اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۶ بهمن ۱٣٨٨ -  ۵ فوريه ۲۰۱۰

 اخبار رزو: به دنبال درگذشته یدالله خسروشاهی، از فعالین و مبارزین سرشناس جنبش کارگری ایران، پیام های تسلیتی از سوی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) و سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر) منتشر شده است:

گروه‌ کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت):
یداله‌ خسرو شاهی، مبارزی با آرزوهای سترکدر تبعید جهان را ترک کرد

با تاسف و ناثر فراوان اطلاع پیدا کردیم که‌، رفیق یداله‌ خسروشاهی فعال برجسته‌ و پرتلاش جنبش سندیکایی و کارگری ایران، در روز ۵شنبه‌ ۱۵ بهمن در اثر سکته‌ مغزی در یکی از بیمارستان های لندن در تبعید، جهان را ترک کرده‌ است.
یداله‌ در سال ۱٣۴۶، در حالیکه‌ بشدت تحت تاثیر فعالیت ها و مبارزات گذشته‌ کارگران نفت و رهبر بلندآوازه‌ کارگران نفت، رفیق علی امید قرارداشت، فعالیتهای خود را با هدف احیا اتحادیه‌ کارکنان صنعت نفت افزایش داد.
یداله‌، همیشه‌ و بدرستی میگفت برای تشکیل اتحادیه‌ سراسری باید سعی کرد در مرحله‌ نخست دوباره‌ اتحادیه‌ کارکنان نفت را احیا کرد و در این راه‌ همیشه‌ علی امید را مثال می آورد و از امید الهام میگرفت. اما به‌ آن هم قانع نبود، میخواست با اینکار زمینه‌ تشکیل اتحادیه‌ سراسری کارگران ایران را پی بریزد. با این ارزوی بزرگ و افکار بلند بود، که‌ توانست بهمراه‌ مبارزان دیگری که‌ در پالایشگاه تهران کار می کردند، با انتخاب شدن بعنوان نماینده‌ کارگران در سال ۱٣۴۹، نخستین خیز موفقیعت آمیزش را بردارد. خیز دوم در سال ۱٣۵۱، با تشکیل سندیکا در پالایشگاه‌ شهر ری برداشته‌ شد. در این دوران فعالیت برای تشکیل سندیکا در قسمت خطوط لوله‌ نیز تحت رهبری عزیزی یکی دیگر از رهبران بانفوذ کارگری در جریان بود. در سال ۵٣، آغاز اعتصاب در نفت و بازداشت یداله‌ و سایر رهبران سندیکا ضربه‌ای کاری بر این هدف یداله‌ وارد کرد، ولی از شور و شوق او هیچ نکاست. یداله‌ که‌ به‌ یوم آغاز انقلاب بعد از سه‌ سال و نیم از زندان رها شده‌ بود، در حالی که‌ مانند اکثر کارگران راه‌ را پیموده‌ شده‌ و خویش را ایستاده‌ در پشت دروازه‌ آرزوهایش می انگاشت؛ به‌ پالایشگاه‌ برگشت تا کار ناتمام خود را به‌ فرجام رساند. تشکیل شوراهای کارگری و کمیته‌ های اعتصاب در صنعت نفت و در کارخانجات و ادارات سراسر کشور و ظهور یکباره‌ هزاران فعال کارگری، یداله‌ را که‌ امید خود را در دسترس می دید چنان دچار شور و شعف کرده‌ بود که‌ سر از پای نمیشناخت. روز و شب نداشت، در همه‌ جا حضور داشت. دیگر تنها به‌ تشکیل اتحادیه‌ سراسری نمی اندیشید، به‌ حکومت شورایی فکر می کرد.
اما افسوس که‌ بهار امید کوتاه‌ بود و خزان زودرس امیدهای نارس را زرد و رنجورکرد. حاکمان تازه‌ همه‌ چیز را با خشونت و قساوت از بین بردند. هزاران شورا، سندیکا و اتحادیه‌ منحل و رهبران و فعالین آنها، کشته‌ زندانی یا تبعید شدند. بساط داغ و درفش و زندان دو باره‌ رونق گرفت. یداله‌ نیز بار دیگر در حالی که‌ هنوز تسبیحی را که‌ با هسته‌ خرما در زندان شاه‌ درست کرده‌ بود در دست داشت دستگیر شد و به زندان رفت. وقتی پشت میله‌ ها قرار گرفت همان غم و خشمی، که‌ در سال ۱٣۵۰، به‌ هنگام تشیع جنازه‌ علی امید در وجودش ریخته‌ بود، دوباره‌ برای روزهایی مستولی شد، خشم، در وجودش ماند، اما، غم، نه‌. او از امید الهام گرفته‌ بود. همیشه‌ در روزهای سخت امید بسراغش آمده‌ بود. در زندان جمهوری اسلامی، بدتر از زندان شاه‌ رفتار شد. حتی وقاحت را بجایی رساندند که‌ تصمیم به‌ مصادره‌ خانه‌ کوچکش در یکی از محلات نارمک گرفتند، با این وجود از پای در نیامد. یداله‌ گر چه‌ در آرزوی رسیدن به‌ کعبه‌ آمالش همه‌ گروه ها، از خط یک تا پنج را تجربه‌ و با آن ها کلنجار رفته‌ بود اما در موقع بازداشت، رابطه‌ تشکیلاتی معینی با هیچ گروهی نداشت، بهمین دلیل پس از مدتی از زندان آزاد شد و مجبور به‌ ترک کشورش شد.
به لندن که‌ رسید نیز فعالیت های خود را از سر گرفت. ابتدا نشریه‌ کارگر تبعیدی را منتشر کرد، سیس بنیاد کار را با شرکت عده‌ زیادی از فعالین سندیکایی تشکیل داد. که‌ متاسفانه‌ بخاطر خط کشی های ایدولوژیکی که‌ توسط بعضی گروه‌ های سیاسی بر آن تحمیل شد، مدت زیادی دوام نیافت. بعد از انحلال بنیاد کار کمیته‌ حمایت از کارگران ایران را بوجود آورد. رفیق یداله‌ در جریان این فعالیت ها برای اهداف انسانی خود تلاش های زیادی نمود. متاسفانه‌ بسیاری از این تلاش ها بدلیل برخوردهای سکتاریستی و ایدولوژیک برخی احزاب و افراد آن طور که‌ باید نتیجه‌ نداد. با این حال این مسله‌ از ارزش زحمات، فداکاری ها و رنج و سختی هایی که‌ یداله‌ برای ارزوی سترون خود کشید نمی کاهد. آرزوی او آرزوی همه‌ ما است. اگر اختلافی هست بیشتر بر سر راه های رسیدن به‌ مقصود است و نه‌ غیر.
گروه‌ کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) تلاش ها و زحمات رفیق یداله‌ خسرو شاهی، فعال برجسته‌ و پرکار جنبش کارگری و سندیکایی ایران را ارج می نهد و فقدان ایشان را به‌ خانواده‌ او و به‌ خانواده‌ بزرگ جنش کارگری صمیمانه‌ تسلیت گفته‌ و خود را در این غم سهیم میداند.
یادش ماندگار. پرچمش بر فراز
۱۶ بهمن ٨٨


کمیته ی مرکزی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر):
پیام تسلیت در باره درگذشت رفیق یدالله خسروشاهی

با کمال تاسف با خبر شدیم که رفیق یدالله خسروشاهی از رزمندگان قدیمی جنبش کارگری ایران بامداد روز پنجشنبه در بیمارستانی در لندن درگذشت. وی هم در دوره استبداد سلطنتی و هم در دوره استبداد جمهوری اسلامی در صفوف جنبش کارگری و برای آزادی و برابری مبارزه میکرد و در هر دو رژیم سال ها در زندان بسر برد.
یدالله خسروشاهی قبل از انقلاب از جمله فعالین سندیکایی کارگران نفت بود و در سال ۱٣۴۹ به عنوان نماینده کارگران پالایشگاه تهران و در سال ۱٣۵۱ به عنوان دبیر سندیکای پالایشگاه تهران انتخاب شد. یدالله که در سال ۱٣۵۷ در اثر جنبش انقلابی مردم ایران همراه با زندانیان سیاسی دیگر از زندان ستمشاهی آزاد شده بود به فعالیت خود در صفوف جنبش کارگری ایران ادامه داد و پس از انقلاب که شورای سراسری کارکنان شرکت نفت شکل گرفت یکی از نمایندگان منتخب کارگران در این شورا بود. اما حکومت اسلامی که تشکل های مستقل کارگران و زحمتکشان را و بویژه در صنایع کلیدی تحمل نمیکرد در سال ۱٣۶۱ شورای کارکنان صنعت نفت را منحل اعلام کرد و نمایندگان منتخب کارگران و ازجمله یدالله را به زندان افکند.
یدالله خسروشاهی در سال ۱٣۶۵ پس از آزادی از زندان ناچار به ترک ایران شد. اما در تبعید همچنان به مبارزه خود ادامه داد و تا پایان حیات پیگیرانه در حمایت از جنبش کارگری ایران فعالانه تلاش کرد.
ما فقدان تاسف بار یدالله خسرو شاهی را به همه فعالان جنبش کارگری و رفقای هم رزم او و خانواده عزیز و و همه دوستان و آشنایان او تسلیت میگوییم.
۴ فوریه ۲۰۱۰ ــ ۱۵ بهمن ۱٣٨٨