اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲٣ بهمن ۱٣٨٨ -  ۱۲ فوريه ۲۰۱۰

 بیانیه به مناسبت ۲۲ بهمن !

۳۱ سال پیش، در ۲۲ بهمن ۵۷، تلاش مردم ما برای برکناری دیکتاتوری، منجر به ایجاد یک ساختار دمکراتیک در ایران نشد. از آن زمان، حاکمان ِ به قدرت رسیده، هر ساعت و هر روز عرصه دیکتاتوری خود را فراختر کردند و دامنه حقوق مردم را محدودتر، غافل از آنکه نهال آزادی خواهی و حق طلبی مردم، که بارها و بارها با تیغ ضحاکان زمان به زمین افتاده بود، به بهاری سبز و خرم چشم داشت. این نهال به رشد خود ادامه داد و از تمام طوفانهای زمان سر به سلامت بیرون آورد، تا بالاخره در ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ شکوفه کرد. دوباره فریاد آزادی سرداد و برای استرداد حقوق انسانها گردن افراخت. حکومت تقلب و کودتا را به رسمیت نشناخت و در مقابل کشتار، شکنجه، تجاوز و دستگیریهای بی حساب، با مبارزات مسالمت آمیز و مدنی خود، استوار ایستاد و گردن خم نکرد. خواهان انتخابات آزاد شد. خواهان آزادی بیان، احزاب و مطبوعات، کوتاهی دست سپاه از اقتصاد و عدم دخالت نظامیان در سیاست شد.

جنبش سبز ِ اعتراضی مردم ایران، با شعار اصلی ِ " رای من کجاست" شکل گرفت. شعار "رای من کجاست" در درجه اول احمدی نژاد و دولت و حامیان وی را نشانه گرفت. میخواست که انتخابات منحل شده و انتخابات مجددی برگذار کند که در آن امکان تقلب نباشد. ملت یک نه بزرگ به احمدی نژاد گفت. راست ترین و ارتجاعی ترین جناحهای جمهوری اسلامی همراه با ارگانهای نظامی سپاه و بسیج و لباس شخصی ها، در پشت سر دولت قرار گرفتند و تظاهر کنندگانی که حق رای و نظر خود را می خواستند را عوامل بیگانه و آلت دست دشمنان انقلاب قلمداد کردند. آنها را خس و خاشاک و بز و بزغاله نامیدند تا عظمت حرکت آنها را از بین ببرند و آنرا حقیر و خوار گردانند. در خیابانها مردمی که مسالمت جویانه برای نشان دادن اعتراضشان، با سکوت و بدون دادن شعاری به راهپیمایی آمده بودند به خون کشیدند، کتک زدند و دستگیر کردند. در زیر شکنجه های قرون وسطائی استخوان خرد گردند و به آنان تجاوز کردند. دادگاههای فرمایشی تشکیل دادند و آنها را وادار به اعتراف به کارهای ناکرده کردند و به طناب دار آویختند. سرکوبگران بدرستی میدانستند که اینبار سکوت مردم فریاد بلندی است که در دورافتاده ترین نقاط کشور هم بگوش خواهد رسید و از این جهت عزم به خفه کردن فریاد ِ سکوت پرداختند. غافل از آنکه جنبش سبز مردم را اینبار پاییزی نبود.

این جنبش، سبز و پر طراوت است. سبز است اما در دل خود رنگارنگی اندیشه ها را فریاد میزند. نیروهای گوناگون سیاسی و اجتماعی از این جنبش حمایت میکنند. این نیروها طیفهای گوناگونی هستند که اهداف، خواستها و انتظارات متفاوتی را مطرح می نمایند. در اهداف ِ طولانی مدتِ این نیروها اختلافات زیادی وجود دارد. اما در خواستهای کوتاه مدت این نیروها موارد مشترک بسیار زیاد است. در راس این خواستها آزادی زندانیان سیاسی، آزادی عقیده و بیان، آزادی احزاب و مطبوعات، و انتخابات آزاد می باشد.
امروز دیگر مانند سی و یک سال ِ پیش خواستهای ما سلبی نیست. امروز دیگر شعار ما مرده باد نیست. امروز شعار ما زنده باد زندگی است. امروز شعار ما لغو مجازات اعدام است، امروز شعار ما زنده باد آزادی است، ما خواهان برابری حقوق زن و مرد هستیم، ما خواهان احترام به حقوق فردی و مدنی شهروندانمان هستیم، ما خواهان دفاع از حقوق بشر هستیم و میخواهیم که سرنوشت کشور را در یک انتخابات آزاد با شرکت همه اندیشه ها و عقاید تعیین کنیم.

هموطن:
بار دیگر، همچون سی و یک سال پیش، با احترام به عقاید گوناگون وبا تکیه برخواستهای مشترکمان در راه رسیدن به انتخابات آزاد و دموکراسی، دست همکاری ِ یکدیگر را بفشاریم و به رزممان ادامه دهیم.

حامیان جنبش سبز ایران-استکهلم
۲۰۱۰-۱۱-۰۲
بیست و دو بهمن هزار و سیصد و هشتاد و هشت