اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۰ فروردين ۱٣٨۹ -  ٣۰ مارس ۲۰۱۰

 اخبار روز - گزارش دریافتی: شیرین رخشان، زنی ۲۲ ساله که به جرم قاچاق مواد مخدر به ۱۵ سال زندان محکوم شده است و هم اکنون در بند زنان بچه دار زندان رجائی شهر کرج دوران محکومیت خود را می گذراند از مسئولان قضایی و مردم ایران برای ملاقات با دو دختر خردسالش تقاضای کمک کرد.
شیرین رخشان طی گفتگویی اظهارداشت: دادگاه به من اجازه داده که با سپردن فیش حقوق برای ملاقات با دخترانم به مرخصی بروم اما من هیچ کس را ندارم که برایم فیش حقوق بگذارد.
وی همچنین گفت: من اهل سیستان و بلوچستان هستم. در سن ده سالگی به اجبار خانواده با مردی ازدواج کردم که هیچ علاقه ای به او نداشتم. محصول ازدواج ما دو دختر به نامهای طیبه و سارا بود که به ترتیب ۵ و ۳ ساله هستند و در حال حاضر در بهزیستی سیستان و بلوچستان نگهداری می شوند.
شیرین رخشان طبق اظهارات خودش حدود سه سال پیش با تهدید همسرش مقداری مواد مخدر را برای قاچاق به کمر خودمی بندد و به همراه همسر و دوست همسرش راهی یزد می شوند اما هر سه توسط ماموران مبارزه با موادمخدر و قاچاق کالا بازداشت می شوند. آن زمان دختر کوچک او دوماهه بوده و زندان یزد از پذیرش فرزند شیرخواره ی اوخودداری می کند. خانم رخشان به ناچار هر دو فرزندش را به بهزیستی سیستان و بلوچستان می سپرد. همسر وی به اعدام و خودش هم به ۱۵ سال حبس محکوم می شود. شیرین رخشان بعد از مدتی به زندان رجائی شهر کرج منتقل می شود. وی حدود سه سال است که فرزندانش را ندیده و فقط از طریق تلفن با آنها در ارتباط است.
این زن جوان زندانی در ادامه اظهاراتش با اعلام اینکه" پدر و مادرم را از دست داده ام و کسی را هم ندارم که از من حمایت مالی کند"، افزود: در زندان رجائی شهر در بند زنان بچه دار هم دوران محکومیتم را می گذرانم و هم با انجام کارهای روزانه زنان این بند از آنها کارت تلفن دریافت میکنم تا بتوانم با فرزندانم تلفنی صحبت کنم. من با بغل کردن بچه های این بند به دختران کوچک خودم فکر میکنم و به یادشان اشک می ریزم.
وی همچنین اضافه کرد: معمولاً کسانی که به ۱۵ سال زندان محکوم می شوند بعد از ۳ سال و نیم که حبس کشیدند، حکمشان شکسته می شود. من الان ۳ سال از حبسم گذشته و وارد سال چهارم شده ام اما هنوز از عفو و یا شکسته شدن حبسم خبری نیست.
شیرین رخشان در بخش دیگری از سخنانش گفت: همانطور که قبلاً هم اشاره کردم پدر و مادرم را از دست داده ام. همسرم را هم که اعدام کرده اند. هیچ کس را ندارم که از من حمایت کند. اینجا مشکلات مالی زیادی دارم. در طی این سه سالی که زندانی بوده ام هیچ کمک مالی به من نشده است. تنها کمک به من همان کارتهای تلفن است که آن هم فقط با بیگاری کردن خودم و زحمت زیاد به دست می آورم.
وی که درپایان صحبتهایش به شدت گریه می کرد اظهارداشت: دخترکوچکم در آخرین مکالمه ی تلفنی به من گفت "خاله". با شنیدن این اسم فقط از خدا طلب مرگ خودم را کرده ام.