• کجایی نفیرِ نفس‎بُر   جماکایِ آبستنِ رعد و رعشه
کنارِ خیابان به شطحِ نگاهِ که سُرخورده بودی
کجایِ تن‎ات را به کژبارِ بوس و
به غشخنده‎هایِ ظریفِ تمنّا سپردی
که قهقایِ قند از سمرقندِ لب‎هات سرزد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۴ اسفند ۱٣٨٨ -  ۵ مارس ۲۰۱۰

  


به دنیای متمدن پا نخواهیم نهاد مگر آن‎گاه که زن در میان ما از یک لایه‎ی‎ گوشتِ چرب و نرم به صورتِ یک دسته‎گل درآید

    نزار قبانی



● درآمد

   درحاشیه‎ی خیابانِ اورانیین‎بورگِ برلین
   زیباترین زنِ جهان را دیدم
   خونِ گوش کوچکِ وینسنت دوید به پرده‎های صدام
    خدارا
   کجای من زیباست
ارمغانِ تکمه‎ها و گِردیِ پستان‎هاش
سرخِ لب‎ها و
گُلیِ تکیده‎ی گونه‎هاش
دستانِ نیازمندِ نوازش‎اش
یا چه می‎دانم هر جاش که عشق و عشوه می‎فروشد


● گوشه‎ی سَیَـخی


نگارِ من
جهانِ نگاه‎ش    به عبورِ صدایی    جرقه می‎زند
و شعله ورِ عمقِ تمنّاش
به مچاله‎ی اسکناسی
روشن می‎سوزد


● گوشه‎ی یتیمک


   جهانِ من    در من
به پایان رسیده
از غوغا و دغدغه‎ی درهمِ شبانگاهی
صدا از رسولِ نجاتی به گوش نمی‎رسد
غَش اوفتاده
به رفتارِ موزونِ کهکشان و زمین
وقتی جلوه نمی‎کند عشق


● گوشه‎ی رامکَلی یک


وقتی جلوه نمی‎کند عشق
تنِ تماشا
خیابان را و
عبورِسرخورده را به وسواسِ نگاه نمی‎بَـرَد


● تِکّه


وقتی جلوه نمی‎کند عشق و
حضورت نمی‎دهد
نازکاغمزه‎ی پلک و اشارت ابرو
به مراسمِ عشوه و رعشه‎ی زانو
دیگرکسی‎ات به نام
                      نمی‎خواند
گوشه‎ی تنهایی‎ات
                     بی‎جارو
                            می‎مانَد
میلِ خلوتِ چشمی‎ات به میهمانیِ رنگ و
رغبتِ مغازله دعوت نمی‎کند
ویلِ بی‎حضور
می بَـرَدت
به ژرفای گندچالِ تعفّنِ عقل و
تغافلِ از هوشِ روشنِ جهان


● گوشه‎ی رامـکَلی دو



   نه دانای دانه‎ی گندمی
   نه سیبِ وسوسه‎ی هوسی
   نه
   ما باز آغاز نمی‎شویم


● تِکّه و اشاره به خسرو و شیرین
                         درآمد


   ها ها هاها هاها هاهاها هاها ها
   آی….. آی….. ای
   شَ شَ   شَت شَت
   شَتین   شَتینا *
کجاست آن نشیدِ وسوسه و
آن قُرنبیدنِ بهمنِ میل و تَلواسه‎های تمیزِ تمنّا
کجایی شتینای اهلِ یمن
یا شتینایِ لب غنچه‎ی اهلِ شیراز
یا شتینایِ اهلِ بخارا
یا شتینایِ گیسوبلندِ کنار ِسَرک‎های پاریس تهران و لندن
و یا هر کجای جهان
یا شتینایِ شب سوزِ بادامِ چشم‎ات ترانه
یا شتینایِ اهلِ چَرا
نگه دزدِ هرجاییِ خوش‎گِلِ من
کجایی نفیرِ نفس‎بُر   جماکایِ آبستنِ رعد و رعشه
کنارِ خیابان به شطحِ نگاهِ که سُرخورده بودی
کجایِ تن‎ات را به کژبارِ بوس و
به غشخنده‎هایِ ظریفِ تمنّا سپردی
که قهقایِ قند از سمرقندِ لب‎هات سرزد
لطیفِ هم‎آوایِ اوجِ نفس‎هایِ نرم‎ات به گوشِ که لغزید
هم‎آهنگیِ عاقلِ واژگانِ که را لَخشه دادی
که موزونِ رفتارش از سمتِ بُردارِ عادت خطا رفت و
لَخشید


● گوشه‎ی گبری


شتینایِ این جا و    آن جا و
هرجاییِ لحظه‎های رَمیدن
شَ شَ شَت شتینای خندانِ آنجات باغِ بهشت
نه    نخند بر این پریشانی و این دیجور
ما باز آغاز نمی‎شویم
ها هاها هاهاها هاهاها هاها ها
نه      
ما باز آغاز نمی‎شویم
ما در پایانِ خود ایم و
جهانِ بی رونقِ ما
گویی در ما
به فردا   نمی‎رود


● گوشه‎ی حجاز


وقتِ نه هستِ عشق است و
فشردنِ دست‎ها برای جدایی
و بُردارِ یک سویه ی خیابان
به دِنجِ خانه‎ی آشنایی‎ت راه نمی‎بَـَرد
جهانِ بی‎درد است و پُر از بُریده‎بُریده‎ی پیوند‎ها
زمان به خوشباشی با ما به خانه نمی‎آید
و نبض
وقت‎های مُرده را می‎نوازد
اگر دیروز
در راهِ آمدنا بودیم
شاید دَم‎دَم‎های ظهرِ ابریِ فردا
درصفرِ سایه‎ی چوبِ یک ساعتِ آفتابی

می‎توانستیم لحظه‎ای از مماشاتِ زروانِ عبور برباییم و
وقفِ چرخِ چشمانِ زیباترین زنِ جهان کنیم
وآمرزشِ رفتگانِ بی‎پیکرِ خاک را
سجده‎ای بر خَمِ اشارت‎هایِ ابروش بریم


● فرود به شور درآمدِِ خارا


خَم اَم خَم
خَم اَم در سراشیبِ ویل از جهت‎هایِ بی‎ساحل و
بازیِ بحرِ لغزنده‎خیزاب
که رقصنده می‎موجدَم
در گریبانِ فریاد و آه‎اش
تب و رعشه‎ی اختیاری که از اوست


● گوشه‎ی شهناز


دو رکعت نمازِ نشسته
به سجده فدایِ شتینایِ سُکرِ خمارِ دو چشم‎اش


● گوشه‎ی نغمه


صدای نبرخاستن
از شّکِ وجهِ شکیل و شکیبایِ زیباش برخاست
شمالِ صداش از یَمِ چشمِ من قطره می‎رُفت
‹‹ واگرد واگرد ››
شکافِ میان بازِ باغِ بهشتِ میان‎اش
به آغازِ تاریک و گُم‎درگُمِ جست‎و‎جو می‎کشیدم
خَم اَم خَم
به پاهای خود سجده رفتم
وانگشتِ شَست‎ام
صدای مکیدن شنید
من آبستن از مینویِ خود شدم


● فرود


درحاشیه‎ی خیابانِ اورانیین‎بورگ
زیرِ نور کم‎رنگِ چراغ‎هایِ خیابان
ایستاده‎اند اثیرِ زنانی
با پستان‎هایی بزرگ و برآمده
دهانِ‎شان    بوی الکل می‎دهد
و آن‎جاشان
یادِ هزاران لرزه‎ی زانو و رعشه‎ی ناسیرابِ تن را
بارِ شتینایِ خاطرِ خود دارد
انگار عبور
مجال از حریصِ نگاه دزدیده
و درنگ    لَختی از عبور      نثارِ خالیِ خیابان نمی‎کند



*- شتینا بر وزن امینا به لغت زند و پازند به معنی خنده باشد« برهان قاطع»
*-شاتی نا : نای شادی