• خیزش ِ شهنشیخ اوژن ِ مردمانِ ما برای رسیدن به مردم سالاری و برخوردار شدن از آزادی و حقوق بشر تنها با جدا شدن ِ روشن و ماندگارِ دین از حکومت است که می تواند به پیروزی برسد. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱٣ بهمن ۱٣٨٨ -  ۲ فوريه ۲۰۱۰

  
خیزش ِ شهنشیخ اوژن ِ مردمانِ ما برای رسیدن به مردم سالاری و برخوردار شدن از آزادی و حقوق بشر تنها با جدا شدن ِ روشن و ماندگارِ دین از حکومت است که می تواند به پیروزی برسد. و نخستین شرطِ این جدا شدن ، یعنی چنین جدا شدنی ، هیچ نیست و نمی تواند باشد مگر کنار رفتن یا کنار زدن ِ مطلق ِمافیای "ولایت ِمطلقِ فقیه" از چکاد ِ قدرت در فرمانفرمایی ی آخوندی، که بی درنگ به از هم پاشیدن ِ این نهادِ شوم خواهد انجامید.
رهبران ِ باله ای از این خیزش، امّا، انگار هنوز به این باوره ها نرسیده اند که دین سالاری در ایران به پایان ِراه و کار ِ خود رسیده است؛و که مردم سالاری ، اگر آرمانِ ایشان نیز هست،با هیچ گونه ای از آخوند سالاری نمی تواند همخوان و سازگارا باشد.
آقای مهندس میرحسین موسوی ،که می توان سخنگوی دیگر ِ این "رهبران"نیز دانست اش،خسته نمی شود از باز گفتن ِ این فرمان ِخمینی که:
-"جمهوری ی اسلامی : نه یک کلمه کمتر،نه یک کلمه بیشتر"؛
و دست بردار نیست از پافشردن بر بایستگی ی بازگشتن به آغازه های انقلاب و"ارزش های امام"!
من نیکخواه بودن ِ کنونی ی آقای موسوی در پیوند با مردم را به پرسش نمی گیرم.آنچه نگران ام می دارد،امّا، سخنی ست که گوته گفت و لنین باز گفت:
"راه ِ دوزخ [نیز] با سنگ هایی از نیکخواهی فرش شده است."
به خواست ِ خمینی بود، و بر بنیاد ِ" ارزش های امام"، که "جمهوری ی اسلامی "پدید آمدو، در همان نخستین سال های پس از انقلاب "، همین شد که اکنون نیز هست: فرمانفرمایی ی آخوندی!"قانون ِاساسی" ی این " جمهوری" ست که آن را فرمانفرمایی ی آخوندی می کند. و امضای "امام خمینی" بود که این "قانون"را قانون کرد.
و، خوب ، پس ،باز گردیم به اغازه های انقلاب و به ارزش های امام تا چه شود؟تا که باز گردیم ،سی سالی پس از این، به همین جا، به همین دوزخی که اکنون درآن ایم؟!
به همین خونجنونکده ی آخوندی؟!
چند بار باید از یک سوراخ گزیده شویم تا باور کنیم که هیچ جانوری در آن لانه ندارد جز شرزه ماری زهر آگین ؟!
چرا نمی پذیریم که:
"ور خود کلام ِغیبی، دارد به ذات عیبی
اصلی که داشت صدها تعبیر ِ اشتباهی"؟!
چرا نمی پذیریم که دین در حکومت به همه چیزِ مردم آسیب های مرگ آور می زند و، بیش و پیش از همه، به خود؟
آیا هنوز نیز روشن تر از آفتاب نشده است که جدا خواستن ِ دین از حکومت به هیچ روی دشمنی ورزیدن با دین نیست؟!و که بزرگ ترین دشمنان ِ دین همانان اند ، به راستی، که آن را در حکومت می خواهند؟!
من خواست ِ بازگشت به آغازه های انقلاب و ارزش های امام و اندیشه های خمینی را واپسین برآیند می بینم از روندی از اندیشیدن که، در سال های میانی ی دهه ی شصت ،با این باوره آغاز شد که فرمانفرمایی ی آخوندی از درون "استحاله پذیر" است: و کژ راهه ای پدید آورد تا گروهی هما میز ازاَبَر زیرکان و ساده باوران ِ سیاسی ،دوشادوش ِیکدیگر ،درآن پیش روند و،با پرچم ِ "اصلاح طلبی "،خود و همه ی ما را به همین جا برسانند، به همین دوزخی که اکنون در آن ایم:
به همین خونجنونکده ی آخوند ساخته و آخوندساز!

باری،
من یکی، که نه هرگز"استحاله پذیر"بودن ِ فرمانفرمایی ی آخوندی *را باور داشته ام و نه هیچگاه هیچ راه و شکل ِدیگری از "اصلاح پذیر" بودن ِ این دستگاه ِمافیایی ی پیشاقرون ِ وسطایی ی فتنه انگیز و خونریز ِ ضد همه چیز و بی همه چیز را، از همان آغاز ِ کار ،با این روندِ شوم فرجام بی پرده و بی پروا در افتادم.
"اندر باب ِ تزِ استحاله " سروده ای ست از من که تاریخ ِسی و یکمِ فروردین ِ۱٣۶۶ را در زیرِ خود دارد و،در تیرماه ِ همین سال ، در هشتاد و دومین شماره ی "آهنگر در تبعید" ** چاپ شده است. این شعر بر آیند ِ بگو مگویی پُرخشم و خروش است که من با یک ملی گرای لندن نشین ،زنده یاد احمد احراری ، داشتم. روی سخن ام،امّا ، آن روز تنها با آقای احراری و ملّی گرایانی همچون او نبود؛وامروز نیز –بادرد و دریغ می گویم-گمان نمی کنم این شعراز کاربرد افتاده باشد و دیگر اکنون بیش از برگی نباشد در کارنامه ی شعری –سیاسی ی من.
دل ام می خواهد این شعر را هم میهنان ِ به جان و به خیابان و به زبان آمده ی من بخوانند، به ویژه آنانی از اینان که هیچ بخشی از خیزش ِ کنونی را"ساختار شکن" نمی دانندو "راهِ سبز ِ امید" را در برگیرنده ی سراسرِاین خیزش می پندارند و رهبران اش را رهبران ِ همه ی خیزشیان.
بی پرده و بی پروا بودن ِ زبان و بیان ام دراین شعر را امروز و هنوز نیز انگیزه ای نمی یابم برای شرمساری و پوزشخواهی ، مگر در پیوند با جاودانیاد ،بزرگ آیت الله ،حسین علی منتظری . گفتن ندارد ،امّا ، که:"امید ِ امام و امت ِ" آن روز دگر بود و بزرگوار مردِ مردم گرای امروز دگر است.


● اندربابِ "تزِ استحاله"

الا ملی گرا رندی که خواهی
به جمهوری ی اسلام استحاله!
گچ دیوار ناهموار چون بست،
دگر هموار کی گردد به ماله؟!
به مشتی خاک می خواهی پُرَش کرد؟!
ببین:چاه است این-اُستا!- نه چاله.
درونِ آن دُر وگوهر نیابی:
زباله ست این ،زباله ست این،زباله.
نبینی سود از این غربال کردن:
نخاله ست این، نخاله ست این،نخاله.
بر آن بیهوده دندان می فشاری:
تفاله ست این، تفاله ست این،تفاله.
بر این سرگین چه بنشینی چو زنبور؟!
ببین:عمامه است این،نه کلاله.
بر آن تا چند مالی پوزه،چون سگ؟!
تپاله ست این ،تپاله ست این،تپاله.

مجیزِ شیخ گویی، تا که شاید
ز دیگ ِقدرت اش یابی نواله؟!
از این آش ات نبخشد یک ملاقه،
نویسی وربرای اش صد مقاله.
چرا دارد تورا انباز؟کز پیش،
به کف،هم ملک دارد،هم قباله.
اگر دریای اش اندر کوزه ریزی،
نسازد ارمغان ات یک پیاله.
زیک سو،می گریزی زو به صد پا؛
زدیگرسو،روی سوی اش کشاله.
چنین کز او سخن گویی،به زودی،
شوی بر خوی او،والله،واله.
بسی را کُشت و گفتی:مساله نیست:
سرشت اش کُشتن است:اینت مساله.
کنون جمهوری ی او هشت ساله ست:
همین است،ار شود هشتاد ساله.
شود جمهوری ی اسلام ملّی:
اگر خربوزه می گردد چغاله.

تو ما را دشمنی، ای مرد،یا دوست؟!
علیه مردم مایی تو یاله؟
تو می گویی مصدق رهبرِ توست:
کجا دم زد مصدق ز استحاله؟
در آن کوشی که تا ماند سلامت
سرِ "گُر به نره "بعد از شغاله!
که چی؟خواهی رَوَد از این چمن گاو،
ولی ماند به جای از او تپاله؟!
چرا؟از بهرِ حالِ خویش لابد:
خوش است ات بوی سرگین لامحاله.
مصدق هم،اگر می بود ، می گفت:
خدا را ، بس کن این چسگوز ناله.

به ایران ، بی شک،«اُرگانِ» تورا نیز
شمارد شیخ از اوراقِ ضاله:
اگر بیند به دستِ دختری خُرد
فقط یک سطرت از یک سرمقاله،
کِشد اورا به زندان و کُشد زار،
بکارت کرده از طفلک ازاله.

به ایران ار بُدی ، شیخ ات می آموخت
خصوصیات ِآش ِ کشک ِ خاله:
به زندان ، از «تز»ت جوشانده می ساخت:
کمی ز آب اش به تو می کرد اماله.
کسی را کاینچنین تیمار دارند،
هم آل-از پیش المعلوم حاله:
خمینی می نمودت چهره در ماه،
امامان گرد بر گردش چو هاله.
بدینسان، می شدی،از جانبِ شیخ،
خودت المستحیلا بالوکاله.
چنین ،از سوی او، هم بر تو می گشت
«تز»ت،در باب ِ استحلال ،احاله.

یکی بگذر برایران،تا ببینی
زخون بر هر کرانی رُسته لاله؛
به هر لاله،که از خونِ جوانی ست،
ز اشکِ مادری بنشسته ژاله.
عبا آمد وبای خلقِ ایران:
که لعنت بر عبا بادا و آله.
خروش ِ مردمِ پُر خشم و کین است***
که فهم ِشیخ دریابد،نه ناله.
نبینی جز زیان از کاله ی شیخ:
طمع برگیر از این گندیده کاله.
و گر در یوزه گر باشی،کنادت
خدا جای دگر روزی حواله.
چو در تفسیرِ حق تقصیر ورزی،
کلام ِمن چرا یابد اطاله؟
به راه ارنامدی هم،جای غم نیست:
ضلالت پیشه را بس دان ضلاله.


سی ویکم فروردین ۱٣۶۶
بیدرکجای لندن


پانویس ها:
*"جناح بندی" در فرمانفرمایی ی آخوندی با بخش شدنِ سرکردگان و گردانندگانِ این فرمانفرمایی به "اصول گرایان"و"اصلاح طلبان"آغاز شد. اصلاح طلبان اکنون دیگر به سرنوشت ِشوم و به آسانی پیش بینی پذیر ِخود رسیده اند .روند ِبخش بر دو شدن، امّا، همچنان ادامه دارد؛ و همچنان ادامه خواهد داشت تاروزی که "علی بماند و حوض اش"- یعنی خود اش! که،البته ،به راستی ،چنین روزی را هرگز نخواهیم دید :زیرا ، پیش از آن که چنین شود، فرمانفرمایی ی آ خوندی نیز ، همچون همه ی همانندان اش که در گذشته با مردم درافتادند ، بر خواهد افتاد.

** "آهنگر در تبعید"را دوست و برادرِ به خاک خفته ام منوچهر جان ِ محجوبی در لندن در می آورد.هر ماه یک شماره.من،چندی پس از پناهنده شدن ام در انگلستان ، آغاز کردم به همکاری کردن با او.کار ِ این همکاری به زودی بالا گرفت و بخشی از "آهنگر"،با نامِ"گریه خند"،ویژه ی نوشته ها وسروده های طنز آمیزِ من شد.
*** دراصل ِ این سروده، این بیت چنین است ،یعنی بود:
"کلام ِتیر و پیغامِ تفنگ است"
که فهم ِ شیخ دریابد، نه ناله.
کنار گذاشتنِ مصراعِ " کلام ِتیر و پیغامِ تفنگ است" بدین معنا نیست ، امّا ، که به باور ِامروزین ِمن نیز،مبارزه ی مسلحانه شیوه ای از بنیاد نادرست است که می باید برای همیشه از فهرستِ شیوه های خردمندانه ی مبارزه با خود کامگی کنار گذاشته شود.به هیچ روی. از آن آزمونِ تلخ و دردناک که این شیوه ،در رویارویی با خود کامگی ی شاه،به نادرست یعنی نابهنگام به کاربرده شد ، هرگز بر نمی آید که کابردِ این شیوه –چون یک "شگرد" ("تاکتیک")-در مبارزه با هیچ گونه ای از خود کامگی و در هیچ شرایطی درست و خردمندانه نیست.آغاز کردن ِمبارزه به شیوه ی مقاومتِ مدنی و مسالمت جویانه نیز در هر وهمه ی شرایط درست یعنی به هنگام نیست :و نبود به زمانی که هواداران ِجاودانیاد دکتر شاپور بختیار ، پیش از به خون تپیدنِ این مردِ بزرگ ، می خواستند به کارش گیرند.در انباره ی به خود آمدن و آگاهی یافتن ِمردمانِ ما از فریب کاری و دروغ گویی ی بی پایان و باور نکردنی ی خمینی هنوز نیروی دم افزون و دلیری بخش ِخشم وکین ، چندان که می بایست، انباشته و درهم فشرده نشده بود. کوتاه ِسخن این که هیچ روش یا شیوه ای از مبارزه و درگیری با خود کامگی به خودی ی خود،یعنی به گوهر، درست یا نادرست نیست:و کاربرد ِ آن است که می تواند به هنگام و خردمندانه باشد یا نباشد.
یاد داشت
و این هم یادداشتی در "روشنگری ی روشن ها"!
در هر جنگی ، نبرد آیینی (استراتژی ای ) داریم،یعنی باید داشته باشیم، وشگرد (تاکتیک )ها و جنگ افزارهایی.
در سراسرِ هر جنگ،آنچه می تواند یگانه یعنی همانی بماند که هست – و می ماند مگراگر فرماندهان خطایی بنیادی در کاربُردش بیابند- همانا نبرد آیین است وبس.
شگردها،امّا،هیچ یک جنین نیستند؛
همچنان که جنگ افزارها نیز:
گفتن دارد آیا که بخشی از معنای این شعار،برای نمونه، که "توپ،تانک،مسلسل(یا ، حالیا،بسیجی)دیگر اثر ندارد"این است که پیش از این ، امّا، این گونه جنگ افزارها بی اثر نبوده اند؟!