• جمهوریخواهان به جهت کامیابی نسبی در انتخابات میاندوره یی اخیر از همان شب اعلام نتایج پیروزی خود بر طبل جنگ با سیاست های خارجی دولت اوباما کوبیده بودند که با این روند به نظر می رسد که حداقل در مورد افغانستان آنان می بایست فعلا کوبش طبل جنگ خود را متوقف کنند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٣ آذر ۱٣٨۹ -  ۲۴ نوامبر ۲۰۱۰

جنگ افغانستان برای ایالات متحده به یک بحران بین المللی و چالش سیاست داخلی تبدیل شده است و خروج از آن به یک استراتژی منسجم و چند بعدی احتیاج دارد. دوران ریاست جمهوری "جورج بوش" توهم رویای آمریکایی هژمونی بلامنازع و انهدام محور شرارت بود که بعد از پیروزی های اولیه به کابوس تبدیل گردید. نتیجه ی اجتناب ناپذیر این تفکر، انباشت هزینه و مشکلات سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی، انسانی و اعتبار اخلاقی برای واشینگتن بود و در نهایت تغییر ساختار قدرت در هیات حاکمه این کشور را به همراه داشت. با ورود "باراک اوباما" به کاخ سفید در سال ۲۰۰٨ میلادی ضرورت تجدیدنظر در حوزه سیاست خارجی به یک اولویت گریزناپذیر تبدیل گشت که تغییر استراتژی در جنگ افغانستان بحث محوری آن تلقی می شد. جنگی که بیش از ٨ سال با هزینه های سرسام آور چند وجهی به طول کشیده شده بود و تبعات منفی آن بسیار بیش از دستاوردهای مثبت آن بوده است. در این دو سال اخیر رهبران سیاسی و نظامی مستقر در کاخ سفید، وزارت امور خارجه و وزارت دفاع (پنتاگون) در خصوص بحران افغانستان چندین بار به اجبار در استراتژی خود تجدیدنظر کرده اند ولی هر بار آموزه های جدیدی که هم چنان بر مبنای پیروزی در میدان جنگ تدوین شده است با برخورد به درهای بسته، جواب نداده است. اوباما ابتدا برای ایجاد تغییر در وضعیت موجود و خلع سلاح نظامیان و نئوکان ها در خصوص دورنمای پیروزی در صورت افزایش نیرو در افغانستان به تقاضای ژنرال "مک کریستال" فرمانده سابق نیروهای نظامی آمریکا در این کشور پاسخ مساعد داده و دستور اعزام ٣۰ هزار نیروی رزمی جدید به منطقه جنگی را صادر کرد. عدم کارآیی این گزینه و اسناد انتشار یافته نشان داد که گزینه ی نظامی راه حل موضوع نخواهد بود و به همین دلیل دستان رئیس جمهوری دمکرات برای تغییر این مسیر همان گونه که در جریان تبلیغات ریاست جمهوری مطرح کرده بود، بیش از گذشته باز شد. برکناری مک کریستال فرمانده وقت نیروهای آمریکایی در افغانستان و جایگزینی ژنرال "دیوید پترائوس" به جای وی، شروع دوران تازه یی بود که به واسطه آن اوباما طرح خود جهت خروج تدریجی نیروهای نظامی از ژوئیه ۲۰۱۱ را آشکار کند. این تجدیدنظر اساسی در خصوص جنگ افغانستان از همان ابتدا با مخالفت بسیاری از نظامیان ارشد در پنتاگون و هم چنین حلقه ی نومحافظه کاران در جناح رقیب در ساخت درونی آمریکا روبه رو گردید. این مخالفت ها از آنجا که برخلاف داده های عینی و تمایل افکارعمومی داخلی و خارجی بود هرگز قادر به ایجاد مشکل و سد راه برای پرزیدنت دمکرات آمریکا نبود. وی که بعد از دو سال کاملا بر اوضاع مسلط و بر وضعیت عینی افغانستان اشراف پیدا کرده بود همسو با تغییر استراتژی در این جنگ دست به یک بازی از پیش برده در استفاده از تشکیل یک کمیسیون مستقل دو حزبی جهت تحلیل داده های موجود زد که به نظر می رسد جواب داده است. این کمیسیون مستقل که توسط شورای روابط خارجی آمریکا مسئول بررسی روند جنگ افغانستان شده است با صحه گذاشتن بر رویکرد اوباما از وی می خواهد تا استراتژی خود در افغانستان را محدودتر کرده و تعداد نیروها را به طور قابل ملاحظه یی کاهش دهد. این کمیسیون دو حزبی که زیر نظر "ریچارد آرمیتاژ" معاون وزارت امور خارجه دولت بوش و "ساموئل برگر" معاون امنیت ملی دولت بیل کلینتون اداره می شود پیشنهاد می کند که اگر دولت اوباما در مطالعه ماه آینده راهبرد جنگ افغانستان به این نتیجه رسید که استراژی کنونی موثر بوده است، آمریکا می تواند نیروهایش را مطابق برنامه از ژوئیه به تدریج کاهش دهد. هم چنین این کمیسیون مستقل نتیجه گرفته است که چنانچه تلاش های آمریکا تاکنون موفق نبوده است، ماموریت ارتش باید به اهداف ضدتروریستی که نیازمند نیروهای بسیار کمتری می باشد، محدود شود. کمیسیون هم چنین با دست گذاشتن بر دخالت پاکستان در بی ثباتی افغانستان از رئیس جمهوری می خواهد تا پیام صریح تری برای جلب نظراین کشور در مبارزه با تروریسم برای اسلام آباد بفرستد.            
پیشنهادات کمیسیون مستقل بررسی روند جنگ افغانستان در شرایطی که حزب جمهوریخواه در انتخابات میاندوره یی کنگره به پیروزی قابل توجهی دست یافته و ریاست مجلس نمایندگان را به دست می گیرد، بسیار با اهمیت تلقی خواهد شد. جمهوریخواهان همواره نسبت به سیاست خارجی اوباما به خصوص در مورد استراتژی جنگ افغانستان که خروج تدریجی نیروهای نظامی را توصیه می کند، به شدت انتقاد کرده و این موضوع را پیام منفی آمریکا به طالبان جهت تشدید حملات و روحیه بخشیدن به نیروهای خود قلمداد کرده اند. بعد از پیروزی محافظه کاران در کنگره به عقیده بسیاری از تحلیلگران مقاومت در مورد سیاست خارجی دولت اوباما ابعاد تازه تری به خود گرفته و موجب کارشکنی جناح رقیب در این مورد خواهد شد. تحلیل داده های جنگ افغانستان توسط این کمیسیون مستقل دو حزبی و توصیه های آن که دقیقا در راستای رویکرد و استراتژی باراک اوباما می باشد با توجه به اعتبار سیاسی چنین نهادهایی در ساخت سیاسی واشینگتن، برگ برنده و نیروی بازدارنده یی در روند رویدادهای آتی در حوزه سیاست خارجی این کشور محسوب می شود. نکته جالب در پیشنهادات کمیسیون مستقل آنجا رقم می خورد که با فرضیات دوگانه ی موفقیت – شکست در وضعیت موجود جنگ افغانستان به نتیجه ی تقریبا واحدی بر حول کاهش نیروهای نظامی صحه می گذارد. اعضای ۲۵ نفره تحلیلگران این کمیسیون حتی پا را فراتر از برنامه کنونی رئیس جمهوری آمریکا گذاشته و بر حضور ۱۰ تا ۲۰ هزار نیروی ویژه به جای ۱۰۰ هزار سرباز فعلی تاکید می کنند. انتشار نتایج نهایی اسناد این کمیسیون مستقل به همان میزان که برای آقای اوباما "تسهیل کننده راه" در اتخاذ استراتژی جنگ افغانستان می باشد برای جمهوریخواهان "سد راه" و عنصر بازدارنده جهت اعمال فشار و زیر ضرب قرار دادن حریف خواهد بود. جهت گیری تازه اوباما در نزدیکی به هند و انتقاد آشکار نسبت به نقش اسلام آباد در مبارزه با تروریسم داخلی نیز دقیقا در انطباق با داده ها و پیشنهادات این کمیسیون مستقل بوده است که در سفر اخیر وی به شبه قاره بر آن انگشت گذاشته بود. معمولا در ایالات متحده اسناد و تحلیل هایی که توسط کمیسیون های مستقل در خصوص موضوعات داخلی و خارجی انتشار می یابد به عنوان سند ملی و داده های فراحزبی تلقی شده و در ساخت سیاسی و افکارعمومی از موقعیت ویژه و تقریبا فصل الخطاب بودن برخوردار است. با توجه به بن بست جنگ افغانستان و نارضایتی افکارعمومی از ادامه حضور سربازان آمریکایی در این کشور، نتایج اعلام شده توسط کمیسیون مذکور می تواند مانع محکمی جهت اعمال فشار و انتقاد از استراتژی جدید باراک اوباما در مورد این بحران به حساب آید. زمان انتشار نتایج بررسی های کمیسیون مستقل دو حزبی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است چرا که جمهوریخواهان به جهت کامیابی نسبی در انتخابات میاندوره یی اخیر از همان شب اعلام نتایج پیروزی خود بر طبل جنگ با سیاست های خارجی دولت اوباما کوبیده بودند که با این روند به نظر می رسد که حداقل در مورد افغانستان آنان می بایست فعلا کوبش طبل جنگ خود را متوقف کنند.