• در گورم که نهادند
سایه ام گریخت
                         و
در سایه ها
                  گُم شد. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۶ اسفند ۱٣٨٨ -  ۷ مارس ۲۰۱۰

  



١



جهانی نمی اندیشد جهان
وگرنه می شناخت
گورِ ستارگانِ گُمنام را
در کهکشان های دور.
آن که سرت را زیرِ آب می کند
بر خاک می نشیند پژمان
در روزهای تلخ
و من که آب از سرم گذشته
بوسه می زنم بر دستانِ عشق
با حنجره ای بریده
جهانی نمی اندیشد جهان.



٢


در گورم که نهادند
سایه ام گریخت
                         و
در سایه ها
                  گُم شد.



٣



سرم را در باد
گُم کرده ام
                   و
حالا
به جستجوی دست هایم هستم
که در سوپرمارکت
جا گذاشته ام
بی حواسی را
از کلاغان آموخته ام
                              و
عاشقی را
از گنجشکان.



٤


از خرِ شیطان پیاده شده ام
چونان صبحِ شنبه
مثلِ بچه های آدم
سایه ام را گمُ می کنم
وقتی که پشتِ میز می نشینم
کاغذهای مچاله شده
این جا
          و
            آن جا
سرک می کشند
با آهنگِ واژگان
روز را تمبر می زنم
                            و
در پاکت می گذارم
ساعتِ یک
دست می اندازم
ورق های سرگردان را
زمان را در سطلِ آشغالی جا می دهم
                                                          و
آینه را در جیب
از خرِ شیطان پیاده شده ام
تا
    آب را آب کنم
                      در هاون.