• خمان خمان،
       به چه هنگامِ شب،
واز کجای جنگلِ این سایه های پچپچه گر،
                                          لولو می آید:
گلوی بچّه ی بد را می بُرد؛ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۷ مرداد ۱٣٨۹ -  ۱٨ اوت ۲۰۱۰

 
نمی گذارند،
         می بینی؟
نمی گذراند
که، دور از نَفَس وبوی مهربانی ی مادر،
                                        در گاهواره ی تنهایی ات
                                                                  بِلمی،
                                                                   پستانکِ خیال را بمکی،
و با عروسکِ گویای شعر
                                 (یادگارِ خواهرکِ خویش)
                                                          گرمِ بازی باشی؛
وترس
لولوی تاریکِ ترس-- --
                                    را
                                     از خود
                                           به جغجغه ی واژگان
                                                               بِرمانی؛
و، مثلِ یادی از خوابی خوش،
ویا، چو عکسی در قابِ خوشتراشِ خودش،
                                                    راضی باشی
به این
--همین--
       که بمانی.

نمی گذارند،
امّا،
      نه!
نمی گذارند.
خمان خمان،
       به چه هنگامِ شب،
واز کجای جنگلِ این سایه های پچپچه گر،
                                             لولو می آید:
گلوی بچّه ی بد را می بُرد؛
و سینه اش را می دَرد؛
و آرزوهایش را بر می دارد
می بَرَد،
       خام خام
می خورد...

بیدرکجای لندن
۱٣۷۱