارگر توسط این نهاد دولتی، به انحراف کشانده می شود و وجه المصالحه معاملات کثیف این جماعت ضدکارگر قرار می گیرد.
 
• فکر می کنید کارگران امسال هم بتوانند مانند سال های قبل، کنترل این تظاهرات را از دست گردانندگان آن در آورند و جهت تظاهرات را به سود مطالبات خود تغییر دهند؟
 
□ امسال گفته اند که باید به شدت کنترل شود که غیرخودی ها نتوانند در این تظاهرات رسوخ کنند. اما من فکر نمی کنم بتوانند. مگر این که بخواهند با جمع آوری افراد خودی و محاصره آن ها به هنگام تظاهرات، از ورود کارگران عادی جلوگیری کنند. اصولا کارگران به دلیل نارضایتی شدید، دیگر کنترل شدنی نیستند.
 
• از شعارهای صنفی آن ها خبر دارید؟
 
□ شعارهای آن ها بیشتر مربوط به قراردادهای موقت کار، مخالفت با غیرقانونی شدن شوراهای اسلامی کار، اعتراض به سطح دستمزدها و این جور مسائل خواهد بود.
 
• شعارهای کارگران و گروه های مستقل چه خواهد بود؟
 
□ حق تشکل، پذیرش مقاوله نامه ها و اجرای آن ها، حق کارگران برای تشکیل سندیکا، آزادی منصور اسانلو، افزایش دستمزد، امنیت شغلی، حق اعتصاب، پیمان های دسته جمعی، حمایت از بخش تولید، حمایت از کودکان کار، رفع تبعیض جنسی و رفع موانع کار زنان، افزایش دستمزد بازنشستگان از مهم ترین شعارها هستند...