اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٣۰ دی ۱٣٨٨ -  ۲۰ ژانويه ۲۰۱۰

۱
تاکتیک ها، شباهت های تامل برانگیزی یافته اند. در حالی که اساس سیاست تبلیغاتی حکومت کودتا آن است تا به هواداران خود بباوراند که سر نخ معترضینی که به خیابان ها می آیند در دست آمریکا و انگلیس است و از این طریق سرکوب خشونت بار آن ها را توجیه کند، برخی مدعیان جنبش سبز، انگشت اشاره ی خود را به سوی «خارج کشور» گرفته اند و می خواهند اثبات کنند ریشه ی «تندروی» ها نه در میان مردم که در «آن سوی آب» است.
هم حکومت کودتا و هم این دسته از مدعیان جنبش سبز، هر چند با هم اختلاف دارند، اما چشم خود را بر واقعیت بسته اند و نمی خواهند بپذیرند که ریشه ی نارضایی ها و نارضایتی ها در عمق جامعه است و آن چه که مردم را به خیآبان ها می کشاند و به دادن شعارهای «ساختارشکنانه» وا می دارد، نه دسسیه های این یا آن دولت خارجی و نه تبلیغات این یا آن گروه «تندرو» خارج از کشور، که استبداد و سرکوب هر ندای آزادی خواهانه و رسیدن به این نتیجه است که این حکومت اصلاح شدنی نیست.
بعد از قیام آزادی خواهانه ی روز عاشورا، که سمت گیری اعتراضی جنبش دموکراتیک مردم ایران را به سوی نفی جمهوری اسلامی صراحت داد، بخشی از مدعیان جنبش سبز، ترسیده اند. محمد خاتمی و عده ای از اصلاح طلبان درون و بیرون کشور بر شدت هشدار ها و حملات خود علیه «ساختار شکنی» افزوده اند و نیروهای ملی – مذهبی نیز با آن ها هم آواز شده اند، حتی صدای خود را بیشتر از مدعیان اصلی بلند کرده اند و مردم را به پیروی از کسانی چون محمد خاتمی فرا می خوانند.
صحنه ی سیاسی ایران پیچیدگی های زیادی دارد، اما انتخاب اساسی در آن اصلا دشوار نیست. برای مردم ایران دشوار نیست بین وعده های پوچ و عوامفریبانه ی کسانی مانند محمد خاتمی در باره ی «جمهوری اسلامی» که او وعده می دهد و «واقعیت هولناک کهریزک» یعنی جمهوری اسلامی ای که واقعی است و وجود دارد، دست به انتخاب بزنند. این انتخاب صورت گرفته است و تقصیری هم متوجه ی مردم نیست.
تقصیر مردم نیست که «ساختار» نظام سیاسی ای که جمهوری اسلامی در ایران برقرار کرده کوچکترین قرابتی با حقوق بشر ندارد که هیچ، در تقابل آشکار با این حقوق و از جمله اعلامیه ی جهانی حقوق بشر قرار دارد، تقصیر مردم نیست که حق انتخاب و حاکمیت آن ها را ساختار الهی جمهوری اسلامی به خشن ترین و شدیدترین وجهی نقض کرده است، تقصیر مردم نیست که هر مخالفت و ندای آزادی خواهانه ای «ساختار» جمهوری اسلامی را به لرزه در می آورد. این ساختار چنان پوسیده و زنگ زده است که با هر حرکتی اساس آن به لرزه در می آید و هر صدای مخالفی بیانگر «ساختارشکنی» می شود. مردم هیچ تقصیری ندارند که راه «ساختار شکنی» را انتخاب کرده اند. این حکومت سی و یک سال و از جمله هشت سال در دوران آقای خاتمی فرصت داشته است تا خود را اصلاح و مطابق خواست مردم و موازین حقوق بشری بکند، و نکرده است.
می گویند دموکراسی «یک شبه» به دست نمی آید. مردم ایران شب نخوابیده اند تا صبح بلند شوند و بخواهند دموکراسی برقرار کنند. آن ها دست کم یک صد سال است دارند برای این دموکراسی می جنگند، خون داده اند، جان داده اند، هزینه های بیشمار داده اند. چند سال دیگر باید صبر کنند تا وعده های دروغین آقای خاتمی احیانا جای واقعیت کهریزک و کهریزک ها را بگیرد؟!
ساختار شکنی حق مردم ایران است. اگر مردم ایران صاحبان واقعی این سرزمین هستند، حق دارند نظامی را نخواهند و نظام تازه ای را به جای آن مستقر سازند. آن ها حق دارند نخواهند تا ابد زیر یوغ «حکومت خواص» باقی بمانند.
آن ها که مردم کشور ما را از آینده ی ایران بدون جمهوری اسلامی می ترسانند، عوام فریبی می کنند. در ادامه و حفظ این حکومت منافع دارند. جنبش دموکراتیک مردم ایران در همین هشت ماه نشان داده است که جنبشی مسالمت جو، خردورز، آینده نگر و انسانی است. چرا باید از سپردن ایران به دست این جنبش و کادرها و مبارزان توانایش وحشت داشت؟ آینده کشور ما روشن است. آینده ای بدون جمهوری اسلامی، دموکراتیک، انسانی و عدالت جو. بی خود مردم را نترسانید.

۲
بخش وسیعی از اپوزیسیون دموکرات ایران، امروز دموکراتیک ترین راه را برای آینده ی کشور مطرح می کند. هر کس هر نظری دارد داشته باشد، هر نظام سیاسی را دوست دارد، داشته باشد. همه ی این ها را به انتخاب و رای آزادانه ی مردم ایران بگذاریم. انتخابات آزاد یگانه راه برون رفت از بحران فعلی و هدایت کشور به سوی دموکراسی، عدالت، امنیت و رفاه است. آقای خاتمی و سایر مدعیان جنبش سبز برگزاری انتخابات آزاد را بپذیرند و بروند برای جمهوری اسلامی موردنظر خود تبلیغ کنند. حتی برای آقای خامنه ای و جناح او نیز در این راه حل جا هست. او هم انتخابات آزاد را بپذیرد و برود برای نظام ولایی خود تبلیغ کند و رای جمع کند.

ضامن برگزاری انتخابات آزاد، تنها اراده ی مردم و حضور آن ها در خیابان ها، ادامه ی مبارزاتشان و گسترش آن به سطوح موثرتری است. تنها این اراده – با و یا بدون ساختار فعلی – می تواند انتخابات آزاد در کشور ما را واقعی و متحقق کند و ایران را در همان مسیری قرار دهد که مردمانش می خواهند.
این راه حلی است که بخش بزرگی از ساختار شکنان در برابر وعده های پوچ و توخالی ارایه می دهند.