• حاکمان مستبد جمهوری اسلامی همیشه چهره ای بزک شده در رسانه های دولتی دارند پراز لبخند های دروغین و عطوفت و مهربانی ساخته گی. اما زندان هایشان چیز دیگری می گوید. به دروغ خود را خدمت گذار مردم جا می زنند اما پنهان در حال غارت و توطئه علیه آنها هستند. معمولا کسانی که فاقد خصوصیات سالم اخلاقی هستند، ناخودآگاه برا ی پوشش و پنهان کردن چهره ناپاک خود و ارضاء ضعف درونی، به طرزی اغراق شده همچون سران حکومت اسلامی، به نصایح دیگران می پردازند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲ آبان ۱٣٨۹ -  ۲۴ اکتبر ۲۰۱۰

همین که چشم شاه به شازده کوچولو افتاد به صدای بلند گفت :
خوب این هم رعیتی از رعایای من!
و شازده کوچولو با خود گفت :
مرا از کجا می شناسد؟ او که تا حالا مرا ندیده است!
نمی دانست که دنیا برای شاهان بسیار ساده شده است و آنها همه مردم را رعیت خود می بینند.
شاه از اینکه توانسته بود سرانجام برکسی پادشاهی کند باد به غبغب انداخت و گفت:
بیا نزدیک تا بهتر ببینمت.
شازده کوچولو با نگاه دنبال جایی می گشت تا بنشیند ولی شنل قاقم مجلل شاه همه جای سیاره را گرفته بود ناچار همان جا ایستاد و چون خسته بود خمیازه ای کشید.
سلطان به او گفت:
خمیازه کشیدن در حضور شاه خلاف آیین است من به تو اجازه نمی دهم.
شازده کوچولو شرم زده گفت :
نمی توانم جلوی خمیازه ام را بگیرم. آخر من از راه خیلی دور آمده ام و هیچ نخوابیده ام.
شاه گفت : پس به تو دستور می دهم که خمیازه بکشی. سالهاست که من خمیازه کشیدن کسی را ندیده ام خمیازه برای من از چیزهای تماشایی است زود باش باز هم خمیاز بکش.
شازده کوچولو سرخ شد و گفت:
آخر هول شده ام ...دیگر خمیازه ام نمی آید.
شاه گفت هوم! هوم! پس من به تو دستور می دهم که گاهی خمیازه بکشی گاهی هم نه.
گوشه ای از داستان شازده کوچولو نویسنده: آنتوان دو سنت اگزوپری، ترجمه : ابوالحسن نجفی


آنچه که در وقایع سال ۵۷ اتفاق افتاد خیلی ها را به این باور رسانده بود که پس از برکناری رژیم دیکتاتوری پهلوی، میتوان بجایش رژیمی مردمی همراه با عدل وداد مستقر نمود. و حتی تصور می شد آزادی انتخابات – آزادی احزاب و اجتماعات – آزادی بیان خصوصا آزادی رسانه ها – برابری حقوق اقلیتهای قومی و مذهبی - برابری حقوق زن ومرد، از ارکان جامعه آینده در ایران خواهد بود. اما هیهات که بسیاری از ما نمی دانستیم دیکتاتوری، فرد نیست که بتوان تعویضش کرد بلکه سیستمی است که در زوایای آشکار و پنهان جامعه رسوخ کرده است. خلاء دیکتاتوری بدون حضور نهادهای دمکراتیک و احزاب قدرتمند مردمی دیر یا زود با دیکتاتوری به شکل دیگری پر خواهد شد. برای همین بود که طولی نکشید که سلطنت مطلقه شاه با سلطنت مطلقه ولی فقیه تعویض شد. مردی که همه چیز به او بستگی داشت با مرد دیگری که باز هم همه چیز به او وابسته بود عوض شد.

شاه از فرط توهم و خود بزرگ بینی ( که معمولا از علائم ذهنی رهبران کشورهای پیرامونی است )می خواست موقعیت دوران شاهان گذشته را زنده کند. وخود او نیز شاهی از آنگونه شاهان باشد، آنهم در زمانی که در بخشی از دنیا تاج های شاهنشاهی را به موزه ها می سپردند و دانش آموزان را برای دیدن شکلهای خنده دار حکومتی اجداد شان، به این موزه ها می بردند تا راجع به آنها انشاء بنویسند. اما در ایران ما، شاه ، که توهمش بالا گرفته بود، هوس تاج گذاری می کند بدون اینکه بداند مشکل مردم تاج او نیست که حالا بر سرش باشد یا نباشد. فردی که توانایی حل مشکلات مردم را ندارد تاج هم سرش باشد باز ندارد.

رژیم دیکتاتوری پهلوی از شکل گیری هر نهاد سیاسی مستقل از دولت، مثل احزاب و روزنامه های آزاد و مردمی جلو گیری می کرد ماهیت آن رژیم به گونه ای بود که زیر پای مردم را از نهادهای ضروری دمکراتیک خالی می کرد. با این کارسلاحی را از مردم می گرفت که هم برای پیشرفت زندگی روزمره به آن نیاز داشتند وهم از بروز فاجعه ای مثل جمهوری اسلامی می توانست جلوگیری کند. از این رو پایه های بالقوه دیکتاتوری مذهبی از جنس جمهوری اسلامی اساسا درماهیت رژیم گذشته وجود داشت.

آن فرد متوهم یعنی شاه عوض شد با کسی مثل خمینی که او هم از فرط توهم و خود بزرگ بینی می خواست بشکلی خلافت زوال یافته گذشته را زنده کند (به کمتر هم قانع نبود) و خودش هم از اول شده بود ولی امرمسلمین جهان، و ما باید روز شب دعا می کردیم که ایشان زنده بماند تا این امر اتفاق بیفتد. و جالب اینکه هیچکدام از این توهمات ربطی به زندگی و مشکلات مردم نداشت. اما نه آن اتفاق افتاد و شاه درغربت مرد و نه این اتفاق افتاد و خمینی با آن همه دعای طرفدارانش باز هم مرد. اما بجای توهمات آنها، و در اثر توهمات آنها، چیز دیگری اتفاق افتاد، گرانی- بیکاری و عقب ماندگی مفرط و از دست دادن هر آنچه در گذشته اندوخته شده بود. آنچه اتفاق افتاد، واقعیت سرسخت زندگی بود که مردم هر روز آن را لمس می می کردند ومی کنند، این واقعیت هر توهمی را نابود می کند و سیلی به صورت کسانی، ولو از نوع فرزانه و معظم اش هم که باشد می زند که نمی توانند آن را ببینند. (رهبرانی که بر ایران حکم رانده اند همگی از نوع معظم و فرزانه اش بوده اند!.)

رهبران در ایران به سوی گذشته توهمی خویش می روند و مردم در دنیای واقعی خویش، رو به آینده، به دنبال راه حل مشکلات شان. مردم با تحمل شکنجه و کشتار بی رحمانه عزیزانشان توسط حاکمان، به طرق مختلف به آن رهبران فرزانه، پیام می دهند که آقایان: ما نه کاری با خلافت خلفا و نه با پادشاهی شاهان گذشته داریم ما اصلا نمی خواهیم جایی بریم، مسئله ما زندگی امروزی است با مسائل و مشکلات خاص خودش، که راه حل آن نه در گذشته بلکه در حال است، درهمین حالاست، دردستان خلاق فرزندان این مرز و بوم است نه در توهّمات خلفای مرده کشوری در گذشته، در دستان دانشمندان - فیلسوفان و سیاستمداران بزرگی است که برای رفع آن راه حلهای مناسبی یافته اند. اما گوش شنوایی نبوده و نیست.از این رو تنها مشکل مردم، وجود ناهنجار رهبران فرزانه است.

متاسفانه از دست شاه وخمینی خلاص نشده در دام فردی افتادیم متوهم تر و عقب مانده تر از آن دو، که دنکیشوت وار اصرار دارد مردم را به جنگ دشمن موهومی ببرد که قرار است دستگاه خلافت او را بهم بریزد. دشمن پنداری خامنه ای ناشی از دیدن درون خویش است. دشمنی که او فریاد می زند کسی جز مردم ایران نیستند. او هر روز در درون خویش، نفرت ملتی را احساس می کند. ملتی که او را نمی خواهد. اما عطش او به قدرت و برتری طلبی اش، مانع از کنار رفتنش می گردد. این برتری طلبی امری جبرانی است برای برطرف کردن حقارت درونی اش. چرا که هیچگاه مردم او را بجد نگرفتند و به حسابش نیاوردند، چون وجودی نبود که به حساب آورده شود. این امر سبب دشمنی او با مردم شده است. با این حال تلاش می کند این دشمن درونی خویش را به کسانی یا کشورهایی موهوم فرافکنی کند. بیست و چند سال است که این حس حقارت او، زندگی مردم را به تباهی کشانده است. این حس حقارت که به توهم و خود بزرگ بینی او مبدل گشته، تا جایی پیش رفته است که اعلام می کند مسئول شعبه ای ازحکومت امام زمان در ایران شده است.

کسانی که بر ایران حاکم می شوند از حل مشکلات ابتدایی جامعه عاجزند، اما از فرط توهم زدگی بقدری توانایی در خود سراغ دارند و آرمانی می بینند که فقط حکومت بر جهان را لایق خود می دانند. متاسفانه رهبران ما نوعا جهانی زاده می شوند و فرزانه، بنابراین به درد ایران نمی خورند. هر چند مردم دیگر کشورها آنها را به این سمت قبول نمی کنند، ولی آنها برای خودشان این شان را قائل هستند بنابراین دائما در امورات آنها دخالت می کنند. بقدری غارت مردم و لذت قدرت مستشان کرده است، که نه اهمیتی به فاجعه زندگی مردم می دهند و نه حتی مضحکه شدنشان را در انظار جهانی می بینند.

توهمات رهبران به مسئولین پائین تر از خود آنها نیز سرایت می کند. کسی که تا دیروز یک فرد معمولی بود پس از وزیر شدن (مثلا وزیر علوم) که آن هم بر اساس شایستگی اش نبوده است، یک شبه به او حس پیام بری و رسالت تاریخی وحی می شود، متوجه می شود که با یک مشت استاد و دانشجوی منحرف روبروست و خداوند مسئولیت عظیم تاریخی بر دوش وی نهاده تا آنها را براه راست هدایت نماید. با این توهم محیط علمی یک کشور را بهم می ریزد و در نهایت هیچ کاری جز تخریب انجام نمی دهد. چندی بعد در اثر بازیهای سیاسی این فرد کنار گذاشته می شود و نوبت به رسالت آسمانی نفر بعدی می رسد. بنابراین تخریب پشت تخریب انجام می گیرد.

توهم زایی در میان حکومت گران ایران میبایست مورد ارزیابی دقیق قرار گیرد تا بدانیم چرا کسانی که در ایران در راس امور قرار می گیرند از هفته دوم شروع به پرت و پلا گویی میکنند ، بغیر از عوامل تاریخی، سیستم اقتصاد تک محصولی دولتی، وجود پول نفت در جیب دولت و نیروهای اداری و نظامی وابسته به آن (که همیشه اهرم قدرت دولت در سرکوب مردم بوده اند تا دفاع از منافع آنها) از عوامل اصلی دیکتاتوری - فساد و توهم رژیم های پهلوی و جمهوری اسلامی در ایران بوده است. حکومت گران ایران به دلیل ناتوانی ذهنی وعدم درک شرایط روز، به دنبال الگوی با شکوهی در گذشته می گردند تا خود را به آن متصل کنند. هیچگاه قصد سفر به آینده ندارند بلکه می خواهند به گذشته موهوم سفر کنند واصرار هم دارند که مردم با آنها به این سفر موهوم بروند وجالب است هرکس نپذیرفت و اعتراض کرد، توهین کرده است به ذات مقدس ملوکانه اعلیحضرت و یا مقام عظمای ولایت . به القاب دقت کنید ما حتی در مورد خدا هم چنین القابی بکار نمی بریم اما عده ای فرصت طلب و غارتگر که رگ خواب این بی وجودان را می شناسند، برای غارت مردم، با ردیف کردن این القاب وبستن آن به ناف آنها، بزرگشان، و در نهایت بادشان می کنند. کسانی که نه تنها بزرگ نیستند که وجودشان بقدری برای این مرزو بوم مضر و زیان بار است که کافی است ایران فقط دو سال از وجود بی وجود آنها خالی باشد، فقط دو سال ، همه خواهند دید که زندگی مردم چه جهشی خواهد کرد و به چه دستاورد عظیمی خواهد رسید.

شاه تحول و پیشرفت نازلی که در ایران جریان داشت و امری خود بخودی وناشی از شرایط زیستی در قرن بیستم بود را به پای سیاستهای داهیانه خویش و ورود به دروازه تمدن بزرگ می دانست. او عاجز از درک این قضیه بود که اگر دولت دکتر مصدق بر سر کار می ماند دستاوردی بسیار بیشتر و بهتر از او می داشت . پیش بینی این مسئله هم اصلا کار دشواری نیست چرا که مصدق و دولتش برایندی از نیروهای ملی و سازنده داخل ایران بودند. برایندی از احزاب ونهادهای ملی ومردمی که در اثر سالها مبارزه آزادی خواهانه و در یک فرصت تاریخی بشکل مصدق و دولتش ظهوریافته بود واگر همین سیر دمکراسی ادامه می یافت واو جایش را از طریق انتخابات آزاد بدون دخالت روحانیت و دربار ( دو مانع دمکراسی) به دولت دمکرات بعدی می داد مسلما پیشرفت کشور سریعتر و دستاورد آن عظیم تر وچندین برابر دوران حکومت او می بود.

کسانی مثل شاه و خمینی و خامنه ای متوجه نمی شوند که حکومت فردی ، حتی در بهترین حالتش، سدی است در مقابل نیروی عظیم خلاق جمعی و این سد روزی خواهد شکست (البته تا حدودی در پایان کارشان متوجه می شوند ولی بازهم بدردشان نمی خورد چون جز شاه و خلیفه بودن آن هم از نوع جهان سومی اش رسم دیگری بلد نیستند که بکارشان آید ).

چهره واقعی و بی نقاب رهبران فرزانه

بازجوهای هر رژیمی نماینده واقعی آن رژیم و همچنین نماینده قوه قضایه آن هستند، چهره پنهان و واقعی رژیم ها در زندان ها و در برخورد بازجوها با زندانیان مخصوصا زندانیان سیاسی آشکار می شود. زندانیان سیاسی به خاطر اعتراض به اعمال خلاف افراد حاکم و ضایع شدن حقوق مردم، و همچنین آگاه کردن مردم از منافع خویش، رو در روی حاکمان مستبد قرار گرفته و در زندان هستند. در برخورد با مخالفان و زندانیان است که نقاب از چهره حاکمان کنار می رود. معلوم می شود حکومت از کدام نوع رژیم هایی است. قانون مدار است یا پایه هایش بر ظلم و بی قانونی استوار است.

حاکمان مستبد جمهوری اسلامی همیشه چهره ای بزک شده در رسانه های دولتی دارند پراز لبخند های دروغین و عطوفت و مهربانی ساخته گی. اما زندان هایشان چیز دیگری می گوید. به دروغ خود را خدمت گذار مردم جا می زنند اما پنهان در حال غارت و توطئه علیه آنها هستند. معمولا کسانی که فاقد خصوصیات سالم اخلاقی هستند، ناخودآگاه برا ی پوشش و پنهان کردن چهره ناپاک خود و ارضاء ضعف درونی، به طرزی اغراق شده همچون سران حکومت اسلامی، به نصایح دیگران می پردازند. در و دیوار را پر از شعارهای اخلاقی می کنند چون مجبورند آنچه را که خود ندارند یعنی راستی و درستی را تبلیغ کنند ، با این عمل وا نمود می کنند که این مردم هستند که مشکلات اخلاقی دارند نه آنها. بی اخلاقی را به مردم نسبت می دهند تا احساس برتری و بزرگی کنند. با نصیحت دیگران، نا خودآگاه از نمایش پستی درون خویش جلوگیری میکنند. با این حال دستگاه قضایی و در راس آن بازجویان از طریق تجاوز – شکنجه و کشتن مردم، چهره واقعی سران منحرف حکومت را بنمایش می گذارند. در دنیای اطلاعاتی امروز به دلیل وجود انواع رسانه های جهانی و غیر دولتی مثل اینترنت، وجود سازمانها و نهادهای جهانی، مثل فدراسیون بین المللی حقوق بشر و سازمان جهانی ضد شکنجه، ورود نا گزیر کلیه کشورها به دهکده جهانی، دیکتاتورها دیگر نمی توانند چهره خون آشام و پلید خودرا از انظار عمومی پنهان نگهدارند.

دریک حکومت دمکراتیک، حاکمان حس مالکیت بر مردم و کشور را ندارند آنها موقتی هستند بر خلاف حاکمان ما که دائم العمرند. در و دیوار را پر از شعارهای دینی و اخلاقی نمی کنند. تا دیگران را تحقیر کرده و برای خویش بزرگی کسب نمایند. زندانی سیاسی ندارند. پلیس که بخشی از نیروی قضایی آن حاکمیت است در مقابل بد رفتاری احتمالی با زندانیان باید در مقابل رسانه ها و نهاد های مردمی و حقوق بشری پاسخگو باشد. آنها می بایست مرز قانونی را در رفتار با زندانی رعایت کنند. زندانی هم حقوقی دارد که باید رعایت شود. آنها بدلیل بزرگ شدن در یک شرایط دمکرات، درونا برای دیگران حقوقی را قائل هستند. از این رو وقتی فردی را دستگیر می کنند اگر از او سئوال میکنند به او می گویند می توانی تا گرفتن وکیل از پاسخ خو داری کنی.اما در زندانهای رهبران فرزانه ما، زندانی و و کیلش را با هم زندانی می کنند.

پتانسیل و تراکم دستاوردهای تاریخی – فرهنگی و اجتماعی مردم ایران اجازه به قشر طالبانی روحانیت نداد که بعد ازسال ۵۷ بتواند همه امور تجدد خواهانه یا همه دستاوردهای دوران مدرنیزه تاریخ مردم ایران را به نابودی بکشاند. هرچند از سیر طبیعی حرکت یک جامعه در ظرف زمانی اش جلوگیری کرد و با توهم و آرمانی کردن گذشته ای موهوم آن هم در کشوربرده داری چون عربستان و عراق، توانست ضربه ای هولناک بر جنبه های مختلف زندگی اجتماعی - فرهنگی ما وارد نماید و مردم بخصوص جوانان را از دسترسی به جنبه های مختلف تجربیات پویا و پیشرو در زمینه های علوم – فرهنگ و ورزش، مخصوصا برای زنان باز دارد. با این حال همان طور که گفته شد این شرایط تاریخی - فرهنگی مردم ایران بود که اجازه نداد خمینی و خامنه ای ملا عمر شوند و گر نه ماهیتا با او فرقی ندارند.

در حالی که مردم در کشورهای پیش رفته با عقلانی کردن امور و با میدان دادن به عالمان و فیلسوفان تجدد خواه مشکلات خویش را توسط رسانه های آزاد به بوته نقد و بررسی میگذارند و با بهره گیری از تجربیات آنها ، همچنین با برگذاری انتخابات آزاد، یعنی با فرصت دادن به افراد نخبه برای حل معضلات جامعه، به پیشرفت و آسایش زندگی خود کمک می کنند، در این سوی عالم بی خردانی چون خامنه ای، علوم انسانی را مضر برای دستگاه خلافتش می یابد. او که به توهمی پارانویایی دچار گشته است و خود را در جلد یک رهبر جهانی می بیند در حالی که ناتوان از حل مشکلات حتی یک روستاست. او که حتی گاندی و نلسون ماندلا را نمی بیند تا حداقل بفهمند رهبر واقعی از کدام جنس است. وجودش منشاء نابسامانی های فراوانی برای مردم گردیده است . دور نیست روزی که مردم، پایان خلافت خامنه ای را، روزی به عنوان خاک سپاری آخرین سلطان و خلیفه دیکتاتور در ایران جشن بگیرند، در آن روز مردم سلطنت و دین را برای همیشه از سیستم حکومتی خویش کنارخواهند گذاشت.

پیمان آزادی - مهر ٨۹