• ناگهان فریادی از جمع کارگران برخاست مبنی بر اینکه "صدای کارگر را نمیتوان خفه کرد" (throttle) و بدنبال آن صد ها پلیس تحت فرمان و نظارت بازرس جان بانفیلد (John Bonfield) به طرف کارگران یورش آوردند که در این موقع بمبی دست ساز به میان کارگران پرتاپ شد و عده ای کارگر و یک پلیس را بقتل رساند. این سناریو که گویا از جانب پلیس طراحی شده بود بهانه مناسب را برای آنان فراهم ساخت تا جنبش کارگری را بطور همه جانبه سرکوب کنند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۷ ارديبهشت ۱٣٨۹ -  ۲۷ آوريل ۲۰۱۰

در اول ماه مه ۱٨٨۶ اتحادیه های کارگری شهر شیکاگو متشکل از اصلاح طلبان، سوسیالیست ها و آنارشیستها* (Anarchists) همراه با کارگران حرفه ای و ساده در مرکز شهر گرد آمدند تا ٨ ساعت کار در روز را از دولت خواستار شوند.
بین ۲۵ آوریل تا ۴ مه این سال کارگران چندین مرتبه در نقاط مختلف گرد آمدند تا خیابانهای شهر را به تسخیر خود درآورند. در روز شنبه اول ماه مه حدود ٣۵ هزار کارگر متحدا دست از کار کشیدند و به خیابانها آمدند. در سوم و چهارم مه ده ها هزار کارگر به آنها پیوستند و سیل خروشانی از اعتراضات کارگری را بنمایش گذاشتند. آنان از کارخانه ای به کارخانه ای دیگر در حرکت بودند تا کارگران مردد را به پیوستن به صف متحد خود تشویق نمایند. تسخیر خیابانهای شهر چنان غرور آفرین بود که خواسته کارگران را افزایش داد. تا آنموقع که کارگران فقط خواهان ٨ ساعت کار در روز بودند اعلام کردند که برای ٨ ساعت کار طاقت فرسا، کارفرمایان میباید دستمزدی معادل ۱۰ ساعت کار را به کارگران بپردازند. پلیس با مشاهده چنین گردهمائی و تظاهرات کارگران که در تاریخ کشور سرمایه دار آمریکا بی سابقه بود به وحشت افتاد و چندین مرتبه تلاش کرد که صف متحد آنان را در هم بشکند و آنان را متفرق سازد. تلاش آنان بی نتیجه ماند و پلیس بناچار متوسل به خشونت و بکارگیری سلاح گرم شد. ابتدا پلیس در محل درودگری مک کورمیک (McCormick) به روی کارگران آتش گشود و ۲ کارگر را در جا از پای درآورد. آنارشیستها با مشاهده خشونت وحشیانه پلیس از کارگران خواستند که در میدان هایمارکت (Haymarket) که در غرب خیابان راندولف (Randolph) واقع شده بود به جمع دیگر کارگران بپیوندند. همان موقع اعلامیه ای بی نام و نشان بین کارگران پخش شد که آنان را برای انتقام (Revenge) فرا میخواند.
در نزدیکیهای غروب روز ۴ مه انبوه کارگران در خیابان دپلین (Des Plaines) که در شمال خیابان راندلف (Randolph) واقع شده بود به آرامی تجمع کردند. شهردار شیکاگو کارتر اچ هاریسون،( Carter H. Harrison) مجبور شده بود تا در جمع کارگران حاضر شود و به خواسته های آنان گوش کند. پلیس دستور داشت که مزاحم گردهمائی آرام کارگران نشود تا شهردار بتواند سخنانش را به پایان برساند. مدتی نگذشت که ناگهان فریادی از جمع کارگران برخاست مبنی بر اینکه "صدای کارگر را نمیتوان خفه کرد" (throttle) و بدنبال آن صد ها پلیس تحت فرمان و نظارت بازرس جان بانفیلد (John Bonfield) به طرف کارگران یورش آوردند که در این موقع بمبی دست ساز به میان کارگران پرتاپ شد و عده ای کارگر و یک پلیس را بقتل رساند. این سناریو که گویا از جانب پلیس طراحی شده بود بهانه مناسب را برای آنان فراهم ساخت تا جنبش کارگری را بطور همه جانبه سرکوب کنند. در نتیجه پلیس وحشیانه به صف کارگران حمله برد و بی محابا بر روی آنان آتش گشود. در این یورش تعداد نامشخصی از کارگران کشته و زخمی شدند که در میان آنان ٨ پلیس نیز مشاهده میشد. شهردار به حمایت از صاحبان کارخانه ها و کارفرمایان تجمع هر گونه گردهمائی را ممنوع اعلام کرد و پلیس که کنترل اوضاع را از دست داده بود مجبور گشت که روزنامه های مستقل را برای نشر آزاد اخبار توقیف نماید تا روزنامه های وابسته بتوانند یکجانبه نظر دولت مبنی بر خیانت آنارشیست ها در فریب دادن کارگران را تئوریزه کنند. روزنامه های وابسته ضمن برشمردن خیانت رهبران کارگران، جنبش کارگری را به بیگانگان (foreign-born) نسبت دادند و تهدید نمودند که هر نوع اعتراضی را شدیدا سرکوب خواهند کرد. پلیس که موفق شده بود صدها کارگر را دستگیر کند و صف راهپیمائی آرام آنان را درهم شکند، هیچگاه هویت پرتاب کننده بمب را فاش نساخت و بجای آن ٨ رهبر برجسته کارگران را همراه با چند نویسنده به جرم قتل بازداشت نمود. سپس در فردای همانروز دادگاه فرمایشی به ریاست قاضی جوزف ائی گری (Joseph E. Gary) با ۱۲ هیئت منصفه دستچین شده تشکیل گردید. در این دادگاه هیچ مدرک دال بر ارتکاب خشونت از طرف متهمین و یا رابطه آنان با فرد پرتاب کننده بمب ارائه نشد و فقط دادستانها توانستند روی نوشته ها و سخنان رهبران جنبش تکیه و تمرکز کنند. دادگاه هر ٨ نفر را مجرم شناخت و از این تعداد ۷ نفر را به مرگ محکوم کرد که حکم دو نفر از آنان به ۱۵ سال حبس تغییر نمود.
در ۱۱ نوامبر ۱٨٨۷ چهار نفر از رهبران کارگران در زندان کوک کانتی (Cook County) بر دار آویخته شدند و یکی از آنها قبل از اینکه ماموران برای اجرای حکم اعدام به سراغش روند در زندان دست به خود کشی زد.
در مراسم خاکسپاری کارگران اعدامی صدها هزار تن از مردم جهت ادای احترام نسبت به آنان حاضر شدند. در سال ۱٨۹٣ جان پیتر التگلد (John Peter Altgeld) فرماندار شیکاگو کارگرانی را که به حبس محکوم شده بودند را به علت نبود سند و مدرک جرم و نیز صدور ناعادلانه حکم دادگاه مورد عفو قرار داد.
در همان سال به پاس تقدیر از شهدای هایمارکت (Haymarket martyrs) بنای یادبودی در گورستان والدیم (Waldheim) ساخته شد. در سال ۱٨٨۹ پلیس آمریکا برای رد گم کردن جنایات خود "مجسمه پلیس" را به خاطر بزرگداشت افسران پلیس که در چهارم ماه مه کارگران را بخاک و خون کشیده بودند در میدان هایمارکت بنا نمود که دانشجویان همراه با مردم بعد از تلاش های فراوان آن مجسمه که به "مجسمه جنایت" مشهور شده بود را توانستند تخریب کنند. اما شهردار شیکاگو دگربار آنرا بازسازی کرد و محکم تر از گذشته در دید همگان قراد داد. در سال ۱۹۷۰ برای چندمین بار "مجسمه جنایت" مورد حمله قرار گرفت و بطور کامل سرنگون شد. پلیس شکاگو بعد از تعمیر آن مجبور شد که مجسمه را به درون آکادمی پلیس انتقال دهد و آنرا در گوشه ای از ساختمان نصب نماید.
کارگران سراسر جهان روز اول ماه مه ۱٨٨۶ را بعنوان نماد جهانی در دفاع از حقوق کارگران گرامی میدارند و پیام تراژیک میدان هایمارکت (Haymarket Square) را با برگزاری سخنرانیها و برپائی نمایشگاه ها و راهپیمائی های بزرگ، بمثابه مقاومت و پایداری مبارزات کارگران و زحمتکشان همواره زنده نگه میدارند.


*آنارشیستها به مالکیت خصوصی و نهاد های دولتی معتقد نیستند و به جای آن مشوق جامعه تعاونی (Cooperative Society) و اتحادیه های داوطلب میباشند. آنارشیست های شیکاگو در واقع از کارگران حرفه ای مهاجری بودند که به اتحادیه بین المللی کارگری (IWPA) پیوستند. در سال ۱٨٨۶، ۲۶ گروه ناحیه ای بطور منظم در جلسات سخنرانی که در مورد "مسائل اجتماعی" (the social question) تشکیل میشد به بحث مجادله میپرداختند. آنارشیستها توانستند از میان این گروه های ناحیه ای سازمان مستقل خود را تشکیل دهند.
در خلال دهه ۱٨٨۰ اتحادیه بین المللی کارگری ۷ روزنامه به زبانهای آلمانی، چک، نروژی و انگلیسی منتشر میکرد. برگزاری راهپیمائی های اعتراضی، برپائی نمایشگاه ها و فستیوال های هنری و اجرای نمایشنامه ها و تاتر از طریق کانون های متعدد آنارشیستها انجام میگرفت که روزنامه های اتحادیه در این رابطه نقش مهمی ایفا میکردند.
بیشتر آنارشیستها عضو اتحادیه های کارگری بودند. آنان توانستند در سال ۱٨٨۴ مرکز اتحادیه کارگری (CLU) را بنیان نهند که در شهر های بزرگ دارای نمایندگیهای فعال بود. در سال ۱٨٨۶ مرکز اتحادیه کارگری در "جنبش ٨ ساعت کار" اول ماه مه شرکت فعال داشت تا جائیکه راهپیمائی ها ی اعتراضی کارگران را در این روز سازماندهی میکرد. در واقعه هایمارکت (Haymarket Affair) ۱٨٨۶ ، ٨ عضو برجسته آنارشیست ها مجرم شناخته شدند که حکم اعدام در مورد چهار نفر آنان اجرا شد.
از آن تاریخ به بعد طبق قانون به آنارشیستها اجازه راهپیمائیهای گسترده در ایالت شیکاگو و دیگر ایالات آمریکا داده نشده است.