• بردار، بردار، از سینه سنگِ مزارم
باشد که گردم چو ابری، وز آسمانی ببارم

بر شانه های ام بینداز، آن ترمه ی سبزِ شادی
تا گل دهد بار دیگر، شعرِ ترِ آبدارم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۴ مرداد ۱٣٨۹ -  ۲۶ ژوئيه ۲۰۱۰

 
بردار، بردار، از سینه سنگِ مزارم
باشد که گردم چو ابری، وز آسمانی ببارم

بر شانه های ام بینداز، آن ترمه ی سبزِ شادی
تا گل دهد بار دیگر، شعرِ ترِ آبدارم

سنگِ مزارِ من ای جان، مهر سکوتی ست بر لب
کاینگونه داده به بادم، وآنگونه کرده نزارم

در خطه ی آشنایی، خون می خورم از جدایی
بیزارم از ژاژخایی، شوری درین شوره زارم

تا این شبِ تلخِ هجران، چون می ننوشم ز مستی
مگذار، مگذار، مگذار، بر سینه سنگِ مزارم

گر روزگاری زنم چاک، پیراهن جور وُ بیداد
مستانه سر می گذارم، وآسوده جان می سپارم

افشین به گیتی مماناد، تا بابکی گل کند گل
کز دستِ جور زمانه، روزست چون شامِ تارم

جهل وُ جنون وُ جوانی، آن کرده با من که دانی
خون بارم از غم نهانی، در سوگِ اسفندیارم

آزاده ای پاکبازم، با عشق او در نمازم
باشوخگینی نسازم، کز دوده ی سربدارم

با این خزانِ جگرخوار، باید شوم گرمِ پیکار
یا می زنم بر زمینش، یا می کند برگ وُ بارم

این کاغذین جامه هرگز، سودی نمی بخشدم هیچ
سر خطِ نغزی نوشته ست بر تارکِ روزگارم

گسترده کامان دریغا، از یادشان رفته پرواز
شادم که چونان هزاری در جست وُ جوی بهارم

تا چون شکیبا بگشتم شیدای دیدارِ گلزار
هر لحظه بینی که گردد، افزوده بر اعتبارم.