• همزمان با نزدیک شدن روز ۲۲ بهمن، خبرهای بیشتری از رایزنی های پشت پرده درز می کند که هدف آن ها بازگردان «آرامش» به جامعه است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٣۰ دی ۱٣٨٨ -  ۲۰ ژانويه ۲۰۱۰

 اخبار روز: همزمان با نزدیک شدن روز ۲۲ بهمن، خبرهای بیشتری از رایزنی های پشت پرده به رسانه ها درز می کند. خبرهایی که از «بازگشت آرامش» حکایت می کنند. آن چه ناروشن است، موضوع این رایزنی هاست. برای «بازگشت آرامش و اعتدال» چه قول و قرارهایی گذاشته می شود و از کدام کیسه خرج می شود؟ این پرسش بزرگی است که افکار عمومی مایل است پاسخ آن را بداند. بخشی از این پاسخ عمومی شده است و آن را می توان در سخنرانی های اخیر برخی «رهبران جنبش سبز» یافت. «تابناک» سایت وابسته به محسن رضایی با اطمینان بیشتری از «بازگشت آرامش» می نویسد و حتی نشانه های نرم شدن «کیهان» را رصد می کند و سرمقاله ی «کیهان» می گوید منتظر یک «اعلام برائت» از سران جبهه ی مقابل است.
تحلیل امروز سایت «تابناک» و بخش هایی از «یادداشت روز» روز گذشته ی روزنامه ی کیهان را در ادامه می خوانید:

تابناک: بازگشت به مشی اعتدال و میانه روی، شاه کلید تثبیت آرامش
گویی گذر زمان و گذشت هفت ماه از انتخابات، هر دو گروه را به خود آورده است که در فضایی آرام و به دور از تنش بهتر و بیشتر می‌توان مطالبات خود را مطرح و پاسخ مناسب دریافت کرد؛ حرکتی که با تدوام آن می‌توان امید آن را داشت که افراطیان هر دو گروه که به همراه هم ـ خواسته یا ناخواسته ـ ضرباتی را بر پیکره مردم و نظام وارد آوردند، منزوی شوند. اقدامات اخیر صداوسیما و برخی نشریات مانند سرمقاله دیروز کیهان از یک سو و عقب نشینی برخی سیاسیون معترض از سوی دیگر، این امیدواری را ایجاد کرده است.
در روزهای ابتدایی پس از انتخابات تاکنون، هرچند شخصیت‌های دلسوز ـ که همواره منافع مردم و نظام را بر هر چیزی اولویت داده‌اند ـ با تأکید بر مشی اعتدال و میانه‌روی، همگان را به پیگیری مطالباتشان از راه قانونی از یک سو و برخورد منصفانه با مخالفان و معترضان از سوی دیگر دعوت کردند، شخصیت‌ها و رسانه‌های هر دو سو این روش را برنتافته و از هر دو سو، آنها و رسانه‌های مرتبط آنها را آماج حملات خویش قرار دادند و در این میان، آن بر سر کشور آمد که نباید می‌آمد، چرا که گروهی یا افرادی گمان می‌کردند که با اعمال فشار خیابانی به حاکمیت، می‌توان هر چه را خود می‌خواهند بر حکومت تحمیل کنند و دیگرانی هم پس از قانون‌شکنی این افراد، گویی فرصتی تاریخی یافته بودند که هر فکر و سلیقه‌ای را نمی‌پسندند، با اتهامات فله‌ای ـ که هیچ کدام این اتهامات در هیچ دادگاه صالحه‌ای اثبات نشده بود ـ از صحنه سیاسی و اجتماعی کشور حذف کنند.
در این میان، توصیه و درخواست‌های دلسوزان و رسانه‌های معتدل و البته منتقد، از هر دو طرف سودی نمی‌بخشید و این دوئل هوس گونه، باید با قربانی کردن یکی از رقبا به پایان می‌رسید.
اکنون اما گویی گذر زمان و گذشت هفت ماه از انتخابات، هر دو گروه را به خود آورده است که در فضایی آرام و به دور از تنش بهتر و بیشتر، می‌توان مطالبات خود را مطرح و پاسخ مناسب دریافت کرد؛ حرکتی که با تدوام آن می‌توان امید آن را داشت که افراطیان هر دو گروه که به همراه هم ـ خواسته یا ناخواسته ـ ضرباتی را بر پیکره مردم و نظام وارد آوردند، منزوی شوند.
روشن است که در این میان، هر کاری که طرفین در هفت ماه گذشته انجام دادند و از نظر داگاه صالحه، مجرمانه به شمار می‌رود، باید مورد بررسی و مجازات قرار گیرد؛ اما اصل سخن این است که ظاهرا امروز نخبگان و دلسوزان از هر دو طرف به این نتیجه رسیده‌اند که می‌توان به صبوری، شکیبایی و مطرح کردن سخنان و ادعاها در جای خود به به دست آوردن نتیجه امیدوار بود.
شکی نیست که به فرموده رهبر انقلاب، در این شرایط موضع گیری‌های شفاف بیش از هر چیز دیگری راه را بر افراطیون خواهد بست و آنان را خلع سلاح خواهد کرد، چرا که تنها در فضای ابهام آلود است که برخی جریان‌های سیاسی و صاحبان رسانه در درون و بیرون از کشور می‌توانند از جانب خود موضعی را مطرح و آن را به قاطبه مردم و نظام تحمیل کرده و جنجال‌های دیگری را در کشور بیافرینند.
به هر روی، فضای اخیر، فضایی بسیار مطلوب‌تر از چند ماه گذشته در عرصه سیاسی ایران است. اقدامات اخیر صداوسیما و برخی نشریات مانند سرمقاله دیروز کیهان از یک سو و عقب نشینی برخی سیاسیون معترض از سوی دیگر، این امیدواری را پدید آورده است که افرادی که پایبند به قانون اساسی و حرکت در چهارچوب نظام اما با سلایق و نظراتی مخالف سیاست و روال جاری کشور هستند، بتوانند در داخل بدون ترس حرف‌هایشان را بزنند.
بدیهی است، ظرفیت‌های پیش بینی شده در قانون در اختیار کسانی است که قانون را می‌پذیرند و در چهارچوب آن فعالیت می‌کنند.
خاطرنشان می‌کند، جامعه ایران از لحاظ اجتماعی، جامعه جوانی است که باید تغییرات آن را پذیرفت، در راستای آن حرکت کرد، مطالبات مردمش را درک و آنان را درباره مسائل گوناگون در هر حوزه ای اقناع نمود و بنابراین، نباید به همه مسائل این جامعه به شکل سیاسی و آن هم از نوع تضادی حل ناشدنی نگاه کرد، زیرا کشوری که در حال گذراندن دوران گذار به سمت پیشرفت و عدالت و حرکت در راستای چشم انداز بیست ساله است، پرداختن به اینگونه مسائل، می‌تواند چشم‌های تیزبین فعالان و نخبگان دلسوز سیاسی، فرهنگی و اقتصادی را از کاستی‌های احتمالی به دور داشته و هزینه‌های جبران ناپذیری را به جامعه و کیان جمهوری اسلامی وارد آورد.

کیهان: زنده باد آرامش!
روزنامه ی کیهان در یادداشت روز سه شبنه خود تحت عنوان «زنده باد آرامش!» به قلم محمد ایمانی می نویسد:
البته که باید تفاوت گذاشت بین رجال سیاسی بازیگر در فتنه پس از انتخابات. اگر کسی اصرار ندارد قانون اساسی به ویژه محکمات آن را انکار کند بلکه نامه و پیغام هم می دهد که من منتقدم اما از اول هم رویکرد فلان نامزد را تندروی در بن بست می دانستم، حساب او را باید از آن دیگری جدا کرد. راه بازگشت و جبران را باید باز گذاشت. این، هم اقتضای رحمت و عطوفت اسلامی است و هم اقتضای حکمت و مصلحت. این همان رویکردی است که مقتدای فرزانه انقلاب، بیش از همه به آن اهتمام کرد. بانیان اصلی فتنه در آن سوی مرزها، در حوادث پس از انتخابات بیش از همه نقطه کانونی «ولایت» را نشانه رفتند و از هیچ توهین و افترا و ترور شخصیتی مضایقه نکردند و متأسفانه برخی عناصر داخلی نیز همراه شدند. عقده های انباشته چند دهه بود که فرصت بیرون ریختن پیدا کرده بود. «و ما تخفی صدورهم اکبر. بغض و دشمنی از دهان هایشان آشکار شد و آنچه از کینه پنهان می کنند، بزرگ تر است». اما همین مقتدا بیشترین حلم و عطوفت را نسبت به برخی سران راه گم کرده فتنه نشان داد، که این اقتضای جایگاه والای ولایت و سرپرستی امت است. و خداوند بهتر می داند که رسالت هدایت امت را کجا به امانت گذارد.
اما در عین حال همان مقتدای فرزانه بارها به درستی و به اقتضای قانون و عقل تصریح کرده اند «جرم بزرگ» در حوادث پس از انتخابات نباید لوث شود. با ماشین حساب معمولی نمی توان برآورد کرد که مرتکبان اصلی این جرم بزرگ چه قدر هزینه به کشور و ملت و نظام و روند قانون گرایی و عقلانیت و همدلی تحمیل کردند و چه سودهای کلانی به آغوش دشمن ریختند. پشیمانی و توبه را نمی توان با فریب- و زمان گرفتن برای خیانت های بعدی- یکی انگاشت. حربن یزید ریاحی در اوج قدرت سپاه یزید و در حالی که سردار آن لشکر بود توبه کرد و به سپاه کم شمار و در محاصره امام حسین(ع) پیوست. باید دید در میان گردانندگان فتنه- بخوانید رجال بازی خورده از غرور و جاه طلبی و حسادت خویش یا از مهره های استکبار- کدام ها می توانند حریت پیشه کنند و در حالی که هزیمت تمام عیار فتنه را می بینند، به اردوگاه ملت و انقلاب برگردند. هیچ خرجی هم ندارد جز یک برائت لفظی از جبهه استکبار و گروهک های معاند و منافقی که در این فتنه نقش آفرینی اصلی را برعهده داشتند. یک جمله بگویند ما از اینها برائت می جوئیم و پای قانون اساسی و ولایت فقیه- که آن را ضامن کشور در برابر دیکتاتوری و انحراف و کودتا معرفی کردیم- می ایستیم و البته مجرمان و خیانت پیشگان حساب جداگانه ای دارند و باید مجازات قانونی خیانت خود را ببینند.
ملت اما یک خانواده بیشتر نیست، یک خانواده بزرگ و همدل با انواع سلیقه ها و ذوق ها و گرایش ها. مگر در یک خانواده سالم، بحث و انتقاد درنمی گیرد یا تفاوت ها انکار می شود؟ و مگر تفاوت ها و بحث و نقدها در یک خانواده سالم، بهانه عداوت با هم و دوستی با دشمنان کلیت آن خانواده است؟ قانون گرایی، پاسداشت فضیلت های اصلی انقلاب، و تقویت مودت و روحیه جمعی در کنار روشنگری و گفت وگو، مایه قوام مضاعف خانواده بزرگ ملت ایران است. اگر با مجرمان باید سخت گرفت و کوتاهی نکرد- که چنین باید باشد- در کنار آن باید به تقویت روحیه امید و اعتماد و همدلی اهتمام کرد. این همه زیر سایه قانون گرایی فراهم می آید که حق و حد- حقوق و حدود- را با هم تعریف کرده است.
...
زنده باد قانون. زنده باد مسالمت. زنده باد آرامش. ملت نستوه و بزرگوار ما اهل قانون بود، اهل آرامش، اهل دموکراسی. چاره تفاوت سلیقه های سیاسی را هم نهایتاً در صندوق رأی می دانست و می داند. اما کسانی زیر میز قانون و آرامش و دموکراسی و رأی اکثریت زدند و کار را به اردوکشی و آشوب خیابانی کشاندند. ملت ما جز برای انزجار از دشمنان به خیابان نیامد و نمی آید. دشمن خیال کرده بود، خیابان خالی است اگر که سخن از جمهوریت و انتخابات است. عمله دشمن روز عاشورا آمدند و رعد و برقی زدند و قیام ۹ دی ماه ٨٨، پاسخ یک ملت به غرش نابه جای دشمن بود. ملت ما اهل مسالمت و آرامش و قانون است و نمی گذارد کسی این نرخ را بشکند و مجازات مجرمان نیز مرّ قانون است و تضمین کننده آرامش.