اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲٣ بهمن ۱٣٨٨ -  ۱۲ فوريه ۲۰۱۰

سحرگاه پنج شنبه ۱۵ بهمن ماه، قلب یدالله خسرو شاهی انسانی متعهد ، مسئول و از مبارزین و فعالان سیاسی و از رهبران جنبش کارگری و سازمانگری توانا از طپش باز ایستاد.
یدالله خسروشاهی از «اعماق» برخاست و نوید فردای شایسته انسان را بشارت می داد.
یدالله خسروشاهی بسیار زود و در سن ۱۴ سالگی با دنیای رنج و کار آشنا گردید و به عنوان کارگر تعمیرات پالایشگاه آبادان شروع به کار نمود. او با زندگی در میان کارگران و مردم تهیدست آبادان، مبارزه با فقر و نابرابری و بی حقوقی و ازخود بیگانه شدن انسان ها را آغاز کرد. در شرایطی که وضع زندگی کارگران و مردم تهی دست آبادان بسیار سخت و مشقت بار بود و اکثرآ مجبور بودند در یک اتاق اجاره ای با زن و بچه، بدون آب و برق به سر ببرند و حتی باید آب را به اصطلاح از «بمبو» سر کوچه بیاورند. در مقابل،غارت سرمایه های مردم وحیف و میل آن و برخورداری ازامکانات مورد استفاده از سوی مدیران کنسرسیوم نفت وعوامل وعناصر رژیم نظام استبدادسلطنتی و ... حد ومرزی نمی شناخت.چنین واقعیت هائی او را به مبارزه برای از میان برداشتن نابرابری و بی حقوقی فرا می خواند.
اولین نمود فعالیت اجتماعی وی، پیوستن به صندوق همیاری کارگری بود. در اردیبهشت ۱٣۵۰ به نمایندگی از سوی کارگران پالایشگاه تهران به دبیری سندیکا کارگران پالایشگاه برگزیده شد. در سازماندهی اعتصاب کارگران در سال ۱٣۵٣ نقش موثر داشت و بهمین دلیل دستگیر و روانه اوین گردید. در فرودین ۱٣۵۷ با آغاز و گسترش مبارزات مردم علیه استبداد نظام سلطنتی از زندان آزاد گردید.
او در زندان های شاه شکنجه های بسیار را تاب آورد، آنگونه که آثار آن تا روزی که زنده بود بر وی نمایان و به ناچار مجبور به جراحی قلب گردید،و ملزم به استفاده ازداروهای مختلف می گردید.
دو سال پس از ضربات ساواک به سندیکای کارگران پالایشگاه و اعلام انحلال آن از سوی وزارت کار رژیم شاه و همچنین دستگیری و زندانی کردن تعدادی از فعالین سندیکا، تلاش گروهی از فعالان سندیکا توانست سندیکا راحول خواسته های اقتصادی و رفاهی خود بازسازی کند. رفیق یدالله خسرو شاهی در سازماندهی تحصنی که در هفدهم شهریورماه ۱٣۵۷از سوی خانواده های کارگران پالایشگاه که فاقد مسکن بودندودرمقابل پالایشگاه تهران صورت گرفت، نقش اساسی داشت. گرچه این حرکت کارگران پالایشگاه با تانک های فرماندار حکومت نظامی تهران روبرو گردید. اما اعتصاب تمامی کارگران پالایشگاه راموجب گردید. در تداوم این حرکت «سندیکای مشترک کارکنان صنعت نفت» متولد شد و در ادامه اعتصاب گسترده کارگران نفت، «سندیکای مشترک» سازمان داده شد.
با گسترش مبارزات مردم و همچنین اعتصابات گسترده و سراسری کارگران در یازدهم آذرماه سال ۱٣۵۷ و با اعتصاب سراسری نفتگران با شعار «از بهر ملک و ملت، ما شیر نفتو بستیم» گام های مهمی در سرنگونی رژیم پهلوی برداشته شد. با سقوط نظام شاهنشاهی «شورای سراسری کارکنان نفت» برپا گردید تا خواست ها و مطالبات کارگران را پیگیری ومتحقق سازد. اما تازه بقدرت رسیدگان با مصادره انقلاب و برپا کردن «دادگاه های انقلاب»، تشکل های کارگری و از جمله «شورای صنعت نفت» را غیرقانونی و منحل اعلام کردند. فعالین شوراهای نفت در تمام کشور توسط عناصر انجمن های اسلامی و سربازان گمنام امام زمان شناسائی، دستگیر و روانه زندان شدند.
یدالله خسروشاهی نیز در دی ماه ۱٣۶۰ دستگیر و روانه زندان اوین گردید و در ۲۴ فروردین ۱٣۶۵ با «مشت و لگد و دست و پا و صورت خونین و با لگد از اوین» آزاد شد و ناگزیر راه تبعید را گزید. در تبعید لحظه ای از پشتیبانی و حمایت از مقاومت و مبارزات کارگران غافل نبود.« انجمن کارگران پناهنده ومهاجر» و انتشارنشریه «کارگر تبعیدی» ازجمله کوشش های وی در حمایت از جنبش کارگری ایران است. برپائی «بنیاد کار» بر دامنه تلاش برای گسترش بحث های نظری و پشتیبانی عملی از جنبش کارگری افزود. این تلاش ها در شناساندن جنبش کارگری ایران به نهادهای کارگری بین المللی و جلب حمایت از جنبش کارگری ایران در کشورهای اروپا و آمریکای شمالی انجامید.بربستر چنین تلاش هائی «اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران» بر پا گردید .
یدالله خسروشاهی از فعالین و سازمانگران توانا و از رهبران جنبش کارگری و ازمدافعین حقوق کارگران و زحمتکشان بود. او سالیان متمادی از عمر خود را در زندان های رژیم نظام شاهنشاهی و بعدآ در جمهوری اسلامی گذراند. زندگی سراسر مبارزه رفیق یدالله از سالهای دور تا هنگام گریز ناگزیر از کشور و پس از آن در تبعید از او، چهره ای ماندگار در جنبش مردم ایران و بخصوص در تاریخ مبارزات جنبش کارگری خلق کرد. غربت، تبعید هم نتوانست او را از پیش تر رفتن باز دارد. رفیق یدالله کارگران را متحد می خواست و چاره رنج ایشان را در تشکیلات می جست. او پیگیرانه برپائی تشکل مستقل کارگری را از سوی کارگران پی می گرفت و از هیچ تلاش و کوششی در این عرصه فروگذار نکرد.
رفیق یدالله هیچ گاه در برابر دشمنان کارگران و زحمتکشان سرخم نکردو از آرمان هایش روی برنتافت. آموخته های او که از ژرفای تجربه و مقاومت و مبارزه برمی خواست بی هیچ دریغی، در خدمت، پیش روی جنبش کارگری قرار داشت و دارد. همچنین صبوری رفیقانه ، متانت و همدلی، همبستگی و وحدت؛ صداقت و فروتنی رفیق یدالله خسرو شاهی ،از وی سیمائی مورد اعتماد و دوست داشتنی فراهم ساخت. او فریاد و صدای بی حقوقان، بی صدایان و تهی دستان بود. همانگونه که خود می گفت، جنبش حق طلبانه و آزادیخواهانه مردمان کشورمان که می کوشد، بر زندگی رژیمی که حق حیات توده ها را بازیچه قرار داده، نقطه پایان بگذارد، همه آرزوها و رویاهایش را دستیافتنی می سازد.
رفیق یدالله خسروشاهی در تجربه هایش در دفاع از مقاومت و مبارزه کارگران و در مبارزات هم اکنون جاری مردم، کارگران و زحمتکشان کشورمان برای فردائی شایسته و انسانی تر، زنده و ماندگار خواهد بود. او ستاره ای درخشان از سیمای مبارزه و مقاومت مردم ایران بود و خواهد بود.
بی گمان بریک نکته مهم نیز باید تاکید کرد، همان گونه که رفیق یدالله خسرو شاهی خود می گفت«فعالیت و تلاش های خود را مدیون از خودگذشتگی همسرم، جهان می دانم و بدون وجود او من قدرت پیش برد مبارزات و استقامت در برابر ناملایمات را نداشتم. می خواهم بگویم هستی من در گرو ازخودگذشتگی و پذیرش تمامی ناملایمات و مسئولیت فرزندان از طرف او بوده است و همه زندگی تا به امروز را به او مدیونم».
از این رو ما صمیمانه برای همه اعضا خانواده رفیق یدالله خسروشاهی آرزوی بهرزوی و نیک بختی داریم و همچنین نسبت به شخصیت توانای همسر رفیق یدالله خسرو شاهی ادای احترام داریم و به آنان تسلیت می گوییم و خود را در اندوهشان همدل و سهیم میدانیم.
کمیسیون کارگری سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، فقدان رفیق یدالله خسروشاهی را ضایعه ای بزرگ و جبران ناپذیر برای جنبش مردم و به ویژه جنبش کارگری ایران می داند و یاد وی را گرامی می دارد و ارج می نهد.
یاد و نامش گرامی باد.

کمیسیون کارگری سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
نوزدهم بهمن ۱٣٨٨