اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۶ آبان ۱٣٨۹ -  ۲٨ اکتبر ۲۰۱۰

درخواست اتحادیه اروپا و ایالات متحده از جمهوری اسلامی ایران برای بازگشت به میز مذاکره یکی از همان اشتباهات استراتژیک غرب در برخورد با جمهوری اسلامی است،زیرا تفاوتی که جمهوری اسلامی با کشورهایی نظیر جمهوری بولیواری ونزوئلا یا جمهوری بولیوی دارد این است که تعارض جمهوری اسلامی با غرب و فلسفه سیاسی حاکم(دمکراسی) بر آن است و نوعی تعارض بنیادین و موجودیتی است در حالی که کشورهایی نظیر ونزوئلا خواهان نقشی بیشتر در بازیهای جهانی هستند و با برخی "سیاستهای ایالات متحده"دارای تعارض منافعی و موقت هستند ،ولی همان طور که رهبر جمهوری اسلامی چندین بار تاکید کرده جمهوری اسلامی ذات مبانی و ارزش های حاکم در غرب را نه تنها نمی پذیرد بلکه با تقویت افراط گرایی اسلامی سعی در به چالش کشیدن نظم بین الملل دارد.

ممکن است جمهوری اسلامی به طور"تاکتیکی" خواهان انجام "دیپلماسی پنهان" با غرب باشد ولی منظور جمهوری اسلامی از مذاکره با غرب "حل مشکلات فی مابین"نبوده و نیست (تجربه سی ساله).

من بر مدعای خود دلائل متعددی دارم،یک نمونه اصلی آن پدید آوردن فاجعه گرونگان گیری است،در حالی جمهوری اسلامی می توانست طبق عرف دیپلماتیک خواهان خروج سفیر آمریکا از ایران بعنوان عنصر نا مطلوب شود با غوغا سالاری و هیاهو و نادیده گرفته تمام قوانین بین المللی بیش از یکسال دیپلماتهای آمریکایی را گروگان گرفت تا علاوه بر تنش آفرینی،چهره مذاکره ناپذیر خود را به جهان نشان دهد.

امروز نیز برخلاف تصور خانم کاترین اشتون و خانم هیلاری کلینتون،رهبر جمهوری اسلامی که مسئول اصلی پرونده هسته ای ایران است هرگز تن به مذاکرات "جدی" ،"با دستور جلسه" و "اعتماد آفرین" نخواهد داد و اگر هم با اکراه بر سر میز گفتگو حاضر شود با بهانه جویی و خلف وعده مانند دفعات گذشته میز مذاکره را ترک خواهد کرد.

آقای خامنه ای (احمدی نژاد در این پرونده به نظر من ویترین است و بس) با برنامه ریزی مشخصی کشور را در مسیر تهدید و تنش قرار داده و به عمد با تحریک طرف های درگیر در پرونده اتمی، رسیدن به تفاهمی که دو طرف را راضی کند را به عقب می اندازد.

    به گمان من اگر غرب می خواهد این دور از مذاکرات را کمی جدی تر برگزار کند جا دارد از شخص خامنه ای درخواست کند که مشخصا "نماینده رهبر جمهوری اسلامی" مذاکره کننده ارشد ایران باشد زیرا تجربه نشان داده افرادی مانند سعید جلیلی که به عنوان"دبیر شورای عالی امنیت ملی" و نه "نماینده رهبر"وارد گفتگو می شوند و هر تعهدی را که در کشور میزبان گفتگوها بدهد به سادگی در تهران توسط آقای خامنه ای کان لم یکن می گردد و دور دیگری از دیپلماسی شکست می خورد و چون آقای خامنه ای در پرونده هسته ای "منافع ملی بلند مدت کشور ایران" را لحاظ نکرده نیازی نمی بیند به راه حلی میانه تن در دهد و بازی برد- برد را برای این موضوع انتخاب کند (راه حلی که هم ایران از انرژی هسته ای استفاده کند هم بازیگران جهانی نگرانی عمده ای بابت این مساله نداشته باشند).

با احترام
کوروش / تهران