• از مدت ها پیش به این سو یکی از نگرانی ها و مشغولیت ذهنی و اصلی اکثریت پدران و مادران ترکمن، آینده فرزندان و جگرگوشه هایشان است. از یکسو اژدهای اعتیاد دهانش را برای بلعیدن نوجوانان و جوانان گشوده و از سوی دیگر ناامنی آینده ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲ مرداد ۱٣٨۹ -  ۲۴ ژوئيه ۲۰۱۰

از مدت ها پیش به این سو یکی از نگرانی ها و مشغولیت ذهنی و اصلی اکثریت پدران و مادران ترکمن، آینده فرزندان و جگرگوشه هایشان است. از یکسو اژدهای اعتیاد دهانش را برای بلعیدن نوجوانان و جوانان گشوده و از سوی دیگر ناامنی آینده.
خیلی از این والدین تمام کوشش و توانایی هایشان را به کار می گیرند و حتی در خیلی از موارد با رفتن به زیربار قرض و بدهی با هدف تضمین آینده فرزندانشان آن ها را به دانشگاه می فرستند تا بلکه زندگی مطمئن تری داشته باشند.
اما آنها بعد از آن همه خون دل خوردنها و مراقبت از جگر گوشه هایشان در برابر مجموعه معضلات و خطرات اجتماعی و دغدغه ادامه تحصیل فرزندانشان در مدارج عالی، تازه در می بابند که بعد از فارغ التحصیلی آنها اینهمه تلاش برای هیچ بوده است، یعنی نتیجه آن همه زحمت، جز بیکاری چیز دیگری نبوده است.
وضعیت فوق مصداق کل ایران است. اما شدت آن در همه جای کشور یکسان نیست. در مناطقی که تبعیض و اعمال نابرابری شدیدتر، عمیق ترو همه جانبه تر است، میزان بیکاری نیز درسطح بالاتری قرار دارد. ترکمن صحرا نیز یکی از این مناطق محروم است ،به طوری که به گفته استاندار گلستان ،ترکمنصحرااز نظر میزان اشتغال در بین سی استان کشور در رتبه 29 قرار دارد.
بعنوان نمونه در روستای قرینجیک شهر آق قالا، هر روز جوانانی را میتوان دید که با وجود داشتن مدارک تحصیلی مهندسی وکارشناسی در رشته های مختلف هر روز صبح راهی کارخانه های اطراف آق قالا میشوند بلکه شانس گرفتن کار روزمزدی کارگری در آن کارخانه ها را بیابند و یا در مراکز معین برای کار حمالی تجمع می کننند.   
خبرگزاری مهر در گرگان از زبان سرپرست یک خانواده شش نفری که دو فرزند بیکار با مدرک تحصیلی کارشناسی دارد، می نویسد: متاسفانه با 55 سال سن و داشتن دو فرزند بیکار، مجبور به کار هستم و فرزندان به رغم داشتن مدرک لیسانس بیکار و خانه نشین هستند.
بلای بیکاری گریبان همه جوانان ترکمن صحرا را گرفته است و نرخ بیکاری در این منطقه همچنان سیر صعودی دارد. به گزارش خبرگزاری یاد شده با گذشت بیش از چهار ماه از سال جدید، هر روز بر شمار بیکاران استان افزوده می شود و سر چهار راهها و خیابانهای مرکز و دیگر شهرهای استان، مملو از جوانان و جویندگان کار است.
مسئول این وضعیت کیست؟ مسئولان اجرایی و مقامات دولتی هریک دیگری را مقصر میدانند. در بهترین حالت افرادی مثل نماینده مجلس از علی آباد کتول اعتراف می کند که: به مردم ظلم می کنیم و باید مشکلات فراروی اشتغال در منطقه برداشته شود.
مشکلات فراروی اشتغال در منطقه برای مسئولین امور ناشناخته نیست. حتی علل این مشکلات نیز روشن است. همه کارشناسان اقتصادی اذعان دارند که یکی از علل اصلی بالا بودن نرخ بیکاری در ایران بی توجهی دولت به طرح های کار آفرین است. گفته می شود توجه اساسی دولت به سرمایه گذاری در عرصه صنایعی نظیر نفت و پتروشیمی و... استوار است، اما انجام این پروژه ها نیز به درستی پیش نمی روند. نمونه بارز آن پروژه پتروشیمی در آق قالا است که 5 سا ل پیش شروع شده و تا امروز فقط چهار دیواری کارخانه پتروشیمی بالا آمده است.بنا به گزارش خبرگزاری مهر تاکنون 800 میلیارد ریال   برای این پروژه هزینه شده است اما معلوم نیست این مبالغ کلان به کجا رفته و هیچکسی نیز پاسخگو نیست.
اقتصاد ایران که اساسا دولتی است نه تنها بخش خصوصی صنعتی و کشاورزی داخلی را حمایت نمی کند، بلکه برعکس از یک طرف با واگذاری اهرم های اصلی اقتصادی به سپاه و از طرف دیگر با باز گذاشتن دست سپاه در واردات کالا عملا صنعت و کشاورزی داخلی را به سوی ورشکستگی سوق داده است. تنها در ظرف چند سال گذشته به گفته ارگان های حکومتی بیش از 1400 واحد خصوصی اعلام ورشکستگی نموده و فعالیت اقتصادی شان را تعطیل نموده اند. نتیجه آن که کارگران و کارمندان این شرکت ها به ارتش بیکاران کشور پیوسته اند.
ترکمن صحرا علاوه برداشتن زمین های پر برکت و حاصل خیز، یکی از مراکز مهم دامداری کشور است. دولت به جای حمایت از دامداران و دامداری در منطقه به انحای گوناگون کوشیده است که مراتع دامی را از دست دامداران خارج ساخته و آنان را از پرورش دام باز دارد که جریان اوقی دپه یکی از نمونه های آن است.
مرغداران گنبد مجبورند که مواد خوراکی مرغ ها را به قیمت بازار آزاد تهیه نمایند اما مرغ را به نرخ تعیین شده دولت در بازار به فروش برسانند. این قانون ظاهرا به نفع مصرف کننده است. اما وجود چنین قوانینی از یک سو و واردات بی رویه مرغ از خارج که به قیمت بسیار کمتر از تولید داخلی به بازار عرضه میشود از سوی دیگر، موجب ناکارایی و سرانجام ورشکستگی مرغداران و اخراج و بیکاری کارگران این واحدهای اقتصادی می شود. چنین عملکردی دررابطه گندم، برنج و دیگر محصولات کشاورزی نیز عمل می کند. در یک کلام ، قوانین نادرست اقتصادی از عوامل افزایش بیکاری در منطقه است.
رژیم جمهوری اسلامی که بخش غالب درآمد ملی کشور را از طریق فروش نفت و گاز تأمین میکند، بجای رشد و توسعه ملی و سرمایه گذاری در عرصه تولیدات داخلی، سیاست عمده خود را در کنار فروش نفت و گاز بر تجارت و واردات کالاهای خارجی استوار نموده و این امر که انحصار هر یک از آنها را « نیروهای خودی» از آیت الله ها گرفته تا آقا زاده ها و برخی افراد نزدیک به بیت رهبری همچون عسگراولادی ها بر عهده دارند، موجب گردیده که بسیاری از واحدهای تولیدی داخلی و محلی که توان رقابت با کالاهای وارداتی را که ارزانتر از کالاهای مشابه داخلی عرضه میگردند ندارند ورشکسته شده و به اردوی بیکاران کشور بپیوندند. در حالیکه در همین منطقه ترکمنصحرا ظرفیتهای تولیدی عظیمی در بخش کشاورزی و دامداری و ماهیگیری و گردشگری و غیره وجود دارد که اگر ما دارای یک دولت ملی که منافع ملی کشور را مد نظر قرار میداد میبودیم، میتوانستیم نه تنها در امر تأمین نیازهای داخلی کشور و ایجاد اشتغال برای هزاران تن از جوانان کشور، بلکه با تولید کالاهای با کیفیت به رقابت با دیگر کشورها نیز برخیزیم.
متأسفانه همانگونه که اشاره گردید، بخاطر همین سیاستهای اقتصادی نابخردانه و ندانم کاریهای رژیم جمهوری اسلامی و اصل را بر تجارت و واردات کالاهای خارجی قرار دادن است که مناطقی همچون ترکمنصحرا روز بروز توان کیفی و تولیدی خود را از دست داده و پنبه ترکمنصحرایی که زمانی بعنوان طلای سفید مشهوریت داشت به انقراض و نابودی کشیده شود. این امکانات بالفعل و بالقوه در مناطق مختلف کشور میتوانند دوباره بازسازی گردیده و زمینه های عظیم شغلی برای خیل بیکاران منطقه ایجاد نمایند، بشرطی که ما دارای دولتی باشیم که عقلانیت و آینده نگری رشد تولید ملی و داخلی را به نفع توده های محروم جامعه در اتخاذ سیاستهای خود غالب نماید.


www.turkmensahramedia.net