• مجید توکلی دانشجوی در بند پلی تکنیک تهران به مناسب سالگرد ۱۸ تیر ماه (حمله به کوی دانشگاه در سال ۷۸) نامه ای را در زندان نگاشته است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۶ تير ۱٣٨۹ -  ۷ ژوئيه ۲۰۱۰

خبرگزاری هرانا – مجید توکلی دانشجوی در بند پلی تکنیک تهران به مناسب سالگرد ۱٨ تیر ماه (حمله به کوی دانشگاه در سال ۷٨) نامه ای را در زندان نگاشته است.
متن نامه مجید توکلی که به دست خبرگزاری هرانا رسیده است به قرار زیر است:


یازدهمین ۱٨ تیرمان رسید و دردمان درمان نشده، یازدهمین ۱٨ تیرمان رسید و شمع هایمان همچنان می سوزند، آنگاه که آزادی ها در خطر فتنه قتل های زنجیره ای توطعه توقیف روزنامه ها قرار گرفت؛ دانشجویان چون همیشه در خط مقدم استبداد ستیزی ایستادند اما افسوس که دست جنایت در کوی دانشگاه فجایع چنان به بار آورد.
خیانت به تاریخ آزادی خواهی و مبارزات ملی پایانی بر دموکراسی و رسیدن به بن بست این جمهوری بود، دانشگاه میدان تاخت و تاز سر سپرده گان و خشونت طلبان شد که نه تنها حرمت دانشگاه را شکستند که حریم اتاق امن دانشجو را با شکستن درب ها هتک کردند.
هر چه بود شکستند و به آتش کشیدن و دانشجویان بی دفاع را هدف باتوم و چماق و گلوله قرار دادند و در حالی که ادعای دفاع از رهبری و دین داشتند یاران دبستانی مان را از بام پنجره های خوابگاه ها پرت کردند و شب های خون بار و روزهای پر درد را رقم زدند.
۱٨ تیر را به خون سرخ کردند و به دود سیاه نمودند تا آنگاه که آتش به خاکستر نشست تا ماه ها و سالها آن دردها نرود تاریخ ۷٨ متوقف نماند و ۱٨ تیر نمادی از مظلومیت آزادی خواهی استبداد ستیزی دانشجویان برای همیشه ی همیشه دانشگاه شد، اما پس از گذشت ۱۰ سال هنوز کینه استبداد از بزرگی ۱٨ تیر باقی مانده بود و قصه پر درد ۱٨ تیرها در سال ٨٨ خشونت عریان حاکمیت را به تجاوز و قتل یاران دبستانی مان رساند تا شکنجه گاه کهریزک سندی برای بزرگترین جنایت این سالهای تلخ باشد.
گویا در هر گوشه از حاکمیت عده ای بودند که پس از سرکوب ویژه مردم در ۱٨ تیر بازداشت شده ها را راهی شکنجه گاه کهریزک کنند و به جرم دانشجو بودن شدید ترین شکنجه ها را روا دارند و از شدت شکنجه ها و تجاوز عده ای را به قتل برسانند.
۱٨ تیر جاودانه ماند و در گذر از سالها و در دهمین سال عظم تغییر به تولد جنبش سبز رسید اعتراض و دروغ و خرافه و تملق خشونت و بی تدبیری و ماجراجویی در بیداد تملق و خیانت خشونت و کشتار و جنایت و رذالت رنگ باخت بامداد ۲۵ خرداد ٨٨ برای کوی دانشگاه تکراری بود اینبار گلوله های ساچمه ای به آن همه سلاح های سرد و گرم افزوده شده بود اگر ۱٨ تیر معرف شجاعت و صداقت تاریخ ایستادگی دانشگاه بود خرداد ٨٨ و اعتراضات پس از آن نماینده شجاعت و خشونت گریزی تاریخ آزادی خواهی برای رسوایی بیداد و استبداد گردید.
با رهبری که تصمیم گیر اصلی مسائل پس از انتخابات بود از فاجعه کوی دانشگاه یاد کرد اما افسوس که چون فاجعه کهریزک - که آن هم در پی عصبیت از ۱٨ تیر و دانشگاه بود – فراموش شد و نمایشی بیش نبود سخنان احساسی و تشدید رفتارهای غیر عقلانی انجامید مسئولیت پذیری در مهاق رفت اگر سخن از خواص هم شد برای تهدید رهبران سبز و فعالان سیاسی بود و قرار نبود بازخواست و مؤاخذت تندروی ها و سرکوب ها باشد چنانچه که در ۱٨ تیر ۷٨ نیز وقتی کودتای حاکمیت علیه دولت برای تثبیت قدرت در شکل دهی به مطلقه قدسی به راه افتاد، خبری از پیگیری ها نبود.

سال ٨٨ هم گذشت و سالهای از رهبری و جستجوی از مسئولیت پذیری در برابر آن همه اتفاقات تلخ همچنان باقی ماند اگر چه جاودانگی مردم رسید و عزت ایرانی رنگ زنده ای یافت و در برتری مردم؛ لیاقت برای داشتن حکومتی بهتر در گوشه های جهان شنیده شد اما دانشگاه بر خاطرات تلخ و تجربیات سختش افزود.
در شدت گرفتن بحران های فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی و سیاسی شکاف های تعمیق شد و مشروعیت از دست رفته حاکمیت و آبروی ریخته شده حاکمان و بی حیایی رفتار ها و سخنان مسئولین اتفاقات سال گذشته همه به ناچاری استقرار سرکوب ارعاب رسید تغییر حکومت، اشاعه ترس برای مقابله با امید بر آمده از جنبش سبز بود در گذر از همه سختی ها و تلخی ها امید و اطمینان از تغییر همراه راه سبز شد تا جنبش سبز با امید شناخته شود اما دشمنی با روشنی و امید هراسی به سوی ترس آفرینی و شب اندیشی حاکمان مستبد رفت و هزینه های فراوانی را بر همه آزادی خواهان وارد ساخت با شجاعت و امید از آن خواهیم گذشت.
دانشگاه امروز انبوهی از فرزندانش را محروم از تحصیل و پشت درب های دانشگاه می بیند دانشجویان دربند هر روز بر شمارشان افزوده می گردد بی سابقه ترین محرومیت ها از تحصیل در دست اندازی و کنکور و گزینشی کردن و تعلیق و ستاره دار کردن دانشجویان سهمیه بندی ها خود را نشان داد به اخراج اساتید و مهاجرت نخبگان و تبعید اندیشمندان افزوده شد، اما بر خلاف خواست دشمنان دانشگاه، نه تنها دانشگاه ساکت نماند که حتی اوین رنگ دانشگاه گرفت و جوانه های پر شور جوان آن سازنده های امید و شور برای جنبش دانشجویی شدند و موتور پیش برنده جنبش سبز در دوران افزایش و سرکوب و ارعاب گردیدند و هزینه ها و سختی ها معیار پشتوانه پیروزی دانشجویان گردید.
ره آورد های جنبش داشجویی، دانشجویان زندانی و محروم از تحصیل را چون نور راه مازوجیای امیدواری معرفی نمود این روزها دانشگاه به اتهام آنکه موتور محرکه جنبش سبز است، آماج شدیدترین حملات قرار گرفته و دشمنان دانشگاه عظم تعطیلی دانشگاه مستقل و توقف آگاهی بخشی معرفت افزایی و دانشگاه و حذف علوم انسانی را دارند دانشگاهی مرده می خواهند و می خواهند یادی از ۱٨ تیر و ۱۶ آذر نباشد اما دانشگاه همچنان کابوس حاکمان خیره سر است در دام توطئه و فریب به نام اسلامی کردن نمی افتد تا دشمن ترین ها برای دانشگاه نیز از جرقه انداختن در انبار باروت اعتراض و ایستادگی و شجاعت دانشگاه هراس داشته باشد حال زنده ماندن ۱٨ تیر را شاهدی بر ادعایمان می دانیم و می دانیم ۱٨ تیر زنده می ماند تا نوید پویایی و پیروزی جنبشی باشد که آغاز کرده ایم.
جنبش دانشجویی امروز راه گذشته خود را با سرعت بیشتری می پیماید آگاهی بخش است و با شجاعت به پیش می رود جامع اش را میشناسد و روشنفکرانش را درمیابد پشتوانه روزنامه نگاران و فعالان سیاسی و مدنی است نفی خشونت روا داری را به فرهنگ جامعه پیوند زده است این روزها رهبران سبز را تنها نمیگذارد و فرصت ها را غنیمت میشمارد حال دانشجویان می خواهند منظم تر و هم دل تر فعالیت کنند. به تجربه های گذشته احترام بگذارند و ثبت کنند و در اختیار دیگران قرار دهند تا مزایایی فعالیت تشکیلاتی خود را نشان دهد امروز جنبش دانشجویی از تاکتیک زدگی می پرهیزد تا مبادا سر انجام بازی در فضای سخت و پر هزینه ی امروز به پشت و پا زدن به ارزش ها و پشت کردن به دوستان بیانجامد مراقب است تا کتیک ها خالی از تصمیم اصلی و استراتژی نباشد تا پیروزی نزدیک تر گردد و این بخش کوچکی از آنچه هست که می بینیم.
امروز خوشحالیم که در زندان نیز صدای رسا و بیدار دانشگاه را میشنویم که دوستانمان امید را زنده نگه داشته اند ندای آزادی خواهی ترانه استبداد ستیزی را فریاد می کنند خرسندیم که افتخار داریم در کنار یاران دبستانی مان باشیم و دانشجویان را همراه خود بیابیم و امیدواریم و میدانیم که بزودی دیدارمان در شادی و سرور سبزمان در جشن آزادی و دموکراسی حاصل می آید.
یازدهمین ۱٨ تیرمان را سپری میکنیم و اینک تنها نیستیم در بی شماریمان رنگ سبز را برگزیده ایم و راه سبزمان سراسر امید است و با امید گام بر میداریم آگاهی پشتوانه ای است که شجاعت و صداقت را همراه با ما همراه کرده است و روح انسانی نفی خشونت را به ارمغان آورده و تثبیت ارزش ها نوید آینده ای سراسر آرامش و روحی پیشرفت داده است. می توانیم از ۱٨ تیر شروع کنیم ، شروع میکنیم و نگاهی به گذشته می اندازیم و عظممان را جذب میکنیم تا تغییری بزرگ را بسرعت رقم بزنیم ما نیز به وظیفه مان عمل خواهیم کرد می دانیم دانشجوئیم و می خواهیم شرف و عزتمان را حفظ کنیم از هر روی می توانیم شروع کنیم هر جایی می توانیم شروع کنیم.

قصه نو شدن است و قصه تغییر است اینبار از خاطرات تلخمان شروع می کنیم از سختی ها عبور میکنیم می دانیم که سختی ها و تلخی های یکسال گذشته امید بیشتری را آفریده است می خواهیم عیدی بسازیم می خواهیم جشنی به پا کنیم می دانیم پیروز خواهیم شد.

پایان
مجید توکلی
۱۶ تیر ۱٣٨۹ – زندان اوین، بند امنیتی ٣۵۰