• چنانچه مذاکرات صلح خاورمیانه در این مقطع تاریخی شکست خورده و مسیر رو به جلویی را نداشته باشد، داستان پایان ناپذیر شراکت تاریخی تندروهای یهودی و بنیادگرایان اسلامی هم چنان ترسیم کننده "نقشه راه" جنگ ها و بحران های ادواری و ارگانیکی منطقه یی خواهد بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۶ آبان ۱٣٨۹ -  ۷ نوامبر ۲۰۱۰

 صلح خاورمیانه پرونده ی همیشه بازی می باشد که حداقل بعد از جنگ اعراب و اسرائیل در ۱۹۶۷ میلادی رسیدگی و تحقق آن از اولویت های بین المللی و منطقه یی برای حل و فصل منازعات و بحران های موجود در منطقه بوده است. تنها در طی سال های مابین ۱۹۴۷ تا ۱۹۹۲ تعداد ۶۴ قطعنامه و ده ها بیانیه از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد در محکومیت اقدامات اسرائیل علیه فلسطینیان و کشورهای همسایه صادر گردیده است که این حجم وسیع از قطعنامه های محکومیت در بسیط ترین نهاد بین المللی نشاندهنده عمق فاجعه و سرکشی این کشور در مقابل جامعه جهانی است. چنانچه این موارد در کنار چند قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد که به عکس مجمع عمومی، لازم الاجرا تلقی می شود و هرگز از سوی تل آویو رعایت نشده است جمع بندی شود آنگاه وسعت فاجعه بیش از پیش خود را نمایان می کند. تازه اینکه پرونده ی این عضو متخلف شامل ده ها قطعنامه ی وتو شده از سوی ایالات متحده در شورای امنیت می باشد که به یقین در تاریخ معاصر جهان یک استثناء محسوب شده و شاید هرگز این رکورد منفی شکسته نشود. هر بار که بحث صلح خاورمیانه و یا طرحی در این خصوص از سوی جامعه جهانی یا میانجیگران بین المللی مطرح می شود در میانه راه با کارشکنی و بهانه جویی های تازه از سوی اسرائیل مسکوت می ماند. هم اکنون نیز دور جدید مذاکرات مستقیم صلح بین اسرائیل و فلسطین که از چند ماه پیش آغاز شده است با آغاز شهرک سازی در سرزمین های اشغالی و نادیده گرفتن توصیه های میانجیگران بین المللی در آستانه شکست قرار گرفته است. تل آویو در هفته های اخیر به تمام درخواست ها جهت تعلیق شهرک سازی از سوی آمریکا به عنوان نزدیکترین متحد خود، اتحادیه اروپایی، گروه چهار، کشورهای عربی و تشکیلات خودگردان فلسطینی جواب منفی داده است. هم چنین دولت راستگرای "بنیامین نتانیاهو" نخست وزیر دولت ائتلافی اسرائیل، توصیه های نهادهای بین المللی و حقوق بشری چون پاپ "بندیکت شانزدهم" رهبر واتیکان، صلح طلبان فلسطینی - اسرائیلی و "بان کی مون" دبیرکل سازمان ملل متحد در خصوص تمکین به شرایط مساعد جهت تداوم مذاکرات صلح را هم چنان نادیده می گیرد. رهبران تل آویو در ابتدا به این بهانه که شروع مذاکرات صلح می بایست از نقطه صفر باشد سعی در گرفتار کردن این مذاکرات در چنبره زمان داشتند، بعد بهانه تازه یی را ساز کردند بر این مبنا که همواره در طول مذاکرات صلح، شهرک سازی ها ادامه داشته است و این موضوع مخل مذاکرات صلح نیست و به تازگی هم با یک قانون من درآوردی ادای سوگند و پذیرش هویت "دولت یهودی" را مطرح کرده اند. از طرف دیگر نتانیاهو به میانجیگران بین المللی و به خصوص رهبران آمریکا هشدار می دهد که با توقف شهرک سازی با توجه به نفوذ راستگرایان تندرو در کابینه کنونی، این دولت سقوط خواهد کرد. این فضای متصلب مورد انتقاد همگانی بوده است چنانچه در روز شنبه ۱۶ اکتبر هزاران یهودی و عرب صلح طلب در تل آویو در اعتراض به قانون سوگند وفاداری به دولت یهودی با شعارهای "نه به فاشیسم – آری به دمکراسی" و "یهودی ها و عرب ها نمی خواهند دشمن هم باشند – نه به نفرت" به خیابان آمدند. تمام این اقدامات که در چارچوب واقعیت و الزامات صلح انجام می گیرد تاکنون مورد توجه قرار نگرفته است و به خصوص در دولت راستگرای فعلی به طور آشکار نادیده گرفته می شود تا اولتراراست اسرائیلی نشان دهد که پیوندهایش با بنیادگرایی اسلامی برای تعمیق بحران بسیار نزدیکتر از هرگونه تحرکی برای صلح است.                                                         
ظاهرا فشار جامعه جهانی بر دولت نتانیاهو و کارشکنی های تل آویو در طی روزهای اخیر موقعیت آنان را در افکارعمومی ملی، منطقه یی و بین المللی به شدت تضعیف کرده است. به همین دلیل بنیامین نتانیاهو در آخرین موضع گیری خود در خصوص مذاکرات صلح به فلسطینیان در مورد تعلیق دو ماهه شهرک سازی ها، پیشنهاد پذیرش ساخت و ساز ۱۶۰۰ واحد مسکونی را در طول این مدت داده است که با واکنش منفی "محمود عباس" رئیس تشکیلات فلسطینی مواجه شده است. به نظر می رسد که بعد از انتخابات پارلمانی دو هفته آینده در آمریکا که موجب عدم موضع گیری شفاف دولت "باراک اوباما" رئیس جمهوری آمریکا به واسطه تاثیر بزرگ لابی یهودی در رای دمکرات ها شده است، فشار متحدین و تعیین تکلیف طرف فلسطینی با دور جدید مذاکرات صلح وارد مرحله تازه تری خواهد شد. هم اکنون تشکیلات خودگردان و شخص محمود عباس که به موقعیت آسیب پذیر اوباما و دمکرات ها در این انتخابات به خوبی واقف می باشند، سعی کرده اند دست به اقدامی نزنند که برای جناح لیبرال آمریکا دردسر ساز تلقی شود. بعد از برگزاری این انتخابات و رصد نتایج نهایی آن هر دو طرف فلسطینی و اسرائیلی با استراتژی و تاکتیک متفاوت و تا حدودی شفاف تر پای به عرصه این منازعه تاریخی خواهند گذاشت. اوباما چنانچه موفق شود بار دیگر اکثریت کنگره در مجلس نمایندگان و سنا را برای دمکرات ها حفظ کند، فشار بر تل آویو را افزایش خواهد داد. نتانیاهو که منتظر نتایج این انتخابات نشسته و امیدوار به شکست پرزیدنت سیاه می باشد در صورت وقوع این پیش بینی با نئوکان های آمریکایی در مقابل اوباما خواهد ایستاد و در صورت عکس، گریزی از مثلث عقب نشینی از مواضع کنونی، فروپاشی دولت ائتلافی و تمکین نسبی به مصالحه سیاسی نخواهد داشت. عباس اما شرایط متفاوتی دارد چرا که در هر دو صورت تنها می تواند به جلو نگاه کند و به جهت اولویت منافع واشینگتن در منطقه خاورمیانه و ارتباط مستقیم بحران های موجود در این محیط ژئوپلتیک با صلح بین فلسطین – اسرائیل، در فضای خاکستری کنونی می بایست به افق روشنی دل ببندد که اکثریت فلسطینی ها و اعراب نیز حداقل کورسویی از آن را ببینند. چنانچه مذاکرات صلح در این مقطع تاریخی شکست خورده و مسیر رو به جلویی را نداشته باشد، داستان پایان ناپذیر شراکت تاریخی تندروهای یهودی و بنیادگرایان اسلامی هم چنان ترسیم کننده "نقشه راه" جنگ ها و بحران های ادواری و ارگانیکی منطقه یی خواهد بود.