• سپیده رایت خون برکشید بارِ دگر
که: اینک، اینک، هنگامِ کارزارِ دگر.

گذشت نوبتِ ضحاکی از دیارِ خمین:
رسید نوبتِ ناپاکی از دیار دگر. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ٣۰ بهمن ۱٣٨٨ -  ۱۹ فوريه ۲۰۱۰

  
سپیده رایت خون برکشید بارِ دگر
که:اینک، اینک، هنگامِ کارزارِ دگر.

گذشت نوبتِ ضحاکی از دیارِ خمین:
رسید نوبتِ ناپاکی از دیار دگر.

همان ادامه ی دیروز می شمار امروز:
که سیّدی شد و آمد عرب تبارِ دگر.

جنونِ کُشتن، دیدی ز نابکارِ نخست؛
جنونِ کُشتن بنگر ز نابکارِ دگر.

دوباره ما و شریری که از شرارتِ او
کشیم هر نفسی از جگر هوارِ دگر.

دوباره ما و یکی اژدهای دوزخ دم
که هر دم از دمِ او بر دمد شرارِ دگر:

به رای و کار،یکی گردباد ِ دیوانه
که در سر اوفتدش هر زمان دوارِ دگر.

سکندر است دگر باره حمله ور بر ما
و یا مغیره ی ثانی ست یا تتارِ دگر؟

چه جای مثل و مَثَل؟ این سیه دلی ست کزو
سپیدروی شود هر سیاهکارِ دگر.

به غیرِ چرخ، که ذاتِ خدای کژروِ اوست،
نبود و نیست چنو هیچ کژمدارِ دگر.

عجوزِ کژی کاندر صفوفِ مکاّران
نیابی اش به جز ابلیس همقطارِ دگر.

امامِ طاعون، بر دوشِ او عبای وبا،
روانه از پس اش آفاتِ مرگبارِ دگر.

دیار سوز، چو قحط، آنچنان که هر کس از او
به ناگزیر گریزد سوی دیارِ دگر.

چو جهل، بیزار از علم و بارِ او، فرهنگ؛
چو فتنه، دشمن با صلح و هر قرارِ دگر.

چو مرگ، خصمِ حیات: اینت نفسِ عزراییل
کز او نیاید جز کُشتن ایچ کارِ دگر.

*
ایا ز آفت ات ایران یکی مزارستان
که هر نفس بفزاید بر او مزارِ دگر!

به تیغِ کین ات اگر چند غرقِ خون گشتند
ندا و بهمن و اشکان و صد هزارِ دگر.

گمان مبر که، به کامِ تو، رزم پایان یافت:
که آید از پی شان خلقِ بی شمارِ دگر.

حصارِ دوزخی ی قرنها ستمشاهی
شکسته ایم و نگنجیم در حصارِ دگر.

ایا ز خونِ شهیدان در این شقایقزار
به هر کرانه روان کرده جویبارِ دگر!

خوشا و زودا رگبارِ شاهروب ِ قیام
که بر تو نیز ببارد به شار شارِ دگر.

عیار گیر زمان باز هم، به بوته ی رنج،
نگیرد از ما جز بی غشی عیارِ دگر.

هر آن سوار که افتد به خاکِ این میدان
هزار بردَمَد ازخونِ او سوار دگر.

ز اصلِ منصور، از نسلِ سربداران ایم:
ز هر درخت بگو تا کنند دارِ دگر.

کشیم هم ز تو مارِ دگر دمار، چنانک
کشیده ایم دمار از هزار مارِ دگر.

*
وطن، وطن، وطن، ای داغدیده مادرِ پیر
که در جهان نَبَود چون تو سوگوارِ دگر!

سر آید این غم، هر چند کاندرین ماتم
به جز تو نیست تورا هیچ غمگسارِ دگر.

مصافِ تیشه و ریشه ست و نو به نو برسد
به ریشه دارِ کهن زخمِ تیشه دارِ دگر.

ولیکن، از پس هر زخم، ریشه یابد باز،
به عمقِ دیگر، پیوندِ استوارِ دگر.

الا بهشتِ بلا دیده، خاکِ میهنِ من،
کز ابرِ خون به تو هر دم رسد نثارِ دگر!

گذشت خواهد این روزگارِ ناشایست؛
رسید خواهد شاینده روزگارِ دگر.

از این تبارِ تبر نیز باز خواهی رست،
چنان که باز رهیدی از آن تبارِ دگر.

بهار پیشرس ات آمد و ... گذشت و... چه باک؟
خوشا بهارِ دگر، ای خوشا بهارِ دگر!

هنربُنانِ کهن سالِ باغِ فرهنگ ات،
به فصل های نو، آرند برگ و بارِ دگر.

تذروِ شادی بینم به دشتِ آزادی ت
ز مرغزاری پرّان به مرغزارِ دگر.

به جای مانی و جز لاله زارِ خاطره ای
به جا نمانَد از این فتنه یادگارِ دگر.*


بیست و دوم بهمن ماه۱٣٨٨،
بیدرکجای لندن
*
این قصیده سرایش به روز شده ای ست از قصیده ای در پیوند با "امام خمینی" به نامِ"امامِ طاعون" که در فروردین ۶٣ در رُم سرودم.
آن قصیده در کتاب ِ دوم از"کارنامه " ی من آمده است:در صفحه های ۲۴۱تا ۲۴۵   از نخستین چاپِ این کتاب.