• دانشجویان دانشگاه های کشور با انتشار بیانیه هایی به مناسبت شانزده آذر روز دانشجو، بر ادامه ی مبارزه ی آزادی خواهانه تاکید می کنند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۱ آذر ۱٣٨۹ -  ۲ دسامبر ۲۰۱۰

بیانیه ی انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی‌خواه دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران
حاکمان پیشین روزی بر دانشجویان آتش گشودند و گمان می بردند با سرکوب هر چه تمام‌تر می توان خاک مرده بر دانشگاه پراکند و سکوت و اختناق بر آن مسلط نمود، غافل از اینکه بر شعله ی ایستادگی و خشم دانشجو افزودند و چهره ی کریه خود را بیش از پیش بر همگان عیان نمودند. مبارزات و تلاش های بی وقفه ی دانشجویان آگاه و بیدار سرزمینمان در تمام آن سال‌ها تداوم یافت و خواسته‌های بر حق آزادی‌خواهانه و انسان‌گرایانه ی ملت ایران به عنوان تابلوی آمال و آرزوهای جنبش دانشجویی با تاکتیک‌ها و استراتژی‌های خیزش ملی مردم ایران هم‌نوا شد و بساط دستگاه استبدادی را در هم پیچید. خط استبداد اما راه خود را دنبال کرد و گرداب هولناک دیکتاتوری، خودپرستی و ظلم در پی اشتباهات سیاستمداران ناآگاه و هجمه ی غوغاییان و نامردمی و مکاری تمامیت‌خواهان همچنان پابرجا ماند؛ تصفیه‌های گسترده ی استاد و دانشجو و عناوین درسی، هجوم مغول‌وار به خوابگاه دانشجویان در تاخت و تازهای شبانه ی عمال حکومت، محروم نمودن دانشجویان پر افتخار و آزادی‌خواه از ادامه تحصیل، بازداشت معترضان به چنین وضعیت ناعادلانه‌ای و رد و تخفیف علوم‌ انسانی که به حق خود چیزی از آن درنیافته بودند، روندی معمول گردیده و هر روز زخمی بر پیکر استوار دانشجویان ایرانی و البته میخی بر تابوت استبداد و خودکامگی خود می‌کوبد.
دانشجو به عنوان قشر همیشه بیدار هیچگاه از پای ننشسته، مطالبات خود را پیش رو نهاده و با تکیه بر آن، خواسته‌های بحق خود را از تمام ارکان هر چند پوسیده نظام حاکم جویا می‌شود و بر آن پای می‌فشرد و به آگاه‌سازی سایر اقشار جامعه می‌پردازد. این جنبش و جوشش فرح‌بخش همواره در معرض تیغ تیز جباریت قرار گرفته و اما همچنان سخت‌جانانه بر پویایی خود و استحکام و مدوامتش اصرار دارد. چنین است که حرکت‌های دانشجویی آزادی‌خواهانه و تحول‌طلبانه حتی اگر تحت فشار قرار گیرد و بر اثر ضربات سخت و سهمگین حاکمیت توان عینی و عملی کمتری جهت پیشبرد خواسته‌ها و مطالبات برحقش داشته باشد، در موقعیت‌های مناسب و فرصت‌های استثنایی راه خود را باز می‌یابد و چون رودی روان به جوشش و حرکت می‌افتد.
با کودتای انتخاباتی سال گذشته برگی دیگر از دفتر آزادی و دموکراسی‌خواهی ملت ایران و جهالت و جباریت حاکمان کوته‌بین ورق خورد و این بار تمام آنانی که تیغ استبداد بر سر آنان سنگینی می‌کرد قامت راست نمودند و آزادی و دموکراسی را با صدایی رساتر از همیشه فریاد زدند. دانشجویان در این میان در کنار دیگر اقشار ملت ایران در صف اول مبارزه علیه این خودکامگی قرار گرفتند و شهادت سهراب‌ها و نداها آنان را از ادامه راهشان باز نداشت و صدایشان حتی در محبس تمامیت خواهان به شیوایی تمام شنیده می شود و اکنون نیز بیش از هشتاد تن از یارانمان به زندان‌های طولانی مدت و بازداشت‌های وحشیانه و غیرقانونی گرفتار آمده‌اند و چه آزاد مردانی نیز هستند که در میانه ی غوغای ظلم و استبداد مظلومانه و در سکوتی پر صدا به استقامت تمام دربندند.
چه شده که ما این‌چنین سخت و سهمگین آسیب می‌بینیم و بر روح و جانمان ضربه می‌زنند؟ چه شده که حتی این‌چنین ضرباتی هم نمی‌تواند از هم بگسلدمان و تکه‌تکه‌مان کند؟ و چه چیزی در اعماق وجودمان و در آینه ی آمال و آرزوهایمان نشسته که چنین راهی را باید بپیماییم؟ حقیقت این است که این ملت و این دانشجویان چیزی بیش از حقوق طبیعی خود را نخواسته و تا برآورده شدن آن‌ها هم از پای نخواهد نشست؛ حتی اگر اختناق و جباریت چند صباحی امکان عملی تغییر معادلات قدرت در جامعه و سیاست را از یدمان بیرون کشد. حقیقت این است که ما به دنبال کسب حق طبیعی‌مان در حفظ جانمان هستیم، جانی که می‌خواهیم آزاد باشد، امکان انتخاب داشته باشد، بتواند بر اساس گفتار و کردار و پندار شخصی خود انسان‌ها به پیش رود، امکان تعیین شرایط زندگی شخصی و عمومی خود را داشته باشد، بتواند تعیین کند چه بپوشد، چه بگوید، با چه کسی باشد، بر چه طریقی رفتار کند، چه ببیند، چه بخواهد و چگونه مسیری را در پیش گیرد.
ملت ایران و جنبش دانشجویی برآمده از بطن مردمان کوچه و بازار می‌خواهد که مسئولان حکومتی را آزادانه برگزیند، کسی و اقلیتی و دار و دسته‌ای نشسته در کمین نتواند سرنوشتش را به دلخواه خود رقم زند، دار و دسته‌های مافیایی منابع طبیعی و ثروت ملیش را به یغما نبرند، اقتصادش بر اساس نابخردی، لجبازی، منفعت‌طلبی و حیله‌گری مسئولانش به باد فنا نرود، حلقه ی تنگ افکار و اندیشه‌ها و تمایلات و هوس‌های بنیادگرایانه و پوسیده ی مشتی از دنیا بی‌خبر بر جان و روحش فشار نیاورد، دانشگاهش مکانی برای تبادل آزادی آرای علمی باشد، دانشجویی که پس از چندین سال تلاش و دانش‌اندوزی از دانشگاه به محیط جامعه قدم می‌گذارد در کار و زندگی خود نماند، بتواند آبرومندانه و بر اساس مدار پیشرفت و ترقی زندگی آینده‌اش را بسازد، بتواند در کار گروهی و تعیین سرنوشت خود و فعالیت مدنی و اجتماعی با یاران و همراهانش همکاری کند و تجربه بورزد و یاد بگیرد و پیشرفت کند و چیزها را بسازد و شرایط را رقم زند.
این ها همه گوشه‌ای از خواسته‌های برحق ملت ایران و فرزندان این ملت در پهنه ی دانشگاه‌های کشور است. خواسته‌هایی که همواره توسط مسئولان جبار نادیده گرفته شده و سرکوب شده است. سرکوبی که اینک نماد آن، سه شهید اهوراییمان در ۱۶ آذر هستند. شانزده آذری که نماد ایستادگی و همراهی دانشجویان با یکدیگر است، نمادی برای با هم بودن، با هم ارتباط داشتن، با هم جمع شدن، با هم مشت‌ها را برای پیشرفت و آزادی گره کردن، با هم نشان دادن قدرت و توانمان(چه در اذهانمان و چه در محیط عملی زندگی‌مان) و... .
انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی‌خواه دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران امیدوار است در افت و خیزهای روند آزادی خواهی و حرکت به جلوی ملت ایران هر چه زودتر به نقطه و گره‌گاه های وصل و نشاط و تحرک برسیم و بتوانیم بار دیگر خودمان بر سرنوشت خودمان حاکم باشیم. همچنین امیدواریم ۱۶ آذر امسال شاهد حضور پر شکوه دانشجویان آگاه در صحنه ی مطالبات بر حقمان باشیم و مسئولان و حاکمان نیز هوس به خاک و خون کشیدن فرزندان ملت را از خود به دور کنند.


فراخوان انجمن اسلامی دانشگاه امیرکبیر برای بزرگداشت روز دانشجو
از ١۶ آذر ١٣٣٢، ۵۷ سالِ سخت گذشته است.
از آن روز که خون آذران اهورایی شریعت رضوی، بزرگ نیا و قندچی بر زمین دانشکده ی فنی دانشگاه تهران ریخت تا کنون، شرایط اجتماعی بارها دستخوش تحولات بزرگ شده، دانشگاه چندین و چند نسل از دانشجویان را به خود دیده و دولت ها و سیاست مداران بسیاری آمده اند و رفته اند، اما ١۶ آذر همواره یاد آور "آزادی خواهی و استبداد ستیزی" جنبش دانشجویی بوده است.
جنبش دانشجویی با وجود "انکارها"، فشارها و سرکوب بی وقفه و فزاینده، همواره در صف اول مبارزات آزادی خواهانه ی ملت ایران قرار داشته و بی پروا، صریح و بدون وابستگی و دل بستگی به هر آن چه که خود را جدا و برتر از اراده ی جمعی ملت تعریف می کند، به مبارزه با استبداد پرداخته است.
در سال های اخیر نیز جنبش دانشجویی با نقد صریح نا هنجاری های موجود در جامعه اعم از بی عدالتی، فساد اقتصادی و مدیریتی و فراتر از آن فساد سیاسی و ساختار غیر دموکراتیک حکومت، نقش دیده بانی جامعه مدنی را برای خود برگزیده است.
زنده ماندن و تقویت نقش جامعه ی مدنی و در راس آن جنبش دانشجویی برای آینده ی ایران بسیار حیاتی است. چرا که هدف آن چیزی نیست جز یافتن راه رسیدن به حکومتی که در مقابل رای دهندگان پاسخ گو باشد و پیمودن راهی به نام مردم اما مستقل از مردم را متصور نباشد. حکومتی که به سود خود و اقلیت های ممتازی که خود سازمان داده است در اقتصاد دست اندازی نکند. به جامعه ی جهانی هم چون دشمن و همواره با عینک توهم نگاه نکند و به نام ملت ایران روز به روز بر دشمنان ملت ایران نیفزاید، زندگی انسانی مردم تحت حکومت اش را مهم ترین اولویت خود بداند و به زور اسلحه و با یاری چماق به دستان خود خیابان ها را از حضور آرام و پر شور همان مردم خالی نکند. حکومتی که زندان های خود را به خاطر توهم خود ساخته ی طبقه ی حاکم، از دانشجویان و فعالین سیاسی پر نکند.
راه جنبش دانشجویی ایران از ابتدا تا کنون با منافع ملت ایران پیوندی ناگسستنی داشته و دقیقا به همین دلیل از همان ابتدا تا کنون هم چون خاری در چشم استبداد بوده است. چرا که آرمان ها و اهداف آن در تعارض آشکار با حکومت هایی قرار گرفته که اگر چه عناوین و حاکمان شان متفاوت بوده اند اما همگی آن ها شاخص های دیکتاتوری را تمام و کمال در خود گنجانده اند. جنبش دانشجویی ایران آگاه است که راه رسیدن به دموکراسی راهی طاقت فرسا و زمان بر است اما فراموش نکرده است که دست یابی به دموکراسی هرگز بدون پرداخت هزینه های گزاف و صرف زمان طولانی محقق نشده است. از این رو بر ماست که با انتخاب خواستی مناسب، آگاهانه و مبتنی بر واقعیات، برای هر چه آسان تر و کوتاه کردن مسیری که منجر به "تغییر" می شود بکوشیم.
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) طعم تلخ انواع برخوردهای سرکوب گرانه و تمامیت طلبانه ی اقتدار گرایان را چشیده است. در طول سال های گذشته اعضای این تشکل متحمل بیش ترین هزینه ها از قبیل تخریب ساختمان آن توسط دولت فاشیست احمدی نژاد، بازداشت های خودسرانه، زندان های طولانی مدت، اخراج، محرومیت از تحصیل و ... شده اند، اما هم چنان با امید به آینده، استوار به راه خود ادامه می دهند.
به این اعتبار از تشکل های دانشجویی و انجمن های اسلامی دانشگاه های سراسر کشور می خواهیم که همچون گذشته به پیمودن راه سخت مبارزه ادامه دهند و با حفظ انسجام تشکیلاتی، زمینه ی تاثیر گذاری به هنگام نخبگان دانشگاهی را در موقعیت های تعیین کننده ی پیش رو فراهم آورند.
انجمن اسلامی دانشگاه امیرکبیر از عموم دانشجویان در سراسر کشور دعوت می کند در مراسم بزرگداشت روز دانشجو شرکت کنند تا همراه با هم بار دیگر فریاد بزنیم :"دانشگاه زنده است!" و به هموطنان زخم خورده و ستم کشیده کشورمان نشان دهیم که اینجا، در دانشگاه، هنوز شعله ی امید زیر خاکستر تن ها مان روشن مانده است.
وعده ی ما ١۶ آذر در خانه ی اول مان دانشگاه، آن جا که آینده ی ایران عزیز را رقم خواهیم زد.

به یاد یاران دبستانی دربند مان، به ویژه مجید توکلی شرف جنبش دانشجویی
به امید ایرانی آباد، آزاد و دموکراتیک   
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر


بیانیه جمعی از دانشجویان دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی:
این کاخ استبداد را ویران خواهیم کرد
یک سال و اندی از کودتای انتخابات ریاست جمهوری می‌گذرد انتخابات و حوادث پس از آن بود که چهره واقعی حاکمیت را آشکار کرد. پس از آن همه دروغ و تقلب و خیانت، پس از آن همه بازداشت و سلول انفرادی و شکنجه و تجاوز و جنایت، پس از آن همه سرکوب و لشگرکشی و حکومت پلیسی و قتل و رذالت و پس از آن همه دادگاه های نمایشی و خطبه های ننگین و مصاحبه های دروغین و اعترافات ساختگی و پرونده‌سازی و تهمت‌پراکنی و وقاحت چهره واقعی حاکمیت که در طی سی سال کوشیده بود که در زیر نقاب دین پنهانش نگاه دارد، آشکار شد. این بار نیز حاکمیت دانشگاه را به عنوان اصلی ترین هدف سرکوبهای خود قرار داد. دانشگاه که همواره زنده و زاینده، دانشگاه که همواره روشن ساز و روشن‌گر، دانشگاه که همواره طلیعه‌دار راه آزادی و عدالت، دانشگاه که همواره امید مردم و دانشگاه که همواره کابوس حاکمان خیره‌سر بوده و هست. اقتدارگرایان و انحصارطلبان از هیچ عملی در جهت سرکوب دانشگاه و دانشجو دریغ نکردند از توبیخ و تهدید و تعلیق و ستاره‌دار کردن گرفته تا بازداشت و شکنجه و زندان.
دوستان از بام پرت شده، در و پنجره‌های شکسته، گلوله‌های قاتل دوستان‌مان، باتوم و گاز و آتش و دود، یاران به خون افتاده و مجروح شده، دوستان دربند و شکنجه شده؛ خاطرات ما را می‌سازند. ما ۲۵ خرداد، ۱٨ تیر، ۱٣ آبان، ۱۶ آذر و عاشورا را فراموش نکرده‌ایم که مستبدان، یاران دبستانی‌مان را به جرم فهمیدن به بند کشیدند. ۹ آذر را به یاد داریم که بیدادگران آزادمردی را به اسارت بردند که حق است و حقیقت.
٩ آذر سالروز بازداشت میلاد اسدی دانشجوی دانشگاه خواجه نصیر و عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت می باشد. او که برای عدالت و حریت برای صلح و امنیت برای برابری و انسانیت و برای دموکراسی و حقانیت ایستاد و جنگید ولی این بار نیز حاکمیت که اینگونه مبارزات را تهدیدی برای تداوم روند استبداد و خودکامگی خود تلقی می‌کرد میلاد اسدی را به هفت سال حبس تعزیزی محکوم کرد. اکنون که یک سال از بازداشت میلاد اسدی می‌گذرد ما جمعی از دانشجویان همیشه بیدار دانشگاه خواجه نصیر اعلام می داریم تا آزادی میلاد اسدی، شرف و آبروی دانشگاه خواجه نصیر از پای نخواهیم نشست و تا آخرین نفس در جهت نابودی استبداد دینی و زوال قرائت فاشیستی خواهیم جنگید و این کاخ استبداد را ویران خواهیم کرد.

روزی ما دوباره کبوترهامان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جستجوی قافیه نبرم
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که دیگر نباشم...


دانشجویان معترض سبز دانشگاه علامه: ١٦ آذر به یاد مبارزات آزادیخواهانه دانشجویان
دانشجویان معترض سبز دانشگاه علامه با انتشار بیانیه ای به مناسبت ١٦ آذر، "به عاملین استبداد در دانشگاه" اعلام کردند که "بیش از این نامتان را در تاریخ این دانشگاه ملازم نفرت دانشجویان و اساتید نگردانید".
به گزارش دانشجونیوز، این دانشجویان در بیانیه خود همچنین زندان اوین را "به دانشگاهی از نماد مظلومیت دانشجویان" تعبیر کردند.
در ابتدای این بیانیه آمده است: "از سالیان پیش ١٦ آذر به یاد مبارزات آزادیخواهانه دانشجویان در سنگر دانشگاه به نام روز دانشجو مزین شده است و هر سال بهانه ای است تا هر دانشجوی آزاد اندیشی ندای آزادیخواهی و روشن اندیشی خود را در برابر تحجر و واپس گرایی و آزادی ستیزی سر دهد.
و اینبار ١٦ آذر را در حالی پیش رو داریم که به پاس هزینه های سنگین همین آزاد اندیشان و دانشجویان که همیشه بیش از همه آماج تیر بلا و تیغ تیز کینه مستبدین و در صف نخست انتقام جویی سرکوبگران بوده اند، اوین نیز به دانشگاهی از نماد مظلومیت دانشجویان بدل گشته است و چه پر غرور که در این سالیان شرف جنبش دانشجویی اینگونه بارور گردیده، که پهنه ها را در نوردیده و حصارها را در حصار خود در آورده است.
و چه باطل اندیشند شب پرستان و چکمه پوشان سرمست که میپندارند که با زندان و زنجیر، سنگر آزادی را ویران و به بند کشد.
زیرا هرگز اندیشه را نتوان به بند کشید."
در این بیانیه همچنین مقاومت مجید دری و دانشجویان زندانی گرامی داشته شده است. به گزارش دانشجونیوز در این بیانیه ضمن بیان مجدد صحبت های مجید دری آمده است: «همچنان که دری ها گفتند: "جنبش دانشجویی لقمه ای نیست که از گلوی هیچ دیکتاتوری پایین رفته باشد. طلایه دار انتقاد هیچگاه سلاح بر زمین نمی گذارد و در کنار دریای خروشان مردم علیه زور و استبداد و دیکتاتوری می ستیزد."»
در انتهای این بیانیه آمده است:
مانیز، هم نوا و هم ترانه با یاران دربندمان میسراییم

بر میخیزیم چراغی در دست
چراغی در دل
زنگار روح را صیقل میزنیم
تا با یاران دربندمان ابدیتی بسازیم

در پایان به عاملین استبداد در دانشگاه که در برابر فشارهای نهادهای امنیتی، اقدام به قلع و قمع فعالان دانشجویی علامه و حاکم کردن فضای امنیتی بر دانشگاه نموده‌اند اعلام می‌کنیم، بیش از این نامتان را در تاریخ این دانشگاه ملازم نفرت دانشجویان و اساتید نگردانید.

ما زنده بر آنیم که آرام نگیریم
موجیم که آسودگی ما عدم ماست
دانشجویان معترض سبز دانشگاه علامه
آذرماه ١٣٨٩