اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۱ آذر ۱٣٨۹ -  ۲ دسامبر ۲۰۱۰

علیه اعدام، برای آزادی زندانیان سیاسی
شانزدهم آذر را گرامی بداریم!

بیش از نیم قرن پیش با ورود گارد ویژه شاه به دانشگاه تهران و به گلوله بستن دانشجویان، آتش مبارزه ای برافروخته شد که از آن روز تا به امروز "رقص شعله اش از هر کران پیداست". در آن روز یعنی در ۱۶ آذر ۱٣٣۲ سه تن از دانشجویان به نام های مهدی شریعت رضوی، احمد قندچی و مصطفی بزرگ نیا، در محوطه دانشگاه تهران با گلوله، به قتل رسیدند. هدف از این جنایت، ایجاد فضای ترس و ارعاب بر جامعه بود. کودتای ۲٨ مرداد و محاکمه دکتر مصدق در ۱۷ آبان، دیدار ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهور آمریکا از ایران، یکروز پس از این محاکمه و تجدید رابطه با دولت استعماری انگلیس، احساسات مردم و خصوصا دانشجویان را جریحه دار و برانگیخته بود. دستگاه سرکوب شاه، قصد داشت تا در زمان حضور نیکسون در تهران، هیچ صدائی به اعتراض به گوش نرسد. با چنین هدفی، حکومت یورش به دانشگاه تهران را در دستور گذاشت و اقدام به آن وحشیگری نمود. اما این جنایت، سر برآوردن جنبشی را در پی داشت که نه تنها خواب از چشم حکومت شاه ربود، بلکه، بیش از سی سال است که جمهوری اسلامی را نیز آرام نگذاشته است.
از آن سال تا کنون، دانشگاه های کشورمان یکی از مراکز اصلی جوش و خروش علیه اختناق بوده اند. شاه رفت اما سیاست او در قبال دانشجویان ادامه یافت و وارثان او، امروز همان سیاست را خشن تر و گسترده تر، پی می گیرند. اکنون پس از ۵۷ سال، در هر ۱۶ آذر، دانشجویان از یکسو و حکومت از سوی دیگر بسیج می شوند. دانشجویان به میدان می آیند تا فریاد آزادیخواهانه خود را رساتر فریاد کنند و حکومت نیز با تمام قوا به مقابله برمی خیزد تا نگذارد هیچ صدائی به دادخواهی علیه استبداد به گوش مردم برسد. نفطه قوت حرکت دانشجویان این است که در طول سال های گذشته کوشیده اند شانزده آذر هر سال را با مهم ترین مسائل سیاسی، گره بزنند و به خواست ها و شعار های خود، رنگ و بوی حوادث آن سال را بدهند. بدون شک شانزده آذر امسال نیز ویژگی های خاص خود را خواهد داشت.
امسال، روز دانشجو در شرایط متفاوتی فرا می رسد. جامعه پس از انتخابات سال گذشته، تجربه جدیدی را از سر گذرانده است. جنبش اعتراضی علیه کودتای انتخاباتی، توانسته است سیمای جامعه را تغییر دهد. تضادها در بالا به اوج رسیده و بسیاری از سردمداران اصلی حکومت رو در روی هم قرار گرفته اند. رابطه حکومت با جهان تیره تر و موقعیت آن بسیار ضعیف تر و منزوی تر از همیشه شده است. تحریم و تشدید بحران اقتصادی، زندگی را بر مردم تنگ تر کرده است. در این میان، نگاه مردم هم به حاکمیت و هم به حقوق خود دستخوش تحولی اساسی شده است. در چنین شرایطی، جنبش دانشجوئی بیش از پیش فعال شده در نوک پیکان مبارزه علیه استبداد و برای آزادی قرار گرفته است. این جنبش طی دو سال گذشته، کوشیده است از هر فرصتی برای مبارزه استفاده کند. مشارکت تقریبا سراسری و گسترده دانشجویان در ۱۶ آذر سال پیش، متاثر از چنین شرایطی بود. با فروکش کردن اشکال اعتراضات خیابانی و یورش گسترده حکومت به فعالان جنبش، دانشجویان در مرکز تهاجم گسترده حکومت قرار گرفتند. در همین سالی که گذشت یورش به دانشگاه چنان وسیع و سرکوب بدان اندازه خشن صورت گرفت که اکنون بسیاری از فعالان سیاسی دانشگاه یا در زندانند و یا از دانشگاه اخراج شده اند و یا به شدت تحت کنترل قرار دارند. از این رو امسال، برگزاری روز دانشجو برای دانشجویان بسیار دشوارتر از پیش شده است. جمهوری اسلامی و در مرکز آن دستگاه ولایت به دلیل زیر سئوال رفتن مشروعیت اش توسط مردم، می خواهد به هر ترتیب جلوی حرکات اعتراضی مردم را سد کند. ۱۶ آذر یکی از روزهائی است که همیشه برای حکومت دردسر آفرین بوده است. به همین خاطر دور از انتظار نیست که برای کم دامنه کردن اعتراضات و مهار آن، بیش از هر سال نیرو بسیج کند. برای رژیم بسیار مهم است که روز ۱۶ آذر برگزار نشود. از اینرو، اهمیت دارد روز دانشجو به هر شکل که امکانپذیر است، در داخل و خارج کشور برگزار شود. در داخل کشور جمعی از فعالان دانشجویی دانشگاه های تهران طی اطلاعیه ای مواضع خود را چنین بیان داشته اند:
"برما دانشجویان آزادی خواه است که در روز ۱۶ آذر سکوت نکنیم و به انحا مختلف اعتراض خود را به استبداد نشان دهیم. بر مبارزین دانشجویی است که با توجه شرایط دانشگاه محل تحصیل خود برنامه های مستقل اعتراضی برگزار کنند. در حال حاضر تجویز یک شکل از حرکت های اعتراضی برای دانشگاه های مختلف با شرایط متفاوت نمی تواند نتیجه یکسانی داشته باشد. فعالین دانشجویی در دانشگاه محل تحصیل خود می بایست با در نظرگرفتن امکانات و محدودیت ها، ایده های جدید برای گرامی داشت روز دانشجو بپرورانند. برپایی تجمع و تحصن اعتراضی موثرترین راه برای تزریق روحیه مبارزه طلبی به شریان جنبش دانشجویی است. در صورت عدم امکان برگزاری تجمع، حرکات اعتراضی همه گیرتر و کم هزینه تر چون تعطیلی کلاس های درس و حتی تعطیلی دانشگاه و نیز شعار نویسی و پخش شب نامه های اعتراضی می تواند توسط فعالین دانشجویی در دانشگاه ها مورد توجه قرار گیرد."
ما با تائید مواضع واقع گرایانه این فعالان دانشجویی، تاکید می کنیم که اهمیت دارد این حرکات حول شعارها و خواسته های مشترکی ساماندهی شود. به باور ما شعار آزادی زندانیان سیاسی و آزادی زندانیان جنبش دانشجوئی، آن شعارهای عامی است که به خصوص در شرایط کنونی بیشترین برد را در جامعه داشته، می تواند پشتیبانی وسیع مردم را جلب نماید.
در خارج از کشور که امکانات برای حرکت مشترک بسیار زیاد است، ضروری می دانیم با توجه به دشواری حرکت در داخل کشور، نیروهای مدافع آزادی و دموکراسی با همان شعارها، صدای جنبش دانشجوئی را به گوش مردم در سراسر جهان برسانند. دستگاه ولایت برای تداوم حکومتش از هیچ اقدامی برای سرکوب جنبش مردم و به ویژه جنبش دانشجوئی فرو گذار نخواهد کرد، همانگونه که تاکنون نیز از کشتار و تجاوز و شکنجه کوتاهی نکرده است. مسئولیت حکم می کند که در این اوضاع سیاسی دشوار، دانشجویان را تنها نگذاریم و با پشتیبانی از آنها و مشارکت در مبارزه شان، صدای آنان را رساتر و مبارزه شان را علیه استبداد، نیرومندتر نمائیم.
کمیته مرکزی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران با گرامیداشت یاد و خاطره تمامی جانباختگان جنبش دانشجوئی و با درود به دانشجویانی که در شرایط غیر انسانی حاکم بر زندان ها، در برابر استبداد ایستادگی می کنند، به مبارزه پرغرور دانشگاهیان ارج می نهد و از تمامی جریانات سیاسی، نهادهای دموکراتیک و تشکل های دانشجوئی و همه فعالان سیاسی و مدنی دعوت می کند که با مبارزه ای متحد علیه سرکوب و شکنجه و اعدام و برای آزادی زندانیان سیاسی صدای دانشجویان را علیه بیداد، پر طنین نمایند.

کمیته مرکزی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
آذر ماه ۱٣٨۹