اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۶ اسفند ۱٣٨٨ -  ۷ مارس ۲۰۱۰

زنان در تمامی روزهای سال برای دستیابی به حقوق خود تلاش و مبارزه میکنند. ٨ مارس اما روزی است که زنان در بسیاری از کشورهای جهان می‌کوشند هم صدا با هم اعتراضات خود بر علیه تبعیض‌های جنسیتی وسایر نابرابریهای اجتماعی را فریاد کنند.
با گذشت۱۰۰ سال از تصویب ٨ مارس به عنوان روز جهانی زنان در کنفرانس انترناسیونال زنان سوسیالیست در گپنهاگ و با وجود آنکه سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۷ این روزرا به عنوان روز جهانی زنان به رسمیت شناخته است، تعدادی از دولت‌های جهان و از جمله دولت ایران ٨ مارس را به عنوان روز جهانی زنان به رسمیت نمی‌شناسند.
تعرضات حکومت اسلامی ایران به زنان در آستانه‍ی هشتم مارس ۱۹۷۹ باعث گردید این روز به نقطه‍ی عطفی در مبارزات زنان ایرانی تبدیل شود.
دو هفته پس از به قدرت رسیدن خمینی، رییس دفتر وی اعلام کرد که قانون حمایت خانواده به دلیل آنکه خلاف اسلام است، ملغی اعلام می‌شود(حق قضاوت زنان نیز در آستانه‍ی انقلاب از جانب تعدادی از روحانیون غیر شرعی اعلام شده بود).
چند روز پس از لغو قانون حمایت خانواده در آستانه‍ی ٨ مارس همان سال، زمانی که زنان ایرانی خود را برای برگزاری روز جهانی زنان آماده می‌کردند،اجباری شدن حجاب از جانب خمینی اعلام شد.این تعرض به حقوق زنان با واکنش شدید آنان روبرو گردید. در روزهای ٨ ،۹ و۱۰ مارس ده‌ها هزار زن با برگزاری تظاهرات وسیع و تحصن در کاخ دادگستری به تعرضاتی که به حقوقشان شده بود و در راس آن به حجاب اجباری اعتراض کردند. در فضایی که بواسطه‍ی انقلاب به وجود آمده بود این اقدامات ضد زن روحانیون به قدرت رسیده متاسفانه مورد اعتراض سازمان‌ها واحزاب سیاسی مترقی موجود در آن زمان قرار نگرفت و زنان معترض به حجاب اجباری در حرکت خود از پشتیبانی نیروهای سیاسی به طور جدی و مستمر برخوردار نشدند. توجیه نادرست بسیاری از این سازمان‌ها واحزاب سیاسی   بر این استدلال اتکا می‌کرد که کشور با مسائل و مشکلات و خطرات جدی مواجه است و در این مقطع بایستی مبارزه معطوف به آن مسائل شود. برخی دیگر فکر می‌کردند که حکومت قادر نخواهد بود که طرح حجاب اجباری را واقعاً عملی سازد و نباید این مسئله را جدی گرفت. مسیر اقدامات بعدی حکومت دینی در ایران نشان داد که مدل سیاسی و اجتماعی که روحانیون برای کشور ایران درنظر داشتند، تلفیق تمام و کمال شرع اسلام بر تمامی عرصه‌های سیاسی، حقوقی و اجتماعی می باشد.

اکنون ٣۱ سال از ٨ مارس به یاد ماندنی ۱۹۷۹ می‌گذرد.در طی تمامی این سال‌ها زنان همواره و به اشکال گوناگون بر علیه تبعیض جنسیتی و خشونت‌هایی که با اتکاء به قوانین ارتجاعی وضد زن در تمامی عرصه‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ابعادی دهشتناک پیدا نموده، مقاومت و مبارزه کرده‌اند. به جرات می‌توان گفت که جنبش زنان در مبارزه با قوانین تبعیض آمیز و کوشش برای احقاق حقوق خود موفق‌ترین جنبش اجتماعی طی سا ل‌های اخیر بوده است. جنبش اعتراضی اخیر و نقشی که زنان در ایجاد و تداوم آن ایفا کرده و می‌کند نه تنها انکار ناپذیر است، بلکه باعث شده است که نام زنان حداقل در انشاء اعلامیه‌ها و اطلاعیه‌های اخیر برخی ازاحزاب ، سازمان‌های و شخصیت‌های سیاسی که طی چند ماه اول جنبش اعتراضی، صرفا از توده مردم بطور کلی و بدون ذکر نام و نقش زنان سخن می‌گفتند، وارد شود.

امروزه زنان مبارز ایران با اتکا به تاریخ بیش از ۱۰۰ سال مبارزه برای رفع نابرابری‌ها، تبعیض جنسیتی واحقاق حقوق خود، به این نکته واقفند که صرف شرکت آنان در مبارزات عمومی بدون طرح خواسته‌های مشخص و پافشاری بر تحقق این خواسته‌ها، برای دستبابی به جامعه‌ای عاری از تبعیض جنسیتی و نابرابری، کافی نیست. آنان با بکارگیری تجربه‌های مبارزاتی دوران مشروطیت، ملی شدن صنعت نفت و به ویژه انقلاب بهمن، اینک به وضوح دریافته‌اند که بدون برنامه و پروژه‌های سیاسی که جایگاه و نقش زنان در ساختارسیاسی، اجتماعی واقتصادی جامعه در آنها تعیین شده باشد، با این خطر مواجه هستند که پیکار و جانفشانی شان در این مقطع حساس نیز چون گذشته در سایه قرار گیرد.

زنان ایرانی که زخم های ٣۰ سال حکومت دینی را بر جسم و جان خود دارند، همچنین به خوبی دریافته‌اند که تنها با استقراریک حکومت سکولار در ایران امکان احقاق حقوشان فراهم می‌آید.هم از این روست که دستیابی به راهکارهای عملی در جهت پیوند آگاهانه، مستقل و سازمان یافته جنبش زنان با سایر جنبش‌های اجتماعی همچون جنبش کارگری، جنبش دانشجویی و دیگر جنبش‌ها در بستر جنبش اعتراضی عمومی، امری است که تلاش و توجه بسیاری از زنان مبارز و پیشرو را به خود معطوف داشته است.
زنان ایرانی امروزه بر این باورند که جاده‌ای که کشور ایران را به دمکراسی می‌رساند از مسیر سخت وناهموار پیکار با تمامی اشکال تبعیض بر علیه زنان می گذرد.بدون گذر ازاین مسیر سخت و پر پیچ و خم، نمیتوان به تحقق دمکراسی در ایران و برابری حقوق زنان و مردان و از بین رفتن دیگر تبعیضات اجتماعی رسید.

امسال در شرایطی به استقبال ٨ مارس روز جهانی زنان می رویم که بسیاری از مدافعین حقوق زنان، کارگران، دانشجویان و روزنامه نگاران در زندان به سر می‌برند. دو زن کرد، زینب جلالیان و شیرین علم هولی و دهها تن دیگر به جرم دفاع از آزادی و دمکراسی در راهروهای مرگ در انتظار اعدام هستند.

بکوشیم در روز جهانی دفاع از حقوق زنان در هر نقطه‍ی جهان که هستیم ،هم صدا با سایر زنان ومردانی که برای جهانی بهترو عاری از هرگونه تبعیض و ستم تلاش می‌کنند، اعتراضات و پیکار زنان ایرانی را هر چه رساتر فریاد کنیم..

کمیسیون زنان سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
۶ مارس ۲۰۱۰ برابر با ۱۵ اسفند ۱٣٨٨