اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٣ آذر ۱٣٨۹ -  ۲۴ نوامبر ۲۰۱۰

چنان پویا و پر امید بود که هنوز مرگ فجیع او را باور ندارم. چنان مهربان بود که نمیتوانستی ذره ای انسان باشی و اورا دشمن بداری.
شاید بسیاری از نقطه نظرهایش را باور نداشتم ولی در مجموع دوست بودیم، رفیق بودیم و حرف یکدیگر را براحتی می فهمیدیم.
هر یک از ما وقتی لبریز از تلخکامی و نومیدی میشد دیگری را صدا میزد و هنوز چند کلامی گفته نشده، همزمان به این نتیجه میرسیدیم که باید از خود تهی شد و به مردم عشق ورزید و برای آنها زیست.
به محض دستیابی به هر راه حل تازه ای برای درمان میگرن، شادمانه تلفن میزد و مرا به تجربه ی آن راه حل تشویق میکرد.
بخاطر میآورم سال ۴۹ که همسرم برای چندمین بار زندانی شده بود، کار زیاد و نگرانی های فراوان مرا دچار سردرد های طاقت فرسا میکرد، سامی برغم کار زیاد، شبی نبود که با دارو و درمانش از نگرانی و دلهره ی دختر و پسر کوچکم نکاهد.
در همین دوره بود که جوان های مبارز با هر اندیشه و باوری، دسته دسته رهسپار جوخه ی اعدام میشدند، شبی که با هم برای ایراز همدردی به دیدار مستوره احمد زاده رفتیم، هق هق گریه امانش نمیداد با اینهمه نگران اوج گیری سردرد و گرفتگی تارهای صوتی من بود و با چه دلسوزی مرا به شکیبائی نصیحت میکرد.
وقتی وزیر بهداری شد، همراه پسر کوچکم و دوستی که آنروزها بی ریا و با همه توان در خدمت انقلاب بود و امروز در دیار غربت زندگی را لحظه شماری میکند، به اتاق کارش رفتم و برای روزنامه جبهه ملی که اداره آنرا بعهده داشتم مصاحبه ای ترتیب دادم.
با آنهمه کار، صمیمانه نشست و پرسش های ما را پاسخ گفت، در او هیچ چیز عوض نشده بود، همان سامی مهربان و شکیبا و پر امید و چه دریغ که از آنهمه امید چه بر جای ماند؟!
پیکرش را که بسختی نفس میکشید با زخم های بسیار بر تخت بیمارستان ساسان بخاطر میآورم و با خود میگویم براستی بچه گناهی ؟! گرچه خوب پیداست آن مرگ دردناک، تاوان تلخ عمری تپیدن برای مردم است.

یادنامه اولین سالگرد شهادت دکتر کاظم سامی – دی ماه ۱٣۶۷
www.irhumanrights.com