اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۷ تير ۱٣٨۹ -  ٨ ژوئيه ۲۰۱۰

متن سخنرانی فاخته زمانی در پارلمان ایتالیا
کنفرانس کلید گفتگو و همکاری جنبشهای دموکراتیک در ایران

اخبار روز - گزارش دریافتی: روزهای ۲۹ و ۳۰ ژوئن ۲۰۱۰ ٬ شهر رم و پارلمان ایتالیا میزبان شرکت کنندگان کنفرانس دو روزه «کلید گفتگو و همکاری جنبشهای دموکراتیک در ایران» بود که توسط سازمان ملتهای بدون نماینده (یو ان پی او) با همکاری حزب رادیکال ضد خشونت ایتالیا ترتیب داده شده بود. این همایش دو روزه٬ سناتورها٬ نمایندگان پارلمان ایتالیا و نمایندگانی از جوامع ترک آذربایجانی٬ عرب٬ فارس٬ کرد و بلوچ را گرد هم آورد. سخنرانان کنفرانس رم که متشکل از فعالان مدافع حقوق بشر٬ فعالان جامعه مدنی٬ اساتید دانشگاه و کارشناسان مسائل بین الملل بودند٬ در خصوص ساختار جامعه ایران و راهکارهای ضروری برای رسیدن به دموکراسی در یک جامعه چند فرهنگی به بحث و تبادل نظر پرداختند.
دکتر صدیقه عدالتی از طرف جنبش فدرال - دموکرات آذربایجان٬ دکتر علیرضا اصغرزاده استاد جامعه شناسی دانشگاه یورک کانادا و خانم فاخته زمانی رئیس انجمن دفاع از زندانیان سیاسی آذربایجانی در ایران (آداپ) سخنرانان آذربایجانی این کنفرانس در پارلمان ایتالیا بودند.

ترجمه فارسی متن سخنرانی فاخته زمانی:
نام پانل: استراتژی برای تغییر و نقش جامعه بین الملل
یک دموکراسی واقعی در ایران به چه شکل خواهد بود؟
از «یو ان پی او» و حزب رادیکال خشونت گریز ایتالیا به خاطر سازماندهی این کنفرانس پرفایده و ضروری تشکر می کنم. گوش دادن به سخنرانیهایی جالب این کنفرانس٬ حتی آنهایی که نگاه مشترکی با آنها ندارم٬ باعث خوشحالی و مسرت بود.
تبادل نظر در مورد استراتژیها برای تغییر و همچنین مشخص کردن نقش جامعه بین المللی در کمک به جنبش های دموکراتیک در ایران و دیاسپورای آن در خارج از کشور، مسئولیتی پیچیده است که به پانل ما محول شده است. من در این صحبت کوتاه در خصوص سازمانی که نماینده آن هستم، چالشهای پیش رویمان در جامعه ایران، اهمیت و ضرورت حمایت جامعه جهانی و راهکارهای لازم برای رسیدن به یک جامعه بهتر بحث خواهم کرد.
به عنوان مدیر و بنیان گذار انجمن دفاع از زندانیان سیاسی آذربایجانی در ایران - مستقر در کانادا - فعالان آذربایجانی را که صرفا به دلیل تعلق اتنیکی، زبانی و مذهبی خود در حاشیه قرار داده شده و قربانی شده اند نمایندگی میکنم.
فعالان آذربایجانی با آغاز این مبارزه نه تنها بار مسئولیت دفاع از حقوق آذربایجانی ها بلکه دیگر گروه های بدون نماینده را نیز به دوش گرفته اند. دکتر رضا براهنی فعال سیاسی برجسته تعبیری بدین مضمون دارد که "کمتر جراحتی عمیقتر از سرکوب زبان مادری یک انسان یافت میشود." من با این گفته موافقم و به علاوه معتقدم که این حقیقت نه تنها برای اقلیتهای اتنیکی در ایران بلکه برای تمام بشریت قابل درک است. با الهام از اعلامیه جهانی حقوق بشر، سازمان ما امیدوار است بتواند به مثابه ابزاری در خدمت بسط آگاهی در خصوص محرومیتهای اقلیت ها بوده و وسیله ای برای تغییرات مثبت در ایران باشد. به همین دلیل، این انجمن در یک حال و هوای سیاسی-اجتماعی که واقعیت وجود نقض حقوق اقلیت ها را نمی پذیرد٬ متولد گردیده است.
سرکوب اقلیت ها هسته مرکزی تلاش های حکومت ایران در منحرف کردن تاریخ آنها و آسیمیله کردنشان در فرهنگ مسلط فارس میباشد. چنین تاکتیکهایی همچنین مانع رشد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی این جوامع می شود . و این یک سیاست جدید در ایران نیست بلکه سر چشمه آن به دوره پهلوی اول بر می گردد که در سال ۱۹۲۵ آغاز شد. با اینکه خواستن حقوق فرهنگی، زبانی، مذهبی و سیاسی یک حق مشروع برای همگان است، متأسفانه این حقی نیست که در ایران امروز به رسمیت شناخته شده باشد. به طور نمونه، در تلاش برای درخواست این حقوق و طلب مشارکت دموکراتیک از حکومت، ترک های آذربایجان تظاهرات مسالمت آمیزی شبیه به مورد «جنبش سبز» بر پا کرده و متحمل برخوردهای خشونت آمیز حکومت و گروه های دیگر شده اند. اما این تلاش ها عمدتاً در مدیای فارسی زبان با بی اعتنائی روبرو گشته است. به علاوه، طرح این مسائل با رهبران صاحب نفوذ و مقامات با این ریسک همراه است که با برچسب هائی مثل تجزیه طلب، پان ترک، مامور بیگانه، و خائن به وطن همراه شود. دوستان عزیز، میبینید که مشکل گروه های بدون نماینده دو سویه میباشد. از طرفی٬ دشمنی از سوی حکومت از طریق زندانی و شکنجه کردن و کشتار معترضین و از طرف دیگر بی اعتنایی و مانع تراشی گروهای مخالف حکومت.
با این حال٬ فرصتی که مشارکت در این کنفرانس فراهم میکند تا حرفهای منفی باز نویسی شوند و مسیر سازنده ای در جهت ایجاد فرصتهایی برای همه گروهها به پیش برده شود به من الهام میبخشد. ما نیازمند کمک میزبان محترم و جامعه بین المللی در آگاهی دادن به مشکلات پیش روی گروه های بدون نماینده در ایران هستیم. ما ضمن تقدیر از شهامت فوق العاده و حمایتی که از «جنبش سبز» نشان داده اید٬ از شما می خواهیم که مشابه همین حمایت به گروه های اتنیکی دیگر نیز داده شود. بطور مثال٬ ما نیاز داریم که مدیای جهانی موضوعات دارای ارزش خبری٬ نظیر تظاهرات ماه مه ۲۰۰۶ را پوشش بدهد، حوادثی که بنا به تخمین عفو بین الملل هزاران نفر بازداشت و تعداد زیادی کشته شدند. به این ترتیب٬ جامعه جهانی در شناسائی آنهائی که سرکوب و قربانی نژادپرستی شده اند٬ نقش اساسی میتواند داشته باشد.
همچنین مایلم این نکته را به بحث بگذرم که پایدارترین نقش برای جامعه جهانی اینست که پلاتفرمی را تجویز و تشویق کند که نه تنها مسائل حکومت ایران را مطرح کند٬ بلکه تمام جامعه را همراه با معضلات مربوط به بی عدالتی های اتنیکی، زبانی و اجتماعی پوشش دهد. ایران یک جامعه چند فرهنگی است، کشوری که بیش از نصف جمعیت به گروه های غیر فارس تعلق دارد. برای یک دموکراسی پایدار، لازم هست که جامعه جهانی رهبران ایران را برای حفاظت و حمایت از حقوق اقلیت ها مورد مواخذه قرار دهد. اگر در یک جامعه مراقبت از تمام گروهها در مرکز توجه قرار گیرد٬ دستاوردها بسیار زیاد خواهد بود.
با توجه به چالشهای درون جامعه ایرانی و تکیه بر اهمیت نقشی که جامعه جهانی میتواند بازی کند٬ من گامهائی را که لازم است توسط گروههای ایرانی و دیگر گروه های دارای منافع برای ایجاد تغییرات ضروری برداشته شود٬ را با شما در میان میگذارم.
ضرورت اصلی اینست که همگان بایستی مسأله بی توجهی به تنوع اتنیکی، فقدان نمایندگی گروه های غیر فارس، و نژادپرستی موجود در سیاستهای حکومت و جامعه را تشخیص داده و آنرا ابراز نمایند، مسائلی که منشاء نابرابریهای اقتصادی و سیاسی-اجتماعی در کشور است. اساساً چنین رویکردی به مسئله ملیت و اتحاد، باعث ایجاد حسیاتی علیه گروه مسلط در میان گروه های اقلیت شده و به نزاع و جنگ منجر میشود- امری که غیر قابل استمرار برای یک کشور میباشد. این مشابه ویروسی است که میتواند جامعه ای را از درون نابود کند. برای یک تغییر اساسی، جامعه ایرانی بایستی بطور کامل تنوع همه مردم را به پذیرد. این بدین معنی است که در شرایطی که جنبش ها در حال مبارزه برای پیشرفت میباشند، ما باید گوناگونی نیازهائی را که هر گروه در ایران دارد مورد بحث قرار دهیم. ما به مثابه گروه های ذینفع در این تلاش، بهتر است برای مبارزه دوشادوش هم تلاش کنیم، برای بحث مسائلی که هر کداممان و هر گروه در ایران با آن روبرو هستند مباحثه کنیم و راهکارهایی را ایجاد کنیم که این نیاز ها را مطرح نماید.
تنها تفکر یا ایدئولوژی که میتواند تغییر قابل توجهی را در جامعه ایران ایجاد نماید٬ تفکری است که حقوق کامل به اقلیت ها- نه فقط به آذربایجانی ها، بلکه کردها، عربها، بلوچ ها، ترکمنها- را تصدیق و اعطا میکند و همچنین متعهد میشود که بطور کامل با عناصر نژادپرستی در جامعه ایران مبارزه کند. من معتقدم که این ایدئولوژی و رفتار، یک عامل حیاتی برای تحکیم دموکراسی و حقوق بشر در ایران به حساب میاید.
حمایت پربهای جامعه جهانی٬ همچنین تفکر سیاسی پر قدرتی ارائه خواهد کرد که این نقض حقوق انسانی را در وجدان جهانی منعکس کرده با ایجاد شفافیت، آنهائی را که در استمرار سیستم مبتنی بر در حاشیه قراردادن اقلیت ها مصر هستند٬ مسئول و جوابگو میسازد.
در خاتمه اجازه دهید که شما را با نقل قولی که همگان خوب آن را میدانند و توسط مارتین لوترکینگ نامدار درجریان تلاش وی برای حقوق مدنی سیاهان آمریکا گفته شده است ترک کنم. «بی عدالتی در یک مکان تهدیدی نسبت به عدالت در همه جا است.» بیعدالتی در حق اقلیت ها در ایران حقیقتا یک تهدید بر علیه همگان است، هم بر علیه ایرانیان و هم دوستان آنها در جامعه جهانی. اگر ما این مسائل را در حرکتمان به سمت پیشرفت مطرح نکنیم به هیچ وجه دموکراسی حقیقی حاصل نخواهد شد.

از توجه صمیمانه شما متشکرم