• در سال ۲۰۰۸ متکی وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی درخواست عضویت را به دبیرخانه سازمان تسلیم کرد ولی هرگز جواب مثبتی نشنید. در آخرین نشست سازمان درخواست عضویت جمهوری اسلامی ایران بار دیگر رد شد. در توضیح آن گفته شد که جمهوری اسلامی ایران از قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل پیروی نکرده و تا زمانی که تحریم های سازمان ملل وجود داشته باشد، ایران عضو شانگهای نخواهد شد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۹ خرداد ۱٣٨۹ -  ٣۰ می ۲۰۱۰

ایران در تاریخ معاصر خود هرگز گرفتار اینگونه انزوای سنگین جهانی نشده بود، کشوری با تاریخ و فرهنگ کهن در حساس ترین منطقه جغرافیایی جهان، در شاه راه شرق و غرب، گرفتار در دست رژیمی مستبد، گروهی مرتجع تاریک اندیش، جنایتکار، خود شیفته با عملکرد جنون آمیز با قیافه هایی گاه مضحک که خود را متفکری بی همتا می پندارند و بر این باورند که کشوری نمونه در جهان ساخته و جهانیان را به حیرت واداشته اند. رژیمی که هیچگونه پایگاه مردمی در درون کشور ندارد، با زندان و شکنجه و تجاور به حقوق مردم از سایه خود وحشت دارد نوعی جکومت نظامی عریان را از کودکستان تا دانشگاه، از آتلیه های کوچک تا کارخانه های بزرگ، از روستاها تا شهرها با حمله و یورش به همه اقشار اجتماعی پیش می برد، رژیمی که در درون ثبات نداشته باشد و با کودتای انتخاباتی خود را بر مردم تحمیل کند، اقتصاد ملی را به ویرانی و جامعه را به تاریکخانه قرون وسطی بکشد و به حقوق مردم خود تجاوز کند طبیعی است که با انزوای جهانی، استهزا دولتمردان دیگر کشورها و نهادهای جهانی روبرو خواهد شد. سال ها پشت درهای بسته در سالن انتظار خواهد نشست تا به عضویت سازمان ها و نهادهای منطقه ای و یا جهانی پذیرفته شود.
یکی از سازمان های منطقه ای که جمهوری اسلامی آرزوی پیوستن به آن را دارد، سازمان همکاری گروه کشور های عضو شانگهای است. این سازمان با فروپاشی اتحاد شوروی از سوی چهار کشور فدراسیون روسیه، تاجیکستان، قرقیزستان، قزاقستان (همگی عضو کشورهای همسود) همراه با چین در شانگهای با نام گروه ۵ در آوریل ۱۹۹۶ شکل گرفت. کشور های عضو در راستای منافع خود به آن پیوستند. فدراسیون روسیه در آرزوی بازسازی گذشته دیرین خود، تمایل داشت قدرت نظامی و ظرفیت های اقتصادی را به رخ اعضا و دیگر کشورهای منطقه بکشد. چین همراه با انگیزه های اقتصادی، از نفوذ کشورهای جدا شده از ترکیب اتحاد شوروی در منطقه سین کیانگ بیم داشت. کشور های دیگر که از جمهوری های سابق شوروی بودند، خواهان شناسایی مرزهای بین المللی خود از سوی جهانیان بودند که بار دیگر زیر نفوذ فدراسیون روسیه قرار نگیرند. ولی آنچه در مرحله نخست از سوی همه اعضا مطرح شد، مبارزه با تروریسم، افراط گرایی مذهبی و جلوگیری از تولید و توزیع مواد مخدر در منطقه و جهان بود. در بخشی از اهداف پیمان شانگهای آمده بود. ًتقویت اعتماد، دوستی و حسن همجواری بین اعضا، همکاری های سیاسی، اقتصادی، علمی، فرهنگی، فنی، انرژی، حمل ونفل، محیط زیست، تلاش در راستای صلح، امنیت و ثبات در منطقه خواست همگی اعضا است و در آن راستا عمل خواهد شد.ً
رشد سریع اقتصادی چین و نیاز روز افزون آن به انرژی و تثبیت فدراسیون روسیه در پی فروپاشی اتحاد شوروی از یک سو و نفوذ نظامی ایالات متحده در منطقه اهمیت پیمان شانگهای را افزون تر می کرد. از آن رو در مدت کوتاهی نشست های کارشناسی در بین اعضا افزایش یافت، تشکیل شورای بازرگانان و صندوق توسعه را نشست وزرای اقتصاد و روسای بانک های مرکزی اعضا پی گرفت. در این مدت ازبکستان هم به سازمان پیوست و نام آن به سازمان همکاری گروه کشورهای عضو شانگهای تغییر کرد. نشست سران و وزرای خارجه و تشکیل دبیرخانه و نمایندگی دائمی اعضا در سازمان برخی دیگر از کشور های منطقه را به خود جلب کرد. در سال ۲۰۰۴ مغولستان و در سال ۲۰۰۵ ایران، هند و پاکستان به عنوان ناظر در سازمان پذیرفته شدند.
همکاری غول های اقتصادی نوین (هند و چین) در قاره کهن با کشور های اروآسیا توجه جهانیان را بخود جلب کرد برخی از کارشناسان و تحلیلگران غربی نگرانی خود را از تشکیل یک پیمان نظامی جدید که جایگزین پیمان ورشو خواهد شد، بر زبان آوردند. کشورهای عضو همراه با اعضای ناظر، بیش از نیمی از جمعیت جهان را در خود دارند، مساحت کشورهای عضو به تنهایی سه پنجم قاره اروآسیا و جمعیت آنها بیش از یک چهارم جمعیت دنیا است. این کشورها از ذخایر عظیم گازی و نفتی بر خوردارند. یک چهارم از منابع نفتی و ذخایر شناخته شده در جهان در این کشورها است، در این میان یک سوم از منابع گازی جهان هم در این کشورها است. از آن رو این کشورها از منابع و ذخایر سرشاری برخوردارند که در صورت استفاده بهینه از آن می توانند در سرنوشت سیاسی و اقتصادی جهان تأثیرگذار باشند. فدراسیون روسیه با آگاهی از آن، سیاست های راهبردی و امنیتی خود را همسو با سازمان پیش می برد و تلاش می ورزد که با توسعه سازمان به اهداف درازمدت خود برسد و سازمان را تا پایان این دهه به یک تشکل مهم و جهانی تبدیل کند.

جمهوری اسلامی ایران با سیاست های ماجراجویانه خود در جهان و سیاست های سرکوبگرانه در درون کشور، پایگاه مردمی خود را از دست داده، با عدم مشروعیت و ناتوان از اداره کشور با چهار قطعنامه تنبیهی و تحریمی سازمان ملل در انزوای کامل به سر می برد. سال ها است رژیم جمهوری اسلامی برای برون رفت از این انزوا به نهادها و سازمان های بین المللی و منطقه ای سر می زند، گاهی با تملق و چابلوسی و با خرج میلیون ها دلار از جیب مردم فقیر و مظلوم کشور همایش و کنفرانس بی حاصلی را ترتیب می دهد تا جایگاهی در جهان پیدا کند ولی همواره ناکام و سرخورده و مأیوس به قالب پیشین خود بر می گردد، زیرا جهانیان ناظر بر عملکرد این دولت کودتایی و نظامی امنیتی در درون کشور هستند. عملکرد شبهه فاشیستی این رژیم هم در درون و هم در برون بر همگان روشن است. از آن رو سال ها تلاش برای پیوستن به سازمان همکاری شانگهای هم راه به جایی نمی برد. در سال ۲۰۰٨ متکی وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی درخواست عضویت را به دبیرخانه سازمان تسلیم کرد ولی هرگز جواب مثبتی نشنید. در آخرین نشست سازمان درخواست عضویت جمهوری اسلامی ایران بار دیگر رد شد. در توضیح آن گفته شد که جمهوری اسلامی ایران از قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل پیروی نکرده و تا زمانی که تحریم های سازمان ملل وجود داشته باشد، ایران عضو شانگهای نخواهد شد.
آنچه مسلم است دو عضو مهم در سازمان همکاری گروه شانگهای یعنی چین و فدراسیون روسیه در پی کودتای انتخاباتی و خیزش میلیونی مردم در ۲۵ خرداد ٨٨ از رژیم فاصله گرفته، برای حفظ منافع خود در آینده راه خود را از حکومتگران تهران جدا کرده اند. آنان پایداری رژیم را برای مدت طولانی باور ندارند زیرا بحرانی که در پی کودتا آغاز شده هر روز عمیقتر و فراگیرتر می شود. دیگر خودی ها هم هر روز سخن از بحران و چگونگی برون رفت از آن می گویند، قالی باف شهردار تهران به دفعات تکرار کرده است که در یک سال گذشته هیچ کاری صورت نگرفته عملا کشور در تعطیلی به سر برده است. رئیس جمهور کودتا هم مانند گذشته قادر به عوام فریبی نیست زیرا جوانان خشمگین در سفرهای استانی خواسته های خود را بر زبان می آورند و عرصه را هر روز بر ارتجاع و تاریک اندیشی تنگتر می کنند. شاید از این رو باشد که رژیم درمانده تلاش می ورزد تا رابطه خود را با دادن امتیازهای جدید، با ایالات متحده و هم پیمانانش بهبود بخشد. در این راستا به دو کشور یکی در همسایگی یعنی ترکیه و دیگری برزیل در آمریکای جنوبی که هر دو عضو غیر دائمی شورای امنیت سازمان ملل هستند متوسل شده تا شاید از قطعنامه جدید پیشگیری کند. آنان هم با تلاش ها و نامه نگاری های طولانی بیانیه ۱۰ ماده ای تهران را در رابطه با خروج ۱۲۰۰ کیلوگرم اورنیوم کمتر غنی شده را به خاک ترکیه در مدت یکماه و خرید ۱۲۰ کیلو گرم اورانیوم مصرفی در مدت یکسال را صادر کردند که با واکنش منفی کشورهای عضو دائمی شورای امنیت و آلمان روبرو شدند. هنوز این دیپلوماسی، دید و بازدید و نامه نگاری های بی پایان ادامه دارد ولی به نظر می رسد راه به جایی نخواهد برد زیرا دولتی در دیپلوماسی پیروز است که پشتوانه مردمی در درون کشور داشته باشد. رژیمی که هر روز جنایت می کند، برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه جوانان زحمتکش و بیگناه را به دست بیدادگاه ها و جلادانش می کشد و هزاران انسان آزادی خواه از اقشار و طبقات گوناگون را شکنجه و زندان می کند نمی تواند موفقیتی در دیپلوماسی بدست آورد.
همانگونه که رژیم های استبدادی همواره تعدادی مزدور، چابلوس، متملق، سینه چاک، لومپن ، جیره خوار و... در کنارشان می پرورند تا هنگام خطر از آنان استفاده کنند، جمهوری اسلامی هم به همان شیوه تعدادی مزدور با عناوین مختلف را برای سرکوب، شکنجه و اعدام آماده کرده است. شکنجه گران و جلادان مسخ شده و خودباخته ای که منتظر فتوا و دستورند، تا جنایت بیآفرینند. با فشار ماشه و یا انداختن طناب دار بر گردن انسان های دیگر به مقام و یا مال و منالی برسند. در این میان گروهی هم قلم و اندیشه های ارتجاعی و عقب مانده خود را به فروش گذاشته اند. جالب این جاست که همه اندیشه ها، نوشته ها و گفتار بگونه ای یکسان و شبیه یکدیگرند که گویا از یک مرکز اداره می شوند.
در پی انتشار بیانیه تهران از سوی سه کشور ترکیه، برزیل و جمهوری اسلامی، قلم بدستان رژیم در روزنامه ها و سایت های طرفدار کودتا، آن را معجزه، توانایی دولت در اداره جهان و دستآورد بزرگ خواندند. رجا نیوز نوشت. ًبیانیه تهران همه را شوکه کرد، احمدی نژاد نشان داد که برنامه ریزی برای مدیریت جهان کاملا جدی است، این بیانیه ثمره برنامه ریزی دولت وی در راستای مدیریت جهان است، تشکیل خاور میانه جدید با محوریت ایران، ایده حضور در مدیریت جهان است.ً روز ها این تبلیغات بی پایه و اساس ادامه داشت، هدف نهایی رژیم انحراف افکار عمومی از رخ دادهای داخلی است. زندان، اعدام، شکنجه و تجاوز نتوانست مانع از خیزش مردم شود، توده های مردم از هر فرصتی استفاده می کنند تا رژیم را به زانو درآورند، دیگر با عوام فریبی، دروغگویی نمی توان همگان را برای همیشه فریب داد. واقعیت ها خود را عیان می کنند. میلیون ها جوان بیکار، مأیوس و ناامید به آینده را نمی توان با شعار های تو خالی و بی محتوا اداره کرد، جامعه در رنج و عذاب است، گاهی خودی ها هم نگران از آینده به برخی از نارسایی ها اشاره می کنند. ایسنا گزارشی از عادل آذر استاد دانشگاه تربیت مدرس و رئیس مرکز آمار منتشر کرده و می نویسد. ً۱۰ میلیون نفر از مردم ایران زیر خط فقر مطلق و بیش از ٣۰ میلیون نفر دیگر زیر خط فقر نسبی به سر می برند.ً در این میان جناح های کودتا و ارتجاع نگران از عملکرد یکدیگر مراقب همند که جناحی از آنان در پشت پرده سازش با غرب بویژه ایالات متحده را پیش نبرد و منافع دیگری را به خطر نیاندازند. استبداد در نهایت برای حفظ قدرت به هر سازشی تن خواهد داد، زیرا رژیم استبداد با عملکرد چندین ساله خود هیچگونه پایگاهی در بین توده های مردمی ندارد و از جنبش های مردمی به شکل مسالمت آمیز هم وحشت دارد. در این راستا از همه امکانات مالی، ابزاری و فرهنگی برای حفظ سنت های عقب مانده و خرافات استفاده می کند تا از رشد عقل گرایی و خردگرایی درجامعه جلوگیری کند. راه برون رفت از بحران کنونی و موفقیت در دیپلوماسی و شرکت در پیمان های منطقه ای و جهانی و همچنین کاهش از تنش های موجود اجتماعی که هر روز ابعاد وسیعتری به خود می گیرند، تمکین و تسلیم به خواست مردم، دمکراسی، احترام به منشور جهانی حقوق بشر و حاکمیت عقل و خرد جمعی در جامعه است...

دکتر محمد حسین یحیایی
mhyahyai@yahoo.se