• من با این همگان، به هماندوهی و غمگساری ، چه بگویم که از خاموشی گویا تر و رساتر باشد؟ و از خودم چه بگویم با این همه یادمانِ مهر وبرادری که از تو در دل می دارم؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۵ آذر ۱٣٨۹ -  ۶ دسامبر ۲۰۱۰

 
برادرِ هنرمندم،
شهریار جانِ صالح:
درود بر تو.
امّا این دیگر چگونه مرگی بود؟! من هنوز از تکانه ی مرگِ نا بهنگام و ناگهانی ی پرویز جان مشکاتیان رها نشده بودم. نکند به راهِ او رفتی تا تنهاش نگذاشته باشی؟! و هیچ نیندشیدی،امّا،که این کار چه هزینه ی سنگینی خواهد داشت: در اندوه ودلشکستگی، برای افسانه خانم، همسرِ مهربان ات، و آزیتا خانم، دختر نازنین ات، وآریا و آرین، پسرانِ برومند ت، و شاهرخ و شاهین و شهاب، برادرانِ ارجمندت، و خویشاوندان ات، و همکاران ات ، و دوستان و دوستتداران ات، و من؟
من با این همگان، به هماندوهی و غمگساری ، چه بگویم که از خاموشی گویا تر و رساتر باشد؟
و از خودم چه بگویم با این همه یادمانِ مهر وبرادری که از تو در دل می دارم؟
به یاد داری واپسین روز از هفته ای را، در واشنگتن دی سی، که میهمان شما بودم؟ سخن از غزل پیش آمد و پیوندش با موسیقی ی سنتّی ی ما.
از من خواستی چند تایی از غزل های خود را بخوانم، تا ضبط شان کنی و بر آنها آهنگ بگذاری . من سخت سرما خورده بودم . گفتم:
-"با این شش های چرکی؟! با این صدا؟!"
افسانه خانم و تو دست بردار نبودید، امّا:
-"یادگاری خواهد بود، به هر حال..."
من ده تایی از غزل های خود را خواندم . و چندی بعد ، موسیقی ی زیبایی – نواخته با سازهای خودت- را که تو بر آن ها گذاشته بودی شنیدم ، با خود و با تو پیمان بستم که، در نخستین دیدارِ آینده ، آن ها را بازخوانی کنم.
اکنون،امّا ، به درد و دریغی ناگهان ، در می یابم که این "نخستین دیدارِآینده "، هرگز،هرگز، دست نخواهد داد.
در می یابم که دیگر، تا همیشه، از تو ناتمام خواهم ماند.
و این که هیچ، آه، در می یابم که تو،تو، جاودانه از خود ناتمام خواهی ماند.
و در می مانم.
با جهانی دریغ و درد، در می مانم.


دوست وبرادارت،
اسماعیل خویی
چندم دسامبر۰ ۲۰۱.،
بیدرکجای لندن